Monday, March 19, 2007
λίγες μιξούλες...
Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική αλλά όλοι δεν είμαστε όταν μας συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά? Πρώτη φορά αρρώστησε η μικρή μου και έχω λιώσει να την βλέπω να υποφέρει έτσι. Όλη μέρα κλαίει με παράπονο, ένα κλάμα που λέει ακριβώς αυτά : Τι μου συμβαίνει? γιατί είμαι πασαλειμένη με μίξες όλη την ώρα? γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τις γεύσεις πια? γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ? ΠΟΤΕ θα μου περάσει αυτό που έχω? είμαι τόσο κουρασμένη...γιατί με κοιτάς και δεν κάνεις τίποτα?? γιατί? γιατί? Κολλήσαμε από ένα άλλο μικρό που πάει σε παιδικό σταθμό. Μας είχαν προειδοποιήσει οι γονείς της...Έχει μιξούλες, λίγη βραχνάδα... Είπα, δεν μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Ήρθαν, παίξανε με την ψυχή τους, αγκαλιάστηκαν, φιληθήκανε, ανταλάξανε πιπίλες...Είναι φιλενάδες καλές και μοιάζουν και πολύ... Και τώρα τραβάμε ότι δεν έχουμε τραβήξει 15 μήνες τώρα. Απίστευτο το πόσο εύκολα κολλάνε ιούς και το πόσο δύσκολα αναρώνουν. Και νιώθω φοβερές τύψεις γιατί φταίμε εμείς για το τι περνάει. Τώρα μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως το να στείλεις ενα μωρό κάτω των 2 ή 2 1/2 χρόνων στον παιδικό είναι μια κακή ιδέα, εκτός βέβαια αν δεν έχεις άλλη εναλλακτική. " Να κοινωνικοποιηθεί" λένε... "να τα περάσει νωρίς" λένε και είναι και οι δύο γνώμες μια μεγάλη μπούρδα. Έχει καιρό να κοινωνικοποιηθέι το παιδί, άσε που το κάνει αυτό κάθε φορά που το πας έξω στα μαγαζιά , στα πάρκα, στα εστιατόρια. Και να περάσει νωρίς τι? παιδικές αρρώστιες? αφού έχουν σχεδόν εκλείψει! να περάσει νωρίς ιώσεις? ΓΙΑΤΙ?? Θα τις περνάει όλη της τη ζωή, γιατί τώρα που είναι μωρό και δεν μπορεί να το παλέψει με τη λογική και δε σε αφήνει να το βοηθήσεις? Μετρώ τις μέρες...δεν μπορεί θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Και ελπίζω να μην της μείνουν κουσούρια όπως το να μη τρώει, να θέλει την πιπίλα της όλη την ώρα, να γκρινιάζει με το παραμικρό. Μόνο ένα θέλω. Αυτό το βλέμμα της ευγνωμοσύνης, το γεμάτο αγάπη, όταν κάνω κάτι μικρό μικρό και την ανακουφίζει λιγάκι, και μέσα από τις μύξες και τα μικροσκοπικά της από την έλλειψη ύπνου ματάκια, με κοιτάζει και μου ρίχνει ένα γεμάτο σάλια ολόγλυκο χαμόγελο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment