ΜΑΜ μαμά! ΜΑΜ μπαμπά!

Επιτέλους έγιανε...Τι ήταν κι αυτό...από δόντι ξεκίνησε σε ωτίτιδα κατέληξε με ρήξη τυμπάνου, νοσοκομεία και όλα τα ωραία. Έγιανε και επιτέλους γύρισε πίσω η Βένυα μου και πόσο μου έλειψε!! Κι αυτή είναι εκστασιασμένη, παίζει συνεχώς, κοιμάται σχετικά καλά, δεν γκρινιάζει καν που δεν τη βγάζω έξω, είναι χαρούμενη και όλο γλύκες και αγκαλιές. Και με μια τεράστια πείνα. Επιτέλους τρώει!! Κι εγώ μανειωδώς ψάχνω να βρω τι να της μαγειρέψω να την ευχαριστήσω και να της ανοίξω την όρεξη. Σήμερα λέω να της κάνω φακές. Να κι η συνταγή που την πήρα από το βιβλίο "τάισέ με":
50 γρ κόκκινες φακές (που είναι πιο ελαφρές)
200 γρ νερό
μισό πράσο
1/2 κουτ μαιντανό
μια πρέζα κύμινο
μια πρέζα κανέλα

Ξεπλένεις τις φακές. Βάζεις νερό να βράσει με τις φακές για 15-20'. Ψιλοκόβεις το πράσο και το μαιντανό και μαζί με τα μπαχαρικά να βάζεις στις φακές. Βράζεις κι άλλο μέχρι να μαλακώσουν οι φακές. Έτοιμο. Δεν χρειάζεται μπλέντερ. Είναι μαλακό και πεντανόστιμο!

λίγες μιξούλες...

Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική αλλά όλοι δεν είμαστε όταν μας συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά? Πρώτη φορά αρρώστησε η μικρή μου και έχω λιώσει να την βλέπω να υποφέρει έτσι. Όλη μέρα κλαίει με παράπονο, ένα κλάμα που λέει ακριβώς αυτά : Τι μου συμβαίνει? γιατί είμαι πασαλειμένη με μίξες όλη την ώρα? γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τις γεύσεις πια? γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ? ΠΟΤΕ θα μου περάσει αυτό που έχω? είμαι τόσο κουρασμένη...γιατί με κοιτάς και δεν κάνεις τίποτα?? γιατί? γιατί? Κολλήσαμε από ένα άλλο μικρό που πάει σε παιδικό σταθμό. Μας είχαν προειδοποιήσει οι γονείς της...Έχει μιξούλες, λίγη βραχνάδα... Είπα, δεν μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Ήρθαν, παίξανε με την ψυχή τους, αγκαλιάστηκαν, φιληθήκανε, ανταλάξανε πιπίλες...Είναι φιλενάδες καλές και μοιάζουν και πολύ... Και τώρα τραβάμε ότι δεν έχουμε τραβήξει 15 μήνες τώρα. Απίστευτο το πόσο εύκολα κολλάνε ιούς και το πόσο δύσκολα αναρώνουν. Και νιώθω φοβερές τύψεις γιατί φταίμε εμείς για το τι περνάει. Τώρα μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως το να στείλεις ενα μωρό κάτω των 2 ή 2 1/2 χρόνων στον παιδικό είναι μια κακή ιδέα, εκτός βέβαια αν δεν έχεις άλλη εναλλακτική. " Να κοινωνικοποιηθεί" λένε... "να τα περάσει νωρίς" λένε και είναι και οι δύο γνώμες μια μεγάλη μπούρδα. Έχει καιρό να κοινωνικοποιηθέι το παιδί, άσε που το κάνει αυτό κάθε φορά που το πας έξω στα μαγαζιά , στα πάρκα, στα εστιατόρια. Και να περάσει νωρίς τι? παιδικές αρρώστιες? αφού έχουν σχεδόν εκλείψει! να περάσει νωρίς ιώσεις? ΓΙΑΤΙ?? Θα τις περνάει όλη της τη ζωή, γιατί τώρα που είναι μωρό και δεν μπορεί να το παλέψει με τη λογική και δε σε αφήνει να το βοηθήσεις? Μετρώ τις μέρες...δεν μπορεί θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Και ελπίζω να μην της μείνουν κουσούρια όπως το να μη τρώει, να θέλει την πιπίλα της όλη την ώρα, να γκρινιάζει με το παραμικρό. Μόνο ένα θέλω. Αυτό το βλέμμα της ευγνωμοσύνης, το γεμάτο αγάπη, όταν κάνω κάτι μικρό μικρό και την ανακουφίζει λιγάκι, και μέσα από τις μύξες και τα μικροσκοπικά της από την έλλειψη ύπνου ματάκια, με κοιτάζει και μου ρίχνει ένα γεμάτο σάλια ολόγλυκο χαμόγελο.

Ε.Τ. phone.. home..

