φαντασία

"Κοίτα τα σύννεφα εκεί πέρα μαμά!" Τι βλέπεις? τη ρωτάω. "Έναν ελέφαντα να πηδά πάνω σε ένα τραμπολίνο!"

αμφιβολίες..

Και μιας και μιλούσα πριν λίγες μέρες για ακόμα μια φορά για το πως θα ήθελα να μείνει μικρούλα για λίγο ακόμα, να την νταντεύω, να την ταϊζω κλπ να σου ο ξάδελφος της από την Ινδία, 7 1/2 χρονών αγοράκι, ψηλό, ευγενικό, χαρούμενο. Μας επισκέφτηκαν πριν λίγες μέρες και η σχέση τους είναι πολύ ζεστή, οικία, υπάρχει τέλος πάντων μια επαφή πέρα από την τυπική μεταξύ παιδιών που παίζουν, νιώθεις πως υπάρχει σχέση αίματος! Έπαιζαν λοιπόν τις προάλλες, ήρθε η ώρα να φάμε κάτσαμε στο τραπέζι, βάζουμε τα πιάτα μπροστά στα παιδιά, και ανοίγει ένα στόμα ναααα ο ξάδελφος για να προσγειωθεί το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο!!! Και μένω κι εγώ με το στόμα ακόμα πιο ανοιχτό! Και ντράπηκα και λίγο. Καλά, λεω τον ταίζεις ακόμα? Ναι μου λέει με τον πιο φυσικό τρόπο. Και δημοσίως? τη ρωτώ. Βέβαια, μου απαντά ακόμα πιο φυσικά. Και αναθεωρώντας αυτά που έλεγα λοιπόν σε προηγούμενο πόστ, ορκίζομαι να μην ταϊζω τη μικρή όταν θα είναι 7 1/2 χρονών και μάρτυς μου όλοι εσείς!! Είμαστε οι Ελληνίδες μαμάδες υστερικές αλλά σε συγκριση με τις Ινδές πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ προοδευτικές ευρωπαίες! Τέτοιο ντάντεμα! Τέτοια ανεκτικότητα σε ιδιοτροπίες και γκρίνιες! Άλλο πράγμα! Μου έπιασες το χέρι πολύ δυνατά και πόνεσα. Το μήλο είναι πολύ υγρό δεν το θέλω... και άλλα τέτοια που αντί να κατατροπωθούνε με το σκεπτικό ότι ένα παιδί 7 1/2 χρονών δεν επιτρέπεται να μιλάει έτσι, γινόταν αποδεκτά με κανακέματα και παρηγοριές. Και βάζω δίπλα δίπλα αυτό το αγοράκι με τα αγριμάκια που είχα και δίδασκα φέτος στο σχολείο, ίδιας ηλικίας, τσαμπουκάδες, αμάσιτα, ανεξάρτητα, και αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο? Και απάντηση ομολογώ πως δεν έχω...

WHAT?

Εχτές ήμασταν όλη μέρα μαζί, είχε κολύμπι, πήρε και την κορδέλα της γιατί προβιβάστηκε στην επόμενη τάξη, χαρά η Βένυα! Κι έτσι την πήγα να την κεράσω κάτι γλυκό, πήρε σοκολατούχο γάλα και κέικ με κομματάκια σοκολάτα. Εκεί που έτρωγε με ρωτάει "Μαμά, πως μεγαλώνουν τα μουστάκια?" EXCUSE ME??

PS. Λίγες μέρες μετά, έρχεται και η ερώτηση για την οποία προετοιμαζόμαστε χρόνια πριν μας χτυπήσει σαν κεραμίδα και που συνήθως την περιμένουμε αρκετά αργότερα αλλά μιας και το ένα φέρνει το άλλο και τα μουστάκια έχουν απόλυτη σχέση με την αναπαραγωγική διαδικασία μου τη βάρεσε κάποια στιγμή όταν οδηγούσα: μαμά, πως μπαίνουν τα παιδιά μέσα στην κοιλιά της μαμάς τους? Τα παιδιά παιδί μου γίνονται κι αυτά από ένα σποράκι, όπως τα δέντρα και τα λουλούδια. Ναι αλλά πως μπαίνει το σποράκι μέσα στην κοιλιά? Το βάζει ο μπαμπάς, είπα κι εγώ η έξυπνη, μη σκεφτόμενη ότι η επόμενη ερώτηση λογικά θα ήταν η μονολεκτική "πως?". Συνέχισα να οδηγώ, έχοντας αλλάξει 3 χρώματα από τα γέλια (μέσα μου) και την έκπληξη, χωρίς να απαντήσω στην συγκεκριμένη ερώτηση. Κοίτα τα σύννεφα Βένυα μου της λέω, τι σχήμα έχουν?

Γιατί μαμά?

Πως πεθαίνουμε μαμά? Τι γίνεται όταν πεθαίνουμε? Γιατί πρέπει να πεθαίνουμε μαμά? Γιατί αρρωσταίνουμε? Πως βγαίνει το μωρό από την κοιλιά της μαμάς του, πως ακριβώς? Πως φτιάχνονται τα αυτοκίνητα? Πως μπαίνουν τα όνειρα στο κεφάλι μας? Ποια ατυχήματα είναι σοβαρά? Κάπως έτσι σχηματίζεται η πραγματικότητα στη φαντασία και στο μυαλό ενός παιδιού. Ερωτήσεις απανωτές και ουρανοκατέβατες που σε πιάνουν στον ύπνο τις περισσότερες φορές. Ήμασταν στο μετρό όταν με ρώτησε πως πεθαίνουμε. Και πλέναμε τα δόντια μας για να πάμε για ύπνο όταν με ρώτησε για τα μωρά και πως βγαίνουν...Και καλά τα αυτοκίνητα για τον θάνατο όμως πως να εξηγήσεις αφού καλά καλά ούτε εσύ ξέρεις τι γίνεται. Έχουν όμως έναν απίστευτο τρόπο τα παιδιά να προσαρμόζουν και να επεξεργάζονται τις πληροφορίες που τους δίνεις, τις φέρνουν στα μέτρα τους, τις χωράνε σε αυτά που ξέρουν και κατανοούν. Είχαμε πάει πεζοπορία πριν λίγο καιρό σε ένα δάσος με τα τεράστια redwoods (αφού είχε προηγηθεί μέρες πριν συζήτηση για τον θάνατο από ως συνήθως ουρανοκατέβατη ερώτηση της). Καθώς περπατούσαμε συναντούσαμε και κορμούς πεσμένους. Καθ' όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας η Βένυα είχε σχεδόν εκστασιαστεί με τα πεσμένα δέντρα "Έχει πεθάνει" έλεγε, "κοίτα είναι πεθαμένο" έλεγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά, γιατί έτσι μπόρεσε να κατανοήσει το νόημα αυτής της λέξης και να εξισώσει τη λέξη με μια πραγματικότητα χειροπιαστή που όμως δεν την τρόμαζε δεν την μπέρδευε. Αυτό που έμαθα στο μάθημα που παρακολουθούσα στο κολλέγιο είναι μεγάλη αλήθεια... ότι τα παιδιά χτίζουν τη μάθησή τους, δεν ξέρω αν η μετάφραση είναι σωστή, στα αγγλικά ήταν "the children construct their own learning", κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θέτεις τον εαυτό σου κοντά τους σαν σκαλοπάτι για να πατάνε και να φτάνουν κάπου αλλού, κάπου μακρύτερα ή κάπου ψηλότερα, δεν μπορείς να τους βάλεις τη γνώση στο κεφαλάκι τους, αυτά διαλέγουν τελικά τι θέλουν να μάθουν, πως να το μάθουν και πως να το κατανοήσουν.

PS. Κι ένα καινούργιο μόλις σήμερα: "Πως γίνεται το φαγητό κακά μαμά?"

Ζήτω!

Επιτέλους τέλος! Τέλος το κολλέγιο, τέλος το σχολείο, τέλος το χαζο-πιστοποιητικό ελληνομάθειας. Τα αποτελέσματα? Ποικίλα. Βαθμό Α στο κολλέγιο (περηφάνια εγώ!!), εξαιρετική παρουσίαση των παιδιών μου στην σχολική γιορτή για το τέλος της χρονιάς, αποτύχαμε στο πιστοποιητικό (δηλαδή δεν ξέρω Ελληνικά??) ...Νιώθω απίστευτα ξαλαφρωμένη κι ας μην το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. "Και τώρα τι θα κάνεις τα βράδυα που δε θα έχεις να ετοιμαστείς για ... κάτι?" με ρώτησε ο Αγκάμ. Θα γράφω στο μπλόγκ, σκέφτηκα. Θα διαβάσω βιβλία. Θα δώ ταινίες. Επιτέλους λίγη ώρα για το σπίτι μου, λίγη ώρα για τον εαυτό μου. Η Βένυα συνεχίζει το σχολείο της. Ως ιδιωτικός ο σταθμός δεν κλείνει παρά μόνο 2 βδομάδες τον Αύγουστο, που θα είμαστε ούτως ή άλλως Ελλάδα. Άρχισε να μου μυρίζει από τώρα η μυρωδιά της αλμύρας και του αντιηλιακού, η μυρωδιά της γειτονιάς, η μυρωδιά της αχνιστής υγρής Θεσσαλονίκης. Και φυσικά μυρίζομαι από τώρα τους καυγάδες με τη μαμά, την αγωνία μου για το τι τρώει και τι κάνει ο Αγκάμ εδώ μόνος του, μυρίζομαι την αίσθηση ότι πνίγομαι από την φασαρία και την αγένια, μυρίζομαι την θλίψη και ανακούφιση ταυτόχρονα που θα γυρνώ εδώ... και ξανά από την αρχή...κολλέγιο, σχολείο, ίσως πρωινή δουλειά, αλλά ελπίζω πιο χαλαρά, πιο ανθρώπινα. Και ίσως σταθούμε τυχεροί να εμπλουτίσουμε και την οικογένεια με ακόμα ένα μέλος. Γιατί αυτή η χρονιά τύχη δεν μας έφερε σε αυτό το θέμα. Όση ευτυχία μας χαρίσαν οι πρώτες μέρες τριπλάσια η λύπη όταν όλα λήξαν. Αλλά δεν πτοηθήκαμε. Η Βένυα μας μεγαλώνει και γίνεται ένα χαρούμενο παιδάκι, με το πιο ξεκαρδιστικό γέλιο που υπάρχει, γεμάτο φαντασία, περιέργεια, αγάπη και μεγάλη αγωνία να μεγαλώσει. "Όταν θα είμαι 6...", "όταν θα γίνω 7..." μια συνεχής συνομιλία με τον χρόνο. Της ζωγράφισα μια ζωγραφιά με εμένα και αυτήν στο κήπο να δουλεύουμε. "Αυτή" της λέω "είναι η Βένυα 7 χρονών." Μα τι καμάρι ήταν αυτό! Την κοιτούσε την ξανακοιτούσε και θαύμαζε τον εαυτό της πόσο μεγάλη έμοιαζε! Μη λέω από μέσα μου, μη βιάζεσαι. Μου υπόσχεσαι ότι θα μείνεις έτσι για πολύ καιρό ακόμα? κι εγώ σου υπόσχομαι να μην αλλάξω το καρεκλάκι σου για το αυτοκίνήτο με booster!! και θα σου ετοιμάζω τις βουκίτσες σου (για να μην πω θα σε ταίζω..) για όσα χρόνια θέλεις ακόμα! Και θα σου διαβάζω 3 παραμύθια κάθε βράδυ. Και θα σε κουβαλάω όταν κουράζεσαι να περπατάς. Το υπόσχομαι. Μόνο μείνει έτσι λιγάκι ακόμα.