Μάθε παιδί μου Ελληνικά γράμματα

Και να'μαι εργαζόμενη στην Αμερική όχι σε Αμερικάνικη εταιρεία, όχι με αντικείμενο τα GIS, όχι με παχυλό μισθό, όχι με κλασσικό ωράριο 8-5. Διδάσκω Ελληνικά στο Ελληνικό σχολείο. Σ'ενα σχολείο ανεξάρτητο, χωρίς καμμιά πλάτη την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία κι άλλα ιερά (και μη), ένα σχολείο που ξεκίνησε από γονείς και λειτουργεί από γονείς, αυτόνομο και αυτόφωτο. Και γι'αυτό μου άρεσε, παλέυουν ενάντια στις πιθανότητες και φαίνεται ότι θα νικήσουν, θα νικήσουν τον απολυταρχισμό της εκκλησίας που τους θέλει να κλείσουν και να ενωθούν με αυτούς, γιατί ελληνική γλώσσα χωρίς προφανείς διασυνδέσεις με το Θεό δεν διανοείται, Ελληνική γλώσσα χωρίς κατήχυση δεν διδάσκεται...7 δάσκαλοι, 60 παιδιά μικρά και μεγάλα και το νούμερο ανεβαίνει. Στεγασμένοι σε ένα τεραστίων διαστάσεων Μοντεσσοριανό σχολείο, σε αίθουσες παραχωρημένες ευγενικά από την ιδιοκτήτρια του σχολείου που είναι Ελληνίδα (και έχει στη δούλεψη της 6 Ελληνίδες δασκάλες!!), διδάσκεται η Ελληνική γλώσσα σε παιδιά από 3 ετών εως γυμνάσιο και σε ενήλικες. Κι εγώ βοηθάω στην τάξη με τα μικράκια Αμερικανοελληνάκια που δε μιλούν γρι ελληνικό...και θα είμαι και σε άλλη τάξη σύντομα. Έχω επίσης αναλάβει και τα γραμματειακά του σχολείου. Σήμερα είχαμε board meeting και συνειδητοποίησα πως πραγματικά δεν το κάνουν για να περνούν καλά ή έτσι για απασχόληση ή απλά γιατί είναι cool, κατάλαβα πως πραγματικά κάνουν δουλειά επαγγελματική, ακολουθώντας κανόνες, πρόγραμμα, δομή. Και νιώθω όμορφα που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας και νιώθω πως μπορώ με την προσωπική μου εργασία και ενασχόληση να το κάνω ακόμα καλύτερο. Πάντως όσον αφορά τη διδαχή σε μικρούλια είχα τις αμφιβολίες μου όχι ιδιαίτερα ανησυχητικές αλλά δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρη αν θα μου αρέσει. Και βρήκα τον εαυτό μου να αγκαλιάζω τα μικρά όπως αγκαλιάζω και τη Βένυα μου, με στοργή και υπομονή, για να μη πω με μεγαλύτερη υπομονή από ότι με το δικό μου παιδί, βρήκα στον εαυτό μου κι άλλη αγάπη που δεν ήξερα ότι έχω περίσση για να τη δώσω σε αυτά τα ξένα παιδάκια που προσπαθούν τα κακόμοιρα τόσο να έρχονται στο σχολείο αυτό μετά τα μαθήματά και τα σχολεία τους, όλη τη μέρα στους δρόμους, κι όμως τα βλέπεις κάνουν τον κόπο. Και δε μπορεί κάτι θα μάθουν.

