HAPPY BIRTHDAY PAPA!!

Πέρασε πολύς καιρός και ήμουν ιδιαίτερα αμελής με το blog-άκι μου. Πολλά πέσαν στο κεφάλι μου, είναι βλέπεις η μετακόμισή μας όχι απλά σε άλλη πόλη, όχι σε άλλη χώρα, αλλά σε άλλη ήπειρο! Πάμε America. California dreamin'. Οικογενειακώς. Εδώ και σχεδόν μισό χρόνο ο μπαμπάς μας λείπει, είναι εκεί και προετοίμαζε το έδαφος, δουλεία, σπίτι, κάποια βασικά έπιπλα, φως-νερό-τηλέφωνο και όλα τα συναφή. Εγώ εδώ είχα την πολύ ευχάριστη αποστολή να τα μαζέψω όλα, να τα κλείσω όλα, και με το "όλα" εννοώ να βρώ ενοικιαστές, να βρώ να πουλήσω το αμάξι μας, να κανονίσω τις άδειές μου στη δουλειά, να κανονίσω το γατούλη μας με μικροτσιπ, βιβλιάρια, διαβατήρια (!!), να βρω δουλειά στην κοπέλα που μου κρατάει τη μικρή, έτσι επειδή λυπόμουνα που θα μείνει χωρίς δουλειά, να κανονίσω μέρες μετακόμισης, να κανονίσω βίζες, να ξεχωρίσω τι θα πάρω μαζί και τι θα έρθει μετά από ένα μήνα εκεί, να διορθώσω ζημιές στο σπίτι που τις είχαμε αφήσει να υπάρχουν, να κάνω ατελείωτες λίστες με αγκαρίες και υποχρεώσεις και τρεχάματα. Δεν πέρασα καλά όλον αυτόν τον καιρό και το μόνο που με στήριζε, το μόνο που με έκανε να ξεχνάω τα άγχη μου, ήταν η μικρούλα μου Βένυα, η οποία σε αυτόν τον υπέροχο μικρό της κόσμο που όλο και διευρύνεται, όλο και αποκτά ενδιαφέρον και βάφεται με χιλιάδες χρώματα, με κάνει και γελάω καθημερινά, με εκπλήσει καθημερινά με τη λογική της και το χιούμορ της. Και την εξυπνάδα της. Αυτή τη στιγμή κάνει παζλ 15 κομματιών μόνη της. Δεν την προλαβαίνω. Και μόλις έκλεισε τα 2. Αρρωστούλα και πάλι με την απαίσια ίωση που πέρασε και τον Ιούνιο. Τώρα όμως της ετοιμάζω πάρτυ να χαρεί με τους φίλους της. Τους οποίους και θα δεί για τελευταία φορά μάλλον γιατί μετά φεύγουμε για Θεσσαλονίκη για τις γιορτές. Πως με πονά αυτή η σκέψη, πως... Αλλά αυτή θα συνηθίσει, στον κόσμο της τώρα χωράνε άπειρα καινούργια πράγματα και πρόσωπα. Αλλά είναι καιρός να βρεθούμε πια όλοι μαζί και πάλι, να γίνουμε και πάλι οικογένεια. Τόσους μήνες πόσα χάσαμε ο ένας του άλλου...γενέθλια, γιορτές, διακοπές, μεταμορφώσεις του μωρού σε παιδάκι, πόσα άλλα... καιρός να είμαστε πια μαζί, για πάντα. Κι ας είναι και εκεί. Χρόνια σου πολλά μπαμπάκα, happy birthday!!

ιώσεις...ιώσεις...

Ένα μήνα έχω να γράψω. Γιατί? Δεν αδειάζαμε από τις ιώσεις. Όχι τίποτα σοβαρό, απλά ατελείωτες μύξες, ένα συνεχές μπούκωμα που έκανε 10 μέρες να περάσει και μετά από μια βδομάδα, ξανά! Απίστευτο. Κάναμε 1 1/2 μήνα να κάνουμε ένα εμβόλιο γιατί το αναβάλλαμε από βδομάδα σε βδομάδα. Ευτυχώς η φοβία που είχα ότι θα γυρίσει σε ωτίτιδα δεν επαληθεύτηκε και είμαι πανευτυχής γιαυτό (αυτή η φοβία μου κόστισε και 100 ευρώ αλλά γιαυτό θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή). Ίσως γιατί η Βένυα...... μέσα σε δυο βδομάδες μεγάλωσε πραγματικά απίστευτα ραγδαία. Όχι μόνο σωματικά αλλά ψυχικά. Και μια ωραίαν πρωίαν που πήγα να της βάλω ορό στη μύτη και από μέσα μου έλεγα τσάμπα τον κόπο θα κάνω, ξαπλώνει με μεγάλη χαρά και λέει "κι η Βένυα νελάκι στη μύτη". Και μένω σύξυλη! Και αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς αλλαγών που πραγματικά συνέβαιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Σταμάτησε να φοβάται μια σωρία πραγμάτων, το πιστολάκι για τα μαλλιά, τα κόκκινα φωτάκια των ηλεκτρικών συσκευών, το λούσιμο... Και τώρα τελευταία άρχισε να χρησιμοποιεί και τον πρώτο ενικό, όχι πάντα, αλλά έχει αρχίσει να κατανοεί το ¨εγώ¨της. Τι όμορφα που μεγαλώνουν! Δεν μπορείς να φανταστείς ότι όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει οι αλλαγές θα είναι τόσο ευδιάκριτες, τόσο προφανείς. Εγώ μεγαλώνω αλλά πήρε πόσα χρόνια για να φανεί η ρυτίδα στο μέτωπο, και θα πάρει άλλα 5 για να φανεί και η δεύτερη. Τα παιδάκια κοιμούνται το ένα βράδυ και το άλλο ξυπνάνε και σου λένε τον εθνικό ύμνο από την αρχή ώς το τέλος!!!

Πολύυυυυυυ μεγάλη η Βένυα!!

