Wednesday, December 31, 2008

Σημεία, τέρατα και κινέζικα βασανιστήρια...


Έρευνες υποστηρίζουν πως μπορούμε να καταλάβουμε πολλά από την ψυχολογία ενός παιδιού αν μελετήσουμε τις ζωγραφιές που κάνει καθώς επίσης και από τους ρόλους που παίρνει όταν παίζει. Εντάξει. Μπορεί τότε κάποιος να μου πει τι κρύβει η ψυχολογία της Βένυας μου που τώρα τελευταία ζωγραφίζει τέρατα???? Ένα μάτι, τέσσερα μάτια, σπυριά και τρίχες... Και δεν έχει ούτε εφιάλτες τη νύχτα, ούτε φοβίες με δράκους τέρατα φαντάσματα... Κι όταν τη ρώτησα γιατί έχει τέσσερα μάτια το παιδάκι μου απάντησε: δεν ήξερε το παιδάκι ότι πρέπει να έχει δύο μάτια.... Και γιατί άραγε να βασανίζει τα μωρά της βάζοντας πάγο πάνω τους, βράζοντας τα σε φανταστικά καζάνια, σιδερώνοντας τα ή πατώντας τα με το καροτσάκι της? Και όλα αυτά χωρίς να έχει δείξει την παραμικρή ζήλια για άλλα παιδάκια ή μωρά που μπορεί να αγκαλιάσω ή να παίξω. Τι να πώ, όπως έχω αναφέρει και νωρίτερα...άβυσσος η ψυχή ενός παιδιού!!

Monday, December 22, 2008

αδιέξοδο...

Από το βιβλίο "Ο γιατρός συνιστά David Bowie" της Pascale Ferroul...για τις μαμάδες μας που αναρωτιούνται τι κάνανε λάθος και για εμάς που τρέφουμε την φρούδα ελπίδα ότι δε θα κάνουμε το ίδιο λάθος: "Κι όμως τον αγαπώ. Αλλά η αγάπη για τα παιδιά μας είναι ένα αδιέξοδο. Η αγάπη για τα παιδιά μας στρέφεται εναντίον μας διότι μας υπαγορεύει να τα βοηθούμε να μας ξεπεράσουν. Αυτός είναι ο αδυσώπητος κανόνας."

Monday, December 15, 2008

...άβυσσος..

Κι εκεί που μιλούσα για στασιμότητα και άρνηση, μου άρχισε να διαβάζει λεξούλες με 4 γράμματα και να χρωματίζει σκίτσα χωρίς να βγαίνει έξω από τις γραμμές ούτε χιλιοστό! Τι να πει κανείς...άβυσσος το μυαλό ενός παιδιού...

Tuesday, December 9, 2008

HAPPY BIRTHDAY VENYA!!!

Το πρώτο πάρτυ της Βένυας στην Αμερική. 16 μεγάλοι, 7 μικρά. Όχι κι άσχημα!! Περάσαμε πολύ όμορφα, πέσαν σαν τις ακρίδες στο φαγητό μου που ήταν πετυχημένο, ακόμα και το birthday cake ήταν καλό. Δώρα, μπαλόνια, τσιρίδες, κρασί, γέλια...Και του χρονου κοριτσάκι μου!!

PS. Μου λέει η καλή μου φίλη Άννα-Μαρία στο τηλέφωνο σήμερα: Τα πρώτα της γενέθλια τα γιόρτασε στην Ινδία, τα δεύτερα στην Ελλάδα, τα τρίτα στην Αμερική. Τα επόμενα άραγε πού?? Χμμμμμ... καλή ερώτηση!! Να βάλω στόχο καμμιά Νότια Αμερική??

Friday, December 5, 2008

time out..

Κλείσαμε πάνω από μήνα στο σχολείο. Η μικρή συνεχίζει να πηγαίνει με χαρά, αλλά και να φεύγει με χαρά. Δεν χρειάζεται να πω πώς περιμένω τη στιγμή να την πάρω από το σχολείο..Συνήθως με περιμένει καθισμένη κοντά στην πόρτα και όταν με βλέπει βγάζει ένα γλυκό μαμααααααααά και έρχεται στην αγκαλιά μου. Κι εκεί είναι που αρχίζω και σκέφτομαι. Πως στα αλήθεια περνάει το παιδί μου στο σχολείο? Γιατί, η Βένυα, ένα κοριτσάκι απίστευτα κοινωνικό και διαχυτικό, όταν την αφήνω το πρωί κάθεται και παίζει μόνη της σε κάποιο τραπέζι και όταν την παίρνω είναι πάντα μόνη της σε μια καρέκλα και περιμένει? Γιατί ενώ μου λέει η δασκάλα ότι "είχε μια καλή μέρα στο σχολείο σήμερα" εγώ νιώθω ότι κάτι της λείπει? Γιατί μετά από τόσον καιρό δεν μου έχει αναφέρει κάτι που έμαθε, κάτι που τραγούδισε, κάτι που έφτιαξε? Γιατί δεν καλυτέρευσαν τα αγγλικά της? Γιατί αντί να οξυνθεί η παρατηρητικότητά της, η προσοχή της, η σπιρτάδα της έχει περάσει σε μια φάση απόλυτης στασιμότητας? Πόσο με θλίβει αυτό και φυσικά τα βάζω και με τον εαυτό μου που σκεπτόμενη ότι τώρα που άρχισε σχολείο θα μάθει τόσα και τόσα, εγώ αφελώς οπισθοχώρισα, έκανα πίσω και την άφησα να παίζει μόνη της, να φτάχνει ιστορίες μόνη της, να ζωγραφίζει μόνη της, ακόμα και να ανοίγει μόνη της βιβλία. Γεγονός που από μόνο του ίσως να μην είναι κακό, αλλά στη συγκεκριμένη κατάσταση, από τη μια "παρατημένη" από μένα, από την άλλη ψιλοαγνοημένη στο σχολείο, η Βένυα έδωσε στον εαυτό της ένα time-out διαρκείας... αυτή η καλπάζουσα εξέλλιξη της αντί να ενισχυθεί στο σχολείο, παρά τις προσδοκίες μου, έχει επιβραδυνθεί. Δεν χρησιμοποιεί το μυαλό της, δεν απαντά συγκεκριμένα, δεν συγκεντρώνεται... Ιανουάριο αρχίζει σε καινούργιο σχολείο, αυτό που μου είχε αρέσει από την αρχή αλλά δεν υπήρχε διαθεσιμότητα. Τώρα υπάρχει και θα την βάλω εκεί. Όμως έμαθα το μάθημά μου και κατάλαβα πως ενώ ο παιδικός σταθμός θα κάνει την δουλειά του, ελπίζω καλά, εγώ κι ο μπαμπάς της θα συνεχίσουμε να κάνουμε από τη μεριά μας ότι κάναμε πάντα, να είμαστε δίπλα της και να τη βοηθούμε να ανακαλύψει τον κόσμο και τον εαυτό της.

PS. Σήμερα καθόταν στο καρεκλάκι της στην κουζίνα και άρχισε να σιγοτραγουδά κάτι που δεν γνώριζα. Ένα μακρύ τραγουδάκι για έναν χιονάνθρωπο, στα αγγλικά. Τη ρώτησα τι τραγουδάκι είναι αυτό και μου είπε ότι της το έμαθε η δασκάλα της. Εντάξει...ίσως να φρικάρω χωρίς σοβαρό λόγο, ίσως να έπρεπε να περάσει κάποιος χρόνος, ίσως να είναι κάποια φάση από τις άπειρες φάσεις που περνάνε..Πάντων το γεγονός παραμένει ότι αλλάζει σχολείο τον Γενάρη!

Monday, December 1, 2008

Απαγγελία!

Πέμπτη βράδυ, ημέρα των Ευχαριστιών και καλέσαμε ένα πολυ φιλικό μας ζευγάρι για δείπνο. Η Βένυα τους αγαπά πολύ και για να τους ευχαριστήσει αλλά και για να ακούσει τα μπράβο της απήγγειλε ένα κλασσικό τραγουδάκι που ως μελωδία είναι αγαπητό αλλά ως στίχοι είναι λυπητερό και μακάβριο. Ρίξαμε ΤΟ γέλιο να ακούμε τη Βένυα να λέει τη λέξη dreadful...κι αυτή ήταν τόσο περήφανη!!! Να και τα λόγια:

"Oh my darling oh my darling
oh my darling Clementine
you are lost and gone forever
dreadful sorry Clementine"

Το βιντεάκι βρίσκεται στο "προσωποβιβλίο" μου!

Saturday, November 8, 2008

Άντε γεια...

