Monday, April 13, 2009

Cultural shocks


Εχτές πήγαμε στο Cherry Blossom Festival, το Ιαπωνικό Φεστιβάλ που γινόταν στο Σαν Φρανσίσκο. Πήγα γιατί η Ιαπωνική κουλτούρα με αυτή την τελειομανία της και την αστραφτερή εικόνα καθαριότητας που επιδεικνύει με ελκύει αφάνταστα, γιατί ήθελα να δείξω στη Βένυα καινούργια πράγματα και γιατί ήμουν σίγουρη ότι ως φεστιβάλ θα ήταν πιο πλούσιο από τα Ελληνικά Φεστιβάλ του όπα! και του flaming cheese που έχω πάει όλα αυτά τα χρόνια στη Αμερική και πράγματι έτσι ήταν. Έγινε στo κέντρο της Japantown όπου κλείσανε 2 δρόμους με περίπτερα που πουλούσαν πολλά και διάφορα και φυσικά με καντίνες Ιαπωνικού φαγητού και σκηνές όπου θα ανέβαιναν καλλιτέχνες χορού, μουσικής, θεάτρου. Το πρόγραμμα ξεχύλιζε από θεάματα. Κι αποφασίσαμε, αφού φάγαμε σούσι και ιαπωνικές νούντλς, να πάμε να δούμε εκθέσεις Origami, Ikebana, Hina Matsuri paper dolls, και Ιαπωνικά σπαθιά Samurai. To Origami, από τις λέξεις oru δηλαδή διπλώνω και kami δηλαδή χαρτί, είναι η τέχνη του να φτάχνεις εκπληκτικά και με απίστευτη λεπτομέρεια "γλυπτά" από χαρτί το οποίο διπλώνεις δεκάδες ίσως και εκατοντάδες φορές χωρίς να κόβεις και χωρίς να κολλάς. Εδώ στα "μέρη" μας είναι πολύ διαδεδομένη τέχνη και πολύς κόσμος διπλώνει χαρτιά με μανία! Η Βένυα αποκόμισε ένα καλαθάκι αρκετά μεγάλο για να βάλει τα αυγά του Πάσχα. Μετά πήγαμε στην έκθεση γιαπωνέζικης χάρτινης κούκλας και εκεί έχασα το μυαλό μου με την λεπτομέρεια και τη χάρη που έχουνε, την ομορφιά και την κίνηση τα εκπληκτικά χρώματα και τα πολιτισμικά στοιχεία που περνάνε. Μετά πήγαμε στην έκθεση Ikebana δηλαδή συνθέσεις με λουλούδια όπου όλα τα υλικά στη σύνθεση πρέπει να είναι οργανικά και δεν είναι απλά μια ανθοσύνθεση αλλά είναι μια πολύ πειθαρχημένη τέχνη "ένωσης"της φύσης με τον άνθρωπο. Τέλος ο Αγκάμ πήγε στα σπαθιά κι εγώ με τη Βένυα σε μια αίθουσα όπου πολλές γυναίκες ντυμένες με τα χαριτωμένα κιμόνο τους και τις ξύλινες σαγιονάρες τους περίμεναν στη σειρά για να τραγουδήσουν ή να χορέψουν με τη συνοδεία ορχήστρας από 15 Shamisen, που είναι τα παραδοσιακά τρίχορδα ένχορδα τους. Η Βένυα κόλλησε! Να φύγουμε? τη ρωτούσα, όχι, μετά από αυτό το τραγούδι, μου έλεγε! Και περάσαν τρία και η μικρή όρθια στην αγκαλιά μου να παρακολουθεί με αφοσίωση! Όταν φεύγαμε πετύχαμε στη σκηνή έξω από το ξενοδοχείο ένα δυναμικό show Taiko, με τα τεράστια ντράμς και τους μουσικούς να χορεύουν και να τα βαράνε με απόλυτο συντονισμό. Φύγαμε κι είχαμε αποκομίσει πολλά, μάθαμε πολλά και νιώθαμε ήρεμοι. Η αρμονία κι ο μινιμαλισμός που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις τέχνες και η ηρεμία που αποπνέουν μας έκανε καλό και μας θύμησε ότι η σιωπή και η αυτοσυγκέντρωση κάνει θαύματα όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή γενικότερα.
Την επόμενη μέρα μετά από αρκετές ώρες σε έναν βοτανικό κήπο, η πείνα μας οδήγησε σε ένα από τα πιο παλιά Ινδικά εστιατόρια της περιοχής, όπου μπαίνεις και ξεχνάς ότι είσαι Αμερική και νιώθεις πως θα βγείς στο δρόμο και θα πέσεις πάνω σε κανένα τρίτροχο rickshaw απ' αυτά που κατά χιλιάδες οργώνουν τους δρόμους στην Ινδία. Και αφού βουτηχτήκαμε στις σάλτσες και τα τσάτνι τους και τα παιδιά φάγανε το ινδικό παγωτό kulfi γυρίσαμε σπίτι και το βράδυ πριν κοιμηθεί της διάβασα τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Για να μη ξεχνιόμαστε...