Πολλές φορές νιώθω πως τα μωρά είναι σαν από άλλο πλανήτη, μικρά εξωγηινάκια που ζούν ανάμεσά μας, αν προσέξεις είναι σαν να ζούν σε παράλληλά σύμπαντα με τα δικά μας, αυτό που λέμε..."στην κοσμάρα τους". Είναι τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο τέλεια αυτά που κάνουν, τόσο άξια προσοχής και ενδιαφέροντος και είναι τόσο συναρπαστικό να τα παρακολουθείς να ανακαλύπτουν τον κόσμο μας αλλά και τόσο αγχωτικό την ίδια στιγμή. Λες τώρα...θα του αρέσει αυτό που του μαθαίνω, θα απογοητευτεί, θα το αποδεχτεί, θα οικιοποιηθεί την τάδε συμπεριφορά ή θα μου γελάσει κατάμουτρα, θα μου γυρίσει την πλάτη, θα κλάψει με παράπονο και απογοήτευση??? Την απόρριψη του μωρού μου τη φέρνω βαρέως όποτε συμβαίνει, και από την άλλη την επικρότησή του τη δέχομαι σαν προσωπικό θρίαμβο. Ναι! της αρέσει αυτός ο κόσμος που γνωρίζει μέσα από τα μάτια μου! Πέτυχα την επαφή! Όπως ο Ε.Τ. που ακουμπούσε το μακρύ του δάχτυλο στο δαχτυλάκι του παιδιού και στην ακρούλα άναβε φως!! Κάθε τέτοια στιγμή είναι σαν ένα μικρό θαύμα, το μικρό σου εξωγηινάκι είναι το θαύμα..

παιχνίδια

εδώ και μήνες έχω αμολυθεί στην αγορά ψάχνοντας το τέλειο παιχνιδάδικο...Τζίφος. Τόσο περιορισμένη είναι η αγορά για παιχνίδια, όπως και έπιπλα και διακόσμηση και γενικά ότι αφορά τα μικρά αυτά ανθρωπάκια, που είναι να τρελλαίνεσαι. Επανάληψη της επανάληψης, πλαστικούρα, βαρεμάρα. Κι αν θες κάτι που είναι κάπως διαφορετικό κάπως πιο χαριτωμένο πρέπει να πληρώσεις αδρά. Ε, όχι δεν το κάνω. Και έτσι αγοράζω βιβλία. Ευτυχώς βρήκα το βιβλιοπωλείο με την καλύτερη συλλογή (εώς τώρα) την Πολιτεία κάτω στο κέντρο. Έχει τα πάντα. Εχτές ξεχάστηκα για ώρες κοιτάζοντας και ψάχνοντας, αγγίζοντας, πατώντας κουμπιά, θαυμάζοντας τις τρισδιάστατες σελίδες και τις μαγικές εικόνες. Αγόρασα 3 και κάπως παρηγορήθηκα. Τουλάχιστον αυτά δεν θα την απογοητεύσουν θα έχει πάντα την έκπληξη στο προσωπάκι της κι ας τα έχει δει 100 φορές.

καλημερούδια

"μαμά...μαμά....μανούλα" ακούω κάθε μέρα εδώ και περίπου 2 μήνες κάθε πρωί. Πηγαίνω ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα, η μυρωδιά ενός αγουροξυπνημένου μωρού και η θέα του μέσα στο χαμηλό φωτισμό και τις σκιές από τα κουκλάκια του με κάνει να λιώνω. Κάθε μέρα κάθε μέρα. Είναι όρθια στο κρεβατάκι της με την πιπίλα στο στόμα και το πανάκι της στο χέρι, το νάνι της όπως το αποκαλεί, αναμαλιασμένη, ζεστούλα, ροδαλή. Με βλέπει και χαμογελά πίσω από την πιπίλα, τρέχω την αγκαλιάζω και αυτή απλώνει τα χεράκια της και λέει "όπαλακια" αυτό που νιώθω κάθε μέρα όταν τη σηκώνω στα χέρια μου το πρωί μπορώ να το περιγράψω σαν ένα ζεστό ποτό που θα πιεί κάποιος όταν γυρνά σπίτι κι έξω έχει κρύο. Κάθε γουλιά τη νιώθεις κατεβαίνει και σου ζεσταίνει σιγά σιγά το σώμα και η ζέστα απλώνεται από το κέντρο του σώματος προς τα άκρα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές επιστημονικά τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω? Ορμόνες? τι? πως μεταφράζεται η αγάπη μιας μαμάς σε επιστημονικούς όρους? όχι ότι με απασχολεί και πολύ, απλή περιέργεια. Κάπως έτσι ένιωθα όταν τη θήλαζα, όταν έκλαιγε από την ανυπομονησία και την πείνα και την έπερνα και την έβαζα να θηλάσει. Το ίδιο ζεστό κύμα με γέμιζε σαν ελαφρή ηλεκτροσόκ. Δεν ξέρω πως νιώθουν άλλες μαμάδες και μπαμπάδες ή πως θα το περιέγραφαν. Τα συναισθήματά μου είναι τόσο έντονα που δεν μου αρκούσε να τα σκέφτομαι μόνη μου, θέλησα να τα κοινοποιήσω να τα διαβάσουν κι άλλοι, θέλησα να τα γράψω αλλά όχι μόνο για μένα, θα κρατούσα ημερολόγιο, αλλά για όλες κι όλους που νιώθουν κάπως έτσι. Ήθελα καιρό να το κάνω, σήμερα βρήκα την ευκαιρία στο γραφείο. Είναι το πρώτο μου παιδάκι κι είναι 15 μηνών. Κι εγώ πρώτη φορά μαμά, που να φανταζόμουν τι θα πει να σε φωνάζει μανούλα το παιδί σου..