Μάθε παιδί μου Ελληνικά γράμματα

Και να'μαι εργαζόμενη στην Αμερική όχι σε Αμερικάνικη εταιρεία, όχι με αντικείμενο τα GIS, όχι με παχυλό μισθό, όχι με κλασσικό ωράριο 8-5. Διδάσκω Ελληνικά στο Ελληνικό σχολείο. Σ'ενα σχολείο ανεξάρτητο, χωρίς καμμιά πλάτη την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία κι άλλα ιερά (και μη), ένα σχολείο που ξεκίνησε από γονείς και λειτουργεί από γονείς, αυτόνομο και αυτόφωτο. Και γι'αυτό μου άρεσε, παλέυουν ενάντια στις πιθανότητες και φαίνεται ότι θα νικήσουν, θα νικήσουν τον απολυταρχισμό της εκκλησίας που τους θέλει να κλείσουν και να ενωθούν με αυτούς, γιατί ελληνική γλώσσα χωρίς προφανείς διασυνδέσεις με το Θεό δεν διανοείται, Ελληνική γλώσσα χωρίς κατήχυση δεν διδάσκεται...7 δάσκαλοι, 60 παιδιά μικρά και μεγάλα και το νούμερο ανεβαίνει. Στεγασμένοι σε ένα τεραστίων διαστάσεων Μοντεσσοριανό σχολείο, σε αίθουσες παραχωρημένες ευγενικά από την ιδιοκτήτρια του σχολείου που είναι Ελληνίδα (και έχει στη δούλεψη της 6 Ελληνίδες δασκάλες!!), διδάσκεται η Ελληνική γλώσσα σε παιδιά από 3 ετών εως γυμνάσιο και σε ενήλικες. Κι εγώ βοηθάω στην τάξη με τα μικράκια Αμερικανοελληνάκια που δε μιλούν γρι ελληνικό...και θα είμαι και σε άλλη τάξη σύντομα. Έχω επίσης αναλάβει και τα γραμματειακά του σχολείου. Σήμερα είχαμε board meeting και συνειδητοποίησα πως πραγματικά δεν το κάνουν για να περνούν καλά ή έτσι για απασχόληση ή απλά γιατί είναι cool, κατάλαβα πως πραγματικά κάνουν δουλειά επαγγελματική, ακολουθώντας κανόνες, πρόγραμμα, δομή. Και νιώθω όμορφα που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας και νιώθω πως μπορώ με την προσωπική μου εργασία και ενασχόληση να το κάνω ακόμα καλύτερο. Πάντως όσον αφορά τη διδαχή σε μικρούλια είχα τις αμφιβολίες μου όχι ιδιαίτερα ανησυχητικές αλλά δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρη αν θα μου αρέσει. Και βρήκα τον εαυτό μου να αγκαλιάζω τα μικρά όπως αγκαλιάζω και τη Βένυα μου, με στοργή και υπομονή, για να μη πω με μεγαλύτερη υπομονή από ότι με το δικό μου παιδί, βρήκα στον εαυτό μου κι άλλη αγάπη που δεν ήξερα ότι έχω περίσση για να τη δώσω σε αυτά τα ξένα παιδάκια που προσπαθούν τα κακόμοιρα τόσο να έρχονται στο σχολείο αυτό μετά τα μαθήματά και τα σχολεία τους, όλη τη μέρα στους δρόμους, κι όμως τα βλέπεις κάνουν τον κόπο. Και δε μπορεί κάτι θα μάθουν.