Saturday, November 1, 2008

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια...


Καιρό τώρα ήθελα να γράψω αυτό το post αλλά με αυτά που με βρήκαν δεν κατάφερα να κάτσω ήρεμα και χωρίς να με ενοχλεί ο αγκώνας μου. Ένα μήνα και μια βδομάδα μετά το ατύχημα και μετά την αναχώρησή μου από την Ελλάδα είπα επιτέλους να γράψω για το καλοκαίρι που μας πέρασε. Και έχω να πω πως αυτό το παιδί, το δικό μου το παιδί, έχει πραγματικά την περιπέτεια μέσα του. Θα αναφέρω επιγραμματικά τα ταξίδια μας και τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιήσαμε μέσα σε δύο μήνες... 1) Σαν Φρανσίσκο-Μόναχο-Αθήνα = 2 αεροπλάνα 2) Αθήνα-Σύρος = πλοίο 3)Σύρος-Αθήνα = πλοίο (εδώ να σημειώσω πως από το λιμάνι πήραμε τον Ηλεκτρικό, μετά αλλάξαμε να πάρουμε Μετρό, και τέλος πήραμε το λεωφορείο για να φτάσουμε στο φιλικό μας σπίτι) 4) Αθήνα-Θεσσαλονίκη = τρένο 5)Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική (την ίδια μέρα) = αυτοκίνητο 6)Χαλκιδική-Θεσσαλονίκη ΟΚ αυτό είναι εύκολο 7) Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Θάσος = αυτοκίνητο, πλοίο 8)επιστροφή = πλοίο, αυτοκίνητο 9)Θεσσαλονίκη-Αθήνα = αεροπλάνο 10) Αθήνα-Μόναχο-Σαν Φρανσίσκο = 2 αεροπλάνα και ατελείωτες ώρες πτήσης...Επίσης ήμουνα έτοιμη να προσθέσω και Αθήνα-Νέο Δελχί αλλά το σχεδόν ληγμένο διαβατήριο της Βένυας που ανακάλυψα αργά μας περιόρισε τις μετακινήσεις σε μόνο 10... Ούφ! ίδρωσα να τα γράψω! Περιττό να γράψω πως από τότε που επιστρέψαμε μου ζητάει συνέχεια να παίρνουμε τρένα και λεωφορεία. Έχει την μετακίνηση στο αίμα της και με χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι δεν δυσανασχετεί ούτε γκρινιάζει, όταν κουράζεται κοιμάται, όταν βαριέται κόβει βόλτες. Πόσο εύκολα τα κάνει τα πράγματα έτσι, λαμβάνοντας υπόψην ότι η ζωή μας θα είναι ένα ταξίδι μεταξύ τριών ηπείρων με όλους τους πιθανούς συνδιασμούς αναχωρήσεων και αφίξεων, Αμερική-Ινδία, Ελλάδα-Ινδία, Αμερική-Ελλάδα...Θέλω να πιστεύω πως αυτός ο τρόπος ζωής μόνο καλό θα κάνει στο παιδί γιατί συνηδειτοποιεί τον κόσμο ως ολότητα, συνηδειτοποιεί ότι ζει σε ένα πλανήτη που τον λένε γη και πάνω του ζουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, που κοιμούνται διαφορετικές ώρες γιατί εδώ είναι μέρα κι εκεί νύχτα, που είναι πολύ μακρυά οι μεν από τους δε, και που παρόλαυτα ένα αεροπλάνο σε φέρνει δίπλα τους ή τους φέρνει δίπλα σου. (Ίσως γιαυτό και να λατρεύει τα αεροδρόμια...) Και γιατί όλα αυτά κάνουν καλό σε ένα παιδί? Νομίζω γιατί έχοντας μια ευρεία αντίληψη του κόσμου λαμβάνει και μια ανάλογη ευρεία γκάμα πληροφοριών και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς ένα παιδί που δεν είναι ούτε τριών να λέει με σοβαρότητα "εγώ μαμά τι είμαι Ελληνίδα ή Αμερικάνα?" - "Ελληνίδα αγάπη μου" - "Αλλά αφού μένουμε Αμερική πρέπει να είμαι Αμερικάνα όπως η φίλη μου η Μέγκαν". Globalism στο μυαλουδάκι ενός παιδιού... Εις αναμονή καινούργιων ταξιδιών, θα ατενίζει τον ουρανό έξω από το παράθυρο, με το φιλαράκι της πάντα δίπλα της.

No comments: