Γονίδια?? Τι γονίδια???

Αποφάσισα να παρακολουθήσω μαθήματα στο κολλέγιο με κατεύθυνση παιδαγωγική. Το πρώτο μάθημα που πήρα είναι ιδιαίτερα σπαστικό, με χιλιάδες ορολογίες από βιολογία, ψυχολογία, γλωσσολογία, παιδαγωγικά και συνηδειτοποίησα πως δεν μπορώ πλέον να αποστηθίζω, ούτε και να διαβάζω πυκνογραμμένες σελίδες τη μια πίσω από την άλλη, ούτε και να λύνω 3 τεστ τη μέρα όπως η ιδιαίτερα εκνευριστική καθηγήτρια απαιτεί. Τι να κάνω δεν είμαι πια 20 χρονών. Θέλω να μάθω αλλά οι απαιτήσεις αυτού του μαθήματος ξεπερνούν κάθε λογική. Τέλος πάντων μέσα από τις ατελείωτες αράδες ενός κεφαλαίου για τη βιολογία του ανθρώπου συγκράτησα αυτό που έλεγε πως μετά από αμέτρητες έρευνες οι ερευνητές κατέληξαν πως η υπόσταση του κάθε ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα εξίσου βιολογικών και περιβαλλοντικών συνγκυριών. Αυτό που με άλλα λόγια λέμε γονίδια και αυτό που λέμε κοινωνία. (Από μέσα μου φυσικά σκεφτόμουνα "τι λε ρε μεγάλε σοβαρά? ευτυχώς που μας το είπαν οι ερευνητές γιατί εμείς δε το ξέραμε...)Και εδώ απορώ και εξίσταμαι: γονίδια??? ποια γονίδια?? Από που πήρε τα γονίδια η κόρη μου και όλη μέρα κάθεται με την ψεύτικη ζωγραφιστή κασετίνα της και κάνει ότι βάφεται? Από που πήρε τα γονίδια και θέλει να έχει βαμμένα τα νύχια της συνεχώς? και ζωγραφίζει στο ένα χαρτί μετά το άλλο κορίτσια με μακιγιάζ και κοσμήματα??? Μωρ' που τα είδε όλα αυτά?? που στα 4 χρόνια που την έχω κάτω από τα φτερά μου ζήτημα να έβαλα 2 φορές μπογιά στα μούτρα μου (όπως θα έλεγε κι η μαμά μου κι εγω θα απαντούσα, δεν είναι μπογιά μαμά είναι ρουζ και δεν είναι μούτρα μαμά είναι μάγουλα), που μασουλώ ακόμα τα νύχια μου, που τριγυρνώ με στέκες στα μαλλιά για να μη χτενίζομαι?? και μού' ρχετε το μούλικο με το λιπ μπαλμ στο χέρι (που το ανακάλυψε που το΄χα κρύψει?) μου τσιτώνει τα χειλάκια της και δώστου να πασαλείφεται!! Και μετά προσπαθεί να μιλήσει με ανοιχτό το στόμα για να μην ακουμπήσουν τα χείλια της και χαλάσει το..κραγιόν και τρέχουν τα σάλια της (εδώ τρελλαίνομαι στα γέλια). Τι να πω...εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια!!

κατακτήσεις...