Δεν μπορεί να φανταστεί ο γονιός το συναίσθημα που τον γεμίζει όταν πάει το παιδί του πρώτη μέρα σχολείο. Είμαι σίγουρη πως όλοι φανταζόμαστε κάποια πράγματα όμως η πραγματικότητα μας ξαφνιάζει για να μην πω μας σοκάρει. Πρώτη μέρα λοιπόν της Βένυας στο σχολείο. Αγοράσαμε τσάντα και παπούτσια, διάλεξα τα ρούχα από την προηγούμενη μέρα, της έλουσα τα μαλλιά και της τα χτένισα σχολαστικά, και την εν λόγω μέρα της έκανα δυο υπέροχες κοτσίδες και την έβγαλα 15 φωτογραφίες. Η Βένυα με τρελλό ενθουσιασμό! Πηγαίνουμε λοιπόν στο σχολείο και μπαίνουμε στην τάξη της. Νωρίς ακόμα, λίγα παιδάκια είχαν έρθει και μια δασκάλα από τις τρεις ήταν παρούσα. Συνολικά 30 παιδιά και τρεις δασκάλες συνυπάρχουν στην αίθουσα εκείνη. Η Βένυα αμέσως άρχισε να παίζει και να αγκαλιάζει τα παιδάκια για να γνωριστεί μαζί τους, ενώ εγώ σχετικά ανήσυχη απαριθμούσα στη δασκάλα τα θέματα που με απασχολούσαν και που είχα σημειώσει σε μια λίστα, φαί, τουαλέτα, γλώσσα, και έλπιζα σε απαντήσεις που θα με ικανοποιήσουν. Όταν τελικά αποφάσισα να φύγω πηγαίνω την αγκαλιάζω και της λέω "Βενυούλα η μαμά φεύγει τώρα. Θα έρθω να σε πάρω μετά το μεσημεριανό φαγητό" - "Γειά σου μαμά" μου λέει και συνεχίζει.. Φεύγω λοιπόν και πάω σουπερμάρκετ. Και εκεί με χτυπάει. Έπαθα κάτι σαν άνοια...τριγυρνούσα στους διαδρόμους και κοιτούσα τα μαρούλια και τα κρεμύδια σα χαμένη, πήγαινα δεξιά και αριστερά χωρίς να βάζω τίποτε στο καλάθι μου, μόνο ένιωθα σα χαμένη, χαμένη και μόνη. Πάλι καλά που πηγαίνοντας να πληρώσω δεν ανακάλυψα στο καλάθι μου έτοιμο κατεψυγμένο χαμπουργκερ, γλυκοπατάτες, χυμό σταφύλι και pampers...Όταν πήγα να την πάρω έτρεξε φωνάζοντας μαμάαααα αλλά μετά ήθελε να μείνει να κοιμηθεί εκεί, ξαπλαρώθηκε σε ένα κρεβατάκι και δεν έλεγε να σηκωθεί. Την επόμενη φορά που ήταν να πάει σχολείο ξυπνάει το πρωί και μένει στο κρεβάτι μισή ώρα αρνούμενη να σηκωθεί, μετά με ρώτησε πότε θα πάω να την πάρω, σκέφτηκα ότι να, θα αντιδράσει αυτή τη φορά αλλά όταν την άφησα μου λέει " άντε φύγε τώρα μαμά". Τελικά, λίγες σχολικές μέρες μετά, καλά τα πάμε, κι αυτή με την ανεξαρτητοποίησή της κι εγώ με την απεξάρτησή μου..."good job!" θα μας έλεγε ένας Αμερικάνος χτυπώντας μας φιλικά στη πλάτη...χα χα!

Saturday, November 1, 2008

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια...


Καιρό τώρα ήθελα να γράψω αυτό το post αλλά με αυτά που με βρήκαν δεν κατάφερα να κάτσω ήρεμα και χωρίς να με ενοχλεί ο αγκώνας μου. Ένα μήνα και μια βδομάδα μετά το ατύχημα και μετά την αναχώρησή μου από την Ελλάδα είπα επιτέλους να γράψω για το καλοκαίρι που μας πέρασε. Και έχω να πω πως αυτό το παιδί, το δικό μου το παιδί, έχει πραγματικά την περιπέτεια μέσα του. Θα αναφέρω επιγραμματικά τα ταξίδια μας και τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιήσαμε μέσα σε δύο μήνες... 1) Σαν Φρανσίσκο-Μόναχο-Αθήνα = 2 αεροπλάνα 2) Αθήνα-Σύρος = πλοίο 3)Σύρος-Αθήνα = πλοίο (εδώ να σημειώσω πως από το λιμάνι πήραμε τον Ηλεκτρικό, μετά αλλάξαμε να πάρουμε Μετρό, και τέλος πήραμε το λεωφορείο για να φτάσουμε στο φιλικό μας σπίτι) 4) Αθήνα-Θεσσαλονίκη = τρένο 5)Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική (την ίδια μέρα) = αυτοκίνητο 6)Χαλκιδική-Θεσσαλονίκη ΟΚ αυτό είναι εύκολο 7) Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Θάσος = αυτοκίνητο, πλοίο 8)επιστροφή = πλοίο, αυτοκίνητο 9)Θεσσαλονίκη-Αθήνα = αεροπλάνο 10) Αθήνα-Μόναχο-Σαν Φρανσίσκο = 2 αεροπλάνα και ατελείωτες ώρες πτήσης...Επίσης ήμουνα έτοιμη να προσθέσω και Αθήνα-Νέο Δελχί αλλά το σχεδόν ληγμένο διαβατήριο της Βένυας που ανακάλυψα αργά μας περιόρισε τις μετακινήσεις σε μόνο 10... Ούφ! ίδρωσα να τα γράψω! Περιττό να γράψω πως από τότε που επιστρέψαμε μου ζητάει συνέχεια να παίρνουμε τρένα και λεωφορεία. Έχει την μετακίνηση στο αίμα της και με χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι δεν δυσανασχετεί ούτε γκρινιάζει, όταν κουράζεται κοιμάται, όταν βαριέται κόβει βόλτες. Πόσο εύκολα τα κάνει τα πράγματα έτσι, λαμβάνοντας υπόψην ότι η ζωή μας θα είναι ένα ταξίδι μεταξύ τριών ηπείρων με όλους τους πιθανούς συνδιασμούς αναχωρήσεων και αφίξεων, Αμερική-Ινδία, Ελλάδα-Ινδία, Αμερική-Ελλάδα...Θέλω να πιστεύω πως αυτός ο τρόπος ζωής μόνο καλό θα κάνει στο παιδί γιατί συνηδειτοποιεί τον κόσμο ως ολότητα, συνηδειτοποιεί ότι ζει σε ένα πλανήτη που τον λένε γη και πάνω του ζουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, που κοιμούνται διαφορετικές ώρες γιατί εδώ είναι μέρα κι εκεί νύχτα, που είναι πολύ μακρυά οι μεν από τους δε, και που παρόλαυτα ένα αεροπλάνο σε φέρνει δίπλα τους ή τους φέρνει δίπλα σου. (Ίσως γιαυτό και να λατρεύει τα αεροδρόμια...) Και γιατί όλα αυτά κάνουν καλό σε ένα παιδί? Νομίζω γιατί έχοντας μια ευρεία αντίληψη του κόσμου λαμβάνει και μια ανάλογη ευρεία γκάμα πληροφοριών και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς ένα παιδί που δεν είναι ούτε τριών να λέει με σοβαρότητα "εγώ μαμά τι είμαι Ελληνίδα ή Αμερικάνα?" - "Ελληνίδα αγάπη μου" - "Αλλά αφού μένουμε Αμερική πρέπει να είμαι Αμερικάνα όπως η φίλη μου η Μέγκαν". Globalism στο μυαλουδάκι ενός παιδιού... Εις αναμονή καινούργιων ταξιδιών, θα ατενίζει τον ουρανό έξω από το παράθυρο, με το φιλαράκι της πάντα δίπλα της.

Monday, September 1, 2008

ένα παράδειγμα προς μίμηση


Η επίσκεψη μας στη Σύρο ήταν για μένα μια εμπειρία μοναδική από πολλές απόψεις. Πήγαμε με το πλοίο η Βένυα κι εγώ λίγες μέρες αφότου ήρθαμε Ελλάδα και μείναμε στο σπίτι της ξαδέλφης μου που μένει μόνιμα εκεί με τον άντρα της και τα τέσσερα παιδιά τους. Μείναμε τέσσερις μέρες και όχι μόνο περάσαμε όμορφα αλλά μάθαμε και πολλά πράγματα, τουλάχιστον εγώ γιατί η Βένυα απλά απολάμβανε την παρέα των μεγαλύτερων ξαδελφιών της. Μα τι έμαθες, τι μπορεί να μάθει κανείς από μια επίσκεψη, μια φιλοξενία σε ένα συγγενικό σπίτι, θα ρωτούσε κάποιος και πολύ λογικά. Να λοιπόν τι έμαθα: πως υπάρχουν παιδιά που δεν βλέπουν τηλεόραση αλλά παίζουν μονόπολη΄πως υπάρχουν παιδιά που ξυπνάνε πριν τους γονείς και μαζεύουν κουβάδες σύκα, τα ξεφλουδίζουν, τα βάζουν στο ψυγείο και τα πηγαίνουν κρύα κρύα στο κρεβάτι των γονιών τους΄πως υπάρχουν παιδιά που δε βρίζουν, δε γκρινιάζουν, δε τσιρίζουν με το παραμικρό, δεν αντιμιλούν με το παραμικρό, δεν γίνονται φυτά κατά τους θερινούς μήνες των διακοπών΄πως υπάρχουν παιδιά που η Ελληνική μουσική τους συγκινεί πιο πολύ από τα δυτικά κι άλλα ξενόφερτα ακούσματα΄πως υπάρχουν παιδιά που σε ηλικία 12 ετών διαβάζουν ακόμα παραμύθια μαζί με τα μικρότερα αδέλφια τους΄πως υπάρχουν παιδια που κάνουν τους γονείς τους να κλαίνε από περηφάνεια γιατί στην αναγγελία των ονομάτων των 30 μουσικών που έπαιξαν σε μια συναυλία τα τρία είναι δικά τους παιδιά. Κι εγώ ήμουν στη συναυλία αυτή και εγώ συγκινήθηκα πολύ..δεν είναι και λίγο να ακούς όχι ένα όχι δύο αλλά τρία αδέλφια να παίζουν μαζί στην ίδια ορχήστρα..και μαζί με τα δάκρυα συγκίνησης που τρέξανε, τρέξανε και δάκρυα φόβου. Φοβήθηκα το μέλλον, φοβήθηκα την ξενιτιά, την τεράστια απόσταση που θα χωρίζει την κόρη μου από κάθε τι ελληνικό. Κι αν αυτό με λίγο ψάξιμο και λίγη επιμονή από μένα μπορεί να αποκατασταθεί, ένας άλλος φόβος που με κατέκλυσε μου λύγισε τα γόνατα. Πως θα μπορέσω να καθοδηγήσω το παιδί μου, να το μεγαλώσω έτσι ώστε να σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά όλους τους άλλους, να μεγαλώσει περιφρονώντας τους κακούς πειρασμούς, να αναγνωρίζει το όμορφο το καλό το ευγενές το ποιοτικό, να ζει αγαπώντας και μαθαίνοντας κι όχι γκρινιάζοντας και τεμπελιάζοντας. Στη συναυλία εκείνη συνειδητοποίησα πόσο τρομακτικά κι απίστευτα δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί εφόσον βέβαια θέλεις να πετύχεις κάποιους στόχους κι όχι απλά να προσθέσεις ακόμα ένα άτομο στα δυσεκατομύρια που ήδη υπάρχουν..

Friday, August 29, 2008

Μητρικός θηλασμός και πως να τον αποκτήσετε...

Αυτόν τον Αύγουστο η παγκόσμια εβδομάδα θηλασμού ήταν 1-7 Αυγούστου. Από αυτά που άκουσα μαζεμένα τις τελευταίες μέρες, σχόλια απαράδεχτα για το θηλασμό, ένιωσα κύματα θυμού και απογοήτευσης να με κατακλίζουν όπως τότε πριν 2, 2 1/2 χρόνια που θήλασα την κόρη μου για 9 μήνες, και συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά ότι τέτοιες παγκόσμιες μέρες και εβδομάδες εμάς τους Έλληνες ελάχιστα μας συγκινούνε και ελάχιστα αλλάζουν τη ζωή μας. Ένας καλός φίλος απόκτησε κόρη τον Ιούλιο κάπου στην επαρχία. Τον παίρνω τηλέφωνο να του ευχηθώ. "Θηλάζει η γυναίκα σου?" ρωτάω. Ναι, λέει, το βάζει και στο στήθος αλλά του δίνει και μπουκάλες. Γιατί? ρωτάω. "Ε, λέει, είναι πολύ φαγανή η μικρή, το στήθος της γυναίκας μου μικρό, που να κατεβάσει τόσο γάλα..." Αν βάλεις μαζί και το γεγονός ότι γέννησε με καισαρική συγκεκριμένη μέρα γιατί ο πλακούντας όλως ξαφνικώς ήταν κάπως... δε θυμάμαι τι μου είπε, αν μετρήσεις και το ότι ήταν καλοκαίρι και που ξέρεις, μπορεί να είχε κανονισμένες διακοπές ο γιατρός τους...όλα αυτά με κάνουν και αηδιάζω για την ανευθυνότητα, τη τεμπελιά, τη φτήνια κάποιων γιατρών και μαιών στην Ελλάδα και κυρίως στην επαρχία, και να θυμώνω με την ελαφρομυαλία και τεμπελιά των μητέρων. Άλλο κρούσμα: μου λέει ένας συγγενής, "τι μύθοι είναι αυτοί για το θηλασμό, να και η τάδε φίλη που θήλασε τόσο πολύ τι κατάλαβε, όλο άρρωστα είναι τα παιδιά της, για ποιά αντισώματα και πράσινα άλογα μιλάνε... Κι εμείς που δε θηλάσαμε, δεν αρρώστησε σχεδόν ποτέ το παιδί μας...." Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι είμαστε από τους ουραγούς στη Ευρωπαϊκή Ένωση στον αριθμό μητέρων που θηλάζουν. Όπως κι όλα μας κι αυτό, όπως παίρνει η μπάλα κάθε τι όμορφο, ποιοτικό, ευγενές, έτσι κι ο θηλασμός πνέει τα ολίσθια, τα θυσιάζουμε όλα για την ευκολία και το χρήμα, η ευκολία από τη μεριά των μητέρων, το χρήμα από τη μεριά των γιατρών. Υπάρχει και αμορφοσιά και άγνοια, υπάρχει και αφέλια, υπάρχει και φόβος και αυτές οι αιτίες, η κάθε μια ξεχωριστά ή και συνδιασμός όλων, είναι λόγοι ικανοί να στερήσουν από ένα βρέφος το μητρικό γάλα, αλλά πιστεύω οι κυριότερες αιτίες είναι οι δύο πρώτες που ανέφερα, και ενώ το χρήμα κινεί βουνά, η ευκολία δε δικαιολογείται με τίποτα σε μια μητέρα. Κι εγώ πέρασα τα πάνδεινα τους πρώτους δύο μήνες, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει μία "παρενέργεια" του θηλασμού που να μην την πέρασα, εκτός από κάτι πολύ σοβαρό βέβαια, και παραδέχομαι ότι πολλές φορές βλαστήμησα όλους αυτούς που τον εκθειάζουν και τον κάνουν να ακούγεται σαν κάτι το απείρως εύκολο και φυσικό, όλους αυτούς που λέγοντας αυτά δε σε προετοιμάζουν για τις δυσκόλιες και τις κακουχίες που μπορείς να υποβάλλεις τον εαυτό σου. Όμως δάγκωσα τα χείλια μου και επέμεινα (είχα και ανάλογη υποστήριξη από τη οικογένεια μου) και όταν όλα αυτά πέρασαν μετά τους 2 πρώτους μήνες, τίποτα μα τίποτα δε θα άλλαζα γνωρίζοντας πια ότι τις κακουχίες τις ακολουθούν στιγμές μοναδικές, στιγμές τέτοιας άπειρης αγαλλίασης ψυχικής και σωματικής, που δεν μπορώ να τις συγκρίνω με τίποτε άλλο που έχω νιώσει στη ζωή μου.

Περνάνε οι μέρες...τελειώνουν τα ταξίδια...

...είπε η Βένυα κρατώντας απαλά την κίτρινη σημαδούρα στη θάλασσα. Επέπλεε νωχελικά σε μια θάλασσα κρύσταλο, κι εγώ ήμουν φυσικά δίπλα της εκεί στα βαθειά, και παραλίγο να πνιγώ!! Ήταν η ηρεμία κι η απεραντοσύνη της θάλασσας, οι ήχοι του βυθού, το σκούρο γαλάζιο που μετατρεπόταν σε ροζ στον ουρανό μιας κι ήταν αργά το απόγευμα που κολυμπούσαμε, τι την έκανε να φιλοσοφήσει τόσο ουρανοκατέβατα και φυσικά ακόμα αναρωτιέμαι. Πάντως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή.

Thursday, July 10, 2008

διαμάντια..

Έφυγα από το δωμάτιο της και την άφησα να κοιμηθεί μόνη της ένα μεσημέρι. Άρχισε να γκρινιάζει να με φωνάζει να μιξοκλαίει και στο τέλος να παρακαλάει: "Μαμά μη φεύγεις σε παρακαλώ, αν φύγεις ποιος θα με ντύνει, ποιος θα μου μαγειρεύει, ποιος θα με αγαπάει..." Φυσικά και γύρισα στο δωμάτιο, φυσικά και της έπιασα το χεράκι, και περίμενα μέχρι να κοιμηθεί. Και φυσικά είχα γίνει κομάτια..

Ήταν με τον μπαμπά της και φωνάζει "όχι ρε γαμώτο!". Ο μπαμπάς της της είπε πως αυτό που είπε ήταν πολύ κακό. Και λέει :"ναι, αυτό το λέμε μόνο όταν κάτι σπάει ή όταν κάτι πέφτει κάτω" !! Κόκαλο ο Αγκάμ!

Την τάιζα και προσπαθούσα να τελειώσουμε γρήγορα γιατί θα πηγαίναμε στα γενέθλια ενός φίλου. Και της λέω : "αν αργήσεις θα τα χάσουμε τα κεράκια" εννοώντας ότι δε θα τα προλάβουμε. Και η Βένυα απαντά :"και μετά ο Ασίς τι θα φυσήξει? μπανάνες?"

