Thursday, March 11, 2010

I don't like thaaat..

ε, λοιπόν δεν ξέρω αν είναι developmentally appropriate αλλά δεν μπορώ άλλο. Εχτές τα έλεγα στο τηλέφωνο κι όσο μιλούσα τόσα περισσότερα μου έρχονταν στο μυαλό και συνειδητοποίησα πως είναι πολλά αυτά που με ενοχλούν στο παιδαγωγικό σύστημα της Αμερικής, όχι απλά με ενοχλούν, με ανησυχούν...Εδώ και καιρό έχω παρατηρήσει ότι η Βένυα έχει γίνει ιδιαίτερα μυγιάγκιχτη. Με το παραμικρό που θα την ακουμπήσεις κάπως άγαρμπα ή θα την αγκαλιάσεις κάπως άβολα σου φωνάζει "σταμάαααατα δε μου αρέσει αυτό" ή αγγλιστή "stooooop I don't like thaaaat". Stop stop stop μας έχει πάρει το κεφάλι και μας έχει χτυπήσει στα νεύρα αυτή η γκρίνια για το τίποτα. Προς παρηγοριά μου έχω παρατηρήσει πως δεν είναι ιδιοτροπία της Βένυας, όλα τα παιδιά από αυτή την ηλικία μέχρι μεγάλα ξέρουν αυτό το ποιηματάκι απ'εξω κι ανακατωτά. Με το που θα σε ακουμπήσει το άλλο παιδάκι λίγο παιχνιδιάρικα, λίγο ζαβολιάρικα αρχίζουν το τροπάρι. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς γκρίνια, αυτό το πράγμα είναι μια παρερμηνία του να προστατεύουν τον εαυτό τους και να μπορούν να αμυνθούν και να βρίσκουν το δίκιο τους μόνα τους χωρίς να ζητούν τη βοήθεια του δασκάλου. Με άλλα λόγια ιt has gone too far. Ξυπνήσαμε λοιπόν σήμερα και πήγα στο κρεβάτι της και την έσπρωξα έτσι για να παίξουμε και μου το βάρεσε "δε μου αρέσει αυτό που κάααανεις..." και εκείνο το δευτερόλεπτο μου τη βάρεσε κι εμένα. Ένταξει παιδί μου λεω, δεν θα σε ξανααγγίξω από δω και πέρα, της λέω και σηκώνομαι. Φυσικά άρχισε να κλαίει και να τσιρίζει, ήρθε δίπλα μου και μου τραβούσε την πιτζάμα μου, εγώ βράχος. Μη με ακουμπάς, της έλεγα, πάρε τα χέρια σου από πάνω μου. Κι εδώ είναι που γυρνάω σε αυτό που είπα στην αρχή. Δεν ξέρω αν ήταν developmentally appropriate αυτό που έκανα, αν δηλαδή ο τρόπος που διάλεξα να της δείξω πως αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, θα γίνει κατανοητός από μεριά της σε σχέση με την ηλικία της ή σε σχέση με τη συναισθηματική της ανάπτυξη. Όμως το τράβηξα για καμμιά ώρα και ενώ μου ζητούσε να την ντύσω να την πλύνω κλπ. αρνήθηκα γιατί θα την ακουμπούσα...Τα έκανε όλα μόνη της, όλα μα όλα, μου ζήτησε να της ετοιμάσω πρωινό, έφαγε μόνη της και αργότερα που καθόμασταν στον κήπο και σκαλίζαμε το χώμα της μίλησα. Κατάλαβε; δε κατάλαβε; θα δείξει... Και είναι κι άλλα... to no touch policy που ακολουθούνε στα σχολεία όπου δεν επιτρέπεται να ακουμπιούνται τα παιδιά, παίζουν αλλά κρατούν μια απόσταση...το ότι να πεις σε ένα συμμαθητή σου δεν είσαι φίλος μου, δεν παίζω μαζί σου, θεωρείται bullying... Το αποτέλεσμα; Να φτιάχνουν ανθρώπους ανδρείκελα, ανθρώπους που πέραν της ευγενικής/φιλικής/συμπαθητικής συμπεριφοράς δεν είναι ικανοί να μοιράζονται αισθήματα, δεν είναι ικανοί να αποδεχτούν την βαθιά φιλία, δεν αντέχουν το βάρος(και δεν το επωμίζονται)της εμπιστοσύνης και της ειλικρίνιας που μπορεί κάποιος άλλος να τους δείξει, κι έτσι δεν εμπιστεύονται κι αυτοί, δεν εκφράζουν ποτέ τα ειλικρινή συναισθήματά τους, δεν αφήνουν να τους πλησιάσεις γιατί τους κάνεις invade their privacy, ζούνε μέσα σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα.. Δε θέλω το παιδί μου να γίνει έτσι, θέλω να μπορεί να νιώθεί τα πάντα, ότι και να σημαίνει αυτό, να νιώσει πόνο, να νιώσει απογοήτευση, να νιώσει ευτυχία, να νιώσει ζεστασιά. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν δεν την αφήσω έρμαιο στα χέρια του "συστήματος" αλλά είμαι πάντα δίπλα της με τα μάτια μου 14 να την προστατεύω όχι μόνο όπως πίστευα, από το χειροπιαστό το πρακτικό κακό (που υπάρχει παντού) αλλά και από το συναισθηματικό το ψυχικό κακό που μπορεί να πάθει σε αυτή τη χώρα συγκεκριμένα. Δεν το είδα να έρχεται...δεν το γνώριζα. Έχω πολύ δουλειά να κάνω...