Γυρίσαμε... Το'πα και το ξαναλέω, οι διακοπές διαρκείας κάνουν κακό στην υγεία! Ένας μήνας, άντε ένας και μια βδομάδα. Μετά η καθε μέρα με βάραίνε σαν να'ταν βδομάδα. Η Βένυα φυσικά αν την άφηνα εκεί με τους παππούδες για κανά τρίμηνο ούτε που θα χαμπάριαζε και γιατί άλλωστε να ήταν αλλιώς? Παρέα είχε, παιχνίδι όλη μέρα, μια γιαγιά δίπλα της συνεχώς να σκαρώνει ιστορίες με τα πιο απίθανα πράγματα, γρανίτες από τον θείο...Για τη Βένυα ήταν όχι μόνο ξέγνοιαστο αλλά και πολύ επικοδομητικό το καλοκαίρι που πέρασε. Καταρχήν λίγο πριν φύγουμε για διακοπές, τον Ιούνη, έκανε επιτέλους ποδήλατο, στα τρίκυκλα του σχολείου της που μάλλον τα ένιωσε βαριά και σταθερά και έκανε το μονοπατάκι 30 γύρες τη φορά! Έπειτα έμαθε να κολυμπάει χωρίς μπρατσάκια, κάτι που κανένας δεν της επέβαλε, τα μπρατσάκια και το μακαρόνι ήταν πάντα εκεί μπροστά της, όμως αυτή διάλεξε να προσπαθήσει, με καθαρά δική της πρωτοβουλία, να μάθει να κολυμπάει μόνη της. Εγώ στην μια άκρη, η γιαγιά στην άλλη κι η Βένυα να κολυμπά από την μια στην άλλη ασταμάτητα και ακούραστα, και πάλι και ξανά κι ακόμα μια φορά ώσπου μια μέρα τα κατάφερε και κολύμπησε 2 μέτρα χωρίς καμμιά βοήθεια. Και μετά όλο και πιο μακρυά, όλο και πιο άνετα. Προς το τέλος έμαθε να παίρνει και ανάσα καθώς κολυμπάει και αυτό τη βοήθησε να πάει λίγο πιο πέρα. Ήμουν τόσο περήφανη γιαυτήν, όχι τόσο για την επιτυχία της αλλά για την επιμονή της και για το πείσμα της. Επίσης έμαθε να κάνει κούνια μόνη της (αλλελούια!!) στη Σάμο, στο κέντρο του γλεντιού μετά το γάμο που παρακολουθήσαμε, που είχε μια παιδική χαρά. Ανέβηκε στην κούνια κι απλά πέταξε! ΚΑι τέλος με το που γυρίσαμε ανέβηκε σε τραμπολίνο που μέχρι πρότεινως τα απέφευγε φανατικά, και δεν ξεκολλούσε. Για όλα λοιπόν υπάρχει μια μαγική στιγμούλα, ένα φευγάτο δευτερόλεπτο που κάτι μοναδικό συμβαίνει στο μυαλουδάκι τους και τσαφ! σβήνονται όλες οι προηγούμενες εμπειρίες καλές ή κακές και δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα και το θέλω και γίνεται το μεγάλο βήμα. Αυτό που με άλλα λόγια το λένε "όταν νιώθει έτοιμο το παιδί". Καταπληκτικο!
Γυρίσαμε λοιπόν και φυσικά είναι και πάλι χαρούμενη, ευτυχισμένη θα έλεγα που συνάντησε τους φίλους της και πάλι και τόσο γεμάτη, που πριν να συναντήσουμε κάποιον πηγαίνει στα παιχνίδια της και μαζεύει μικρά μικρά πραγματάκια που για τη Βένυα είναι σημαντικά, είναι οι θησαυροί της, και τους τα χαρίζει. Το πιο όμορφο όμως δώρο που κάναμε στους φίλους της εδώ ήταν οι κορνίζες που φτιάξαμε με τα κοχυλάκια που μάζεψε η ίδια, πάλι υπομονετικα και με τεράστια αφοσίωση, όλες τις μέρες που ήμασταν στις παραλίες. Σακούλια ολοκληρα από μικροσκοπικά κοχυλάκια και λίγο πιο μεγάλα. Οι κορνίζες έγιναν πανέμορφες και είμαστε κι οι δυό πολύ περήφανες για τις δημιουργίες μας. Στις φωτογραφίες χάνουν πολύ αλλά έστω για μια ιδέα, τις βάζω στο blog.
Και για να κρατήσω το "έθιμο" από πέρυσι ας καταγράψω και πάλι τα μεταφορικά μέσα που μπήκε η Βένυα φέτος: Αεροπλάνο Σαν Φρανσίσκο-Μόναχο, αεροπλάνο Μόναχο-Αθήνα, αεροπλάνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη, άπειρα λεωφορεία, μετρό και ταξί στην Αθήνα, πλοίο Θεσσαλονίκη-Σάμος (16 ώρες με καμπίνα αυτή τη φορά), αεροπλάνο Σάμο-Θεσσαλονίκη, τρένο Θεσσαλονίκη-Έδεσσα-Θασσαλονίκη, αεροπλάνο Θεσσαλονίκη-Μόναχο, μετρό για το κέντρο του Μονάχου και πίσω, αεροπλάνο Μόναχο-Σαν Φρανσίσκο. Ουφ! Αυτά! Καλή συνέχεια, καλά ταξίδια, καλό χειμώνα σε όλους!