Πιάνω τον εαυτό μου να την παρατηρώ συνέχεια σαν να μην είναι δικό μου παιδί, την παρατηρώ και θαυμάζω τη φύση, θαυμάζω τους μαγικούς τρόπους που μεταμορφώνεται ένα τόσο δα φυστικάκι σε έναν εκπληκτικό άνθρωπο, σε μια ΓΥΝΑΙΚΑ! Βλέπω τη μεσούλα της που έχει ήδη διαγραφεί η καμπύλη της, βλέπω τους ώμους της στρογγυλούς και λεπτεπίλεπτους, βλέπω τα νάζια της και τα καμώματά της τόσο κοριτσίστικα και χαριτωμένα. Με συγκινεί αυτή η εξέλιξη με γεμίζει δέος και περηφάνια. Νιώθω πως με τα χέρια μου, την αγκαλιά μου, το μυαλό μου το στόμα μου έχτισα και χτίζω τουβλάκι τουβλάκι ένα άτομο. Με τα χέρια μου που τη χάιδεψαν άπειρες φορές της σκούπισαν τα δάκρυα την έντυσαν και την τάισαν, με την αγκαλιά μου που την έκρυψε άπειρες φορές, με το μυαλό μου που σκέφτεται συνεχώς πως να της προσφέρω ότι καλύτερο κι ότι περισσότερο μπορώ, με το στόμα μου που έχει αρθρώσει περισσότερα λόγια αυτούς τους 22 μήνες από ότι σε όλη μου τη ζωή, με αυτά τη χτίζω και με αυτά τη μεγαλώνω κι όμως όλα αυτά έχουν ένα όριο, βλέπεις πως μπορείς να δώσεις και να κάνεις μόνο τόσα και από κει και πέρα αναλαμβάνει το ίδιο το μωρό! Και αυτό είναι και το πιο απίθανο. Το να τη βλέπεις να παίρνει αυτά που της δίνεις και να τα φτιάχνει, να τα βολεύει στα μέτρα της! Βάζεις εσύ ένα τουβλάκι βάζει κι αυτή ένα ολόδικό της!! Και κάθε μέρα που ξημερώνει βλέπεις ένα λίγο πιο διαφορετικό παιδάκι ένα παιδάκι που πρέπει να γνωρίσεις ξανά. Το πρωί της λέω καλημέρα μου λέει κι αυτή καλημέλα και τη ρωτάω είδες όνειρα? μου λέει ναι, τη ρωτάω τί όνειρα είδες και μου απαντά όνειλα γλυκά. Της λέω πωπω πως μεγάλωσε η Βένυα μέσα σε μια νύχτα και σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και φωνάζει πολύυυυυυυυ μεγάλη!!. Και πραγματικά το εννοώ. Παρεμβάλεται μια νύχτα και ανυπομονώ να έρθει η επόμενη μέρα να δω τί καινούργιο θα μου χαρίσει τί καινούργιο θα διακρίνω μέσα στα νάζια τα παράπονα τα λογάκια της. Κι όταν το βλέπω πάντα μα πάντα θαυμάζω τη φύση..

Η παραζάλη του διαδικτύου

Ουφ!! Δεν μπορώ άλλο ζαλίστηκα... Ψάχνω εδώ και 5 μέρες σε baby blogs, σε forums, σε sites, να βρω κάτι, να βρω κάποιον που να με βοηθήσει σε αυτό που περνάμε αυτές τις μέρες η Βένυα κι εγώ, δεν είναι σοβαρό αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί και πρέπει να κάνω κάτι. Έχει άσχημα βουλωμένη μύτη day and night. Δε με αφήνει να τις βάλω ορό, κι όταν της βάζω γίνεται χειρότερα αφού κλαίει για μισή ώρα μετά γεμίζει με μύξες χειρότερα από πριν και τελικά την αφήνω σε χειρότερη κατάσταση από ότι πριν τον ορό...Κι αν μείνει κι άλλο έτσι θα της το γυρίσει σε ωτίτιδα με μαθηματική ακρίβεια. Ήδη το πάθαμε μια φορά πριν 6 μήνες και μετά η αντιβίωση είναι αναπόφευχτη (αν δεν είσαι και φανατικά εναλλακτικός...). Ψάχνω λοιπόν τόσες μέρες να βρώ κάτι άλλο, κάτι φυσικό που να βοηθήσει το κορμάκι της να μην φτάσει στην ωτίτιδα. Με λίγα λόγια να της περάσει το ηλίθιο συνάχι που έχει. Εχινάκεια ήταν το μόνο που βρήκα να "παίζει" μεταξύ γονέων σε τέτοιες περιπτώσεις. Ψάχνω λίγο περισσότερο για το φυτούλι αυτό και διαβάζω ένα σωρό αντικρουόμενα, ότι δεν έχει αποδειχτεί ότι βοηθάει, ότι προκαλεί αλλεργίες, ότι δεν είναι ξεκάθαρο από ποια ηλικία και μετά το παίρνουν κλπ. Τελικά ενώ το αγόρασα δεν της το έδωσα (έχει και σορβικό κάλιο). Δεν έχω βρεί ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ και σήμερα πηδάω από blog σε blog, έχω χαθεί σε έναν λαβύρινθο αντιρατσιστικών, φιλοζωικών, περιβαλλοντικών, και ότι άλλο τραβάει η όρεξη του καθενός, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι άλλο σχετικό με φυσική θεραπεία ενός τόσο απλού πράγματος όπως ένα συνάχι. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ομοιοπαθητικό γιατρό και πραγματικά ελπίζω πως κάτι θα βγει από αυτό, ξέρω ότι η φύση μπορεί να βοηθήσει, ξέρω ότι η σοφία υπάρχει, αλλά πρέπει να την ανακαλύψω. Να βρώ γιατρό είναι το επόμενο στάδιο αλλά από το ένα στόμα στο άλλο κάτι θα μάθω. Εντομεταξύ η μπεμπούλα μου συνεχίζει να μιλάει σαν γάργαρο νεράκι, ασταμάτητα και ακαταμάχητα, μόνο που έχει χαθεί το "ν" από την γραμματοσειρά της, μιας και η βουλωμένη μυτούλα της δεν το επιτρέπει να ακούγεται. Άντε να περάσει γιατί έχουμε και βουτιές να κάνουμε στην πισίνα..

Ναύπλιο

Πόσο μας αρέσει το Ναύπλιο! Έχουμε πάει τόσες πολλές φορές, κάτι που δεν συνηθίζουμε αφού μας αρέσει να αλλάζουμε και να πηγαίνουμε πάντα κάπου αλλού, αλλά ποτέ δεν έχουμε πει "πάλι εκεί.." όταν σκεφτόμαστε το Ναύπλιο σαν εναλλακτική. Και πάντα περνάμε όμορφα και πάντα γυρνάμε ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Και της Βένυας της αρέσει. Θα μου πεις τι διαφορετικό καταλαβαίνει..Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά νομίζω και τα μωρά (που στο κάτω κάτω 21 μηνών δεν είναι και μωρό) εκτιμούν το όμορφο, το φωτεινό, το περιποιημένο, το καθαρό, όπως είναι η πόλη αυτή. Έχει την τεράστια πλατεία, τα στενά που μπορεί να τρέξει με ασφάλεια, την όμορφη παραλία με το μικρό παρκάκι με κούνιες, τη θάλασσα και τα πλοιαράκια που πηγαινοέρχονται. Το μόνο μας παράπονο είναι ότι δεν ξέρουμε ένα καλό ταβερνάκι και κάθε φορά καταλήγουμε σε κάτι ταβέρνες με ονόματα του στύλ "Ζορμπάς" ή "Διόνυσος" ή "Συρτάκι" να τρώμε μοσχάρι κοκκινιστό τρελλαμένο στο μπαχάρι και "Αθίνιαν τσίκεν"....Θυμίζουν τα ελληνικά φεστιβάλ στην Αμερική με το απίστευτο αμερικανικο-ελληνικό κιτσ μιξ που μόνο για να ενθαρύνουν το ιματζ που έχουν οι Αμερικάνοι για τους Έλληνες είναι. Αν δω και το ανεγκδιήγητο "flaming cheese" (ελληνιστί τυρί σαχανάκι) γραμμένο πουθενά σε κανά μενού τότε θα πάω να φουντάρω στο λιμάνι τους!!! Μια άλλη αντίρρηση που έχω είναι το Ιταλικό παγωτατζίδικο που πάντα μα πάντα επισκεπτόμαστε. Δε λέω έχει τη γραφικότητά του με τους τραγουδιστούς Ιταλιάνους να είναι χρόνια σε αυτή τη χώρα και να μη ξέρουν γρί ελληνικό, να σου εξηγούν τις γεύσεις. Είτε στις εξηγούν όμως είτε όχι είναι το ίδιο και το αυτό γιατί όλες οι γεύσεις είναι ίδιες!! Μόνο το χρώμα διαφέρει. Ο άντρας μου πίνει νερό στο όνομά τους, εγώ πάλι είτε πάρω φυστίκι, είτε στρατσιατέλα, δεν έχω συγκινηθεί ποτέ. Η δε Βένυα που "τελλαίνεται για παγωτάκι" όπως λέει κι η ίδια δεν γυρνάει να το κοιτάξει!!! Τέλος πάντων, όλα αυτά έχουν τη γλύκα τους και την πλάκα τους, λίγο γιατί ξέρουμε από πριν τι θα "πάθουμε", λίγο γιατί δεν μας πολυνοιάζει γιατί τώρα έχουμε το παιδί. Και τον γυρισμό τον απολαμβάνουμε επίσης γιατί η Βένυα ξεραίνεται για μιάμιση ώρα και γουστάρουμε την σπάνια αυτή ησυχία.

όλα είναι όπως πριν

Και να' μαστε πίσω στο σπιτάκι μας...Το οποίο για καλή μας τύχη δεν κάηκε. Οι φωτιές έφτασαν στα 100 μ από το σπίτι μας, ίσως και λιγότερο. Το έβλεπα στην τηλεόραση από τη Χαλκιδική που ήμασταν και πήγα να χάσω το μυαλό μου, έκλαιγα, έπερνα τηλέφωνα, το παιδί έκλαιγε κι αυτό και με ρωτούσε "γιατί κλαίει η μανούλα?" της είπα ότι κάποιοι κακοί κύριοι έκαψαν τα δεντράκια που αγαπάμε και με παρηγορούσε "μη στεναχωριέσαι μανούλα" και να με χαϊδεύει και να κλαψουρίζει μαζί μου, να με αγκαλιάζει...Είναι δυνατόν ένα τόσο δα ανθρωπάκι να έχει τέτοια αντίληψη, σκεφτόμουνα. Κι όμως... εδώ έχουν τα ζώα, ο γάτος μου που όταν στεναχωριέμαι έρχεται και τρίβεται και νιαουρίζει με φωνή αλλιώτικη από ότι συνήθως, δεν θα έχουν τα παιδιά? Πάει όμως η γειτονιά μου που τόσο περηφανευόμουνα, πόσο πράσινη είναι πόσο κοντά μας που έχουμε τα πεύκα και κάνουμε βολτούλες με το καρότσι, και βλέπουμε τις ορδές από κάμπιες να διασχίζουν τα πεζοδρόμια, που είμαστε μακρυά από τη φασαρία και το καυσαέριο κλπ κλπ. Τα γράφω όλα αυτά μουδιασμένη, σχεδόν απαθής, σαν να μη συμβαίνουν αλήθεια, σα να γράφω μυθιστόρημα. Δεν είναι αλήθεια που καήκανε χιλιάδες χιλιάδων δασικές εκτάσεις, καταφύγια ζώων, υδροβιότοποι, χιλίαδες χιλιάδων ζώα, άνθρωποι, σπίτια, δεν είναι αλήθεια που αύριο το παιδί μου δεν θα επισκεφτεί τον Ταϋγετο, την Ανδρίτσαινα, την Ολυμπία, τον Καϊάφα, τον Δημοσάρη, που δε θα ξαναπερπατήσει ακριβώς πίσω από το σπίτι μας στο μονοπάτι με τα παγκάκια, όχι. Και συνεχίζουμε...σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Λέμε καλημέρα στον ήλιο το πρωί, πάμε στο πάρκο αργότερα, γυρνάμε τρώμε, παίζουμε, το απόγευμα άλλο πάρκο ή καμμιά επίσκεψη, το βράδυ καληνύχτα και νανάκια. Το ότι δεν αναπνέει τον ίδιο αέρα με πριν κάνουμε πως το ξεχνάμε, το ότι μειωθήκανε αρκετά τα μέρη που μπορούμε να πάμε κάνουμε πως δεν το θυμόμαστε, το ότι νιώθω μια οργή μια θλίψη μια αηδία ούτε καν του δίνουμε σημασία. Και συνεχίζουμε...

λίγο χυμό, λίγο θάλασσα και τα μπρατσάκια μου!

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως θα στριμωχτούμε ξανά στους 4 τοίχους όταν θα τελειώσουν οι διακοπές...Πεσιμίστρια ναι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Την είχα με ένα βρακάκι και τα πέδιλά της ξεχυμένη στην αυλή του σπιτιού μας στη Χαλκιδική σχεδόν ένα μήνα. Με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό, με τα μαλλιά της κατάσγουρα, αλμυρά και μπερδεμένα γύρω από το προσωπάκι της, με το μπλουζάκι που φορούσε καμμιά φορά χιλιολερωμένο από τα κόκκινα και πράσινα ζουμιά του καρπουζιού και του σταφυλιού, να κάνει κούνια μπέλα με τις ώρες, να κουνηγάει τα γατάκια με μια σαρδέλα στο χέρι και μετά να λέει "μυλίζει ψαρίλα το χελάκι της Βένυας, να πλύνουμε", να βουτάει στα νερά που της είχα σε μια πλαστική βαρκούλα κι από κει στην άμμο που της είχα παραδίπλα, να μαζεύει φυλαράκια, ξυλαράκια, πετρούλες, να φωνάζει ξου! στις μέλισσες και τις μύγες...και να έχει άπειρο κόσμο γύρω της, θείους θείες, ξαδέλφούλα, παπούδες. Και μετά ήταν η θάλασσα αυτή η απίστευτα κρυστάλινη πράσινη θάλασσα, ένας απέραντος παιδότοπος για τη μπέμπα και κάθε μπέμπα και μπέμπη. Τι δώρο στ' αλήθεια! Δεν θα αρχίσω να γράφω για το πόσο καλό κάνει η θάλασσα κι η άμμος στα παιδάκια και ο ήλιος (υπό προστασία φυσικά), ούτε για το πως παίζουν τα παιδάκια και πόσο εύκολα κάνουν παρέες. Ήταν πανέμορφα και σχεδόν τέλειωσε. Με αγωνία περιμένω τη μέρα που θα γυρίσουμε σπίτι μας στη κατακαμμένη Αθήνα (τώρα που γράφω καίγεται η Πεντέλη. Αλήθεια, δεν ήξερα ότι είχε απομείνει πράσινο σε τούτο το έρημο βουνό) θα μπεί μέσα στο σπίτι και μετά??? που είναι η γιαγιά? που είναι η κούνια? που είναι το τραπέζι που καθόμασταν όλοι μαζί να φάμε (και σηκώνοντας το ποτήρι της έλεγε η Βένυα το αχτύπητο "καθήσαμε όλοι! Γειά μας!!)? που είναι τα χώματα και τα νερά? Άδικο θα έχει μετά να γκρινιάζει? Θα μου πεις...αν θες όλα αυτά πάνε να ζήσεις στην επαρχία, πας? δε πας...Απλά δεν μπορώ να μην μελαγχολώ όταν όλα τελειώνουν...Άντε..να μαθαίνουν κι αυτά ότι η ζωή είναι κι έτσι κι αλλιώς, κι ό,τι αρχίζει τελειώνει, και τα όμορφα παύουν και ο χρόνος άλλα παίρνει κι άλλα φέρνει σε μια διαρκή εναλλαγή. Δεν πειράζει.

μπλουφ!

Αρχίσαμε μαθήματα baby swimming στην πισίνα. Δεν μπορώ να πω...έχει την πλάκα του. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν η Βένυα το ευχαριστιέται, σίγουρα δεν αντέδρασε αρνητικά, αλλά είναι συνεχώς με ένα διαρκές ιιιιιιιιιιιιιιι. Κυνηγάει το κουκλάκι που η δασκάλα χρησιμοποιεί για να μας δείξει ασκήσεις. Νινί νινί! ιιιιιιιιιιιιιιι! κυνηγάει τη χελωνίτσα και άλλα πλαστικά παιχνιδάκια που επιπλέουν στην πισίνα...Χελωνίτσα ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Βασικά δεν είναι συγκεντρωμένη και χαλαρή. Είναι πιασμένη πάντα από τα χέρια μου, αλλά όχι γαντζωμένη. Συνεχώς κυνηγάει κάτι, συνεχώς ζητάει κάτι. Και ότι βοήθημα χρησιμοποιούμε θέλει να το βγάλει. "Αφήσουμε μακαρόνι", "Δε θέλει Βένυα σωσίβιο" και άλλα τέτοια. Η δασκάλα βέβαια είναι σαϊνι και δε μασάει. Βλέπεις τους γονείς να λακίζουν και πάνε να κάνουν τη χάρη στο παιδί τους όπως κι εγώ πήγα να κάνω την πρώτη φορά αλλά τα αρπάζει αυτή τα παραμυθιάζει και ολοκληρώνουμε την άσκηση πάντα. Εδώ και δύο μαθήματα βέβαια η Βένυα στο τέλος μετά το ατελείωτο ιιιιιιιιιι λέει "ωλαίο μπανάκι κάναμε!" και με στέλνει!! Είμαι σίγουρη ότι μετά από λίγα μαθήματα ακόμα και μετά τον ένα μήνα στη θάλασσα θα είναι πολύ πιο χαλαρή και άνετη μέσα στο νερό. Λένε ότι δεν αρρωσταίνουν τα παιδάκια που κάνουν πισίνα, λένε ότι κάνει πολύ καλό στην ψυχική τους ισσοροπία και ολοκλήρωση. Και μαθαίνουν να υπακούουν σε κανόνες και να ακολουθόύν εντολές. Τα πιστεύω όλα αυτά. Και ειδικά όταν βλέπεις μανάδες εγκύους να κάνουν μπάνιο με το μεγαλύτερο παιδί τους, όταν βλέπεις μανάδες με δύο παιδάκια εκ των οποίων το ένα να μη θέλει καθόλου το νερό, αλλά και όταν βλέπεις παιδάκια μικρούτσικα να κάνουν βουτιές με το κεφάλι από ψηλά και άλλα να κολυμπούν μόνα τους κρατώντας ένα μακαρόνι, σκέφτομαι ακριβό σπορ αλλά αξίζει τα λεφτά και τον κόπο.

γιατί γιατί...

Έχω αυτή τη φωτογραφία των τριών μας στο blog, που την ονομάζω "στον Υμηττό με λιακάδα". Θα μπορούσε κάλιστα να είναι φωτογραφία μας στην Πάρνηθα με λιακάδα, πικ-νικ στην Πάρνηθα, το εκκλησάκι του Αή-Γιάννη στην Πάρνηθα Κυριακή πρωί, η Βένυα πλατσουρίζοντας στα ρυάκια της Πάρνηθας, κλπ κλπ κλπ....Τώρα τι? Τώρα που? Τώρα πότε? Τώρα που θα πηγαίνουμε να κάνουμε πικ-νικ? τώρα που θα την πηγαίνουμε να σκαρφαλώνει στις πέτρες να παίζει με τα ρυάκια? τώρα που θα πηγαίνουμε κάποιες Κυριακές του φθινωπόρου να μαζέυουμε κόκκινα φύλλα, να περπατάμε στα μονοπάτια, να φτιάξουμε χιονάνθρωπους το χειμώνα? που θα κάνει mountain bike ο άντρας μου? δεν μπορώ να το χωνέψω, η καταστροφή αυτή είναι πέρα από κάθε λογική..Τι αέρα θα αναπνέει το παιδί μου κι όλα τα παιδιά του κόσμου τώρα πια? τι θα πάθουν οι άνθρωποι που ζουν κοντά στο βουνό με τις πλημμύρες το χειμώνα? πόσα ζώα, πόσα έντομα, πόσα ερπετά πεθάνανε, πόσα ζήσανε και θα πεθάνουνε γιατί δεν θα έχουν να φάνε ή που να πάνε? τόσα ερωτήματα που αργά ή γρήγορα θα μου τα ρωτήσει και το παιδί μου και τι θα του απαντήσω? μόνο να το πάρω μαζί μου να φυτέψουμε κανά δεντράκι στην αναδάσωση, μόνο να το μάθω να μαζεύει τα σκουπιδάκια που βρίσκουμε στα δάση όταν πάμε βόλτες, μόνο να το μάθω να πονάει τα ζώα, να αγαπάει τις μυρωδιές από τα βρεγμένα φύλλα και τα λουλούδια της άνοιξης..τι άλλο να κάνω. Με λόγια δεν εξηγείται τέτοιος παραλογισμός, με λόγια δεν μαθαίνεται η αγάπη για τη φύση. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ούτε εκεί έχουμε πράσινο, το Σέιχ-σου το κάψανε πριν χρόνια, κι ήμουν χαρούμενη που τουλάχιστον εδώ που μένουμε στην Αθήνα έχει ακόμα πράσινα βουνά, ένα πίσω μας τον Υμηττό, κι ένα μπροστά μας την Πάρνηθα. Η ελπίδα έσβησε μέσα σε μια νύχτα. Τώρα τι?