Ψάχνω σχολείο πυρετωδώς. Εδώ και 2 μήνες. Έχω δει περίπου 20. Και δεν έχω καταλήξει πουθενά. Τι ψάχνω άραγε? τι είναι αυτό που με αποθαρρύνει και δεν έχω κάνει ούτε μια αίτηση? Όσες μαμάδες ξέρω, και ξέρω αρκετές, καμμιά τους δεν έκανε τέτοια έρευνα. Ένα-δυο σχολεία και τέλος. Με ακούν που τους λέω ότι ψάχνω ακόμα και γουρλώνουν τα μάτια τους. Είμαι περίεργη? Δε νομίζω. Μετά από 2 1/2 χρόνια αδιάλειπτης φροντίδας, προσπαθώντας πάντα να της παρέχω ότι καλύτερο, ότι και να 'ταν αυτό, πες το παιχνίδι, φαγητό, νταντά, δωμάτιο, ρούχα και τα λοιπά, πως θα μπορούσα να τη βάλω σε ένα σχολείο χωρίς να το συγκρίνω με άλλα, και χωρίς στο τέλος-τέλος να το συγκρίνω αναπόφευκτα με αυτά που της παρέχω εγώ. Μια μέρα ο Αγκάμ μου είπε ότι σκεφτόταν το homeschooling ως εναλλακτική . Δηλαδή να μείνει σπίτι και να τη διδάξω εγώ. Κι όχι μόνο τώρα αλλά και για λίγο αργότερα. Μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά όταν το άκουσα από τον Αγκάμ ένιωσα κολακευμένη... Όμως η Βένυα δεν θα συμφωνούσε, η κοινωνικότητά της που ξεχειλίζει και η ανάγκη της να βρίσκεται εκτός σπιτιού με παρέα κατά προτίμηση (πως θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς... την έχω μάθει να ζεί έτσι από 2 μηνών) δεν θα το επιτρέψουν. Από την άλλη θέλω κι εγώ κάποιες στιγμές για τον εαυτό μου, μόνη μου, να μπορέσω να βρω τι θέλω να κάνω σε αυτόν τον τόπο που ήρθαμε. Πρέπει να βιαστώ, πρέπει να βρω το ΤΕΛΕΙΟ σχολείο! Που να μη δίνουν ποπ-κορν με βούτυρο στα παιδιά για πρωινό σνακ, που να μην έχουν χοντροκομμένα πλαστικά παιχνίδια για παιδιά 2 1/2 ετών, που να μην υπάρχουν βουνά από παιχνίδια ανακατεμένα με ρούχα, στρώματα, φαγητά μέσα στην τάξη, που να μην κατατροπώνουν το παιδί λέγωντας του καθώς κάνουν χειραψία "κοίταξέ με στα μάτια, χρειάζομαι τα μάτια σου" !!! που να μπαίνεις στην τάξη με 30 παιδιά και να ακούς φωνές και γέλια παιδιών κι όχι απόλυτη ησυχία... Ναι, το βρήκα αυτό που έψαχνα, και μάλιστα ήταν το πρώτο πρώτο σχολείο που είδα αλλά δέχονται λέει αιτήσεις για το 2010!!!! Έχω 3 μέρες μπροστά μου, πρέπει να βιαστώ.

Wednesday, June 25, 2008

Greeklish

Tα 145 κουτιά μας ήρθαν και αδειάσαν μέσα σε 7 μέρες. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Προειδοποίησα και τον Αγκάμ. Είσαι έτοιμος, τον ρωτάω για αυτό που θα ακολουθήσει τώρα? Για την αγωνία που θα με πιάσει να τελειώσω το σπίτι σε 5 μέρες? Ναι μου είπε και έδειξε, η αλήθεια είναι, αρκετή υπομονή. Αλλά κι εγώ δεν απαίτησα πάρα πολλά, έκανα μόνη μου ότι μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, ή και λίγο πιο πέρα των δυνάμεών μου. Και ηρέμησα. Και το παιδί ηρέμησε και είναι και πάλι γλυκιά και ήρεμη και τρομερά αστεία. Όσο καιρό ήταν εδώ η θεία της από την Ινδιά με τον ξάδελφό της λυσσάξανε να μαλώνουνε, τέτοια τσιρίδα και πείσμα δεν έχω δει ξανά. Όμως τα αγγλικά της εμπλουτίστηκαν με προτασούλες τρομερά σημαντικές για αυτήν όπως "this is MINE", "stop it", "give to me", "no more", "I want it". Στην προσπάθειά της να συννενοηθεί στα αγγλικά με τη θεία της και τον ξαδελφό της χρησιμοποίησε ότι ήξερε και δεν ήξερε και τα προσάρμοσε ανάλογα έτσι ώστε να ακούγονται τουλάχιστον αγγλικά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ξεκαρδιστικό λεξιλόγιο: "I want the karots (καρότσ)" είπε ενώ προσπαθούσε να πάρει το καροτσάκι της από τον ξάδελφό της, "Bua (θεία στα ινδικά) I want you kryps (κρύψ) this" είπε ζητώντας τη θεία της να κρύψει ένα κουκλάκι, "Μπαμπά give me my pipil" είπε ζητώντας την πιπίλα της από τον μπαμπά της (ο τόνος στο πρώτο πι δηλαδή πίπιλ!!), "what is this? a koub (κουμπ)?" ρώτησε δείχνοντας μια φωτογραφία με ένα κουμπί. Και ανάμεσα στις λέξεις μπορεί να μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα σαρδάμ που ακούγονται, μα το θεό, με τέλεια αμερικάνική προφορά, αγγλικά!! Το γέλειο της αρκούδας δηλαδή!! Εντομεταξύ απολαμβάνουμε επιτέλους το καλοκαίρι που ήρθε μόλις 2 βδομάδες πριν, φορώντας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αμάνικα, σορτσάκια, πέδιλα και παίζοντας με τα νερά στην αυλή και στις παραλίες.

Thursday, May 29, 2008

Όταν η υπομονή τελειώνει...

Όταν η υπομονή τελειώνει είναι για μένα κάτι το σοκαριστικό γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πως μπορώ να αντέξω και να υπομείνω πολλά. Όμως μετά σχεδόν 5 μήνες εδώ στο Fremont της Καλιφόρνιας χωρίς το νοικοκυριό μου και βρίσκω τον εαυτό μου να έχει παρατήσει και να έχει παραιτηθεί.. Μισώ το σπίτι που ζούμε, είναι σαν τσαντίρι γιατί κρέμονται κουβέρτες αντί για κουρτίνες στα παράθυρα, είναι βρώμικο γιατί τα έπιπλα που έχουμε είναι second hand ή third.., είναι άβολο γιατί δεν έχουμε ένα τραπέζι να ακουμπήσουμε τα τηλεκοντρόλ και οι καρέκλες της τραπεζαρίας χρειάζονται τον Hulk να τις μετακινήσει, είναι σπαστικό γιατί πρέπει να πλένω συνέχεια τα πηρούνια αφού έχουμε μόνο 4, είναι με άλλα λόγια ένα κατάλλειμα ΟΧΙ σπίτι μου. Τα πράγματα έρχονται τελικά σε μια βδομάδα ακριβώς αλλά μετά το ζόρι που τράβηξα και τα χρήματα που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε επιπλέον των 6.700 ευρώ δεν ξέρω τελικά αν άξιζε να τα μεταφέρουμε. Αλλά που να το ξέραμε. Το ζήτημα είναι ότι τα νεύρα μου δεν αντέξανε μέχρι τέλους όπως έλπιζα και αυτό "βγαίνει" με διάφορους τρόπους. Δεν κάθομαι να παίξω με τη Βένυα, δεν τρέχω αμέσως να την ηρεμήσω όταν κλαίει, δεν πάμε σε μέρη διάφορα όπως πηγαίναμε, έχω την τηλεόραση ανοιχτή για αρκετή ώρα, μπορεί να μη μαγειρέψω για δύο μέρες στη σειρά, ο κήπος σώζεται από τον κηπουρό και μόνο που έρχεται μια φορά τη βδομάδα, κι ο γατούλης μπορεί να γκρινιάζει για χαδάκια και να φεύγει φορτωμένος με καμμιά βρισιά. Και οι τύψεις πάνε σύννεφο. Μέσα σε όλα αυτά περασε κι η μικρή σε μια απείρου κάλλους φάση, εντελώς εφηβική, να κλαίει με το παραμικρό, όπως σήμερα που έλιωσε στο κλάμα για μισή ώρα και βάλε, γιατί ο ιπποπόταμος στο βιβλίο της πήγε να της φάει το χεράκι...ή γιατί το κουκλάκι της που κοιμήθηκε μαζί του την έκανε να κλάψει, κατά τα λεγόμενά της... Από το να βάλουμε ένα κοκαλάκι στα μαλλιά το πρωί μέχρι τις πιτζάμες το βράδυ δίνω μάχες. Και στις καλές μου δε θα με ένοιαζε και πολύ, θα σκαρφιζόμουν καμμιά ιστορία, όμως τώρα δεν έχω το κουράγιο ούτε να σκέφτομαι ιστορίες ούτε να παρακαλώ. Την αφήνω ξεμαλλιασμένη, ξεκούμπωτη, ξεκάλτσωτη και ότι άλλο ξε... Καλά ντε θα μου πει κανείς τόσο τρομερό είναι πια να μην έχεις εκατό χιλιάδες πράγματα γύρω σου, τραπέζια τραπεζάκια, κουτάλια κουταλάκια? Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αν τα βάλεις όλα μαζί δεν ήταν τελικά και η πιο εύκολη αποστολή του κόσμου. Ένα θέλω να ελπίζω, πως όταν τελικά αυτό το αχούρι μεταμορφωθεί σε σπίτι, σπίτι ΜΟΥ, θα νιώσω και πάλι καλά.

Sunday, May 11, 2008

Potty training success ή αλλιώς...ΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ!!!

Δέχομαι συγχαρητήρια!! Η Βένυα καθάρισε από πάνες μετά από ένα "intense course" μιας βδομάδας. Ήταν την περασμένη Κυριακή απόγευμα όταν μου έκανε ξαφνικά κλικ ότι πρέπει να της δείξω τον τρόπο σύντομα γιατί είναι έτοιμη. Ήξερα από καιρό ότι ήταν έτοιμη μιας και εδώ και μήνες το πρωί πάμε στην τουαλέτα. Όμως δε το αποφάσιζα γιατί ήμασταν σε καινούργιο τόπο γιατί ψιλοβαριόμουν και γιατί περίμενα το καλοκαίρι. Όμως μετά από το περιστατικό της Κυριακής (που δε θυμάμαι τι συνέβη να πάρει!!) και μιας που εδώ που είμαστε δεν ζεσταίνει και ιδιαίτερα ο καιρός μέχρι τον Ιούλη, ξυπνήσαμε Δευτέρα και αφού έκανε τα πρωινά της στην τουαλέτα της, της φόρεσα βρακάκι. Κι έτσι ξεκινήσαμε. Της έδειξα με ενθουσιασμό τα βρακάκια της και της ζήτησα να διαλέξει αυτό που ήθελε. Μείναμε όλη μέρα σπίτι με το τουαλετάκι της στο σαλόνι εκεί που περνάμε τη μέρα μας. Τη ρωτούσα κάθε 20 λεπτά περίπου αν θέλει να κάνει τσίσα και μου έλεγε υπομονετικά όχι μέχρι που ερχόταν η ώρα και κάποιες φορές μου έλεγε ναι, κάποιες της φεύγαν λίγα και μετά μου έλεγε και κάποιες την έβαζα εγώ γιατί έβλεπα πως περνούσε η ώρα και δεν παραδεχόταν ότι ήθελε να κάνει. Είχαμε δύο ατυχήματα την πρώτη μέρα, ένα τη δευτερη και την τρίτη και κανένα τις επόμενες. Όσο για το "number 2" την πρώτη μέρα δεν έκανε, την δεύτερη μέχρι το απόγευμα τίποτα όμως ήξερα ότι ήθελε γιατί μου έλεγε ότι πονάει η κοιλιά της και την έβαλα να κάτσει στο τουαλετάκι της μαζί με μένα. Ήταν πολύ αστείο γιατί είχε αγωνία το παιδί τι θα γίνει μιας και δεν είχε ξανακάνει τα κακά της καθισμένη και χωρίς "προστασία", έβλεπες την αγωνία της, το άχγος της ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της και 2 φορές προσπάθησε να σηκωθεί όμως την έβαζα πίσω κι όταν τελικά έγινε ήταν τόσο έκπληκτη σαν να έβλεπε ένα θαύμα! Τράβηξε το καζανάκι, της είπα ότι τα κακά πάνε σε κάποιες μακρυνές θάλασσες και είπε "πάνε στη μακρυνή ανατολή"!!! Από τότε έκανε επανηλλημένα χωρίς όμως να μου πεί, απλά την έπιανα τη στιγμή πριν τα... αμολήσει! Στον ύπνο που παίρνει το μεσημέρι της βάζω πάνα όμως ξυπνάει στεγνή (εκτός από σήμερα που την πιάσαν τα νεύρα και τα πείσματά της) και το βράδυ επίσης της βάζω πάνα αλλά επίσης ξυπνάει στεγνή. Μάλιστα την τρίτη μέρα μου ζήτησε να κάνει τσίσα πριν κοιμηθεί και κατά τις 1:30 τη νύχτα ξύπνησε και με φώναξε να πάει να κάνει τσίσα!! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα!! Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη μείναμε σπίτι εκτός από σύντομες βόλτες στο σουπερ μάρκετ, την Πέμπτη πήγαμε πιο μακρυά και πήρα μαζί μου το καθισματάκι για την τουαλέτα. Συνεχώς τη ρωτούσα, τελικά όταν γυρνούσαμε και κάναμε στάση στη φίλη της είπε ότι ήθελε να κάνει και πήγαμε στην τουαλέτα της φίλης της έβαλα το καθισματάκι και έκανε! Πάλι ενθουσιάστηκα γιατί ήταν σε ξένο μέρος και δεν την προβλημάτησε. Την Παρασκευή πήγαμε στο πάρκο και πήρα μαζί μου το τουαλετάκι της και το είχα στο αυτοκίνητο. Όταν πέρασε η ώρα και δεν ήθελε να πάει την πήρα με το ζόρι, πήγαμε στο αυτοκίνητο , έκανε, αφού όμως αντέδρασε αρχικά γιατί προφανώς δεν ήξερε πως θα συνέβαινε αυτό (ούτε κι εγώ...) και ένιωθε κάπως άβολα. Σήμερα ήμασταν έξω 3 ώρες, τις 2 σε πάρκο με πολλά να συμβαίνουν γύρω μας, χαρταετοί, φουσκωτές τσουλίθρες, μουσική, μαριονέτες, πάλι τη ρωτούσα και πάλι την πήρα με το ζόρι σχεδόν και τα έκανε στο αυτοκίνητο. Αυτά. Νομίζω ότι τα καταφέραμε! Κι ευτυχώς που τα καταφέραμε στις 5 μέρες γιατί την βλέπω τώρα πια αρχίζει και της τη δίνει η επανάληψη, η επιμονή μου να τη ρωτάω συνεχώς το ίδιο και το ίδιο.. Κι εγώ βαρέθηκα κι αυτή πιο πολύ από μένα. Συνοπτικά:
1) Το πιο σημαντικό είναι να είναι το παιδί έτοιμο.
2) Το δεύτερο πιο σημαντικό είναι να είναι σε θετική φάση, να είναι χαρούμενο, να μην είναι σε φάση αντίδρασης, πολύ απλά να βλέπεις ότι η απάντηση που παίρνεις όταν του ζητάς κάτι να είναι το ναι..
3) Ήμασταν συνεχώς μαζί (what's new...) και σχεδόν συνεχώς στο σπίτι, με το τουαλετάκι σε διαρκή θέα.
4) Καλύτερα να μην μπαίνουν πάνες στον ύπνο αλλά εγώ δεν το τόλμησα, αν και της βάζω πάνα βρακάκι στον ύπνο και μάλλον θεώρησε ότι της βάζω βρακάκι και το κρατάει στεγνό.
5) Όταν συμβαίνουν ατυχήματα δεν τη μαλώνω αλλά της ζητάω με σοβαρή φωνή να μην το ξανακάνει για να μείνει το βρακάκι καθαρό.
6) Καθ' όλη τη διάρκεια της "εκπαίδευσης" την αγκάλιασα με περίσση τρυφερότητα και της έλεγα πόσο περήφανη είμαι γιαυτήν όταν τα "κατάφερνε" και θωρακίστηκα με περίσση υπομονή, θέληση και ηρεμία. Μου χρειαστήκαν και οι τρείς χάρες...
Τα πήγε εξαιρετικά καλά, πολύ συνεργάσιμη, υπάκουη και θετική. Κι εγώ τα πήγα καλά, δεν λύγισα, δεν μπήκα σε πειρασμούς, δεν φώναξα. Ήμασταν καλή ομάδα!

P.S. Πέντε μέρες μετά και οι πάνες είναι ολοκληρωτικά παρελθόν. Χτες βράδυ πήγα να της βάλω την πάνα κι άρχισε να κλαίει και να χυπιέται, τη ρώτησα τι συμβαίνει και μου λέει "δε θέλω να μου βάλεις το παμπεράκι..." Οριστικό τέλος λοιπόν!!

Saturday, May 3, 2008

Γέλα πουλί μου γέλα...


