Όταν η υπομονή τελειώνει...

Όταν η υπομονή τελειώνει είναι για μένα κάτι το σοκαριστικό γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πως μπορώ να αντέξω και να υπομείνω πολλά. Όμως μετά σχεδόν 5 μήνες εδώ στο Fremont της Καλιφόρνιας χωρίς το νοικοκυριό μου και βρίσκω τον εαυτό μου να έχει παρατήσει και να έχει παραιτηθεί.. Μισώ το σπίτι που ζούμε, είναι σαν τσαντίρι γιατί κρέμονται κουβέρτες αντί για κουρτίνες στα παράθυρα, είναι βρώμικο γιατί τα έπιπλα που έχουμε είναι second hand ή third.., είναι άβολο γιατί δεν έχουμε ένα τραπέζι να ακουμπήσουμε τα τηλεκοντρόλ και οι καρέκλες της τραπεζαρίας χρειάζονται τον Hulk να τις μετακινήσει, είναι σπαστικό γιατί πρέπει να πλένω συνέχεια τα πηρούνια αφού έχουμε μόνο 4, είναι με άλλα λόγια ένα κατάλλειμα ΟΧΙ σπίτι μου. Τα πράγματα έρχονται τελικά σε μια βδομάδα ακριβώς αλλά μετά το ζόρι που τράβηξα και τα χρήματα που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε επιπλέον των 6.700 ευρώ δεν ξέρω τελικά αν άξιζε να τα μεταφέρουμε. Αλλά που να το ξέραμε. Το ζήτημα είναι ότι τα νεύρα μου δεν αντέξανε μέχρι τέλους όπως έλπιζα και αυτό "βγαίνει" με διάφορους τρόπους. Δεν κάθομαι να παίξω με τη Βένυα, δεν τρέχω αμέσως να την ηρεμήσω όταν κλαίει, δεν πάμε σε μέρη διάφορα όπως πηγαίναμε, έχω την τηλεόραση ανοιχτή για αρκετή ώρα, μπορεί να μη μαγειρέψω για δύο μέρες στη σειρά, ο κήπος σώζεται από τον κηπουρό και μόνο που έρχεται μια φορά τη βδομάδα, κι ο γατούλης μπορεί να γκρινιάζει για χαδάκια και να φεύγει φορτωμένος με καμμιά βρισιά. Και οι τύψεις πάνε σύννεφο. Μέσα σε όλα αυτά περασε κι η μικρή σε μια απείρου κάλλους φάση, εντελώς εφηβική, να κλαίει με το παραμικρό, όπως σήμερα που έλιωσε στο κλάμα για μισή ώρα και βάλε, γιατί ο ιπποπόταμος στο βιβλίο της πήγε να της φάει το χεράκι...ή γιατί το κουκλάκι της που κοιμήθηκε μαζί του την έκανε να κλάψει, κατά τα λεγόμενά της... Από το να βάλουμε ένα κοκαλάκι στα μαλλιά το πρωί μέχρι τις πιτζάμες το βράδυ δίνω μάχες. Και στις καλές μου δε θα με ένοιαζε και πολύ, θα σκαρφιζόμουν καμμιά ιστορία, όμως τώρα δεν έχω το κουράγιο ούτε να σκέφτομαι ιστορίες ούτε να παρακαλώ. Την αφήνω ξεμαλλιασμένη, ξεκούμπωτη, ξεκάλτσωτη και ότι άλλο ξε... Καλά ντε θα μου πει κανείς τόσο τρομερό είναι πια να μην έχεις εκατό χιλιάδες πράγματα γύρω σου, τραπέζια τραπεζάκια, κουτάλια κουταλάκια? Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αν τα βάλεις όλα μαζί δεν ήταν τελικά και η πιο εύκολη αποστολή του κόσμου. Ένα θέλω να ελπίζω, πως όταν τελικά αυτό το αχούρι μεταμορφωθεί σε σπίτι, σπίτι ΜΟΥ, θα νιώσω και πάλι καλά.

Όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία τότε...

Potty training success ή αλλιώς...ΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ!!!