χασμουρητά

Α... δε γίνεται...μία είναι η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και αδύνατον να κοιμηθώ. Πως να κοιμηθώ με την αγωνία αυτή να μου έχει κάνει το στομάχι κόμπο..Δεν είναι ότι ροχαλίζει, είναι ότι δεν αναπνέει, σα να τον στραγκαλίζουνε και να προσπαθεί να βρει κάποια δίοδο να πάρει αέρα. Α πα πα δεν αντέχω άλλο, απίστευτα επικίνδυνη κατάσταση και τι να τον κάνω που δεν τον νοιάζει να πάει να το ψάξει. Και κουλουριάζομαι πλάι του και κάνω πως δεν ακούω τον κλωτσάω τον σπρώχνω μπας και βρει καμμιά γωνία που να του δωρίσει λίγο παραπάνω αέρα αλλά τίποτα..ξεφυσά και εισπνέει σα τρόμπα, αφύσικα και ανήσυχα. Να περάσει η μπόρα της πέτρας στα νεφρά που θα του συνθλίψουνε αύριο και βλέπουμε. Κάθε πρόβλημα τον παίρνει 5 χρόνια να βρει το ενδιαφέρον και το κουράγιο να το αντιμετωπίσει αλλά αυτό δε θα το αφήσω έτσι, κάνει κακό και σε μένα ψυχολογικά τέτοια αγωνία, του κόβεται η ανάσα και κρατάω κι εγώ τη δική μου μέχρι να ακούσω την επόμενη που μπορεί να κάνει και 30 δευτερόλεπτα να την πάρει. Πέρα από αυτό όμως έχω αναρωτηθεί πολλές φορές μήπως δεν τον προσέχω αρκετά, μήπως με μονοπωλεί η μικρή και νιώθει ολίγον περιθωριοποιημένος οπότε η αντίδρασή του είναι να μη προσέχει τον εαυτό του, υποσυνείδητα να αφήνεται μέχρι να φτάσει μια κατάσταση στο αμήν για να τον "προσέξω"?? Ή μήπως αυτές οι σκέψεις είναι καθαρά γέννημα της γυναικείας φαντασίας μου και απλά φοβάται τους γιατρούς?? Ουφ...είμαι τόσο νυσταγμένη και κουρασμένη αλλά αδύνατον να γυρίσω στο κρεβάτι τον ακούω ως εδώ να πασχίζει...Τι να δείχνει άραγε η ΕΡΤ? Να σπάνε πιάτα σε ένα από τα ατελείωτα τηλεγλέντια? να διαολοστέλνονται γνωστοί και μη από τα 32 τηλεπαράθυρα? να μιλάει αργά αργά κάποιος υπερήλικας συνήθως καθισμένος μπροστά σε βιβλιοθήκες (για ποιο πράγμα μιλάνε δεν ξέρω ποτέ δεν μου γεννήθηκε η περιέργεια). Δεν είναι και Κυριακή να δω "το χωριό" και το πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του. Χμμμ...ανοίγω Σκάι. Η εκπομπή "γυρίσματα" μας γνωρίζει την Πρέβεζα και τις ομορφιές της. Τα μάτια μου μισοκλείνουν. Ζάλλογγο. Οι Σουλιώτισσες πέφτουν στον γκρεμό για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων και γίνουν σκλάβες. Σήμερα άραγε για ποιά αξία θα πέφταμε στον γκρεμνό, γιατί θα θυσιάζαμε τη ζωή μας? Εκτός από τα παιδιά μας δε μου έρχεται τίποτα μα τίποτα άλλο στο μυαλό...Είναι η νύστα μου ή έγινε η ζωή μας τόσο δεδομένη? πάωωωω

21 φορές

Έλαβα αυτό το βιντεάκι από έναν καλό φίλο, μπαμπάς κι αυτός, κι είμαι σίγουρη πως ένιωσε κι αυτός όπως ένιωσα κι εγώ όταν το είδα, συγκίνηση, τύψεις, άγχος, ελπίδα.... Συγκίνηση για αυτό το μαγικό δέσιμο μεταξύ γονιού και παιδιού την αγάπη, που όλο την πληγώνουμε κι όλο αυτή δυναμώνει, τύψεις για το δικό μας φέρσιμο που λίγο πολύ είτε μας ξεφεύγει, είτε το ψιλοεννοούμε μα πάντα μετανιώνουμε, άγχος για την "ευχή και κατάρα" που μας δίνουν οι γονείς μας ότι θα το βρούμε μπροστά μας σε λίγα χρόνια από το παιδί μας και τότε θα καταλάβουμε, και ελπίδα ότι σε μας δε θα συμβεί γιατί δεν θα του σπάμε τα τέτοια του παιδιού μας όσο μας τα σπάνε οι δικοί μας... Εδώ σκάω ένα χαμόγελο και το παρακολουθώ μαζί σας για άλλη μια φορά....
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 2009!!!