η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας διάγνωσης..

Άρχισε την προηγούμενη Πέμπτη να ξυπνάει το βράδυ. Και την Παρασκευή τα ίδια. Και δεν ήθελε ούτε το γάλα της. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι συμβαίνει αλλά δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Το Σάββατο άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια. Απίστευτη κατάσταση για ένα παιδί που ποτέ της δεν της τρέξανε σάλια, ούτε ως βρέφος ούτε όταν έβγαζε δόντια, ποτέ. Άρα δεν μπορούσε να καταπιεί γιατί πονούσε ο λαιμός της. Μούσκεμα η Βένυα. Και αυτό φυσικά ήταν το λιγότερο. Πέλματα και παλάμες γεμίσαν κόκκινα μικρά μικρά και άπειρα σπυράκια, επίπεδα. Το ίδιο και τα χειλάκια της. Και έκανε και δέκατα. Κυριακή είχε αρχίσει να γεμίζει και στο υπόλοιπο σώμα. Συνέχιζε να μη θέλει να τρώει στέρεα παρά μόνο να πίνει νερό κρύο και γιαούρτια. Την είδε ο γιατρός την Κυριακή και διέγνωσε φαρυγγίτιδα που προκλήθηκε από στρεπτόκοκκο. Είπε ότι μπορεί να είναι και αφθώδης πυρετός αλλά δεν έχει άφθες στο στόμα της. Αντιβίωση και...αυτά. Δευτέρα άφθες στο στόμα, πολύ κλάμμα, να μου λέει τσούζει μαμά τσούζει μαμά...Παίρνω τηλέφωνο το γιατρό και μου λέει ότι είναι μάλλον αφθώδης πυρετός και ότι δεν έχει ιδέα από που μπορεί να το κόλλησε. Αλλά να συνεχίσουμε την αντιβίωση...Είπα δεν μπορεί, αφθώδης πυρετός είναι αυτό που έχουν τα ζώα και κρούσμα σε άνθρωπο έχει να εμφανιστεί από το 1960...Και άμα το κολλάς πεθαίνεις...Δε μπορεί να εννοεί αυτό και να μου το λέει έτσι απλά ενώ έτρωγε το μεσημεριανό του...Και ψάχνω στο διαδύκτιο και βρίσκω τί έχει το παιδί μου. Hand-foot-and mouth disease λέγεται. Μοιάζει στο όνομα με το foot-mouth disease των ζώων, το γνωστό αφθώδη πυρετό αλλά καμμία σχέση το ένα με το άλλο....Εϊναι μια πολύ κοινή αρρώστια, ιογενής, (άρα ΟΧΙ αντιβίωση) που προκαλεί ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που έχει το μωρό μου, με τη σειρά που τα εμφάνισε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά μόνο να ανακουφίζεις το στόμα με κρύα υγρά, παγωτά και γιαούρτια, και ήπια φαγητά όπως σούπες χωρίς λεμόνια αλάτια κλπ. που είναι και τα μόνα πράγματα που τρώει η καημενούλα μου. Κάνει τον κύκλο του σε περίπου 10 μέρες. Άρα περιμένουμε. Ήδη κάποια σπυράκια που έκαναν τον κύκλο τους ξεραίνονται. Σήμερα το στόμα της ήταν καλύτερα και κατάπινε τα σάλια της δηλαδή και ο λαιμός της είναι καλύτερα. Και κάθομαι και σκέφτομαι τι συμβαίνει και δεν μπορώ να βρώ τίποτε στα ελληνικά, πως στο καλό λέγεται στα ελληνικά, γιατί μου είπε να πάρουμε αντιβίωση ενώ φαντάστηκε ότι ήταν αυτή η αρρώστια άρα δεν είναι φαρυγγίτιδα (παρόλο που χρησιμοποίησε ΛΑΘΟΣ όρο και με πανικόβαλε), γιατί δεν μου εξήγησε τί είναι αλλά μού είπε αντιθέτως ότι δεν έχει καμμία ιδέα από που μπορεί να κόλλησε, ενώ εγώ διάβασα πως είναι αρκετά κοινή και κολλάει το καλοκαίρι σε μέρη με πολλά παιδάκια? Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και πως να τα ρωτήσω στον γιατρό μας αυτά, εγώ πάντως δεν της δίνω αντιβίωση και για την ώρα την παρακολουθώ. Και δεν έχω καμμία αμφιβολία μέσα μου ότι κάνω το σωστό.

Οχι όχι όχι...

Α...καλά...το τι θα ακούσουν τα αυτιά μας από δω και πέρα...Από τη μια σου έρχεται να του τραβήξεις το αυτί και να του πεις "από που το έμαθες εσύ αυτό? κι από την άλλη σου έρχεται να κυλιστείς στο πάτωμα από τα γέλια! Της έμαθα, όταν τη ρωτάω τι είναι ο γατούλης μας, να λέει loco, δηλαδή τρελλός στα ισπανικά. Έτσι λοιπόν τη ρωτάω ξανά μια μέρα και μου λέει "μαλάκας!". Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, και μετά φυσικά έκλαιγα από τα γέλια...Αυτές τις μέρες η λέξη όχι είναι η αγαπημένη της. "Καλημέρα Βένυα"... απάντηση "όχι". "Έλα να σου βάλω ρούχα" "όχι όχι..". Και κουνάει και πέρα δώθε το κεφάλι της σαν καμμιά ντίβα, με ένα θεατρινισμό στυλ Γκρέτα Γκάρμπο. Αρνείται να της πλύνω τα δόντια, αρνείται να κάτσει στο καθικάκι της, αρνείται καμιά φορά και να της τραγουδήσω. Είμαι πεπεισμένη πως αυτό το στάδιο του αρνητισμού, που στα αγγλικά το λένε the terrible two's, γιατί γύρω στα δύο το περνάνε όλα τα παιδάκια, το περνάει τώρα γιατί μιλάει πλέον με άνεση και με άνεση μπορεί να επικοινωνήσει και να περάσει τα μηνύματά της. Απίστευτα ισχυρό εργαλείο η γλώσσα!!

γλιστρίδα

Τι καταπληκτική ηλικία!! Η Βένυα θα κλείσει ενάμιση χρόνο από τη ζωή της σε 2 βδομάδες, δεν είναι καν 1 1/2 ακόμα και μιλάει μιλάει...και με εκπλήσει κάθε μέρα με μια καινούργια λέξη, μια καινούργια κλίση ρήματος, έναν δύσκολο πληθυντικό!! Σήμερα το πρωί μου δείχνει μια αφίσα στο δωμάτιό της και λέει "νινιά". Πωπω της λέω πόσα είναι τα νινιά? Λέει "πολλές" κι αμέσως το διορθώνει και λέει "πολλά" της λέω πόσα πολλά? και αφού σκεφτεί λιγάκι μου λέει "πολλα-πολλά". Προχτές ήμασταν ξαπλωμένες στο κρεβάτι και μου λέει "σηκωθούμε μανούλα", σηκώνεται εγώ μένω στο κρεβάτι και μου λέει "σήκω μαμά!". Και το κορυφαίο, περιμένοντας να φύγουμε και αφού αργούμε, πάει στην πόρτα και λέει "φύγκουμε βλε μαμά"! Τα πείσματα συνεχίζουν αλλά τα ξεπερνάμε εύκολα, ακόμα και τις πιο δύσκολες κρίσεις βρήκα ένα κόλπο που την ηρεμεί, φυσάμε φούσκες... Το να την αλλάζω είναι πλέον το πιο δύσκολο πράγμα, τρέχει γυμνούλα στο σπίτι και φωνάζει nudie nudie! δηλαδή γυμνούλα στα αγγλικά. Τώρα ξεκινάν και οι εκφράσεις αγάπης προς τους άλλους με τρόπους που δεν είχε εκφραστεί προτύτερα. Μπήκαν τα λόγια και κάναν αυτές τις στιγμές μοναδικές. Ένα βράδυ με χάιδεψε στο μάγουλο και είπε "γκαπώ πάλα πολύ" και το δικό μου σ'αγαπώ δεν ακούστηκε από τη συγκίνηση.

Tantrums

Μπα, το δικό μου το παιδί δεν θα κάνει ποτέ τέτοια... έλεγα μέσα μου όταν έβλεπα άλλα παιδάκια που από τα νέυρα τους ξαπλώνονται κάτω και χτυπιούνται, τα λεγόμενα tantrums! Η δικιά μου η κόρη θα είναι ήρεμη, συννενοήσημη...Έχει τώρα μια βδομάδα που όταν θέλει κάτι η μικρή πολύ (και είναι και λίγο ή κουρασμένη ή νυσταγμένη ή πεινασμένη) και δεν το έχει ή της το παίρνεις πέφτει στα γόνατα κλαίγοντας και συνεχίζει ή πέφτοντας εντελώς μπρούμυτα ή μένει εκεί γονατιστή αλλά είναι αδύνατον να τη σηκώσεις. Όταν το έκανε πρώτη φορά δεν το πίστευα!! Λέω δεν είναι δυνατόν που το έμαθε αυτό? Το κάνει λοιπόν μια φορά τη μέρα τουλάχιστον και ενώ στην αρχή σάστισα και μετά μου έπεσε το ηθικό, τώρα σκέφτομαι πως τελικά όπως και να είσαι εσύ σαν γονιός, όσο ήρεμος και γλυκομίλητος και δοτικός από άποψη αγάπης και τρυφερότητας, τα μωρά θα περάσουν από όλα αυτά τα "θορυβώδη" στάδια ανάπτυξης, είτε σ'αρέσει είτε όχι. Και δεν είναι ότι το έμαθε κάπου, είναι μέσα τους και περιμένει να εγκδηλωθεί, όπως όταν ήταν μωρά και κάνανε με μια σχετικά συγκεκριμένη σειρά κάποια πράγματα για πρώτη φορά, πρώτη φορά που βάζανε πράγματα στο στόμα, πρώτη φορά που ρίχνανε πράγματα στο πάτωμα, πρώτη φορά που μπουσουλάνε...Δεν μπορεί να παραλειφθεί, είναι φυσιολογικό επακόλουθο της νοητικής τους ανάπτυξης, ανακαλύπτουν όρια και άλλων και δικά τους, αντιδράσεις, γνωρίζουν την νίκη ή την ήττα, την απογοήτευση ή το θρίαμβο! Εδώ είναι που πρέπει να προσέξει ο γονιός, πως θα αντιδράσει σε κάτι τέτοια ξεσπάσματα, πόσο θα το αφήσει να κλάψει, τι υποχώρηση να κάνει και φυσικά να κάνουν και οι δύο γονείς ακριβώς το ίδιο. Τέλος πάντων βλέπω πως η δικιά μου παίρνει από λογική και μάλλον κάπως έτσι θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Χτες τη ρώτησα, γιατί είσαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και κλαίς? στο πάτωμα ξαπλώνει ο Solero μας, ξαπλώνουν τα σκυλιά όταν κοιμούνται, τα παιδάκια είναι όρθια και παίζουν, τρέχουν, κυνηγιούνται και γελάνε. Σηκώθηκε αμέσως, σταμάτησε να κλαίει και μου είπε : παιδάκια, εκεί πέρα (έδειξε έξω από το παράθυρο), πάρκο, βόλλεϊ. Σκέφτηκα: για δες...πιάνει το κόλπο! Της δίνεις εικόνες που την συγκινούν και την ενδιαφέρουν και τη βοηθάς να κάνει συσχετισμούς με αυτό που κάνει τώρα. Και βουαλά! Είναι πάντως όπως και να το δείς η πιο δύσκολη φάση εως τώρα, από τότε που έκλεισε τον 5ο μήνα. Αλλά και η πιο ενδιαφέρουσα.

όρια...

Μιλούσα με έναν καλό μου φίλο τις προάλλες, φίλο από 14 χρονών, που αποκτήσαμε παιδιά την ίδια εποχή, για το πως συνηθίζει το κάθε μωρό να κοιμάται, ή μάλλον πως τα συνηθίζουμε εμείς οι γονείς να κοιμούνται. Κατάλαβα ότι υπάρχει μια ασυμφωνία μεταξύ των δύο γονιών για το που θα μπεί ένα στοπ σε αυτά που κάνεις για το μωρό. Ο ένας θα τρέξει με το παραμικρό, ο άλλος θα το αφήσει για να μη καλομαθαίνει (ή κακομαθαίνει). Μια ασυμφωνία που υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες αλλά και ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια. Εγώ έχω καταλάβει ένα πράγμα. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ τσιγκούνα. Και τα μωρά μας θα είναι μωρά για πολύ λίγο χρόνο και ο χρόνος χύνεται μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο. Και ίσως μετά αναρωτηθούμε που είναι το μωράκι, πότε έγινε ολόκληρη κοπέλα ή αγόρι, γιατί δε με ζητάει πιά, γιατί δε με αφήνει να το αγκαλιάσω να το φιλήσω, γιατί δεν ζητάει να του τραγουδήσω όταν ξυπνάει, όταν φοβάται όταν κλαίει? Και είναι και το άλλο...Τώρα παίρνουμε απλόχερα όσα δίνουμε και τα παίρνουμε χωρίς όρια συμβιβασμούς ή προϋοθέσεις . Μετά θα παίρνουμε τα μισά. Και δε θα μας φτάνουν και θα διψάμε για το λίγο παραπάνω.. Γιαυτό εγώ δίνω τα πάντα, και τα δίνω όποτε μου το ζητήσει το μωρό, είτε είναι νύχτα είτε είναι μέρα, δεν κρατάω ούτε το ελάχιστο και δε βάζω όρια. Έχει καιρό, πολύ καιρό μπροστά του για να μάθει το παιδί ότι υπάρχουν όρια ακόμα και στην αγάπη.

νιαου βρε γατούλα...

Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα καλύτερο για ένα μωρό από το να έχει ζωάκι στο σπίτι του. Έχουμε τον Solero, έναν κεραμιδόγατο πορτοκαλί με μελιά ματάκια, λεπτός, ψηλός και αγαπησιάρης. Κι είναι ένας γάτος με την καλύτερη ψυχή που υπάρχει στον κόσμο. Και με υπομονή γαϊδάρου. Από μωρό η Venya τον έκανε χάζι, τον έδειχνε με το δαχτυλάκι της και γελούσε, μετά τον έδειχνε και έκανε μιαου μιαου, και μετά δεν τον έδειχνε πια...άρπαζε την ουρά του και την έβαζε στο στόμα της. Η σχέση τους είναι εκπληκτική και το σπουδαίο είναι πως δεν είναι μονόπλευρη. Δεν είναι μόνο το μωρό που εκφράζει το ενδιαφέρον του και την περιέργειά του, με όποιους τρόπους φυσικά γνωρίζει να εκφραστεί, είναι και ο γατούλης. Δεν υπάρχει μέρα που να ταϊζω τη Venya που να μη έχει έρθει να φάει κι αυτός. Που να βάζω το μωρό για ύπνο και να μη πηγαίνει κι αυτός να κοιμηθεί και πολλές φορές δίπλα της, στο άλλο κρεβάτι. Που να παίζουμε το βράδυ στο χαλί και να μη χώνει κι αυτός τη μουσούδα του στο κουτί με τα παιχνίδια. Τα μισά από ότι ξέρει το παιδί μου τα έμαθε από μας και τα άλλα μισά από το ζώο. Έμαθε ότι υπάρχουν κι άλλα ζωντανά σ' αυτόν τον κόσμο που κάνουν ακριβώς τα ίδια πραγματα με μας, τρώνε, κοιμούνται, παίζουν, γκρινιάζουν, χαϊδεύονται, έμαθε τη συντροφικότητα, το "μαζί", έμαθε να μοιράζεται ένα παιχνίδι, έμαθε τον πόνο γιατί ο κακομοίρης που δεν βγάζει ποτέ μα ποτέ νύχια, καμιά φορά της ρίχνει καμιά προειδοποιητική δαγκωνιά κι έμαθε ότι και το ζώο πονάει, έμαθε την τρυφερότητα προς κάτι όχι δεδομένο όπως οι γονείς ή οι παπούδες αλλά κάτι που δε μοιάζει καθόλου με άνθρωπο αλλά ως εκ θαύματος ξέρει κι αυτό να αγαπάει. Επιπλέον τα ζώα στο σπίτι είναι φυσικά ηρεμιστικά, τη βλέπεις πάει να γκρινιάξει, έγινε κάτι και φοβήθηκε και βλέπει το γάτο και ξεχνάει με μιας τα πάντα και γελάει. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα εγώ. Το αποτέλεσμα? Ένα μωρό ήρεμο, χαρούμενο, γεμάτο περιέργεια και αγάπη για τα έμψυχα όντα και τη φύση, και γεμάτο γνώση και συναισθήματα που παιδάκια χωρίς ζώα αποκτούν και νιώθουν πολύ αργότερα. Ο Solero καταλάμβανε πάντα σημαντικό μέρος στην οικογένειά μου αλλά τώρα είναι απαραίτητος, τώρα είναι ένα ίσο μέλος όπως κι υπόλοιποι εμείς.

ΜΑΜ μαμά! ΜΑΜ μπαμπά!

Επιτέλους έγιανε...Τι ήταν κι αυτό...από δόντι ξεκίνησε σε ωτίτιδα κατέληξε με ρήξη τυμπάνου, νοσοκομεία και όλα τα ωραία. Έγιανε και επιτέλους γύρισε πίσω η Βένυα μου και πόσο μου έλειψε!! Κι αυτή είναι εκστασιασμένη, παίζει συνεχώς, κοιμάται σχετικά καλά, δεν γκρινιάζει καν που δεν τη βγάζω έξω, είναι χαρούμενη και όλο γλύκες και αγκαλιές. Και με μια τεράστια πείνα. Επιτέλους τρώει!! Κι εγώ μανειωδώς ψάχνω να βρω τι να της μαγειρέψω να την ευχαριστήσω και να της ανοίξω την όρεξη. Σήμερα λέω να της κάνω φακές. Να κι η συνταγή που την πήρα από το βιβλίο "τάισέ με":
50 γρ κόκκινες φακές (που είναι πιο ελαφρές)
200 γρ νερό
μισό πράσο
1/2 κουτ μαιντανό
μια πρέζα κύμινο
μια πρέζα κανέλα

Ξεπλένεις τις φακές. Βάζεις νερό να βράσει με τις φακές για 15-20'. Ψιλοκόβεις το πράσο και το μαιντανό και μαζί με τα μπαχαρικά να βάζεις στις φακές. Βράζεις κι άλλο μέχρι να μαλακώσουν οι φακές. Έτοιμο. Δεν χρειάζεται μπλέντερ. Είναι μαλακό και πεντανόστιμο!

λίγες μιξούλες...

Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική αλλά όλοι δεν είμαστε όταν μας συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά? Πρώτη φορά αρρώστησε η μικρή μου και έχω λιώσει να την βλέπω να υποφέρει έτσι. Όλη μέρα κλαίει με παράπονο, ένα κλάμα που λέει ακριβώς αυτά : Τι μου συμβαίνει? γιατί είμαι πασαλειμένη με μίξες όλη την ώρα? γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τις γεύσεις πια? γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ? ΠΟΤΕ θα μου περάσει αυτό που έχω? είμαι τόσο κουρασμένη...γιατί με κοιτάς και δεν κάνεις τίποτα?? γιατί? γιατί? Κολλήσαμε από ένα άλλο μικρό που πάει σε παιδικό σταθμό. Μας είχαν προειδοποιήσει οι γονείς της...Έχει μιξούλες, λίγη βραχνάδα... Είπα, δεν μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Ήρθαν, παίξανε με την ψυχή τους, αγκαλιάστηκαν, φιληθήκανε, ανταλάξανε πιπίλες...Είναι φιλενάδες καλές και μοιάζουν και πολύ... Και τώρα τραβάμε ότι δεν έχουμε τραβήξει 15 μήνες τώρα. Απίστευτο το πόσο εύκολα κολλάνε ιούς και το πόσο δύσκολα αναρώνουν. Και νιώθω φοβερές τύψεις γιατί φταίμε εμείς για το τι περνάει. Τώρα μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως το να στείλεις ενα μωρό κάτω των 2 ή 2 1/2 χρόνων στον παιδικό είναι μια κακή ιδέα, εκτός βέβαια αν δεν έχεις άλλη εναλλακτική. " Να κοινωνικοποιηθεί" λένε... "να τα περάσει νωρίς" λένε και είναι και οι δύο γνώμες μια μεγάλη μπούρδα. Έχει καιρό να κοινωνικοποιηθέι το παιδί, άσε που το κάνει αυτό κάθε φορά που το πας έξω στα μαγαζιά , στα πάρκα, στα εστιατόρια. Και να περάσει νωρίς τι? παιδικές αρρώστιες? αφού έχουν σχεδόν εκλείψει! να περάσει νωρίς ιώσεις? ΓΙΑΤΙ?? Θα τις περνάει όλη της τη ζωή, γιατί τώρα που είναι μωρό και δεν μπορεί να το παλέψει με τη λογική και δε σε αφήνει να το βοηθήσεις? Μετρώ τις μέρες...δεν μπορεί θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Και ελπίζω να μην της μείνουν κουσούρια όπως το να μη τρώει, να θέλει την πιπίλα της όλη την ώρα, να γκρινιάζει με το παραμικρό. Μόνο ένα θέλω. Αυτό το βλέμμα της ευγνωμοσύνης, το γεμάτο αγάπη, όταν κάνω κάτι μικρό μικρό και την ανακουφίζει λιγάκι, και μέσα από τις μύξες και τα μικροσκοπικά της από την έλλειψη ύπνου ματάκια, με κοιτάζει και μου ρίχνει ένα γεμάτο σάλια ολόγλυκο χαμόγελο.

