λίγο χυμό, λίγο θάλασσα και τα μπρατσάκια μου!

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως θα στριμωχτούμε ξανά στους 4 τοίχους όταν θα τελειώσουν οι διακοπές...Πεσιμίστρια ναι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Την είχα με ένα βρακάκι και τα πέδιλά της ξεχυμένη στην αυλή του σπιτιού μας στη Χαλκιδική σχεδόν ένα μήνα. Με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό, με τα μαλλιά της κατάσγουρα, αλμυρά και μπερδεμένα γύρω από το προσωπάκι της, με το μπλουζάκι που φορούσε καμμιά φορά χιλιολερωμένο από τα κόκκινα και πράσινα ζουμιά του καρπουζιού και του σταφυλιού, να κάνει κούνια μπέλα με τις ώρες, να κουνηγάει τα γατάκια με μια σαρδέλα στο χέρι και μετά να λέει "μυλίζει ψαρίλα το χελάκι της Βένυας, να πλύνουμε", να βουτάει στα νερά που της είχα σε μια πλαστική βαρκούλα κι από κει στην άμμο που της είχα παραδίπλα, να μαζεύει φυλαράκια, ξυλαράκια, πετρούλες, να φωνάζει ξου! στις μέλισσες και τις μύγες...και να έχει άπειρο κόσμο γύρω της, θείους θείες, ξαδέλφούλα, παπούδες. Και μετά ήταν η θάλασσα αυτή η απίστευτα κρυστάλινη πράσινη θάλασσα, ένας απέραντος παιδότοπος για τη μπέμπα και κάθε μπέμπα και μπέμπη. Τι δώρο στ' αλήθεια! Δεν θα αρχίσω να γράφω για το πόσο καλό κάνει η θάλασσα κι η άμμος στα παιδάκια και ο ήλιος (υπό προστασία φυσικά), ούτε για το πως παίζουν τα παιδάκια και πόσο εύκολα κάνουν παρέες. Ήταν πανέμορφα και σχεδόν τέλειωσε. Με αγωνία περιμένω τη μέρα που θα γυρίσουμε σπίτι μας στη κατακαμμένη Αθήνα (τώρα που γράφω καίγεται η Πεντέλη. Αλήθεια, δεν ήξερα ότι είχε απομείνει πράσινο σε τούτο το έρημο βουνό) θα μπεί μέσα στο σπίτι και μετά??? που είναι η γιαγιά? που είναι η κούνια? που είναι το τραπέζι που καθόμασταν όλοι μαζί να φάμε (και σηκώνοντας το ποτήρι της έλεγε η Βένυα το αχτύπητο "καθήσαμε όλοι! Γειά μας!!)? που είναι τα χώματα και τα νερά? Άδικο θα έχει μετά να γκρινιάζει? Θα μου πεις...αν θες όλα αυτά πάνε να ζήσεις στην επαρχία, πας? δε πας...Απλά δεν μπορώ να μην μελαγχολώ όταν όλα τελειώνουν...Άντε..να μαθαίνουν κι αυτά ότι η ζωή είναι κι έτσι κι αλλιώς, κι ό,τι αρχίζει τελειώνει, και τα όμορφα παύουν και ο χρόνος άλλα παίρνει κι άλλα φέρνει σε μια διαρκή εναλλαγή. Δεν πειράζει.