όρια...

Μιλούσα με έναν καλό μου φίλο τις προάλλες, φίλο από 14 χρονών, που αποκτήσαμε παιδιά την ίδια εποχή, για το πως συνηθίζει το κάθε μωρό να κοιμάται, ή μάλλον πως τα συνηθίζουμε εμείς οι γονείς να κοιμούνται. Κατάλαβα ότι υπάρχει μια ασυμφωνία μεταξύ των δύο γονιών για το που θα μπεί ένα στοπ σε αυτά που κάνεις για το μωρό. Ο ένας θα τρέξει με το παραμικρό, ο άλλος θα το αφήσει για να μη καλομαθαίνει (ή κακομαθαίνει). Μια ασυμφωνία που υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες αλλά και ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια. Εγώ έχω καταλάβει ένα πράγμα. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ τσιγκούνα. Και τα μωρά μας θα είναι μωρά για πολύ λίγο χρόνο και ο χρόνος χύνεται μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο. Και ίσως μετά αναρωτηθούμε που είναι το μωράκι, πότε έγινε ολόκληρη κοπέλα ή αγόρι, γιατί δε με ζητάει πιά, γιατί δε με αφήνει να το αγκαλιάσω να το φιλήσω, γιατί δεν ζητάει να του τραγουδήσω όταν ξυπνάει, όταν φοβάται όταν κλαίει? Και είναι και το άλλο...Τώρα παίρνουμε απλόχερα όσα δίνουμε και τα παίρνουμε χωρίς όρια συμβιβασμούς ή προϋοθέσεις . Μετά θα παίρνουμε τα μισά. Και δε θα μας φτάνουν και θα διψάμε για το λίγο παραπάνω.. Γιαυτό εγώ δίνω τα πάντα, και τα δίνω όποτε μου το ζητήσει το μωρό, είτε είναι νύχτα είτε είναι μέρα, δεν κρατάω ούτε το ελάχιστο και δε βάζω όρια. Έχει καιρό, πολύ καιρό μπροστά του για να μάθει το παιδί ότι υπάρχουν όρια ακόμα και στην αγάπη.