Δέχομαι συγχαρητήρια!! Η Βένυα καθάρισε από πάνες μετά από ένα "intense course" μιας βδομάδας. Ήταν την περασμένη Κυριακή απόγευμα όταν μου έκανε ξαφνικά κλικ ότι πρέπει να της δείξω τον τρόπο σύντομα γιατί είναι έτοιμη. Ήξερα από καιρό ότι ήταν έτοιμη μιας και εδώ και μήνες το πρωί πάμε στην τουαλέτα. Όμως δε το αποφάσιζα γιατί ήμασταν σε καινούργιο τόπο γιατί ψιλοβαριόμουν και γιατί περίμενα το καλοκαίρι. Όμως μετά από το περιστατικό της Κυριακής (που δε θυμάμαι τι συνέβη να πάρει!!) και μιας που εδώ που είμαστε δεν ζεσταίνει και ιδιαίτερα ο καιρός μέχρι τον Ιούλη, ξυπνήσαμε Δευτέρα και αφού έκανε τα πρωινά της στην τουαλέτα της, της φόρεσα βρακάκι. Κι έτσι ξεκινήσαμε. Της έδειξα με ενθουσιασμό τα βρακάκια της και της ζήτησα να διαλέξει αυτό που ήθελε. Μείναμε όλη μέρα σπίτι με το τουαλετάκι της στο σαλόνι εκεί που περνάμε τη μέρα μας. Τη ρωτούσα κάθε 20 λεπτά περίπου αν θέλει να κάνει τσίσα και μου έλεγε υπομονετικά όχι μέχρι που ερχόταν η ώρα και κάποιες φορές μου έλεγε ναι, κάποιες της φεύγαν λίγα και μετά μου έλεγε και κάποιες την έβαζα εγώ γιατί έβλεπα πως περνούσε η ώρα και δεν παραδεχόταν ότι ήθελε να κάνει. Είχαμε δύο ατυχήματα την πρώτη μέρα, ένα τη δευτερη και την τρίτη και κανένα τις επόμενες. Όσο για το "number 2" την πρώτη μέρα δεν έκανε, την δεύτερη μέχρι το απόγευμα τίποτα όμως ήξερα ότι ήθελε γιατί μου έλεγε ότι πονάει η κοιλιά της και την έβαλα να κάτσει στο τουαλετάκι της μαζί με μένα. Ήταν πολύ αστείο γιατί είχε αγωνία το παιδί τι θα γίνει μιας και δεν είχε ξανακάνει τα κακά της καθισμένη και χωρίς "προστασία", έβλεπες την αγωνία της, το άχγος της ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της και 2 φορές προσπάθησε να σηκωθεί όμως την έβαζα πίσω κι όταν τελικά έγινε ήταν τόσο έκπληκτη σαν να έβλεπε ένα θαύμα! Τράβηξε το καζανάκι, της είπα ότι τα κακά πάνε σε κάποιες μακρυνές θάλασσες και είπε "πάνε στη μακρυνή ανατολή"!!! Από τότε έκανε επανηλλημένα χωρίς όμως να μου πεί, απλά την έπιανα τη στιγμή πριν τα... αμολήσει! Στον ύπνο που παίρνει το μεσημέρι της βάζω πάνα όμως ξυπνάει στεγνή (εκτός από σήμερα που την πιάσαν τα νεύρα και τα πείσματά της) και το βράδυ επίσης της βάζω πάνα αλλά επίσης ξυπνάει στεγνή. Μάλιστα την τρίτη μέρα μου ζήτησε να κάνει τσίσα πριν κοιμηθεί και κατά τις 1:30 τη νύχτα ξύπνησε και με φώναξε να πάει να κάνει τσίσα!! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα!! Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη μείναμε σπίτι εκτός από σύντομες βόλτες στο σουπερ μάρκετ, την Πέμπτη πήγαμε πιο μακρυά και πήρα μαζί μου το καθισματάκι για την τουαλέτα. Συνεχώς τη ρωτούσα, τελικά όταν γυρνούσαμε και κάναμε στάση στη φίλη της είπε ότι ήθελε να κάνει και πήγαμε στην τουαλέτα της φίλης της έβαλα το καθισματάκι και έκανε! Πάλι ενθουσιάστηκα γιατί ήταν σε ξένο μέρος και δεν την προβλημάτησε. Την Παρασκευή πήγαμε στο πάρκο και πήρα μαζί μου το τουαλετάκι της και το είχα στο αυτοκίνητο. Όταν πέρασε η ώρα και δεν ήθελε να πάει την πήρα με το ζόρι, πήγαμε στο αυτοκίνητο , έκανε, αφού όμως αντέδρασε αρχικά γιατί προφανώς δεν ήξερε πως θα συνέβαινε αυτό (ούτε κι εγώ...) και ένιωθε κάπως άβολα. Σήμερα ήμασταν έξω 3 ώρες, τις 2 σε πάρκο με πολλά να συμβαίνουν γύρω μας, χαρταετοί, φουσκωτές τσουλίθρες, μουσική, μαριονέτες, πάλι τη ρωτούσα και πάλι την πήρα με το ζόρι σχεδόν και τα έκανε στο αυτοκίνητο. Αυτά. Νομίζω ότι τα καταφέραμε! Κι ευτυχώς που τα καταφέραμε στις 5 μέρες γιατί την βλέπω τώρα πια αρχίζει και της τη δίνει η επανάληψη, η επιμονή μου να τη ρωτάω συνεχώς το ίδιο και το ίδιο.. Κι εγώ βαρέθηκα κι αυτή πιο πολύ από μένα. Συνοπτικά:
1) Το πιο σημαντικό είναι να είναι το παιδί έτοιμο.
2) Το δεύτερο πιο σημαντικό είναι να είναι σε θετική φάση, να είναι χαρούμενο, να μην είναι σε φάση αντίδρασης, πολύ απλά να βλέπεις ότι η απάντηση που παίρνεις όταν του ζητάς κάτι να είναι το ναι..
3) Ήμασταν συνεχώς μαζί (what's new...) και σχεδόν συνεχώς στο σπίτι, με το τουαλετάκι σε διαρκή θέα.
4) Καλύτερα να μην μπαίνουν πάνες στον ύπνο αλλά εγώ δεν το τόλμησα, αν και της βάζω πάνα βρακάκι στον ύπνο και μάλλον θεώρησε ότι της βάζω βρακάκι και το κρατάει στεγνό.
5) Όταν συμβαίνουν ατυχήματα δεν τη μαλώνω αλλά της ζητάω με σοβαρή φωνή να μην το ξανακάνει για να μείνει το βρακάκι καθαρό.
6) Καθ' όλη τη διάρκεια της "εκπαίδευσης" την αγκάλιασα με περίσση τρυφερότητα και της έλεγα πόσο περήφανη είμαι γιαυτήν όταν τα "κατάφερνε" και θωρακίστηκα με περίσση υπομονή, θέληση και ηρεμία. Μου χρειαστήκαν και οι τρείς χάρες...
Τα πήγε εξαιρετικά καλά, πολύ συνεργάσιμη, υπάκουη και θετική. Κι εγώ τα πήγα καλά, δεν λύγισα, δεν μπήκα σε πειρασμούς, δεν φώναξα. Ήμασταν καλή ομάδα!

