αν δεν μοιραστείς το παιχνίδι σου κακομοίρα μου...

Τί κάνω λάθος? Τι πάει στραβά? Έχει λίγο καιρό που πραγματικά περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος σαν μάνα. Κάτι μου έχει διαφύγει παντελώς. Έχει λίγο καιρό που το παιδί είναι διαφορετικό, ανυπάκουο, πεισματικό, νευρωτικό, και κάπως σα να είναι...αλλού. Δε μοιράζεται με τους φίλους της, αρνείται το φαγητό αρχικά (μετά από φασαρία τρώει), και απαντάει με όχι ότι και να της ζητήσεις. Είναι άλλη μια φάση? αυτές οι φάσεις τελειωμό δεν έχουν? Τα ήρεμα λόγια δεν περνάνε, τα αυστηρά λόγια δεν περνάνε, μόνο όταν την απειλήσω και τη φοβερίσω κάνει αυτό που πρέπει να κάνει "αν δεν αφήσεις τον Νίο να παίξει με το παιχνίδι σου θα κοιμηθείς έξω από το σπίτι να το ξέρεις" και αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα θα δώσει το παιχνίδι. Έχει γίνει πλεόν κανόνας η απειλή. Και νιώθω πολύ άσχημα κάθε φορά που ξεφουρνίζω απείρου κάλλους εκφοβισμούς. Τις προάλλες της είπα ότι αν συνεχίσει να είναι έτσι και στην Ελλάδα θα την βάλω σε ένα πακέτο και θα τη στείλω πίσω στην Αμερική. Άκουσον άκουσον!! Τι να κάνω? Με τρων οι μάυρες τύψεις. Τι κάνουν άλλοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις? πως περνάει το μήνυμα χωρίς τρομακτικές απειλές? και γιατί συμπεριφέρεται έτσι τελευταίως ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Και τι θα γίνει τωρα που πάμε Ελλάδα και οι παππούδες τις θα την κανακεύουν ότι αταξία και να κάνει και θα τις κάνουν τα χατήρια παρόλο το πείσμα και την αρνητικότητά της? Εγω δε θα γυρίσω με παιδί πίσω στην Αμερική θα γυρίσω με τέρας! Διάβασα κάπου ότι στα μισά τους χρόνια δηλαδή 1 1/2, 2 1/2, 3 1/2 κλπ. περνάνε σε φάσεις δύσκολες, φάσεις αρνητισμού. Αν αυτό ισχύει τότε μόνο έτσι εξηγώ τη συμπεριφορά της, γιατί είναι 3 1/2 και κάπως παρηγοριέμαι. Το ερώτημα παρόλαυτα παραμένει, πως να περάσει το μήνυμα χωρίς εκφοβισμούς και απειλές.. με άλλα λόγια, πως το πείθεις το παιδί να κάνει το σωστό? Άντε καλό μας καλοκαίρι.. :-)

Δώστε στα παιδιά φύση

Όταν πριν ένα χρόνο είπα τέρμα τα εμπορικά κέντρα για τη Βένυα, τέρμα το shopping, το είπα και το εννοούσα. Και το έκανα. Από τότε ζήτημα να έχουμε πάει άλλες 4 φορές κι αυτές γιατί ακολουθήσαμε κάποιον άλλον. Φύση φύση φύση. Αυτό της δίνω, όσο κι όποτε μπορώ φυσικά. Και λατρεύει τις περιπέτεις τέτοιου είδους! Όλα τα παιδιά λατρεύουν τη φύση, φτάνει να τη γνωρίσουν από μικρά. Γιατί όταν μεγαλώσουν λίγο, φανταζομαι γύρω στα 7-8 και δεν έχουν μάθει από νωρίς να περπατάνε στα βουνά, να τσαλαβουτάνε στα ποτάμια και τις λίμνες και δεν έχουν κοιμηθεί σε σκηνή, λίγο δύσκολα θα δεχτούν να το δοκιμάσουν τότε. Δεν ξέρω, λέω... Τα παιδιά στην ηλικία των 3 ξετρελλαίνονται να κοιμούνται σε σκηνές, αγαπάνε να εξερευνούν το δάσος γύρω από τη σκηνή, πνίγονται από ενέργεια, να βοηθήσουν να στηθεί η σκηνή, να μαζέψουν ξύλα για τη φωτιά, να φάνε αυτό που ψήνεται τόση ώρα στα κάρβουνα και μοσχομύρισε ο τόπος, να πιούν ζεστή σοκολάτα, να πιάσουν ένα σωρό έντομα με τα δαχτυλάκια τους (κι εσύ να εύχεσαι να μη τα τσιμπίσουν). Είναι όμορφο, πολύ όμορφο να βλέπεις τον μικρό σου εξερευνητή να γίνεται ένα με τη φύση και να μη το νοιάζει αν βρέχει, αν έχει λάσπες, αν κάνει κρύο, αν έχει σκοτάδι. Όλα είναι καλά. Πριν 2 μέρες γυρίσαμε από ένα ταξίδι. Μέναμε σε ξύλινες καλύβες μέσα σε ένα δάσος. Πήγαμε λοιπόν να δούμε τα αρχαιότερα δέντρα του κόσμου που είναι και τα αρχαιότερα ζωντανά σε αυτόν τον πλανήτη. Έβρεχε και έκανε κρύο. Η Βένυα δεν είχε αδιάβροχο. Της αγοράσαμε ένα πόντσο που ήταν τεράστιο ακόμα και για τον μπαμπά της. Της το φόρεσα και το έδεσα να μην το πατάει. Ήταν σαν δώρο με κίτρινο πλούσιο περιτύλιγμα και πόδια. Δεν έβγαλε κιχ. Περπάτησε όπως όλοι μας και ρουφούσε τον πιο καθαρό αέρα του πλανήτη. Δεν άντεξα μετά της αγόρασα γλειφιτζούρι γιατί ήμουν πραγματικά πολύ περήφανη για τη μικρή μου ηρωίδα!!