αν δεν μοιραστείς το παιχνίδι σου κακομοίρα μου...

Τί κάνω λάθος? Τι πάει στραβά? Έχει λίγο καιρό που πραγματικά περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος σαν μάνα. Κάτι μου έχει διαφύγει παντελώς. Έχει λίγο καιρό που το παιδί είναι διαφορετικό, ανυπάκουο, πεισματικό, νευρωτικό, και κάπως σα να είναι...αλλού. Δε μοιράζεται με τους φίλους της, αρνείται το φαγητό αρχικά (μετά από φασαρία τρώει), και απαντάει με όχι ότι και να της ζητήσεις. Είναι άλλη μια φάση? αυτές οι φάσεις τελειωμό δεν έχουν? Τα ήρεμα λόγια δεν περνάνε, τα αυστηρά λόγια δεν περνάνε, μόνο όταν την απειλήσω και τη φοβερίσω κάνει αυτό που πρέπει να κάνει "αν δεν αφήσεις τον Νίο να παίξει με το παιχνίδι σου θα κοιμηθείς έξω από το σπίτι να το ξέρεις" και αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα θα δώσει το παιχνίδι. Έχει γίνει πλεόν κανόνας η απειλή. Και νιώθω πολύ άσχημα κάθε φορά που ξεφουρνίζω απείρου κάλλους εκφοβισμούς. Τις προάλλες της είπα ότι αν συνεχίσει να είναι έτσι και στην Ελλάδα θα την βάλω σε ένα πακέτο και θα τη στείλω πίσω στην Αμερική. Άκουσον άκουσον!! Τι να κάνω? Με τρων οι μάυρες τύψεις. Τι κάνουν άλλοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις? πως περνάει το μήνυμα χωρίς τρομακτικές απειλές? και γιατί συμπεριφέρεται έτσι τελευταίως ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Και τι θα γίνει τωρα που πάμε Ελλάδα και οι παππούδες τις θα την κανακεύουν ότι αταξία και να κάνει και θα τις κάνουν τα χατήρια παρόλο το πείσμα και την αρνητικότητά της? Εγω δε θα γυρίσω με παιδί πίσω στην Αμερική θα γυρίσω με τέρας! Διάβασα κάπου ότι στα μισά τους χρόνια δηλαδή 1 1/2, 2 1/2, 3 1/2 κλπ. περνάνε σε φάσεις δύσκολες, φάσεις αρνητισμού. Αν αυτό ισχύει τότε μόνο έτσι εξηγώ τη συμπεριφορά της, γιατί είναι 3 1/2 και κάπως παρηγοριέμαι. Το ερώτημα παρόλαυτα παραμένει, πως να περάσει το μήνυμα χωρίς εκφοβισμούς και απειλές.. με άλλα λόγια, πως το πείθεις το παιδί να κάνει το σωστό? Άντε καλό μας καλοκαίρι.. :-)