P.S. Πέντε μέρες μετά και οι πάνες είναι ολοκληρωτικά παρελθόν. Χτες βράδυ πήγα να της βάλω την πάνα κι άρχισε να κλαίει και να χυπιέται, τη ρώτησα τι συμβαίνει και μου λέει "δε θέλω να μου βάλεις το παμπεράκι..." Οριστικό τέλος λοιπόν!!

Γέλα πουλί μου γέλα...

Περνώντας όλη μου τη μέρα με τη Βένυα βλέπω τον εαυτό μου να γίνεται όλο και περισσότερο ένα με αυτήν. Πως να το περιγράψω... Πιστεύω πως σε πάρα πολλές στιγμές νιώθω ότι νιώθει, βλέπω ότι βλέπει με τη δική της ματιά, μαντέυω την επόμενη κινησή της, την αντιδρασή της, τη σκέψη της. Γίνομαι μια μεγάλη Βένυα. Φυσικά ποτέ δε θα ξέρω με σιγουριά αν αυτό αληθεύει ή όχι, και κάποιες φορές ελπίζω να μην ισχύει. Όπως αυτές τις μέρες που με τρώει κάτι και ελπίζω να είναι απλά η βαρεμάρα μου που το κάνει κάπως ψυχοπλακωτικό και βαρύ...Η Βένυα εδώ στην Αμερική εξελίχθηκε σε έναν χαρακτήρα απίστευτα κοινωνικό. Ήταν πάντα ανοιχή στους ανθρώπους, πάντα φιλική και βολική, αλλά εδώ ανέπτυξε μια τεράστια κοινωνικότητα που, όπως και με το ύψος της που έχω ακούσει εκατονταδες φορές για το πόσο ψηλή είναι, έτσι και με αυτήν της τη φιλική διάθεση προς όλον τον κόσμο, άρχισα να ακούω διάφορα. Και για να έρθω σε αυτό που έλεγα πριν, ορμάει λοιπόν με ανοιχτές αγκαλιές (κατ'αρχήν στους φίλους της και έπειτα σε άγνωστα παιδάκια σε πάρκα, αεροπλάνα κι όπου αλλού) τσιρίζοντας το όνομά τους και γκράπ τους αρπάζει και τους σφίγγει. Μετά τους φιλάει, μετά τους παίρνει από το χέρι να παίξουνε. Και εκεί κολλάει η αγωνία που ζω. Γιατί σχεδόν πάντα η αντίδραση που θα πάρει από αυτούς είναι ψυχρή. Είτε θα κάθονται σα κούτσουρα ή θα σπρώξουν. Ελάχιστες φορές θα σηκώσουν το χέρι να αγκαλιάσουν χαλαρά, ή να χτυπήσουν φιλικά την πλάτη της. Όταν βλέπω αυτή τη σκηνή, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς, δε μπορώ παρά να νιώσω απογοήτευση εκ μέρους της, θλίψη. Δεν ξέρω πως λαμβάνει η Βένυα αυτήν την παγερή ή αδιάφορη αντίδραση, δεν ξέρω αν απογοητεύεται, έχει τύχει να με κοιτάξει με απορία κάποιες φορές. Όμως εγώ δεν μπορώ να το βλέπω. Βαρέθηκα τα μούτρα τους, μου τη δίνει η ξινίλα τους. Δεν είναι όλα έτσι ας μη τα παραλέω κι εγώ, όμως σχεδόν όλα μένουν με την απορία γιατί με αγκαλιάζει αυτό το κοριτσάκι? Άσε που όταν ορμάει νομίζουν ότι θα τα δείρει! Κι έπειτα ακούω και τα σχόλια των μαμάδων, των ξένων "oh, how cuuuuute!" καθώς ανοίγουν τεράστια μάτια απορίας, και των φίλων "Δεν πρέπει να είναι τόσο κοινωνική, είναι επικίνδυνο" ή "πρέπει να βγει λίγο έξω να μάθει ότι ο κόσμος είναι σκληρός". Δηλαδή συγνώμη, να μάθω σε ένα παιδάκι 2 ετών ότι ο κόσμος είναι κακός και σκληρός, να ραγίσω την απόλυτη αθωότητά της τόσο νωρίς, να κλονίσω την αγάπη της για τους ανθρώπους? Μέσα από τα μάτια της βλέπω έναν κόσμο όμορφο, καλό, αγγελικά πλασμένο. Εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι, όμως το να το μάθει ένα παιδάκι 2 ετών, έτσι για το γαμώτο δεν είναι εντελώς ηλίθιο? Δυστυχώς σε αυτόν τον πλανήτη παιδάκια μαθαίνουν ότι η ζωή είναι σκατά, αλλά βρίσκονται και σε ανάλογα άρρωστα περιβάλλοντα, φτωχά, υποβαθμισμένα, τριτοκοσμικά κλπ. Και αυτό είναι τρομακτικό και αβάσταχτο. Αλλά το να σταματήσω τη Βένυα από το να είναι τόσο εγκδηλωτική και αγαπησιάρα επειδή ο κόσμος είναι κακός δεν είναι απλά ηλίθιο? Και δεν είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδάκι να απογοητεύεται τόσο νωρίς και χωρίς σοβαρό λόγο? Έχει όλη τη ζωή μπροστά της να ζήσει του κόσμου τις απογοητεύσεις. Θα είμαι δίπλα της να την καθοδηγώ και να την προστατεύω να την μάθω να ξεχωρίζει το ασφαλές από το επικίνδυνο, το καλό από το κακό, όμως αλοίμονο αν μάθει να αντιπαθεί πριν μάθει να αγαπάει...
P.S. Μπαίνω μια μέρα στο δωμάτιό μου και βλέπω πάνω στο μπλε μου παντελόνι μια χαμογελαστή φάτσα φτιαγμένη με... ξύλινα φρούτα! Μάτια πορτοκάλια, μύτη ραπανάκι, στόμα μπανάνα και μαλλιά ένα τσαμπί σταφύλια!!