Δεν έχει ξαναγίνει...

Σήμερα το πρωί μιλούσα με μια φίλη μου στην Αθήνα και μου επισήμανε ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ. Με όλα αυτά που έχω να τρέχουν ταυτόχρονα στη ζωή μου αυτόν τον καιρό πραγματικά δε μου μένει χρόνος όχι μπλόγκ να γράψω αλλά ούτε να κάνω ένα ντούζ...Έρχετε 1 η ώρα τα μεσάνυχτα και φυσικά δεν έχω κουράγιο να μπω κάτω από το νερό όσο ...επείγον και να είναι! Πάω χώνομαι κάτω από το παγωμένο πάπλωμα σκουντιέμαι δίπλα στον Αγκάμ για να ζεσταθώ και κοιμάμαι στο δευτερόλεπτο για να ξυπνήσω από μια φορά ως τρεις φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας ή από τη Βένυα που θέλει νερό, ή από τον Αγκάμ που ροχαλίζει ή από το γάτο που θέλει να πάει προς νερού του... Ο γάτος μας λοιπόν όπως μάλλον έχω ξαναπεί είναι ο πιο γλυκός και ευγενικός γάτος του κόσμου. Βέβαια μετά από ώρες βασανιστηρίων μέσα στα τελευταία 4 χρόνια της ζωής της Βένυας έχει γίνει κάπως δαγκανιάρης, όταν τον πειράζεις χραπ σε δαγκώνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τη δε Βένυα θα την δαγκώσει τον πειράξει δεν τον πειράξει, μόνο που θα απλώσει το χέρι της. Και με το δίκιο του βεβαίως βεβαίως. Ο γάτος μας λοιπόν ο Σολέρο είχε μάθει τα τελευταία 2 χρόνια να μπαινοβγαίνει από τη γατόπορτα όποτε γούσταρε. Αλητόγατος κανονικός. Δεν μας ενόχλησε ούτε μια στιγμή, ήταν ανεξάρτητος. Τώρα στο καινούργιο σπίτι όμως δεν υπάρχει γατόπορτα (δηλαδή υπήρχε αλλά οι πρώην ιδιοκτήτες τις αλλάξανε γιατι φανταστήκανε οτι θα ήταν μείον στην προσπάθεια τους να πουλήσουν το σπίτι. Τι ατυχία!) Τέλοςπάντων τώρα πια ο Σολέρος όταν θέλει να βγει νιαουρίζει και μας δείχνει την πόρτα. Τη νύχτα όποτε έχει ανάγκη έρχεται σιγά σιγά δίπλα στο κρεβάτι από τη μεριά μου και με το πιο απαλό νιαούρισμα που μπορεί να βγει από στόμα γάτας, ένας ανεπαίσθητος σχεδόν ήχος που μοιάζει πιο πολύ με αργό σούρσιμο πόρτας παρά με νιαούρισμα, με ξυπνάει για να του ανοίξω. Αν έλεγα ότι δε με πειράζει θα έλεγα ψέματα αλλά τι να κάνω που το ζητάει τόσο ευγενικά κι όσο πιο σιγανά μπορεί για να μην ενοχλήσει τους υπόλοιπους; Δεν μπορώ να μην σηκωθώ να του ανοίξω... Σήμερα το βράδυ τον ακούσαμε να νιαουρίζει αλλά δεν δώσαμε σημασία γιατί είχε ήδη βγει έξω. Πάτησε κι ένα αλύχτισμα και μετά σταμάτησε. Λίγο αργότερα πήγα τη Βένυα στο δωμάτιο να την ετοιμάσω για ύπνο. Βγάζει τη μπλούζα της και έτσι όπως την πιάνω βλέπω κακά νωπά πάνω. Φρίκαρα! Τι είναι αυτά Βένυα πως βρέθηκαν τα κακά στην μπλούζα σου; Η Βένυα κόκαλο! Τη βάζω στο μπάνιο και καθώς την πλένω προσπαθώ χωρίς αποτέλεσμα να λύσω το μυστήριο. Πάμε πίσω στο δωμάτιο κάνω να κουνήσω το πάπλωμα και ανακαλύπτω μια σκατοθάλασσα καλά κρυμένη ανάμεσα στις πτυχές του παπλώματος... Πήγα να λυποθυμήσω! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!! Πως έγινε αυτό;;; Αφού αλλάξαμε όλα τα σχετικά και την έβαλα για ύπνο σκεφτόμουνα τι να συνέβει και ο Σολέρος για πρώτη φορά στη ζωή του στα 7-8 χρόνια που τον έχουμε έκανε τέτοιο πράγμα. Εντάξει νιαούρισε λίγο και τον αγνοήσαμε αλλά αυτό έχει ξαναγίνει και αυτός επιμένει μέχρι να του ανοίξουμε. Τι τον οδήγησε τώρα να πάει να τα κάνει πάνω στο κρεβάτι της Βένυας?? Ο Αγκάμ λέει επειδή δεν την πολυχωνεύει. Εγώ είπα γιατί το κρεβάτι της ήταν ξέστρωτο οπότε μπορούσε εκεί να κάνει ότι σκάβει και μπορούσε να "καλύψει" τα μη πω τι, με τα σεντόνια. Αυτό, εκτός και αν κανείς έχει μια πολύ φαεινή ιδέα, θα μείνει ένα άλυτο μυστήριο, και θα μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό μας και στη μύτη μας για πολύ πολύ καιρό...