Γυρίσαμε... Το'πα και το ξαναλέω, οι διακοπές διαρκείας κάνουν κακό στην υγεία! Ένας μήνας, άντε ένας και μια βδομάδα. Μετά η καθε μέρα με βάραίνε σαν να'ταν βδομάδα. Η Βένυα φυσικά αν την άφηνα εκεί με τους παππούδες για κανά τρίμηνο ούτε που θα χαμπάριαζε και γιατί άλλωστε να ήταν αλλιώς? Παρέα είχε, παιχνίδι όλη μέρα, μια γιαγιά δίπλα της συνεχώς να σκαρώνει ιστορίες με τα πιο απίθανα πράγματα, γρανίτες από τον θείο...Για τη Βένυα ήταν όχι μόνο ξέγνοιαστο αλλά και πολύ επικοδομητικό το καλοκαίρι που πέρασε. Καταρχήν λίγο πριν φύγουμε για διακοπές, τον Ιούνη, έκανε επιτέλους ποδήλατο, στα τρίκυκλα του σχολείου της που μάλλον τα ένιωσε βαριά και σταθερά και έκανε το μονοπατάκι 30 γύρες τη φορά! Έπειτα έμαθε να κολυμπάει χωρίς μπρατσάκια, κάτι που κανένας δεν της επέβαλε, τα μπρατσάκια και το μακαρόνι ήταν πάντα εκεί μπροστά της, όμως αυτή διάλεξε να προσπαθήσει, με καθαρά δική της πρωτοβουλία, να μάθει να κολυμπάει μόνη της. Εγώ στην μια άκρη, η γιαγιά στην άλλη κι η Βένυα να κολυμπά από την μια στην άλλη ασταμάτητα και ακούραστα, και πάλι και ξανά κι ακόμα μια φορά ώσπου μια μέρα τα κατάφερε και κολύμπησε 2 μέτρα χωρίς καμμιά βοήθεια. Και μετά όλο και πιο μακρυά, όλο και πιο άνετα. Προς το τέλος έμαθε να παίρνει και ανάσα καθώς κολυμπάει και αυτό τη βοήθησε να πάει λίγο πιο πέρα. Ήμουν τόσο περήφανη γιαυτήν, όχι τόσο για την επιτυχία της αλλά για την επιμονή της και για το πείσμα της. Επίσης έμαθε να κάνει κούνια μόνη της (αλλελούια!!) στη Σάμο, στο κέντρο του γλεντιού μετά το γάμο που παρακολουθήσαμε, που είχε μια παιδική χαρά. Ανέβηκε στην κούνια κι απλά πέταξε! ΚΑι τέλος με το που γυρίσαμε ανέβηκε σε τραμπολίνο που μέχρι πρότεινως τα απέφευγε φανατικά, και δεν ξεκολλούσε. Για όλα λοιπόν υπάρχει μια μαγική στιγμούλα, ένα φευγάτο δευτερόλεπτο που κάτι μοναδικό συμβαίνει στο μυαλουδάκι τους και τσαφ! σβήνονται όλες οι προηγούμενες εμπειρίες καλές ή κακές και δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα και το θέλω και γίνεται το μεγάλο βήμα. Αυτό που με άλλα λόγια το λένε "όταν νιώθει έτοιμο το παιδί". Καταπληκτικο!
Γυρίσαμε λοιπόν και φυσικά είναι και πάλι χαρούμενη, ευτυχισμένη θα έλεγα που συνάντησε τους φίλους της και πάλι και τόσο γεμάτη, που πριν να συναντήσουμε κάποιον πηγαίνει στα παιχνίδια της και μαζεύει μικρά μικρά πραγματάκια που για τη Βένυα είναι σημαντικά, είναι οι θησαυροί της, και τους τα χαρίζει. Το πιο όμορφο όμως δώρο που κάναμε στους φίλους της εδώ ήταν οι κορνίζες που φτιάξαμε με τα κοχυλάκια που μάζεψε η ίδια, πάλι υπομονετικα και με τεράστια αφοσίωση, όλες τις μέρες που ήμασταν στις παραλίες. Σακούλια ολοκληρα από μικροσκοπικά κοχυλάκια και λίγο πιο μεγάλα. Οι κορνίζες έγιναν πανέμορφες και είμαστε κι οι δυό πολύ περήφανες για τις δημιουργίες μας. Στις φωτογραφίες χάνουν πολύ αλλά έστω για μια ιδέα, τις βάζω στο blog.
Και για να κρατήσω το "έθιμο" από πέρυσι ας καταγράψω και πάλι τα μεταφορικά μέσα που μπήκε η Βένυα φέτος: Αεροπλάνο Σαν Φρανσίσκο-Μόναχο, αεροπλάνο Μόναχο-Αθήνα, αεροπλάνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη, άπειρα λεωφορεία, μετρό και ταξί στην Αθήνα, πλοίο Θεσσαλονίκη-Σάμος (16 ώρες με καμπίνα αυτή τη φορά), αεροπλάνο Σάμο-Θεσσαλονίκη, τρένο Θεσσαλονίκη-Έδεσσα-Θασσαλονίκη, αεροπλάνο Θεσσαλονίκη-Μόναχο, μετρό για το κέντρο του Μονάχου και πίσω, αεροπλάνο Μόναχο-Σαν Φρανσίσκο. Ουφ! Αυτά! Καλή συνέχεια, καλά ταξίδια, καλό χειμώνα σε όλους!
