Thursday, March 11, 2010

I don't like thaaat..

ε, λοιπόν δεν ξέρω αν είναι developmentally appropriate αλλά δεν μπορώ άλλο. Εχτές τα έλεγα στο τηλέφωνο κι όσο μιλούσα τόσα περισσότερα μου έρχονταν στο μυαλό και συνειδητοποίησα πως είναι πολλά αυτά που με ενοχλούν στο παιδαγωγικό σύστημα της Αμερικής, όχι απλά με ενοχλούν, με ανησυχούν...Εδώ και καιρό έχω παρατηρήσει ότι η Βένυα έχει γίνει ιδιαίτερα μυγιάγκιχτη. Με το παραμικρό που θα την ακουμπήσεις κάπως άγαρμπα ή θα την αγκαλιάσεις κάπως άβολα σου φωνάζει "σταμάαααατα δε μου αρέσει αυτό" ή αγγλιστή "stooooop I don't like thaaaat". Stop stop stop μας έχει πάρει το κεφάλι και μας έχει χτυπήσει στα νεύρα αυτή η γκρίνια για το τίποτα. Προς παρηγοριά μου έχω παρατηρήσει πως δεν είναι ιδιοτροπία της Βένυας, όλα τα παιδιά από αυτή την ηλικία μέχρι μεγάλα ξέρουν αυτό το ποιηματάκι απ'εξω κι ανακατωτά. Με το που θα σε ακουμπήσει το άλλο παιδάκι λίγο παιχνιδιάρικα, λίγο ζαβολιάρικα αρχίζουν το τροπάρι. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς γκρίνια, αυτό το πράγμα είναι μια παρερμηνία του να προστατεύουν τον εαυτό τους και να μπορούν να αμυνθούν και να βρίσκουν το δίκιο τους μόνα τους χωρίς να ζητούν τη βοήθεια του δασκάλου. Με άλλα λόγια ιt has gone too far. Ξυπνήσαμε λοιπόν σήμερα και πήγα στο κρεβάτι της και την έσπρωξα έτσι για να παίξουμε και μου το βάρεσε "δε μου αρέσει αυτό που κάααανεις..." και εκείνο το δευτερόλεπτο μου τη βάρεσε κι εμένα. Ένταξει παιδί μου λεω, δεν θα σε ξανααγγίξω από δω και πέρα, της λέω και σηκώνομαι. Φυσικά άρχισε να κλαίει και να τσιρίζει, ήρθε δίπλα μου και μου τραβούσε την πιτζάμα μου, εγώ βράχος. Μη με ακουμπάς, της έλεγα, πάρε τα χέρια σου από πάνω μου. Κι εδώ είναι που γυρνάω σε αυτό που είπα στην αρχή. Δεν ξέρω αν ήταν developmentally appropriate αυτό που έκανα, αν δηλαδή ο τρόπος που διάλεξα να της δείξω πως αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, θα γίνει κατανοητός από μεριά της σε σχέση με την ηλικία της ή σε σχέση με τη συναισθηματική της ανάπτυξη. Όμως το τράβηξα για καμμιά ώρα και ενώ μου ζητούσε να την ντύσω να την πλύνω κλπ. αρνήθηκα γιατί θα την ακουμπούσα...Τα έκανε όλα μόνη της, όλα μα όλα, μου ζήτησε να της ετοιμάσω πρωινό, έφαγε μόνη της και αργότερα που καθόμασταν στον κήπο και σκαλίζαμε το χώμα της μίλησα. Κατάλαβε; δε κατάλαβε; θα δείξει... Και είναι κι άλλα... to no touch policy που ακολουθούνε στα σχολεία όπου δεν επιτρέπεται να ακουμπιούνται τα παιδιά, παίζουν αλλά κρατούν μια απόσταση...το ότι να πεις σε ένα συμμαθητή σου δεν είσαι φίλος μου, δεν παίζω μαζί σου, θεωρείται bullying... Το αποτέλεσμα; Να φτιάχνουν ανθρώπους ανδρείκελα, ανθρώπους που πέραν της ευγενικής/φιλικής/συμπαθητικής συμπεριφοράς δεν είναι ικανοί να μοιράζονται αισθήματα, δεν είναι ικανοί να αποδεχτούν την βαθιά φιλία, δεν αντέχουν το βάρος(και δεν το επωμίζονται)της εμπιστοσύνης και της ειλικρίνιας που μπορεί κάποιος άλλος να τους δείξει, κι έτσι δεν εμπιστεύονται κι αυτοί, δεν εκφράζουν ποτέ τα ειλικρινή συναισθήματά τους, δεν αφήνουν να τους πλησιάσεις γιατί τους κάνεις invade their privacy, ζούνε μέσα σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα.. Δε θέλω το παιδί μου να γίνει έτσι, θέλω να μπορεί να νιώθεί τα πάντα, ότι και να σημαίνει αυτό, να νιώσει πόνο, να νιώσει απογοήτευση, να νιώσει ευτυχία, να νιώσει ζεστασιά. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν δεν την αφήσω έρμαιο στα χέρια του "συστήματος" αλλά είμαι πάντα δίπλα της με τα μάτια μου 14 να την προστατεύω όχι μόνο όπως πίστευα, από το χειροπιαστό το πρακτικό κακό (που υπάρχει παντού) αλλά και από το συναισθηματικό το ψυχικό κακό που μπορεί να πάθει σε αυτή τη χώρα συγκεκριμένα. Δεν το είδα να έρχεται...δεν το γνώριζα. Έχω πολύ δουλειά να κάνω...

1 comment:

Anonymous said...

Στο facebook εχω αναρτησει κατι σχετικο! Ενω υπαρχει αυτη η πολιτικη και σ' αλλα σχολεια, παιδια και γονεις το βρισκουν λυπηρο και διαφωνουν! Γι' αυτο ειναι στο χερι σας να ενωσετε τις φωνες σας και να προσπαθησετε να ανατρεψετε αυτον τον κανονισμο που αγνωστο ειναι τι αποτελεσματα μπορει να εχει μελλοντικα. Αννα-Μαρια