Δώστε στα παιδιά φύση

Όταν πριν ένα χρόνο είπα τέρμα τα εμπορικά κέντρα για τη Βένυα, τέρμα το shopping, το είπα και το εννοούσα. Και το έκανα. Από τότε ζήτημα να έχουμε πάει άλλες 4 φορές κι αυτές γιατί ακολουθήσαμε κάποιον άλλον. Φύση φύση φύση. Αυτό της δίνω, όσο κι όποτε μπορώ φυσικά. Και λατρεύει τις περιπέτεις τέτοιου είδους! Όλα τα παιδιά λατρεύουν τη φύση, φτάνει να τη γνωρίσουν από μικρά. Γιατί όταν μεγαλώσουν λίγο, φανταζομαι γύρω στα 7-8 και δεν έχουν μάθει από νωρίς να περπατάνε στα βουνά, να τσαλαβουτάνε στα ποτάμια και τις λίμνες και δεν έχουν κοιμηθεί σε σκηνή, λίγο δύσκολα θα δεχτούν να το δοκιμάσουν τότε. Δεν ξέρω, λέω... Τα παιδιά στην ηλικία των 3 ξετρελλαίνονται να κοιμούνται σε σκηνές, αγαπάνε να εξερευνούν το δάσος γύρω από τη σκηνή, πνίγονται από ενέργεια, να βοηθήσουν να στηθεί η σκηνή, να μαζέψουν ξύλα για τη φωτιά, να φάνε αυτό που ψήνεται τόση ώρα στα κάρβουνα και μοσχομύρισε ο τόπος, να πιούν ζεστή σοκολάτα, να πιάσουν ένα σωρό έντομα με τα δαχτυλάκια τους (κι εσύ να εύχεσαι να μη τα τσιμπίσουν). Είναι όμορφο, πολύ όμορφο να βλέπεις τον μικρό σου εξερευνητή να γίνεται ένα με τη φύση και να μη το νοιάζει αν βρέχει, αν έχει λάσπες, αν κάνει κρύο, αν έχει σκοτάδι. Όλα είναι καλά. Πριν 2 μέρες γυρίσαμε από ένα ταξίδι. Μέναμε σε ξύλινες καλύβες μέσα σε ένα δάσος. Πήγαμε λοιπόν να δούμε τα αρχαιότερα δέντρα του κόσμου που είναι και τα αρχαιότερα ζωντανά σε αυτόν τον πλανήτη. Έβρεχε και έκανε κρύο. Η Βένυα δεν είχε αδιάβροχο. Της αγοράσαμε ένα πόντσο που ήταν τεράστιο ακόμα και για τον μπαμπά της. Της το φόρεσα και το έδεσα να μην το πατάει. Ήταν σαν δώρο με κίτρινο πλούσιο περιτύλιγμα και πόδια. Δεν έβγαλε κιχ. Περπάτησε όπως όλοι μας και ρουφούσε τον πιο καθαρό αέρα του πλανήτη. Δεν άντεξα μετά της αγόρασα γλειφιτζούρι γιατί ήμουν πραγματικά πολύ περήφανη για τη μικρή μου ηρωίδα!!

Μα μαμά είμαι μικρή ακόμα...

