Thursday, January 15, 2009

χασμουρητά

Α... δε γίνεται...μία είναι η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και αδύνατον να κοιμηθώ. Πως να κοιμηθώ με την αγωνία αυτή να μου έχει κάνει το στομάχι κόμπο..Δεν είναι ότι ροχαλίζει, είναι ότι δεν αναπνέει, σα να τον στραγκαλίζουνε και να προσπαθεί να βρει κάποια δίοδο να πάρει αέρα. Α πα πα δεν αντέχω άλλο, απίστευτα επικίνδυνη κατάσταση και τι να τον κάνω που δεν τον νοιάζει να πάει να το ψάξει. Και κουλουριάζομαι πλάι του και κάνω πως δεν ακούω τον κλωτσάω τον σπρώχνω μπας και βρει καμμιά γωνία που να του δωρίσει λίγο παραπάνω αέρα αλλά τίποτα..ξεφυσά και εισπνέει σα τρόμπα, αφύσικα και ανήσυχα. Να περάσει η μπόρα της πέτρας στα νεφρά που θα του συνθλίψουνε αύριο και βλέπουμε. Κάθε πρόβλημα τον παίρνει 5 χρόνια να βρει το ενδιαφέρον και το κουράγιο να το αντιμετωπίσει αλλά αυτό δε θα το αφήσω έτσι, κάνει κακό και σε μένα ψυχολογικά τέτοια αγωνία, του κόβεται η ανάσα και κρατάω κι εγώ τη δική μου μέχρι να ακούσω την επόμενη που μπορεί να κάνει και 30 δευτερόλεπτα να την πάρει. Πέρα από αυτό όμως έχω αναρωτηθεί πολλές φορές μήπως δεν τον προσέχω αρκετά, μήπως με μονοπωλεί η μικρή και νιώθει ολίγον περιθωριοποιημένος οπότε η αντίδρασή του είναι να μη προσέχει τον εαυτό του, υποσυνείδητα να αφήνεται μέχρι να φτάσει μια κατάσταση στο αμήν για να τον "προσέξω"?? Ή μήπως αυτές οι σκέψεις είναι καθαρά γέννημα της γυναικείας φαντασίας μου και απλά φοβάται τους γιατρούς?? Ουφ...είμαι τόσο νυσταγμένη και κουρασμένη αλλά αδύνατον να γυρίσω στο κρεβάτι τον ακούω ως εδώ να πασχίζει...Τι να δείχνει άραγε η ΕΡΤ? Να σπάνε πιάτα σε ένα από τα ατελείωτα τηλεγλέντια? να διαολοστέλνονται γνωστοί και μη από τα 32 τηλεπαράθυρα? να μιλάει αργά αργά κάποιος υπερήλικας συνήθως καθισμένος μπροστά σε βιβλιοθήκες (για ποιο πράγμα μιλάνε δεν ξέρω ποτέ δεν μου γεννήθηκε η περιέργεια). Δεν είναι και Κυριακή να δω "το χωριό" και το πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του. Χμμμ...ανοίγω Σκάι. Η εκπομπή "γυρίσματα" μας γνωρίζει την Πρέβεζα και τις ομορφιές της. Τα μάτια μου μισοκλείνουν. Ζάλλογγο. Οι Σουλιώτισσες πέφτουν στον γκρεμό για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων και γίνουν σκλάβες. Σήμερα άραγε για ποιά αξία θα πέφταμε στον γκρεμνό, γιατί θα θυσιάζαμε τη ζωή μας? Εκτός από τα παιδιά μας δε μου έρχεται τίποτα μα τίποτα άλλο στο μυαλό...Είναι η νύστα μου ή έγινε η ζωή μας τόσο δεδομένη? πάωωωω

1 comment:

Anonymous said...

ase me re gynaika na roxalizo oso thelo!!