Δεν έχει ξαναγίνει...

Σήμερα το πρωί μιλούσα με μια φίλη μου στην Αθήνα και μου επισήμανε ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ. Με όλα αυτά που έχω να τρέχουν ταυτόχρονα στη ζωή μου αυτόν τον καιρό πραγματικά δε μου μένει χρόνος όχι μπλόγκ να γράψω αλλά ούτε να κάνω ένα ντούζ...Έρχετε 1 η ώρα τα μεσάνυχτα και φυσικά δεν έχω κουράγιο να μπω κάτω από το νερό όσο ...επείγον και να είναι! Πάω χώνομαι κάτω από το παγωμένο πάπλωμα σκουντιέμαι δίπλα στον Αγκάμ για να ζεσταθώ και κοιμάμαι στο δευτερόλεπτο για να ξυπνήσω από μια φορά ως τρεις φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας ή από τη Βένυα που θέλει νερό, ή από τον Αγκάμ που ροχαλίζει ή από το γάτο που θέλει να πάει προς νερού του... Ο γάτος μας λοιπόν όπως μάλλον έχω ξαναπεί είναι ο πιο γλυκός και ευγενικός γάτος του κόσμου. Βέβαια μετά από ώρες βασανιστηρίων μέσα στα τελευταία 4 χρόνια της ζωής της Βένυας έχει γίνει κάπως δαγκανιάρης, όταν τον πειράζεις χραπ σε δαγκώνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τη δε Βένυα θα την δαγκώσει τον πειράξει δεν τον πειράξει, μόνο που θα απλώσει το χέρι της. Και με το δίκιο του βεβαίως βεβαίως. Ο γάτος μας λοιπόν ο Σολέρο είχε μάθει τα τελευταία 2 χρόνια να μπαινοβγαίνει από τη γατόπορτα όποτε γούσταρε. Αλητόγατος κανονικός. Δεν μας ενόχλησε ούτε μια στιγμή, ήταν ανεξάρτητος. Τώρα στο καινούργιο σπίτι όμως δεν υπάρχει γατόπορτα (δηλαδή υπήρχε αλλά οι πρώην ιδιοκτήτες τις αλλάξανε γιατι φανταστήκανε οτι θα ήταν μείον στην προσπάθεια τους να πουλήσουν το σπίτι. Τι ατυχία!) Τέλοςπάντων τώρα πια ο Σολέρος όταν θέλει να βγει νιαουρίζει και μας δείχνει την πόρτα. Τη νύχτα όποτε έχει ανάγκη έρχεται σιγά σιγά δίπλα στο κρεβάτι από τη μεριά μου και με το πιο απαλό νιαούρισμα που μπορεί να βγει από στόμα γάτας, ένας ανεπαίσθητος σχεδόν ήχος που μοιάζει πιο πολύ με αργό σούρσιμο πόρτας παρά με νιαούρισμα, με ξυπνάει για να του ανοίξω. Αν έλεγα ότι δε με πειράζει θα έλεγα ψέματα αλλά τι να κάνω που το ζητάει τόσο ευγενικά κι όσο πιο σιγανά μπορεί για να μην ενοχλήσει τους υπόλοιπους; Δεν μπορώ να μην σηκωθώ να του ανοίξω... Σήμερα το βράδυ τον ακούσαμε να νιαουρίζει αλλά δεν δώσαμε σημασία γιατί είχε ήδη βγει έξω. Πάτησε κι ένα αλύχτισμα και μετά σταμάτησε. Λίγο αργότερα πήγα τη Βένυα στο δωμάτιο να την ετοιμάσω για ύπνο. Βγάζει τη μπλούζα της και έτσι όπως την πιάνω βλέπω κακά νωπά πάνω. Φρίκαρα! Τι είναι αυτά Βένυα πως βρέθηκαν τα κακά στην μπλούζα σου; Η Βένυα κόκαλο! Τη βάζω στο μπάνιο και καθώς την πλένω προσπαθώ χωρίς αποτέλεσμα να λύσω το μυστήριο. Πάμε πίσω στο δωμάτιο κάνω να κουνήσω το πάπλωμα και ανακαλύπτω μια σκατοθάλασσα καλά κρυμένη ανάμεσα στις πτυχές του παπλώματος... Πήγα να λυποθυμήσω! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!! Πως έγινε αυτό;;; Αφού αλλάξαμε όλα τα σχετικά και την έβαλα για ύπνο σκεφτόμουνα τι να συνέβει και ο Σολέρος για πρώτη φορά στη ζωή του στα 7-8 χρόνια που τον έχουμε έκανε τέτοιο πράγμα. Εντάξει νιαούρισε λίγο και τον αγνοήσαμε αλλά αυτό έχει ξαναγίνει και αυτός επιμένει μέχρι να του ανοίξουμε. Τι τον οδήγησε τώρα να πάει να τα κάνει πάνω στο κρεβάτι της Βένυας?? Ο Αγκάμ λέει επειδή δεν την πολυχωνεύει. Εγώ είπα γιατί το κρεβάτι της ήταν ξέστρωτο οπότε μπορούσε εκεί να κάνει ότι σκάβει και μπορούσε να "καλύψει" τα μη πω τι, με τα σεντόνια. Αυτό, εκτός και αν κανείς έχει μια πολύ φαεινή ιδέα, θα μείνει ένα άλυτο μυστήριο, και θα μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό μας και στη μύτη μας για πολύ πολύ καιρό...