Τι μας πιάνει εμάς τους γονείς και βιαζόμαστε? Γιατί βιαζόμαστε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας? Τι μανία είναι κι αυτή? Νομίζω ξεκινά από την αρχή που είναι μωράκια και όλη εκείνη η ρουτίνα μαμ-κακά-νάνι(αν είμαστε τυχεροί)-κακά-μαμ-κακά-νάνι(αν είμαστε τυχεροί και πάλι..)-κακά-μαμ-κακά μας κουράζει φοβερά και μας κάνει να βαριόμαστε φοβερά και αγωνιούμε πότε θα ... "στρώσει" το μωρό και δώστου και μετράμε τις μέρες, είναι τριών μηνών? όχι ακόμα? πότε θα γίνει τριών? και είναι σίγουρο ότι θα "στρώσει"? αμάν, είναι 5 μηνών κι ακόμα να κοιμηθεί σερί τη νύχτα..Αχ θεέ μου πότε θα μεγαλώσει λίγο...?? Και έτσι μπαίνουμε στο λούκι και σταματημό δεν έχει το μέτρημα... Αφού στρώσει μετά μετράμε τις μέρες πότε θα βγάλει δόντια για να αρχίσει να τρώει κανονικό φαί, αφού βγάλει τα δόντια μετράμε τις μέρες πότε θα περπατήσει για να είναι πιο ανεξάρτητο, αφού περπατήσει μετράμε τις μέρες πότε θα μιλήσει για να καταλαβαίνουμε τι θέλει, αφού μιλήσει μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει το μπιμπερό να πίνει το γάλα μόνο του, αφού κόψει το μπιμπερό μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει την πάνα, αφού κόψει την πάνα μετράμε τις μέρες πότε θα κόψει την πιπίλα, αφού τα κόψει όλα μετράμε τις μέρες πότε θα μάθει να σκουπίζει τον πισινό του, να δένει τα παπούτσια του, να ντύνεται, να παίζει... όλα μόνο του. Κι αναρωτιέμαι έχουμε χάσει εντελώς τα μυαλά μας?? Καταρχήν δεν μας συμφέρει να μεγαλώσει γιατί τότε εμείς γερνάμε. Έπειτα δε μας συμφέρει γιατί γιατί θα ξυπνήσουμε μια ωραία μέρα και θα κοιτάξουμε στο δωμάτιό του και δε θα είναι εκεί, θα έχει κοιμηθεί κάπου αλλού... Και τότε θα μας έρθει ο ουρανός σφονδύλη. Γιατί λοιπόν του έκοψα το μπιμπερό του παιδιού πριν ένα χρόνο? Γιατί να μην το αφήσω να χώνεται στην αγκαλιά μου να πίνει το γαλατάκι του? Και γιατί έκοψα την πιπίλα του παιδιού πριν 4 μέρες? Γιατί να μην το αφήσω να μοιάζει με μωράκι για ακόμα λίγο? Γιατί επιμένουμε μανιωδώς να μάθουν να τρώνε μόνα τους? Γιατί να μη το ταίζω για λίγο ακόμα τώρα που μπορώ? βουκίτσα τη βουκίτσα να ανοίγει του στοματάκι της σαν τα πουλάκια στις φωλιές τους που τα ταϊζει η μάνα τους σκουληκάκια. Και γιατί διαφωνούμε όταν μας λέει το παιδί "Μα μαμά είμαι μικρή ακόμα" - "Οχι παιδί μου είσαι μεγάλο κορίτσι εσύ και τα μεγάλα κορίτσια μπλα μπλα μπλα.." Και όχι και πάλι όχι, δε θα την αφήσω να παίζει μόνη της γιατί μπήκα στο σαλόνι τις προάλλες να δω με τι παίζει έτσι ήσυχα και βρίσκω το γατί ξαπλωμένο φαρδύ-πλατύ στο χαλί να χουρχουρίζει ευτυχισμένο και τη Βένυα με το ψαλίδι στο χέρι να του κάνει ένα κουρεματάκι μούρλια!! Τούφες να αιωρούνται και να έχουν καλύψει ένα τετραγωνικό μέτρο στο χαλί, ένα γατί τσουρομαδημένο και μια Βένυα με ένα διαβολικό βλέμμα να περιμένει την αντιδρασή μου ήταν το αποτέλεσμα αυτής της υστερίας μας να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να γίνουν ανεξάρτητα. Μωρέ μπράβο μας εξυπνάδα!! Και για του λόγου το αληθές ορίστε η Βένυα κάνει την πρώτη της αποτρίχωση!!

Κι άλλα μαργαριτάρια...και στην αγγλικήν!

Κάναμε χαρτοκοπτική..
-Μαμά θέλω να μου κόψεις μια τεράαααστια καρδιά
-Πόσο τεράστια παιδί μου?
-Τεραστιότατη!!

Πήγαμε σε ένα παιχνιδάδικο κάτι σαν Mega Jumbo bebe, τεράστιο δηλαδή, παρκάραμε και προχωρούσαμε προς το μαγαζί.
-Μαμά κοιτά! αυτό το μαγαζί μοιάζει με το αεροδρόμιο στην Ελλάδα!!

