Κλείσαμε πάνω από μήνα στο σχολείο. Η μικρή συνεχίζει να πηγαίνει με χαρά, αλλά και να φεύγει με χαρά. Δεν χρειάζεται να πω πώς περιμένω τη στιγμή να την πάρω από το σχολείο..Συνήθως με περιμένει καθισμένη κοντά στην πόρτα και όταν με βλέπει βγάζει ένα γλυκό μαμααααααααά και έρχεται στην αγκαλιά μου. Κι εκεί είναι που αρχίζω και σκέφτομαι. Πως στα αλήθεια περνάει το παιδί μου στο σχολείο? Γιατί, η Βένυα, ένα κοριτσάκι απίστευτα κοινωνικό και διαχυτικό, όταν την αφήνω το πρωί κάθεται και παίζει μόνη της σε κάποιο τραπέζι και όταν την παίρνω είναι πάντα μόνη της σε μια καρέκλα και περιμένει? Γιατί ενώ μου λέει η δασκάλα ότι "είχε μια καλή μέρα στο σχολείο σήμερα" εγώ νιώθω ότι κάτι της λείπει? Γιατί μετά από τόσον καιρό δεν μου έχει αναφέρει κάτι που έμαθε, κάτι που τραγούδισε, κάτι που έφτιαξε? Γιατί δεν καλυτέρευσαν τα αγγλικά της? Γιατί αντί να οξυνθεί η παρατηρητικότητά της, η προσοχή της, η σπιρτάδα της έχει περάσει σε μια φάση απόλυτης στασιμότητας? Πόσο με θλίβει αυτό και φυσικά τα βάζω και με τον εαυτό μου που σκεπτόμενη ότι τώρα που άρχισε σχολείο θα μάθει τόσα και τόσα, εγώ αφελώς οπισθοχώρισα, έκανα πίσω και την άφησα να παίζει μόνη της, να φτάχνει ιστορίες μόνη της, να ζωγραφίζει μόνη της, ακόμα και να ανοίγει μόνη της βιβλία. Γεγονός που από μόνο του ίσως να μην είναι κακό, αλλά στη συγκεκριμένη κατάσταση, από τη μια "παρατημένη" από μένα, από την άλλη ψιλοαγνοημένη στο σχολείο, η Βένυα έδωσε στον εαυτό της ένα time-out διαρκείας... αυτή η καλπάζουσα εξέλλιξη της αντί να ενισχυθεί στο σχολείο, παρά τις προσδοκίες μου, έχει επιβραδυνθεί. Δεν χρησιμοποιεί το μυαλό της, δεν απαντά συγκεκριμένα, δεν συγκεντρώνεται... Ιανουάριο αρχίζει σε καινούργιο σχολείο, αυτό που μου είχε αρέσει από την αρχή αλλά δεν υπήρχε διαθεσιμότητα. Τώρα υπάρχει και θα την βάλω εκεί. Όμως έμαθα το μάθημά μου και κατάλαβα πως ενώ ο παιδικός σταθμός θα κάνει την δουλειά του, ελπίζω καλά, εγώ κι ο μπαμπάς της θα συνεχίσουμε να κάνουμε από τη μεριά μας ότι κάναμε πάντα, να είμαστε δίπλα της και να τη βοηθούμε να ανακαλύψει τον κόσμο και τον εαυτό της.
PS. Σήμερα καθόταν στο καρεκλάκι της στην κουζίνα και άρχισε να σιγοτραγουδά κάτι που δεν γνώριζα. Ένα μακρύ τραγουδάκι για έναν χιονάνθρωπο, στα αγγλικά. Τη ρώτησα τι τραγουδάκι είναι αυτό και μου είπε ότι της το έμαθε η δασκάλα της. Εντάξει...ίσως να φρικάρω χωρίς σοβαρό λόγο, ίσως να έπρεπε να περάσει κάποιος χρόνος, ίσως να είναι κάποια φάση από τις άπειρες φάσεις που περνάνε..Πάντων το γεγονός παραμένει ότι αλλάζει σχολείο τον Γενάρη!
Έρευνες υποστηρίζουν πως μπορούμε να καταλάβουμε πολλά από την ψυχολογία ενός παιδιού αν μελετήσουμε τις ζωγραφιές που κάνει καθώς επίσης και από τους ρόλους που παίρνει όταν παίζει. Εντάξει. Μπορεί τότε κάποιος να μου πει τι κρύβει η ψυχολογία της Βένυας μου που τώρα τελευταία ζωγραφίζει τέρατα???? Ένα μάτι, τέσσερα μάτια, σπυριά και τρίχες... Και δεν έχει ούτε εφιάλτες τη νύχτα, ούτε φοβίες με δράκους τέρατα φαντάσματα... Κι όταν τη ρώτησα γιατί έχει τέσσερα μάτια το παιδάκι μου απάντησε: δεν ήξερε το παιδάκι ότι πρέπει να έχει δύο μάτια.... Και γιατί άραγε να βασανίζει τα μωρά της βάζοντας πάγο πάνω τους, βράζοντας τα σε φανταστικά καζάνια, σιδερώνοντας τα ή πατώντας τα με το καροτσάκι της? Και όλα αυτά χωρίς να έχει δείξει την παραμικρή ζήλια για άλλα παιδάκια ή μωρά που μπορεί να αγκαλιάσω ή να παίξω. Τι να πώ, όπως έχω αναφέρει και νωρίτερα...άβυσσος η ψυχή ενός παιδιού!!
