όλα είναι όπως πριν

Και να' μαστε πίσω στο σπιτάκι μας...Το οποίο για καλή μας τύχη δεν κάηκε. Οι φωτιές έφτασαν στα 100 μ από το σπίτι μας, ίσως και λιγότερο. Το έβλεπα στην τηλεόραση από τη Χαλκιδική που ήμασταν και πήγα να χάσω το μυαλό μου, έκλαιγα, έπερνα τηλέφωνα, το παιδί έκλαιγε κι αυτό και με ρωτούσε "γιατί κλαίει η μανούλα?" της είπα ότι κάποιοι κακοί κύριοι έκαψαν τα δεντράκια που αγαπάμε και με παρηγορούσε "μη στεναχωριέσαι μανούλα" και να με χαϊδεύει και να κλαψουρίζει μαζί μου, να με αγκαλιάζει...Είναι δυνατόν ένα τόσο δα ανθρωπάκι να έχει τέτοια αντίληψη, σκεφτόμουνα. Κι όμως... εδώ έχουν τα ζώα, ο γάτος μου που όταν στεναχωριέμαι έρχεται και τρίβεται και νιαουρίζει με φωνή αλλιώτικη από ότι συνήθως, δεν θα έχουν τα παιδιά? Πάει όμως η γειτονιά μου που τόσο περηφανευόμουνα, πόσο πράσινη είναι πόσο κοντά μας που έχουμε τα πεύκα και κάνουμε βολτούλες με το καρότσι, και βλέπουμε τις ορδές από κάμπιες να διασχίζουν τα πεζοδρόμια, που είμαστε μακρυά από τη φασαρία και το καυσαέριο κλπ κλπ. Τα γράφω όλα αυτά μουδιασμένη, σχεδόν απαθής, σαν να μη συμβαίνουν αλήθεια, σα να γράφω μυθιστόρημα. Δεν είναι αλήθεια που καήκανε χιλιάδες χιλιάδων δασικές εκτάσεις, καταφύγια ζώων, υδροβιότοποι, χιλίαδες χιλιάδων ζώα, άνθρωποι, σπίτια, δεν είναι αλήθεια που αύριο το παιδί μου δεν θα επισκεφτεί τον Ταϋγετο, την Ανδρίτσαινα, την Ολυμπία, τον Καϊάφα, τον Δημοσάρη, που δε θα ξαναπερπατήσει ακριβώς πίσω από το σπίτι μας στο μονοπάτι με τα παγκάκια, όχι. Και συνεχίζουμε...σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Λέμε καλημέρα στον ήλιο το πρωί, πάμε στο πάρκο αργότερα, γυρνάμε τρώμε, παίζουμε, το απόγευμα άλλο πάρκο ή καμμιά επίσκεψη, το βράδυ καληνύχτα και νανάκια. Το ότι δεν αναπνέει τον ίδιο αέρα με πριν κάνουμε πως το ξεχνάμε, το ότι μειωθήκανε αρκετά τα μέρη που μπορούμε να πάμε κάνουμε πως δεν το θυμόμαστε, το ότι νιώθω μια οργή μια θλίψη μια αηδία ούτε καν του δίνουμε σημασία. Και συνεχίζουμε...