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μετακομίσαμε στην Καλιφόρνια και ο απολογισμός δεν είναι καθόλου άσχημος... Είμαστε καλά κι αυτό οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον τόπο αυτόν. Είμαστε άνετα, όχι τόσο οικονομικά μιας και η Καλιφόρνια είναι από τις πιο ακριβές πολιτείες και η περιοχή του Σαν Φρανσίσκο από τις πιο ακριβές περιοχές (κι εγώ δε δουλεύω ακόμα), αλλά άνετα στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό αν δεν το ζήσεις δεν συνηδειτοποιείς πόσο πραγματικά σημαντικό είναι. Τι θα πει άνετη καθημερινότητα? Να είσαι πεζός και να μην πρέπει να κοιτάς κάτω μη τυχόν πατήσεις σκυλοαπόβλητα κι όταν θες να περάσεις το δρόμο να έχεις πάντα μα πάντα προτεραιότητα, ειδικά όταν κρατάς παιδί στο χέρι σκοτώνονται να σταματήσουν, ακόμα και πριν πατήσεις το πόδι σου στο δρόμο έχουν σταματήσει ήδη από ώρα (πράγμα που με αγχώνει γιατί νιώθω πως πρέπει να βιαστώ για να μη περιμένουν κι άλλο), να είσαι πεζός και να καλημερίζεις τους άλλους πεζούς που συναντάς στο δρόμο σου (εντάξει αυτό δε γίνεται στην πόλη με ένα εκατομμύριο πεζούς αλλά εκτός, στα προάστεια). Να είσαι οδηγός και να σου παραχωρούν προτεραιότητα άλλα αμάξια, όχι μόνο όταν το απαιτεί ο κανόνας αλλά κι όταν παρκάρεις ή ξεπαρκάρεις, όταν βγαίνεις από κάποιο μικρό δρόμο σε μεγάλο, όταν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για δυο αμάξια να περάσουν δίπλα δίπλα και ο απέναντί σου μένει πίσω για να περάσεις εσύ πρώτα, να μη σου κορνάρουν ποτέ ακόμα κι αν αργήσεις μερικά δευτερόλεπτα να ξεκινήσεις στο πράσινο φανάρι, κι όταν ακούς κόρνα πετάγεσαι τρομαγμένος γιατί μάλλον κάτι σοβαρό συνέβει. Να είσαι πελάτης σε οποιοδήποτε κατάστημα και να σου μιλούν ευγενικά κι όμορφα και να σε ρωτάνε πάντα αν βρήκες ότι ήθελες ή χρειάζεσαι βοήθεια και σου εύχονται πάντα καλή μέρα όταν φεύγεις (δεν το εννοούν πραγματικά... η ευγένιά τους είναι ψεύτικη και τυπική μπλα μπλα μπλα... ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ?????Αυτό που με νοιάζει είναι να μη βλέπω στραβομουτσουνιασμένες βαριεστημένες ξυνισμένες φάτσες). Να είσαι ασθενής και να μπαίνεις στο ραντεβού σου την ώρα που έχεις προγραμματισμένη, να χρειάζεσαι κι άλλες εξετάσεις σε άλλο τμήμα (αίμα, ούρα, ακτίνες...) και να κάνεις 3 βήματα για να πας στο άλλο τμήμα κι όταν πας να έχουν ήδη τις πληροφορίες σου κι ότι χρειάζεται να σου κάνουν πρίν προλάβεις καν να πας, να γυρνάς σπίτι και να σε παίρνουν τηλέφωνο οι γιατροί σου να σε ρωτάνε πως πας και πως νιώθεις κι αν έχεις καμμιά απορία. Να είσαι γονιός και να θες να πας γυμναστήριο και να μπορείς να αφήνεις το παιδί στον παιδότοπο που έχει το γυμναστήριο, ή να θες να φας με την ησυχία σου, βρίσκεις εστιατόρια ή καφετέριες που έχουν παιδότοπο και υπαλλήλους που τα απασχολούν, ακόμα και τα πιο χάι εστιατόρια παρέχουν υλικά ζωγραφικής στα μικρά, και πάντα υπάρχουν καρεκλάκια φαγητού και παιδικά μενού (τα παιδικά μενού είναι για να σου παίρνουν τα λεφτά σου... Ίσως, αλλά σε μένα δείχνει ότι υπάρχει μέριμνα για όλους μικρούς ή μεγάλους). Τέλος να είσαι φίλος Αμερικάνου και να λαμβάνεις κάρτες και ευχετήρια σε όλες τις περιστάσεις και γιορτές, ακόμα κι όταν τον φίλο αυτό τον βλέπεις πολύ συχνά και μένετε στην ίδια πόλη. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, έχω αναφέρει κι άλλα σε παλιότερα posts, δε νομίζω όμως ότι χρειάζεται, μπορεί κάποιος να καταλάβει πια τι εννοώ άνετη καθημερινότητα και να φανταστεί πόσο διαφορετική μπορεί να γίνει η ζωή, πόσο πιο όμορφη με ευγενικούς ανθρώπους γύρω σου. Δεν θα ισχυριστώ ποτέ ότι δεν υπάρχει και η άλλη πλευρά ή ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ στον έναν χρόνο, ή ότι δεν υπάρχουν ακρότητες, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η άλλη πλευρά είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Κι έπειτα από αυτή την "ωδή προς τους Καλιφορνέζους" η ωδή για τον καινούργιο χρόνο από τη Βένυα. Το Καλή-μέρα που λέει αντί για καλή χρονιά έχει πλάκα!! Καλή χρονιά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!