καλημερούδια

"μαμά...μαμά....μανούλα" ακούω κάθε μέρα εδώ και περίπου 2 μήνες κάθε πρωί. Πηγαίνω ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα, η μυρωδιά ενός αγουροξυπνημένου μωρού και η θέα του μέσα στο χαμηλό φωτισμό και τις σκιές από τα κουκλάκια του με κάνει να λιώνω. Κάθε μέρα κάθε μέρα. Είναι όρθια στο κρεβατάκι της με την πιπίλα στο στόμα και το πανάκι της στο χέρι, το νάνι της όπως το αποκαλεί, αναμαλιασμένη, ζεστούλα, ροδαλή. Με βλέπει και χαμογελά πίσω από την πιπίλα, τρέχω την αγκαλιάζω και αυτή απλώνει τα χεράκια της και λέει "όπαλακια" αυτό που νιώθω κάθε μέρα όταν τη σηκώνω στα χέρια μου το πρωί μπορώ να το περιγράψω σαν ένα ζεστό ποτό που θα πιεί κάποιος όταν γυρνά σπίτι κι έξω έχει κρύο. Κάθε γουλιά τη νιώθεις κατεβαίνει και σου ζεσταίνει σιγά σιγά το σώμα και η ζέστα απλώνεται από το κέντρο του σώματος προς τα άκρα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές επιστημονικά τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω? Ορμόνες? τι? πως μεταφράζεται η αγάπη μιας μαμάς σε επιστημονικούς όρους? όχι ότι με απασχολεί και πολύ, απλή περιέργεια. Κάπως έτσι ένιωθα όταν τη θήλαζα, όταν έκλαιγε από την ανυπομονησία και την πείνα και την έπερνα και την έβαζα να θηλάσει. Το ίδιο ζεστό κύμα με γέμιζε σαν ελαφρή ηλεκτροσόκ. Δεν ξέρω πως νιώθουν άλλες μαμάδες και μπαμπάδες ή πως θα το περιέγραφαν. Τα συναισθήματά μου είναι τόσο έντονα που δεν μου αρκούσε να τα σκέφτομαι μόνη μου, θέλησα να τα κοινοποιήσω να τα διαβάσουν κι άλλοι, θέλησα να τα γράψω αλλά όχι μόνο για μένα, θα κρατούσα ημερολόγιο, αλλά για όλες κι όλους που νιώθουν κάπως έτσι. Ήθελα καιρό να το κάνω, σήμερα βρήκα την ευκαιρία στο γραφείο. Είναι το πρώτο μου παιδάκι κι είναι 15 μηνών. Κι εγώ πρώτη φορά μαμά, που να φανταζόμουν τι θα πει να σε φωνάζει μανούλα το παιδί σου..