Περνώντας όλη μου τη μέρα με τη Βένυα βλέπω τον εαυτό μου να γίνεται όλο και περισσότερο ένα με αυτήν. Πως να το περιγράψω... Πιστεύω πως σε πάρα πολλές στιγμές νιώθω ότι νιώθει, βλέπω ότι βλέπει με τη δική της ματιά, μαντέυω την επόμενη κινησή της, την αντιδρασή της, τη σκέψη της. Γίνομαι μια μεγάλη Βένυα. Φυσικά ποτέ δε θα ξέρω με σιγουριά αν αυτό αληθεύει ή όχι, και κάποιες φορές ελπίζω να μην ισχύει. Όπως αυτές τις μέρες που με τρώει κάτι και ελπίζω να είναι απλά η βαρεμάρα μου που το κάνει κάπως ψυχοπλακωτικό και βαρύ...Η Βένυα εδώ στην Αμερική εξελίχθηκε σε έναν χαρακτήρα απίστευτα κοινωνικό. Ήταν πάντα ανοιχή στους ανθρώπους, πάντα φιλική και βολική, αλλά εδώ ανέπτυξε μια τεράστια κοινωνικότητα που, όπως και με το ύψος της που έχω ακούσει εκατονταδες φορές για το πόσο ψηλή είναι, έτσι και με αυτήν της τη φιλική διάθεση προς όλον τον κόσμο, άρχισα να ακούω διάφορα. Και για να έρθω σε αυτό που έλεγα πριν, ορμάει λοιπόν με ανοιχτές αγκαλιές (κατ'αρχήν στους φίλους της και έπειτα σε άγνωστα παιδάκια σε πάρκα, αεροπλάνα κι όπου αλλού) τσιρίζοντας το όνομά τους και γκράπ τους αρπάζει και τους σφίγγει. Μετά τους φιλάει, μετά τους παίρνει από το χέρι να παίξουνε. Και εκεί κολλάει η αγωνία που ζω. Γιατί σχεδόν πάντα η αντίδραση που θα πάρει από αυτούς είναι ψυχρή. Είτε θα κάθονται σα κούτσουρα ή θα σπρώξουν. Ελάχιστες φορές θα σηκώσουν το χέρι να αγκαλιάσουν χαλαρά, ή να χτυπήσουν φιλικά την πλάτη της. Όταν βλέπω αυτή τη σκηνή, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς, δε μπορώ παρά να νιώσω απογοήτευση εκ μέρους της, θλίψη. Δεν ξέρω πως λαμβάνει η Βένυα αυτήν την παγερή ή αδιάφορη αντίδραση, δεν ξέρω αν απογοητεύεται, έχει τύχει να με κοιτάξει με απορία κάποιες φορές. Όμως εγώ δεν μπορώ να το βλέπω. Βαρέθηκα τα μούτρα τους, μου τη δίνει η ξινίλα τους. Δεν είναι όλα έτσι ας μη τα παραλέω κι εγώ, όμως σχεδόν όλα μένουν με την απορία γιατί με αγκαλιάζει αυτό το κοριτσάκι? Άσε που όταν ορμάει νομίζουν ότι θα τα δείρει! Κι έπειτα ακούω και τα σχόλια των μαμάδων, των ξένων "oh, how cuuuuute!" καθώς ανοίγουν τεράστια μάτια απορίας, και των φίλων "Δεν πρέπει να είναι τόσο κοινωνική, είναι επικίνδυνο" ή "πρέπει να βγει λίγο έξω να μάθει ότι ο κόσμος είναι σκληρός". Δηλαδή συγνώμη, να μάθω σε ένα παιδάκι 2 ετών ότι ο κόσμος είναι κακός και σκληρός, να ραγίσω την απόλυτη αθωότητά της τόσο νωρίς, να κλονίσω την αγάπη της για τους ανθρώπους? Μέσα από τα μάτια της βλέπω έναν κόσμο όμορφο, καλό, αγγελικά πλασμένο. Εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι, όμως το να το μάθει ένα παιδάκι 2 ετών, έτσι για το γαμώτο δεν είναι εντελώς ηλίθιο? Δυστυχώς σε αυτόν τον πλανήτη παιδάκια μαθαίνουν ότι η ζωή είναι σκατά, αλλά βρίσκονται και σε ανάλογα άρρωστα περιβάλλοντα, φτωχά, υποβαθμισμένα, τριτοκοσμικά κλπ. Και αυτό είναι τρομακτικό και αβάσταχτο. Αλλά το να σταματήσω τη Βένυα από το να είναι τόσο εγκδηλωτική και αγαπησιάρα επειδή ο κόσμος είναι κακός δεν είναι απλά ηλίθιο? Και δεν είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδάκι να απογοητεύεται τόσο νωρίς και χωρίς σοβαρό λόγο? Έχει όλη τη ζωή μπροστά της να ζήσει του κόσμου τις απογοητεύσεις. Θα είμαι δίπλα της να την καθοδηγώ και να την προστατεύω να την μάθω να ξεχωρίζει το ασφαλές από το επικίνδυνο, το καλό από το κακό, όμως αλοίμονο αν μάθει να αντιπαθεί πριν μάθει να αγαπάει...
P.S. Μπαίνω μια μέρα στο δωμάτιό μου και βλέπω πάνω στο μπλε μου παντελόνι μια χαμογελαστή φάτσα φτιαγμένη με... ξύλινα φρούτα! Μάτια πορτοκάλια, μύτη ραπανάκι, στόμα μπανάνα και μαλλιά ένα τσαμπί σταφύλια!!

Saturday, April 12, 2008

Οι χίλιες φάσεις της σελήνης...


Δεν είμαι σίγουρη αν όλα τα παιδιά είναι έτσι, μάλλον είναι τα περισσότερα φαντάζομαι, σε μια διαρκή εναλλαγή, μια ατελείωτη εναλλαγή φάσεων και συνηθειών που πάνω που λες αυτό είναι, κατασταλάξαμε, την επόμενη μπαμ! αλλάζει. Κι άλλοτε λες "φτου!!!" κι άλλοτε λες "φίου! ευτυχώς!" Δεν ξέρω πραγματικά τι να πρωτογράψω από όλα αυτά που περάσαν, που αλλάξαν, που ενανήλθαν, τι να πρωτοθυμηθώ. Τον ύπνο της... που συνήθιζε να μου κρατά το χέρι για να κοιμηθεί και ήθελε μια ιστορία συγκεκριμένη (πόσες φορές είπα η δόλια εκείνη την ιστορία με τον παππού της που πάει για ψάρεμα? 100?) και τουλάχιστον 10 τραγουδάκια (πόσες φορές κοιμήθηκα πριν από αυτή γιατί αυτονανουριζόμουν?) . Τώρα διαβάζουμε 3 ιστορίες (τις ίδιες πάντα) και δε λέμε τραγούδια. Το φαγητό της... που πέρασε φάση που δεν ήθελε καθόλου μπανάνα και μήλο κι άλλες φάσεις που ήθελε μόνο μπανάνα και τίποτε άλλο. Το παιχνίδι της...που δεν έπαιζε αν δεν καθόμουν κι εγώ κάτω μαζί της ενώ τώρα περνάει και μια ώρα χωρίς να με ζητήσει (ευλογημένα playmobil!!). Τις σχέσεις της με άλλα παιδάκια που κάποια φάση μόλις έβλεπε παιδάκι σήκωνε χέρι να τα χτυπήσει ή να τα σπρώξει, με σκοπό να μου πάει κόντρα, και τώρα μόλις βλέπει κάποιο παιδάκι ορμά το αρπάζει από το λαιμό και του σκάει ένα φιλί τόσο θερμό που το άλλο μένει κόκκαλο! Τη σχέση της με το μπαμπά της...που πέρασε φάση που δεν τον ήθελε και πολύ, ίσως γιατί δεν τον έβλεπε και πολύ, και τώρα δίνει εντολές "εσύ μπαμπά να με κάνεις μπάνιο σήμερα", "εσύ μπαμπά να με ταίσεις την ομελέτα μου, όχι η μαμά". Και πόσες άλλες αλλαγές.... απόρροια και συνδιασμός της δικής της προσωπικής ανάπτυξής με τους κανόνες και συμβουλές που εγώ κι ο μπαμπάς της της παρέχουμε, συνήθειες και καταστάσεις που το μυαλουδάκι της σκέφτηκε και η ψυχούλα της γέννησε ή αναζήτησε σαν ανάγκη, και τη βλέπω πόσο κι αυτή εκπλήσεται καμμιά φορά με κάτι καινούργιο που θα κάνει ή θα σκεφτεί, ή θα καταφέρει. Με συγκινεί αφόρητα η τάξη στην οποία έχει βολέψει τα πράγματα του κόσμου της, η τελειότητα που αποζητά για να νιώσει σιγουριά, από το κομμάτι lego που θα λείπει και δεν θα συμπληρώσει το τετράγωνο κέικ της και θα μου ζητήσει με αγωνία και δάκρυα στα μάτια να της βρω ένα κομμάτι, μέχρι την καρέκλα που κάθομαι να την ταίσω και δεν μπορεί να κάτσει κανένας άλλος γιατί ΕΚΕΙ ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΟΝΟ Η ΜΑΜΑ!! όπως μαλώνει με έμφαση τον μπαμπά της και τον βάζει να κάτσει στην άλλη. Με γεμίζει γλύκα και περηφάνεια η αστείρευτη τρυφερότητά της προς σχεδόν όλο τον κόσμο γνωστούς και άγνωστους, η τεράστια αγκαλιά της που τους χωρά όλους, και τα μικροσκοπικά φιλιά που μοιράζει, η κοινωνικότητα και η γλύκα της. What's your name? hi! bye! cheers! thank you! που θα πει με τα λίγα αγγλικά της που όμως είναι υπεραρκετά γιατί πάντα συνοδεύονται με αγκαλιές, χαδάκια, και πεταχτά φιλιά. Και μακάρι αυτά να μην αλλάξουν ποτέ.

Wednesday, March 26, 2008

Ο Αη-Βασίλης και πράσινα άλογα...


"Γιατί Βένυα μου έκανες κακά στην πάνα σου?" Τη ρωτάω όχι πολύ καιρό πρίν. Και απαντάει: "Γιατί οι βοηθοί του Αη-Βασίλη με βοήθησαν να φτάσω τον ανεμιστήρα και να τον ανάψω γιατί έχει πολύ ζέστη" !!!!! Είναι η φάση που λες "ντοϊοϊοϊοϊνγκ!!!"
Ο καιρός περνά και πρέπει να πω ότι περνά όμορφα. Έχουμε κάνει φίλους, δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε αυτό τόσο γρήγορα, κι εμείς και η μικρή. Και τι ωραία που είναι όλοι διαφορετικοί.. Ένα ζευγάρι Ινδοί με το αγοράκι τους σχεδόν 2 1/2 ετών, ένα άλλο ζευγάρι ο μπαμπάς Ινδός η μαμά Μαροκινή με τα κοριτσάκια τους το μεγαλύτερο 4 ετών, άλλη οικογένεια η μαμά Σέρβα ο μπαμπάς Ρουμάνος με το κοριτσάκι τους σχεδόν 3 ετών, και φυσικά οι γείτονές μας που έχουμε γίνει κολλητοί, κι εγώ με τη μαμά τους, και η Βένυα δεν ξεκολλάει από το σπιτι τους, που είναι Κινεζοαμερικάνοι με 2 κοριτσάκια το μεγαλύτερο 2 ετών. Childrens' discovery museum, museum of childrens' art, junior center for art and science, zoos, fairylands και πολλά πολλά άλλα τέτοια μέρη προσφέρονται για παιδάκια μικρά και μεγάλα, χρόνο να έχεις και χρήματα, αν και το δεύτερο δεν είναι συνήθως ζήτημα μιας και τα περισσότερα από αυτά τα μέρη είναι σε πολύ λογικές τιμές. Η Αμερική είναι η χώρα των ακροτήτων. Μπορείς να κάνεις στα παιδιά τόσο απίστευτο καλό όσο και μεγάλο κακό, εξαρτάται τι σόι άνθρωπος είσαι. Μπορείς αν θες να τα έχεις να τρέχουν στα πάρκα, στα δάση και στα ποτάμια, ατέλειωτη φύση εδώ γύρω, να μαζεύουν πέτρες να τσαλαβουτούν, να μυρίζουν λουλούδια, να μαθαίνουν τα ίχνη των ζώων, να αναγνωρίζουν τα πουλιά, να μαθαίνουν για τη βαρύτητα, τις σκιές, την ηχό, ή μπορείς να τα τρέχεις από mall σε mall, κι από παχνιδάδικο σε παιχνιδάδικο, να ζητάνε συνέχεια, να πέφτουν κάτω και να χτυπιούνται όταν δεν τους αγοράζεις τι θέλουν, και να είναι η προσοχή τους μειωμένη στο ελάχιστο. Ναι, μπορεί να συμβεί αυτό και στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού αλλά εδώ όλα παρέχονται στο μέγιστο οπότε και οι επιπτώσεις είναι ισχυρότερες. Και οι πειρασμοί περισσότεροι. Έτσι λοιπόν μετά από μια αποτυχημένη βόλτα σε ένα mall τις προάλλες και με τη Βένυα να ζητάει διαρκώς, μιας και όλα τα επιθυμητά από τα παιδιά πράγματα και λιχουδιές να είναι μπροστά στη μούρη τους κυριολεκτικά, οπότε φυσικά και θα ζητάνε συνεχώς, και με μένα ράκος και με τα νεύρα κουρέλια, αποφάσισα ότι τελειώσανε τα malls για τη Βένυα, άντε μια στο τρίμηνο, και επίσης τελειώσανε τα τεράστια παιχνιδάδικα στυλ Τζάμπο. Πάρκα, βόλτες, βιβλιοθήκες, μουσεία, επισκέψεις σε σπίτια φίλων, σούπερ μάρκετ και εστιατόρια. Υπεραρκετά. Και ηρέμησα. Και νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, τουλάχιστον τώρα που μπορώ να την ελέγχω και να την καθοδηγώ. Γιατί σε λίγο...θα έρθει μια ωραία μέρα, όντας 9-1ο ετών και θα μου πει ότι οι φίλες της θα πάνε σε σπα και ότι θέλει να πάει κι αυτή. Και τότε τι θα κάνω? Θα της στρέψω το ενδιαφέρον σε κάτι άλλο, όπως κάνουμε τώρα? "Βενυάκι μου, πάρε το backpack σου και πάμε camping!!" ή "Ααα, άκουσα πως άρχισαν οι εγγραφές εκμάθησης χορού στυλ Bollywood, πάμε να γραφτούμε κι οι δυό μας?"

Thursday, February 28, 2008

Ο κύριος Κροκ και ο μικρός Γιαννάκης

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κύριος Κροκ στην Αγγλία και είπε στον Γιαννάκη την ιστορία με τη γάτα που πήγε στο Α Φραγκίσκο"!!!!!! Μόλις άνοιξα να γράψω και η μικρή δίπλα μου να παίζει με τα playmobil της και να αυτοσχεδιάζει με κροκόδιλους, γάτες και παιδάκια...Και αναρωτιέμαι: υπάρχει κανένας λόγος να ξοδεύουμε λεφτά και ώρα ατελείωτη να ψάχνουμε παιχνίδια για τα παιδιά μας, που να είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, εκπαιδευτικά, ξύλινα, οικολογικά, made in Switzerland, να παρακινούν το δεξί μέρος του εγκεφάλου, να προωθούν τον συγχρονισμό αριστερού χεριού και δεξιού αυτιού και άλλα τέτοια ψαγμένα, από ψαγμένους γονείς για παιδιά-διάνοιες που να μπορούν να μετρούν ανάποδα, να συναρμολογούν παιχνίδια με κλειστά μάτια και να δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους, όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 2 μιση.. Το πράγμα έχει αυτοαποδειχτεί 100 φορές μέχρι τώρα από τότε που γενήθηκε η Βένυα αλλά εγώ αρνούμαι να το αποδεχτώ, σα να φοβάμαι ότι θα στερηθεί παιχνίδια, ότι δε θα εκτεθεί σε κάποια θέματα, ότι θα βαρεθεί, ότι ότι...Και ναααα παιχνίδια και ναααα λεφτά και ναααα το χάος και οι ατελείωτες κούτες που δε ξέρω που να τις βάλω. Είμαστε Αμερική εδώ και 1 1/2 μήνα και τα playmobil δεν τα έχει αφήσει από το χέρι της λεπτό, με αυτά κοιμάται, αυτά ζητάει όταν ξυπνάει και να ψάχνω εγώ στις 7:00 τα ξημερώματα μέσα στο κουτί με τα παιχνίδια της τη Ματίλντα, το Γιαννάκη, το μπαμπά τους, το σκύλο τους και γενικά όλο τους το σόι. Της έχω puzzles, της έχω ντόμινο, της έχω memo, της έχω κούκλες. Τα έχει γραμμένα κανονικότατα. Βιβλία και playmobil. Τα βιβλία είναι φυσικά μια διαχρονική αξία, αλλά τα playmobil άρχισε να τα παίζει εδώ και κάποιους μήνες αλλά φανατικά άρχισε εδώ. Είναι άραγε τα γονίδια?? γιατί κι εγώ έπαιζα με αυτά με απίστευτο φανατισμό, τόσο που έγραφα σε χαρτί τα ονόματά τους και δίπλα το χρώμα τους για να μη ξεχνώ ποιός είναι ποιός. Καουμπόϋδες: ο μπλε = Τζιμ, ο κόκκινος = Τομ, ο κίτρινος = Τζακ, και φυσικά είχα τη Ματίλντα που και η Βένυα τώρα δεν αφήνει από την παλάμη της. Ή είναι απλά ότι της δείχνω ό,τι ξέρω και ό,τι έχω εμπειρία. Μπορεί και τα δύο σημασία δεν έχει. Σημασία έχει ότι η φαντασία της καλπάζει, η συγκέντρωσή της εντείνεται και εκείνες τις λίγες στιγμές δεν με έχει ανάγκη, είναι στον κόσμο της. Κι εγώ αρπάζω αυτές τις λίγες στιγμές για να γράψω στο blog μου.

Monday, February 11, 2008

Υπέροχο δεν είναι μαμά?!


Μας κάνει υπέροχο καιρό. Και είμαστε συνέχεια έξω. Ειδικά το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το φχαριστηθήκαμε. Να και οι πρώτες όμορφες φωτογραφίες από Σαν Φρανσίσκο...στην παραλία του Σαν Φρανσίσκο να τρώει με μεγάλη αφοσίωση παγωτό με τον μπαμπά της. Είναι και οι γονείς μου εδώ αυτές τις μέρες και είναι η καλύτερή της της μικρής. Όλο χαιδεύεται και πηδάει από αγκαλιά σε αγκαλιά. Έχει επιλογές... "όχι εσύ μαμά, εσύ γιαγιά..", "φύγε εσύ, έλα εσύ". Μας είπε και μια εύηχη λέξη σήμερα, της λέει η γιαγιά της μη μιλάς έτσι να μιλάς καλύτερα, και λέει η Βένυα "όχι, θα μιλάω γκρινιασμένη!!" Παίζει μόνη της με τα playmobil της και τραγουδά όλη την ώρα φτιάχνοντας και δικά της τραγούδια. Συνεχώς μου ζητά να της πω ιστορίες με προταγωνιστές τους παλιούς της φίλους, την Ερατώ, την Όλια, το Νίκο, τον Ορέστη... Είπα παλιούς ε?... Μου λέει και δικιές της ιστορίες όπου πάει σπίτι των φίλων της και παίζουν με τα παιχνίδια τους. Άντε να αρχίσουμε να γνωρίζουμε μαμάδες με παιδάκια γιατί τη βλέπω ότι έχει μεγάλη ανάγκη τη συναναστροφή. Κατά τα άλλα δεν ξέρω τι άλλο να περιμένω, μετά από το καταπληκτικό "να πάμε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω κάτι που χρειάζομαι?" που μου είπε ένα απόγευμα που βαριότανε και το καλύτερο "Υπέροχο δεν είναι μαμά?! μου άρεσε πολύ!" που μου είπε με τεράστιο ενθουσιασμό μετά που ανέβηκε σε ένα αυτοκινητάκι. Ναι, της λέω, υπέροχο, και σκεφτόμουν ακόμα μια φορά ότι υπέροχο είναι να τα βλέπεις να μεγαλώνουν και να ανθίζουν σαν τις κερασιές!!

