αμφιβολίες..

Και μιας και μιλούσα πριν λίγες μέρες για ακόμα μια φορά για το πως θα ήθελα να μείνει μικρούλα για λίγο ακόμα, να την νταντεύω, να την ταϊζω κλπ να σου ο ξάδελφος της από την Ινδία, 7 1/2 χρονών αγοράκι, ψηλό, ευγενικό, χαρούμενο. Μας επισκέφτηκαν πριν λίγες μέρες και η σχέση τους είναι πολύ ζεστή, οικία, υπάρχει τέλος πάντων μια επαφή πέρα από την τυπική μεταξύ παιδιών που παίζουν, νιώθεις πως υπάρχει σχέση αίματος! Έπαιζαν λοιπόν τις προάλλες, ήρθε η ώρα να φάμε κάτσαμε στο τραπέζι, βάζουμε τα πιάτα μπροστά στα παιδιά, και ανοίγει ένα στόμα ναααα ο ξάδελφος για να προσγειωθεί το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο!!! Και μένω κι εγώ με το στόμα ακόμα πιο ανοιχτό! Και ντράπηκα και λίγο. Καλά, λεω τον ταίζεις ακόμα? Ναι μου λέει με τον πιο φυσικό τρόπο. Και δημοσίως? τη ρωτώ. Βέβαια, μου απαντά ακόμα πιο φυσικά. Και αναθεωρώντας αυτά που έλεγα λοιπόν σε προηγούμενο πόστ, ορκίζομαι να μην ταϊζω τη μικρή όταν θα είναι 7 1/2 χρονών και μάρτυς μου όλοι εσείς!! Είμαστε οι Ελληνίδες μαμάδες υστερικές αλλά σε συγκριση με τις Ινδές πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ προοδευτικές ευρωπαίες! Τέτοιο ντάντεμα! Τέτοια ανεκτικότητα σε ιδιοτροπίες και γκρίνιες! Άλλο πράγμα! Μου έπιασες το χέρι πολύ δυνατά και πόνεσα. Το μήλο είναι πολύ υγρό δεν το θέλω... και άλλα τέτοια που αντί να κατατροπωθούνε με το σκεπτικό ότι ένα παιδί 7 1/2 χρονών δεν επιτρέπεται να μιλάει έτσι, γινόταν αποδεκτά με κανακέματα και παρηγοριές. Και βάζω δίπλα δίπλα αυτό το αγοράκι με τα αγριμάκια που είχα και δίδασκα φέτος στο σχολείο, ίδιας ηλικίας, τσαμπουκάδες, αμάσιτα, ανεξάρτητα, και αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο? Και απάντηση ομολογώ πως δεν έχω...