Wednesday, January 20, 2010

Το μαγικό 4


Η ηλικία των τεσσάρων ετών είναι μια μαγική ηλικία. Είναι τότε που το παιδί μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια σου, μια πραγματική μεταμόρφωση, σαν να φορά κάθε μέρα κι από μια καινούργια στολή κι εσύ να μην προλαβαίνεις να θαυμάσεις. Καταρχήν σε αντιγράφει στα πάντα στα ΠΑΝΤΑ! "Μαμάάά να μην ακούσω ξανά να λές αυτό το πράγμα.." "Μπαμπά δεν έχει άλλη τηλεόραση για σένα σήμερα, άφησε τα τηλεκοντρόλ, άφησε τα έλα κάνε πιο γρήγορα!" "Μαμά αν δεν μου διαβάσεις 2 παραμύθια πρίν κοιμηθώ κι εγώ θα σε ξυπνήσω 2 φορές τη νύχτα" "Μπαμπά μίλα πιο σιγά σε παρακαλώ δεν ακούω το παιδικό". Δεύτερον, συζητάει για πάρα πολλά και ποικίλα θέματα και δεν νοείται να μένει έξω από καμμιά συζήτηση "Τι λέτε εσείς εκεί πέρα? για μένα μιλάτε? άκουσα το όνομα μου. Να μη μιλάτε για μένα παρακαλώ!" Τρίτον, τη ρωτάω πλέον για πράγματα που εγώ δε θυμάμαι "Βένυα μου, θυμάσαι πως λένε τη μαμά αυτού του κοριτσιού?" ή "Βένυα τι 5 πράγματα είπα ότι θέλω να αγοράσω από το σούπερ μάρκετ?". Τέταρτον έχει πλέον συνηδειτοποιήσει την έννοια του χρόνου, κατανοεί πόσο αργά ή γρήγορα περνάει και ξέρει την ακολουθία των ημερών, τη ρουτίνα της και τις καθημερινές μας δραστηριότητες "Να πάμε αύριο στο μουσείο Βένυα?" "Όχι να πάμε μεθάυριο" "Μα γιατί μεθάυριο, αύριο είναι πολύ καλή μέρα για μουσείο" "'ΟΟΟΟΟΟΟχι σου λέω να πάμε μεθαύριο, είναι καλύτερη η μέρα τότε" (μεθαύριο είναι μέρα σχολείου και φυσικά αν πάμε στο μουσείο δε θα πάει σχολείο το τέρας....). Πέμπτον, δεν αντέχει πλέον να με βλέπει να θυμώνω και να στεναχωριέμαι όταν είναι αυτή η αιτιά. Όταν θυμώνω η απελπισία της είναι τεράστια και με ικετεύει να την πάρω αγκαλιά, δεν θέλει κανέναν να την παρηγορήσει παρά μόνο εμένα, κλαίει και χτυπιέται να ρίξω ένα βλέμα πάνω της, να της μιλήσω έστω κι αν της φωνάξω ή την ξαναμαλώσω, δεν την νοιάζει, φτάνει να μην την αγνοώ όταν έχει κάνει κάτι όχι σωστό. Έκτον, άρχισε να διαχωρίζει τα κορίτσια από τα αγόρια σε πολλούς τομείς, ρούχα, χρώματα, παιχνίδια, ενδιαφέροντα. Και είναι πολύ ξεκάθαρη σε αυτό. "Σε εμάς τα κορίτσια αρέσει ....". Τέλος άρχισε να διαβάζει και να γράφει, κι όταν λέω γράφει δεν αστειέυομαι. Εχτές καθόταν ήσυχη και ζωγράφιζε όταν κάποια στιγμή με ρωτάει πως γράφουμε το χ. Της το σχεδίασα στον αέρα με το δάχτυλό μου και σηκώθηκα να δώ τι γράφει. Και τι να δω? Τη λέξη ΚΑΡΑΜΕΛΟΧΟΡΑ!!!!! Δεν το πίστευα. Δεν μπορεί...σκέφτομαι. Για γράψε μου ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ. Και πραγματικά κάθεται και γράφει ΤΟ ΜΑΛΙ ΤΙΣ ΓΡΙΑΣ μόνη της! Ουρανοκατέβατα! Από νωρίς έγραφε απλές λέξεις, γάλα, μαμά, καλό, αλλά εξασύλλαβα είναι η αλήθεια δεν περίμενα να γράψει...! Μεγαλώνουν τα παιδάκια μας και ανοίγουν τα φτεράκια τους, τα ξετυλίγουν κάθε μέρα και με πιο μεγάλη αυτοπεποίθηση και θάρρος κι είναι η ηλικία αυτή η πιο τρυφερή γιατί ενώ νιώθουν ικανά και δυνατά και αναζητάνε την επιβράβευση και την ανεξαρτησία από μας την ίδια στιγμή πισωγυρίζουν και ψαχνουν την αγκαλιά, την σιγουριά, τη φωλίτσα που τα κρατάει ασφαλή και ζεστά. Αυτό που στα βιβλία το βρίσκεις ως παλιμπεδισμός είναι στην πραγματικότητα οι πιο όμορφες στιγμές στο μεγάλωμα ενός παιδιού.

2 comments:

Demi said...

Χρόνια πολλά να τα εκατοστήσει η κορούλα σας και να την χαίρεστε υγιή και ευτυχισμένη!!!
Μπράβο της που γράφει απο τόσο μικρή, φτου φτου μην την ματιάσω,
δεν γνωρίζω κανένα παιδάκι να γράφει απο τοσο μικρό.

Κυρία Μαρία said...

Σ' ευχαριστώ! Κι εμείς κάνουμε πολλά πράγματα με τα χεράκια μας. Μόλις χτες δοκιμάσαμε papie mache, ξέρεις με χυλό και χαρτιά από εφημερίδες. Φτιάξαμε μια μάσκα και βγήκε πολύ καλή αλλά πολύ δουλειά! Κι εσύ να τη χαίρεσαι την κορούλα σου!