γιατί γιατί...

Έχω αυτή τη φωτογραφία των τριών μας στο blog, που την ονομάζω "στον Υμηττό με λιακάδα". Θα μπορούσε κάλιστα να είναι φωτογραφία μας στην Πάρνηθα με λιακάδα, πικ-νικ στην Πάρνηθα, το εκκλησάκι του Αή-Γιάννη στην Πάρνηθα Κυριακή πρωί, η Βένυα πλατσουρίζοντας στα ρυάκια της Πάρνηθας, κλπ κλπ κλπ....Τώρα τι? Τώρα που? Τώρα πότε? Τώρα που θα πηγαίνουμε να κάνουμε πικ-νικ? τώρα που θα την πηγαίνουμε να σκαρφαλώνει στις πέτρες να παίζει με τα ρυάκια? τώρα που θα πηγαίνουμε κάποιες Κυριακές του φθινωπόρου να μαζέυουμε κόκκινα φύλλα, να περπατάμε στα μονοπάτια, να φτιάξουμε χιονάνθρωπους το χειμώνα? που θα κάνει mountain bike ο άντρας μου? δεν μπορώ να το χωνέψω, η καταστροφή αυτή είναι πέρα από κάθε λογική..Τι αέρα θα αναπνέει το παιδί μου κι όλα τα παιδιά του κόσμου τώρα πια? τι θα πάθουν οι άνθρωποι που ζουν κοντά στο βουνό με τις πλημμύρες το χειμώνα? πόσα ζώα, πόσα έντομα, πόσα ερπετά πεθάνανε, πόσα ζήσανε και θα πεθάνουνε γιατί δεν θα έχουν να φάνε ή που να πάνε? τόσα ερωτήματα που αργά ή γρήγορα θα μου τα ρωτήσει και το παιδί μου και τι θα του απαντήσω? μόνο να το πάρω μαζί μου να φυτέψουμε κανά δεντράκι στην αναδάσωση, μόνο να το μάθω να μαζεύει τα σκουπιδάκια που βρίσκουμε στα δάση όταν πάμε βόλτες, μόνο να το μάθω να πονάει τα ζώα, να αγαπάει τις μυρωδιές από τα βρεγμένα φύλλα και τα λουλούδια της άνοιξης..τι άλλο να κάνω. Με λόγια δεν εξηγείται τέτοιος παραλογισμός, με λόγια δεν μαθαίνεται η αγάπη για τη φύση. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ούτε εκεί έχουμε πράσινο, το Σέιχ-σου το κάψανε πριν χρόνια, κι ήμουν χαρούμενη που τουλάχιστον εδώ που μένουμε στην Αθήνα έχει ακόμα πράσινα βουνά, ένα πίσω μας τον Υμηττό, κι ένα μπροστά μας την Πάρνηθα. Η ελπίδα έσβησε μέσα σε μια νύχτα. Τώρα τι?