Επαναστάτες χωρίς αιτία...

Μα τί λέω? Χωρίς αιτία? Υπάρχει σοβαρότερη αιτία από το να είσαι το κέντρο του ενδιαφέροντος, το μοναδικό αστέρι σ' ολόκληρο το ουράνιο στερέωμα, η μόνη πηγή ατελείωτης ενασχόλησης? Λίγο το έχεις? είναι τεράστιο το βάρος, σχεδόν αβάσταχτα τα συναισθήματα που σου προκαλεί τέτοια αφοσίωση των άλλων στο άτομό σου, πρέπει κάπως να χαλαρώσεις, να απαλλαχτείς από την ευθύνη που νιώθεις να είσαι τύπος και υπογραμμός και τότε..... ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΔΕ ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΩΩΩΩΩΩ! ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! ΟΥΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑ!!! Είχε περάσει στη φάση της πρώτης εφηβείας εδώ και περίπου 2 μήνες αλλά με τον ερχομό των παππούδων που τους έλειψε αφάνταστα και της έχουν τρελλή αδυναμία η εφηβεία της Βένυας έχει μετατραπεί σε ταινία τρόμου. Ξυπνάει το πρωί, μπαίνω στο δωμάτιο... "οοοοοοοοοοχιιιιιιι"- "τί θέλεις Βένυα μου?" - "Μην ανοίξεις τα πατζούρια, μη κλέισεις το καλοριφέρ, μη μου μιλάς. Δεν έχω ξυπνήσει ακόμα". Μπαίνω ξανά μετά από 15 λεπτά "Ξύπνησες Βένυα μου?" - "οοοοοοχιιιι! θέλω τη γιαγιά" - "Η γιαγιά δεν έχει ξυπνήσει ακόμα" - "οοοοοοοοοοοοοοχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!" Και κάπως έτσι πάει η υπόλοιπη μέρα. Ένα δράμα τα ξεσπάσματά της, ένα θέατρο οι αντιδράσεις της. Γονατίζει, ρίχνει το κεφάλι πίσω, κλείνει τα μάτια με τα χέρια της ή τραβάει τα μάγουλά της προς τα κάτω και αρχίζει να κλαίει. Έχω αρχίσει να συνηθίζω πλέον γιατί δεν γίνεται και αλλιώς, κάνει την επανάστασή της και οριοθετεί την ανεξαρτησία της. Και πάνω που συνήθισα και είμαι προετοιμασμένη για κλαυθμούς και οδυρμούς πηγαίνω εχτές το βράδυ εκεί που έπαιζε και με φόβο ψυχής της λέω να πάμε για ύπνο, μου λέει "εντάξει μαμά" και πετάγεται και πάει σχεδόν τρέχοντας στο μπάνιο.... Εκεί μού' ρθε να αρχίσω να τσιρίζω εγώ "οοοοοοοχι μη πας στο μπάνιοοοοο, κάτσε εδώ να χτυπιέσαι σε παρακαλωωωωωωωωώ!!"
P.S. Όχι.. δεν πάω να την στραγγαλίσω στη φωτογραφία! είναι μια τρυφερή στιγμή μεταξύ μας, που πάει η μία να χαϊδέψει την άλλη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο...