Μαθήματα φυσικής ιστορίας

Όταν η Βένυα δεν έχει σχολείο και είναι ο καιρός καλός βάζουμε τα γυαλιά μας, φοράμε τα καπέλα μας (ηλίου εννοείται) παίρνουμε μαζί μας ζακέτες γιατί εδώ ποτέ δεν ξέρεις τις διαθέσεις του καιρού είναι τόσο απρόβλεπτος, και ξεκινάμε τη βόλτα μας, μια μακρυά ήσυχη βόλτα. Και το μάθημα φυσικής ιστορίας ξεκινά 5 βήματα μακρυά από το σπίτι μας. Η Βένυα σκύβει στο παρτέρι των διπλανών μας για να βρει την πιο στρόγγυλη και τέλεια πέτρα. Μετά μου ζητάει να φορέσει τη ζακέτα της γιατί έχει τσέπες κι ας σκάει ο τζίτζικας... Τσακ τη βάζει στην τσέπη. Τρία βήματα πιο κάτω σταματάει σκύβει και μαζεύει ένα ξερό σκουλήκι, τσακ το βάζει κι αυτό στην τσέπη της. Άλλα δέκα βήματα παραπέρα σηκώνει μια κοτρώνα και ζητάει τη βοήθειά μου: Μαμά μήπως μπορείς να πάρεις κάτι από αυτά? Όχι της λέω πρέπει να διαλέξεις τι θα αφήσεις. Δεν αφήνει τίποτα. Αυτά μόλις 100 μέτρα από το σπίτι κι έχουμε να διανύσουμε άλλα 900... Λίγο μετά σταματά και μαζεύει ένα έντομο που σερνόταν στο πλακόστρωτο και ψάχνει να του βρει σπίτι. Κάθε κήπος και παρτέρι αποτελεί πιθανή νέα οικία του ζουζουνιού και προσπαθεί με έντονη αυτοσυγκέντρωση να αποφασίσει αν η κίτρινη τουλίπα κάνει καλύτερο σπίτι από το φυλαράκι του θάμνου. Τελικά το αφήνει πάνω στο γρασίδι. "Για να βρει τους φίλους του" μου λέει. Ισορροπεί σε κάθε τοιχάκι που περνάμε, χοροπηδά σε κάθε διακοσμητικό πλακόστρωτο και χαζεύει κάθε αυλή στολισμένη με λουλούδια, κάκτους, γέφυρες, ελαφάκια, νάνους, μανιτάρια, καβαλικεύει κάθε κούτσουρο και ξεκουράζεται σε κάθε βραχάκι. Περιεργάζεται με τεράστιο ενδιαφέρον ξυλαράκια και φύλλα και μαζεύει οτιδήποτε μοιάζει με καρπό, βελανίδια, κουκουνάρια. Οι τσέπες της ξεχυλίζουν το ίδιο και οι δικές μου γιατί δεν τολμώ να πετάξω κάτι, τα θυμάται όλα με την κάθε τους λεπτομέρεια. "Μαμά δώσε μου την ολοστρόγγυλη μικρή πέτρα", "Που είναι το πορτοκαλί φύλλο?","Δε θέλω πια το βελανίδι με το σπασμένο καπελάκι". Μιλάμε όλη την ώρα και συζητάμε για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα της φύσης και ξέρω ότι και την επόμενη φορά που θα κάνουμε βόλτα και τη μεθεπόμενη θα σταματήσουμε στα ίδια μέρη θα θαυμάσουμε τα ίδια πράγματα και όμως κάθε φορά θα είναι λίγο διαφορετική από την επόμενη γιατί θα είναι λίγο πιο σοφή και θα νιώθει περήφανη για τον εαυτό της. Να κι οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα των μαθημάτων "ανοιχτού πανεπιστημίου" (στην κυριολεξία!)