Sunday, February 3, 2008

"Η μαμά με μάλωσε μπαμπά..."

Ουφ...τι μέρα κι αυτή, από αυτές που σου αφήνουν ένα σφύξιμο στο στομάχι, από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι θα γίνει αν έρθει καπάκι ακόμα μια μέρα σαν αυτήν, από αυτές που αναρωτιέσαι αν είσαι καλή μητέρα τελικά...Της τσίριξα, τόσο που ξελαρυγκιάστηκα που μου πεταχτήκανε οι φλέβες στο λαιμό μου...Νιώθω πολύ άσχημα γιαυτό αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω ή να το πάρω πίσω. Ήταν μια δύσκολη μέρα από το πρωί μιας κι η Βένυα ήθελε το ένα ήθελε ή το άλλο σταματούσαμε κάπου και δεν ήθελε να φύγει, φεύγαμε κι έπεφτε στη μέση του δρόμου μες τη βροχή, έσπρωξε ένα παιδάκι, στο σπίτι αφού καθάρισα την κουζίνα πήρε ένα βραστό αυγό και το πασάλειψε παντού στον πάγκο, τέλος πάντων είπαμε να πάμε να φάμε κάπου έξω πρόχειρα και με μπόλικα παιδιά για να μην ζοριστούμε και πολύ, δεν κατάφερα να φάω τελικά τίποτα παρά ένα μπώλ με σούπα, έτρεχε σε όλο το μαγαζί, κρατούσε τη μπουκιά που της έδεινα στο στόμα της 7 ώρες, κόλλησε macaroni & cheese στα μαλλιά της κι άλλες τέτοιες σκηνές απείρου κάλλους, τελικά φεύγουμε μέσα σε μισή ώρα και βάλθηκε να κλαίει γιατί ήθελε να καθήσει πάλι κάτω στο βρεγμένο δρόμο, πάμε να πάρουμε κανένα DVD έσπρωξε άλλο ένα παιδάκι κι άρχισε να κλαίει γιατί ένα άλλο παιδάκι δεν της έδωσε το γλειφιτζούρι του, φώναζε να πάμε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουμε δικό της, τελικά την έβαλα να κανει μπάνιο και βγήκα λίγο να φέτω την πετσέτα και πήρε ένα άδειο μπουκάλι το γέμισε νερό και το έχυσε έξω από την μπανιέρα (σημείωση: είχα καθαρίσει το μπάνιο το απόγευμα). Κι έκει πάνω λοιπόν τσίριξα και ούτε της είπα παραμύθι με το γάλα της ούτε και της τραγουδησα πριν κοιμηθεί. Και παραπονέθηκε στον μπαμπά της "μπαμπά η μαμά με μάλωσε δε με άφησε να κάνω τη δουλειά μου..."!!!!!
Λοιπόν?? να μη τσίριζα?? και πόσο ακόμα να κρατηθώ σε μια μέρα μόνο?? μετά βέβαια σκέφτομαι καλά.. με μια μέρα κάπως δύσκολη και τα παίζω? δηλαδή τι κάνουν άλλοι γονείς που έχουν πιο δύσκολα και απαιτητικά παιδιά?? Φυσικά μετά από όλα αυτά η Βένυα ήταν μες την τρελλή χαρά, γλυκιά, ήρεμη, είπε 50 καληνύχτες στον μπαμπά της και καθώς της έδινα το γάλα αμίλητη είπε "εγώ στεναχωρέθηκα κι ο μπαμπάς με παρηγόρησε.."!!!!!! Είναι 2 ετών και 2 μηνών παρά μια βδομάδα...

Sunday, January 20, 2008

San Francisco


Ένα μήνα και βάλε μετά το τελευταίο posting και η ζωή μας άλλαξε για τα καλά. Δεν θέλω να πω για πάντα, το πάντα και το ποτέ είναι μεγάλες κουβέντες. Κλείσαμε μια βδομάδα ακριβώς στην Αμερική. Από τις πιο δύσκολες στη ζωή μας ως οικογένεια. Όχι μόνο είχαμε να αντιμετωπίσουμε την διαφορά των 10 ωρών, σχεδόν μέρα με νύχτα, όχι μόνο να συνηθίσουμε το σπίτι, τους χώρους και τους ήχους του, είχαμε και την μετάβαση της Βένυας σε αυτή την απίστευτη φάση των terrible twos... Και δεν ξέρω αν η μετακόμιση μας έχει καμμία σχέση με αυτό, αν προκάλεσε αυτή τη φάση, ή έκανε αυτή τη μετάβαση πιο "βίαιη", πάντως ήταν κάτι το εντελώς καινούργιο και φυσικά μέσα στην κούραση και το άγχος μου για τη νέα μας ζωή, δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω και φρίκαρα κυριολεκτικά. Να κλαίει και να σπαράζει για τόσο μικρά και ηλίθια πράγματα, να πέφτει κάτω να χτυπιέται και να "υγροποιείται", να μην μπορώ να τη σηκώσω, μπροστά σε κόσμο, κάθε 1 ώρα είχαμε δράματα και κλάμματα. Και να κάνει τις απίστευτες ζημιές και αταξίες, ένα παιδί που για 2 ακριβώς χρόνια και από σχεδόν μωρό να συννενοείται τέλεια με βάση τη λογική, υπάκουη και βολική, ξαφνικά να έχει κλείσει τα αυτιά της στα λόγια μου και να πράττει εντελώς τυχαία και αλόγιστα. Αυτό κράτησε 4 μέρες. Μου φάνηκαν 400...γιατί ήμασταν και ξύπνιοι ώρες περίεργες, 12-5 τα ξημερώματα, 3-7 τα ξημερώματα...Μετά ηρέμησε, ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, ήταν γιατί έστρωσαν οι ώρες της, γιατί είχαμε φίλους στο σπίτι που φιλοξενούσαμε και ως πολύ κοινωνική βρήκε απασχόληση? δεν ξέρω αλλά παρόλο που είναι άρρωστη και πάλι (καταραμένοι ιοί!) είναι χαρούμενη γεμάτη γέλιο και νάζι. 'Οχι δεν πέρασε η φάση του αρνητισμού και του εγωκεντρισμού, έχουμε μπεί για τα καλά και την ζούμε κάθε ώρα, αλλά ΑΚΟΥΕΙ, και αυτό κάνει την τεράστια διαφορά. Είναι φάση τρομερά ενδιαφέρουσα και την παρακολουθώ σαν ντοκυμαντέρ σχεδόν, όλα μα όλα θέλει να τα κάνει μόνη της, κι ότι κάνω εγώ φωνάζει κι αυτή κι ΕΓΩ κι ΕΓΩ!!, έγινε τρομερά επίμονη και η πρώτη της αντιδραση σε ότι της πεις είναι όχι, όμως την αφήνω λέγοντάς της, όταν αποφασίσεις να κάνεις αυτό που σου ζητώ πες μου, κάθεται και το σκέφτεται για κανά λεπτό, και έρχεται με άλλη γνώμη... Από μέσα μου τις πιο πολλές φορές γελάω και θαυμάζω τα εκπληκτικά αυτά στάδια που περνάνε τα παιδιά στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν έναν μοναδικό χαρακτήρα, μένω άφωνη και λυπάμαι με την αγωνία που περνάνε όταν παλέυουν και διαφωνούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, να θέλουν άλλα και να λένε άλλα, "ναι-όχι" είναι η απάντηση της Βένυας σε πολλά πράγματα που της ζητάω... Σε αυτόν τον τόπο, στο Σαν Φρανσισκο και τα περίχωρα, και σε όλη τη βόρεια Καλιφόρνια, έχει πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις με τα παιδιά, πολλά να τους μάθεις φτάνει να το θέλεις και να έχεις την υπομονή. Μόλις εχτές ένιωσα πως μια ζωή να μείνεις εδώ δεν θα προλάβεις να δείς όλα όσα σου προσφέρει αυτός το μέρος. Είναι τόπος λίγο διαφορετικός από την υπόλοιπη Αμερική θέλω να πιστεύω, πιο ελεύθερος, πιο "εναλλακτικός", πιο ζεστός. Για να δούμε....