ιώσεις...ιώσεις...

Ένα μήνα έχω να γράψω. Γιατί? Δεν αδειάζαμε από τις ιώσεις. Όχι τίποτα σοβαρό, απλά ατελείωτες μύξες, ένα συνεχές μπούκωμα που έκανε 10 μέρες να περάσει και μετά από μια βδομάδα, ξανά! Απίστευτο. Κάναμε 1 1/2 μήνα να κάνουμε ένα εμβόλιο γιατί το αναβάλλαμε από βδομάδα σε βδομάδα. Ευτυχώς η φοβία που είχα ότι θα γυρίσει σε ωτίτιδα δεν επαληθεύτηκε και είμαι πανευτυχής γιαυτό (αυτή η φοβία μου κόστισε και 100 ευρώ αλλά γιαυτό θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή). Ίσως γιατί η Βένυα...... μέσα σε δυο βδομάδες μεγάλωσε πραγματικά απίστευτα ραγδαία. Όχι μόνο σωματικά αλλά ψυχικά. Και μια ωραίαν πρωίαν που πήγα να της βάλω ορό στη μύτη και από μέσα μου έλεγα τσάμπα τον κόπο θα κάνω, ξαπλώνει με μεγάλη χαρά και λέει "κι η Βένυα νελάκι στη μύτη". Και μένω σύξυλη! Και αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς αλλαγών που πραγματικά συνέβαιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Σταμάτησε να φοβάται μια σωρία πραγμάτων, το πιστολάκι για τα μαλλιά, τα κόκκινα φωτάκια των ηλεκτρικών συσκευών, το λούσιμο... Και τώρα τελευταία άρχισε να χρησιμοποιεί και τον πρώτο ενικό, όχι πάντα, αλλά έχει αρχίσει να κατανοεί το ¨εγώ¨της. Τι όμορφα που μεγαλώνουν! Δεν μπορείς να φανταστείς ότι όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει οι αλλαγές θα είναι τόσο ευδιάκριτες, τόσο προφανείς. Εγώ μεγαλώνω αλλά πήρε πόσα χρόνια για να φανεί η ρυτίδα στο μέτωπο, και θα πάρει άλλα 5 για να φανεί και η δεύτερη. Τα παιδάκια κοιμούνται το ένα βράδυ και το άλλο ξυπνάνε και σου λένε τον εθνικό ύμνο από την αρχή ώς το τέλος!!!