Ε.Τ. phone.. home..

Πολλές φορές νιώθω πως τα μωρά είναι σαν από άλλο πλανήτη, μικρά εξωγηινάκια που ζούν ανάμεσά μας, αν προσέξεις είναι σαν να ζούν σε παράλληλά σύμπαντα με τα δικά μας, αυτό που λέμε..."στην κοσμάρα τους". Είναι τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο τέλεια αυτά που κάνουν, τόσο άξια προσοχής και ενδιαφέροντος και είναι τόσο συναρπαστικό να τα παρακολουθείς να ανακαλύπτουν τον κόσμο μας αλλά και τόσο αγχωτικό την ίδια στιγμή. Λες τώρα...θα του αρέσει αυτό που του μαθαίνω, θα απογοητευτεί, θα το αποδεχτεί, θα οικιοποιηθεί την τάδε συμπεριφορά ή θα μου γελάσει κατάμουτρα, θα μου γυρίσει την πλάτη, θα κλάψει με παράπονο και απογοήτευση??? Την απόρριψη του μωρού μου τη φέρνω βαρέως όποτε συμβαίνει, και από την άλλη την επικρότησή του τη δέχομαι σαν προσωπικό θρίαμβο. Ναι! της αρέσει αυτός ο κόσμος που γνωρίζει μέσα από τα μάτια μου! Πέτυχα την επαφή! Όπως ο Ε.Τ. που ακουμπούσε το μακρύ του δάχτυλο στο δαχτυλάκι του παιδιού και στην ακρούλα άναβε φως!! Κάθε τέτοια στιγμή είναι σαν ένα μικρό θαύμα, το μικρό σου εξωγηινάκι είναι το θαύμα..

παιχνίδια

εδώ και μήνες έχω αμολυθεί στην αγορά ψάχνοντας το τέλειο παιχνιδάδικο...Τζίφος. Τόσο περιορισμένη είναι η αγορά για παιχνίδια, όπως και έπιπλα και διακόσμηση και γενικά ότι αφορά τα μικρά αυτά ανθρωπάκια, που είναι να τρελλαίνεσαι. Επανάληψη της επανάληψης, πλαστικούρα, βαρεμάρα. Κι αν θες κάτι που είναι κάπως διαφορετικό κάπως πιο χαριτωμένο πρέπει να πληρώσεις αδρά. Ε, όχι δεν το κάνω. Και έτσι αγοράζω βιβλία. Ευτυχώς βρήκα το βιβλιοπωλείο με την καλύτερη συλλογή (εώς τώρα) την Πολιτεία κάτω στο κέντρο. Έχει τα πάντα. Εχτές ξεχάστηκα για ώρες κοιτάζοντας και ψάχνοντας, αγγίζοντας, πατώντας κουμπιά, θαυμάζοντας τις τρισδιάστατες σελίδες και τις μαγικές εικόνες. Αγόρασα 3 και κάπως παρηγορήθηκα. Τουλάχιστον αυτά δεν θα την απογοητεύσουν θα έχει πάντα την έκπληξη στο προσωπάκι της κι ας τα έχει δει 100 φορές.

καλημερούδια

"μαμά...μαμά....μανούλα" ακούω κάθε μέρα εδώ και περίπου 2 μήνες κάθε πρωί. Πηγαίνω ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα, η μυρωδιά ενός αγουροξυπνημένου μωρού και η θέα του μέσα στο χαμηλό φωτισμό και τις σκιές από τα κουκλάκια του με κάνει να λιώνω. Κάθε μέρα κάθε μέρα. Είναι όρθια στο κρεβατάκι της με την πιπίλα στο στόμα και το πανάκι της στο χέρι, το νάνι της όπως το αποκαλεί, αναμαλιασμένη, ζεστούλα, ροδαλή. Με βλέπει και χαμογελά πίσω από την πιπίλα, τρέχω την αγκαλιάζω και αυτή απλώνει τα χεράκια της και λέει "όπαλακια" αυτό που νιώθω κάθε μέρα όταν τη σηκώνω στα χέρια μου το πρωί μπορώ να το περιγράψω σαν ένα ζεστό ποτό που θα πιεί κάποιος όταν γυρνά σπίτι κι έξω έχει κρύο. Κάθε γουλιά τη νιώθεις κατεβαίνει και σου ζεσταίνει σιγά σιγά το σώμα και η ζέστα απλώνεται από το κέντρο του σώματος προς τα άκρα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές επιστημονικά τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω? Ορμόνες? τι? πως μεταφράζεται η αγάπη μιας μαμάς σε επιστημονικούς όρους? όχι ότι με απασχολεί και πολύ, απλή περιέργεια. Κάπως έτσι ένιωθα όταν τη θήλαζα, όταν έκλαιγε από την ανυπομονησία και την πείνα και την έπερνα και την έβαζα να θηλάσει. Το ίδιο ζεστό κύμα με γέμιζε σαν ελαφρή ηλεκτροσόκ. Δεν ξέρω πως νιώθουν άλλες μαμάδες και μπαμπάδες ή πως θα το περιέγραφαν. Τα συναισθήματά μου είναι τόσο έντονα που δεν μου αρκούσε να τα σκέφτομαι μόνη μου, θέλησα να τα κοινοποιήσω να τα διαβάσουν κι άλλοι, θέλησα να τα γράψω αλλά όχι μόνο για μένα, θα κρατούσα ημερολόγιο, αλλά για όλες κι όλους που νιώθουν κάπως έτσι. Ήθελα καιρό να το κάνω, σήμερα βρήκα την ευκαιρία στο γραφείο. Είναι το πρώτο μου παιδάκι κι είναι 15 μηνών. Κι εγώ πρώτη φορά μαμά, που να φανταζόμουν τι θα πει να σε φωνάζει μανούλα το παιδί σου..