Μα μαμά είμαι μικρή ακόμα...

Τι μας πιάνει εμάς τους γονείς και βιαζόμαστε? Γιατί βιαζόμαστε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας? Τι μανία είναι κι αυτή? Νομίζω ξεκινά από την αρχή που είναι μωράκια και όλη εκείνη η ρουτίνα μαμ-κακά-νάνι(αν είμαστε τυχεροί)-κακά-μαμ-κακά-νάνι(αν είμαστε τυχεροί και πάλι..)-κακά-μαμ-κακά μας κουράζει φοβερά και μας κάνει να βαριόμαστε φοβερά και αγωνιούμε πότε θα ... "στρώσει" το μωρό και δώστου και μετράμε τις μέρες, είναι τριών μηνών? όχι ακόμα? πότε θα γίνει τριών? και είναι σίγουρο ότι θα "στρώσει"? αμάν, είναι 5 μηνών κι ακόμα να κοιμηθεί σερί τη νύχτα..Αχ θεέ μου πότε θα μεγαλώσει λίγο...?? Και έτσι μπαίνουμε στο λούκι και σταματημό δεν έχει το μέτρημα... Αφού στρώσει μετά μετράμε τις μέρες πότε θα βγάλει δόντια για να αρχίσει να τρώει κανονικό φαί, αφού βγάλει τα δόντια μετράμε τις μέρες πότε θα περπατήσει για να είναι πιο ανεξάρτητο, αφού περπατήσει μετράμε τις μέρες πότε θα μιλήσει για να καταλαβαίνουμε τι θέλει, αφού μιλήσει μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει το μπιμπερό να πίνει το γάλα μόνο του, αφού κόψει το μπιμπερό μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει την πάνα, αφού κόψει την πάνα μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει την πιπίλα, αφού τα κόψει όλα μετράμε τις μέρες πότε θα μάθει να σκουπίζει τον πισινό του, να δένει τα παπούτσια του, να ντύνεται, να παίζει... όλα μόνο του. Κι αναρωτιέμαι έχουμε χάσει εντελώς τα μυαλά μας?? Καταρχήν δεν μας συμφέρει να μεγαλώσει γιατί τότε εμείς γερνάμε. Έπειτα δε μας συμφέρει γιατί γιατί θα ξυπνήσουμε μια ωραία μέρα και θα κοιτάξουμε στο δωμάτιό του και δε θα είναι εκεί, θα έχει κοιμηθεί κάπου αλλού... Και τότε θα μας έρθει ο ουρανός σφονδύλη. Γιατί λοιπόν του έκοψα το μπιμπερό του παιδιού πριν ένα χρόνο? Γιατί να μην το αφήσω να χώνεται στην αγκαλιά μου να πίνει το γαλατάκι του? Και γιατί έκοψα την πιπίλα του παιδιού πριν 4 μέρες? Γιατί να μην το αφήσω να μοιάζει με μωράκι για ακόμα λίγο? Γιατί επιμένουμε μανιωδώς να μάθουν να τρώνε μόνα τους? Γιατί να μη το ταίζω για λίγο ακόμα τώρα που μπορώ? βουκίτσα τη βουκίτσα να ανοίγει του στοματάκι της σαν τα πουλάκια στις φωλιές τους που τα ταϊζει η μάνα τους σκουληκάκια. Και γιατί διαφωνούμε όταν μας λέει το παιδί "Μα μαμά είμαι μικρή ακόμα" - "Οχι παιδί μου είσαι μεγάλο κορίτσι εσύ και τα μεγάλα κορίτσια μπλα μπλα μπλα.." Και όχι και πάλι όχι, δε θα την αφήσω να παίζει μόνη της γιατί μπήκα στο σαλόνι τις προάλλες να δω με τι παίζει έτσι ήσυχα και βρίσκω το γατί ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στο χαλί να χουρχουρίζει ευτυχισμένο και τη Βένυα με το ψαλίδι στο χέρι να του κάνει ένα κουρεματάκι μούρλια!! Τούφες να αιωρούνται και να έχουν καλύψει ένα τετραγωνικό μέτρο στο χαλί, ένα γατί τσουρομαδημένο και μια Βένυα με ένα διαβολικό βλέμμα να περιμένει την αντιδρασή μου ήταν το αποτέλεσμα αυτής της υστερίας μας να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να γίνουν ανεξάρτητα. Μωρέ μπράβο μας εξυπνάδα!! Και για του λόγου το αληθές ορίστε η Βένυα κάνει την πρώτη της αποτρίχωση!!