Πιάνω τον εαυτό μου να την παρατηρώ συνέχεια σαν να μην είναι δικό μου παιδί, την παρατηρώ και θαυμάζω τη φύση, θαυμάζω τους μαγικούς τρόπους που μεταμορφώνεται ένα τόσο δα φυστικάκι σε έναν εκπληκτικό άνθρωπο, σε μια ΓΥΝΑΙΚΑ! Βλέπω τη μεσούλα της που έχει ήδη διαγραφεί η καμπύλη της, βλέπω τους ώμους της στρογγυλούς και λεπτεπίλεπτους, βλέπω τα νάζια της και τα καμώματά της τόσο κοριτσίστικα και χαριτωμένα. Με συγκινεί αυτή η εξέλιξη με γεμίζει δέος και περηφάνια. Νιώθω πως με τα χέρια μου, την αγκαλιά μου, το μυαλό μου το στόμα μου έχτισα και χτίζω τουβλάκι τουβλάκι ένα άτομο. Με τα χέρια μου που τη χάιδεψαν άπειρες φορές της σκούπισαν τα δάκρυα την έντυσαν και την τάισαν, με την αγκαλιά μου που την έκρυψε άπειρες φορές, με το μυαλό μου που σκέφτεται συνεχώς πως να της προσφέρω ότι καλύτερο κι ότι περισσότερο μπορώ, με το στόμα μου που έχει αρθρώσει περισσότερα λόγια αυτούς τους 22 μήνες από ότι σε όλη μου τη ζωή, με αυτά τη χτίζω και με αυτά τη μεγαλώνω κι όμως όλα αυτά έχουν ένα όριο, βλέπεις πως μπορείς να δώσεις και να κάνεις μόνο τόσα και από κει και πέρα αναλαμβάνει το ίδιο το μωρό! Και αυτό είναι και το πιο απίθανο. Το να τη βλέπεις να παίρνει αυτά που της δίνεις και να τα φτιάχνει, να τα βολεύει στα μέτρα της! Βάζεις εσύ ένα τουβλάκι βάζει κι αυτή ένα ολόδικό της!! Και κάθε μέρα που ξημερώνει βλέπεις ένα λίγο πιο διαφορετικό παιδάκι ένα παιδάκι που πρέπει να γνωρίσεις ξανά. Το πρωί της λέω καλημέρα μου λέει κι αυτή καλημέλα και τη ρωτάω είδες όνειρα? μου λέει ναι, τη ρωτάω τί όνειρα είδες και μου απαντά όνειλα γλυκά. Της λέω πωπω πως μεγάλωσε η Βένυα μέσα σε μια νύχτα και σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και φωνάζει πολύυυυυυυυ μεγάλη!!. Και πραγματικά το εννοώ. Παρεμβάλεται μια νύχτα και ανυπομονώ να έρθει η επόμενη μέρα να δω τί καινούργιο θα μου χαρίσει τί καινούργιο θα διακρίνω μέσα στα νάζια τα παράπονα τα λογάκια της. Κι όταν το βλέπω πάντα μα πάντα θαυμάζω τη φύση..
No comments:
Post a Comment