Εχτές Τρίτη της λέει ο μπαμπάς της "Venya on Saturday you and I will go to the zoo!" - "Yeah! I will go and tell my mommy". Έρχεται στην κουζίνα και μου λέει "Μαμά αύριο ο μπαμπάς κι εγώ θα πάμε στο... στη... ε... στη ζούγκλα!"

Συζήτηση Βένυας με τον παππού της στο τηλέφωνο
-Βένυα τι κάνεις τώρα?
-Βοηθώ τη μαμά να καθαρίσει το σπίτι
-Α, να φωνάξουμε τον Ηρακλή να φέρει το ποτάμι να καθαρίσει το σπίτι όπως τότε που καθάρισε την κόπρο του Αυγεία?
-Ε, δεν είναι και τόσο βρώμικο το σπίτι μας παππού...

Εχτές ήμασταν στο αυτοκίνητο οδηγούσαμε στην εξοχή και η Βένυα κοιτούσε έξω
-Οh, look at those cows, they are walking down the lof (στα αγγλικά ο λόφος!!!!)

Συζήτηση Αγκάμ και Βένυας
-(Agam) Ask me anything you want and I will give you an answer.
-What SHALL I ask you Papa?
Το shall που χρησιμοποίησε είναι πραγματικά πολύ προχωρημένο... Το γεγονός ότι α) ξεχώρισε το shall από το will και β) χρησιμοποίησε το σωστό ρήμα (χωρίς να μπορώ να εξηγήσω γιατί ακριβώς το ένα είναι πιο σωστό από το άλλο), είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Ο μπαμπάς της κι εγώ μείναμε με ανοιχτό το στόμα όταν το ακούσαμε...

ouraniow toksow...

Τέλος τα Ελληνικά...Η Βένυα πλέον παίζει, ονειρεύεται, συζητάει στα αγγλικά. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε... Δεν είναι λογικό να περιμένω κάτι διαφορετικό, όταν όλοι γύρω της με αυτή τη γλώσσα επικοινωνούνε πως θα μπορούσε αυτή να ...επιμείνει Ελληνικά? Με μένα μιλάει μόνο Ελληνικά κι ενώ μπορεί να λέω τώρα ότι αυτό δε θα αλλάξει κι ότι πάντα μεταξύ μας θα μιλάμε τη μητρική γλώσσα, τίποτα δεν εμποδίζει και το αντίθετο. Της μιλώ συνέχεια, της διαβάζω βιβλία και άρχισα να παίζω και πάλι μαζί της αρκετά για να με ακούει περισσότερο. Αυτή μπορεί να μου πετά καμμιά λέξη στα αγγλικά αλλά τη διορθώνει αμέσωςκι εγώ κάνω πως δεν ακούω και πως δεν καταλαβαίνω. Αλλά για πόσο ακόμα...? Προς το παρόν λέει πολλές λέξεις που "ταιριάζουν" ακουστικά, με αγγλική προφορά και είναι πραγματικα αστείο, γελάω εγώ γελάει κι αυτή. -Μαμά, κοίτα ένα ouraniow toksow (ουράνιο τόξο με το απαλό ρ και το οου στο τέλος) - Μαμά να πάμε μια vowlta (βόλτα αλλά κάπως έτσι: βόουλτσα, το τ το λέει εντελώς βρεταννικά γιατί 2 από τις δασκάλες τις είναι αγγλίδες). Προς το παρόν το κάνει επίτηδες αλλά σε λίγο δε θα είναι πια αστείο, αυτή θα είναι η προφορά της. Όπως όμως έχω ξαναπεί, ας πάει να έχει ότι προφορά θέλει αρκεί να μου μιλάει τα ελληνικά.

Cultural shocks

Εχτές πήγαμε στο Cherry Blossom Festival, το Ιαπωνικό Φεστιβάλ που γινόταν στο Σαν Φρανσίσκο. Πήγα γιατί η Ιαπωνική κουλτούρα με αυτή την τελειομανία της και την αστραφτερή εικόνα καθαριότητας που επιδεικνύει με ελκύει αφάνταστα, γιατί ήθελα να δείξω στη Βένυα καινούργια πράγματα και γιατί ήμουν σίγουρη ότι ως φεστιβάλ θα ήταν πιο πλούσιο από τα Ελληνικά Φεστιβάλ του όπα! και του flaming cheese που έχω πάει όλα αυτά τα χρόνια στη Αμερική και πράγματι έτσι ήταν. Έγινε στo κέντρο της Japantown όπου κλείσανε 2 δρόμους με περίπτερα που πουλούσαν πολλά και διάφορα και φυσικά με καντίνες Ιαπωνικού φαγητού και σκηνές όπου θα ανέβαιναν καλλιτέχνες χορού, μουσικής, θεάτρου. Το πρόγραμμα ξεχύλιζε από θεάματα. Κι αποφασίσαμε, αφού φάγαμε σούσι και ιαπωνικές νούντλς, να πάμε να δούμε εκθέσεις Origami, Ikebana, Hina Matsuri paper dolls, και Ιαπωνικά σπαθιά Samurai. To Origami, από τις λέξεις oru δηλαδή διπλώνω και kami δηλαδή χαρτί, είναι η τέχνη του να φτάχνεις εκπληκτικά και με απίστευτη λεπτομέρεια "γλυπτά" από χαρτί το οποίο διπλώνεις δεκάδες ίσως και εκατοντάδες φορές χωρίς να κόβεις και χωρίς να κολλάς. Εδώ στα "μέρη" μας είναι πολύ διαδεδομένη τέχνη και πολύς κόσμος διπλώνει χαρτιά με μανία! Η Βένυα αποκόμισε ένα καλαθάκι αρκετά μεγάλο για να βάλει τα αυγά του Πάσχα. Μετά πήγαμε στην έκθεση γιαπωνέζικης χάρτινης κούκλας και εκεί έχασα το μυαλό μου με την λεπτομέρεια και τη χάρη που έχουνε, την ομορφιά και την κίνηση τα εκπληκτικά χρώματα και τα πολιτισμικά στοιχεία που περνάνε. Μετά πήγαμε στην έκθεση Ikebana δηλαδή συνθέσεις με λουλούδια όπου όλα τα υλικά στη σύνθεση πρέπει να είναι οργανικά και δεν είναι απλά μια ανθοσύνθεση αλλά είναι μια πολύ πειθαρχημένη τέχνη "ένωσης"της φύσης με τον άνθρωπο. Τέλος ο Αγκάμ πήγε στα σπαθιά κι εγώ με τη Βένυα σε μια αίθουσα όπου πολλές γυναίκες ντυμένες με τα χαριτωμένα κιμόνο τους και τις ξύλινες σαγιονάρες τους περίμεναν στη σειρά για να τραγουδήσουν ή να χορέψουν με τη συνοδεία ορχήστρας από 15 Shamisen, που είναι τα παραδοσιακά τρίχορδα ένχορδα τους. Η Βένυα κόλλησε! Να φύγουμε? τη ρωτούσα, όχι, μετά από αυτό το τραγούδι, μου έλεγε! Και περάσαν τρία και η μικρή όρθια στην αγκαλιά μου να παρακολουθεί με αφοσίωση! Όταν φεύγαμε πετύχαμε στη σκηνή έξω από το ξενοδοχείο ένα δυναμικό show Taiko, με τα τεράστια ντράμς και τους μουσικούς να χορεύουν και να τα βαράνε με απόλυτο συντονισμό. Φύγαμε κι είχαμε αποκομίσει πολλά, μάθαμε πολλά και νιώθαμε ήρεμοι. Η αρμονία κι ο μινιμαλισμός που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις τέχνες και η ηρεμία που αποπνέουν μας έκανε καλό και μας θύμησε ότι η σιωπή και η αυτοσυγκέντρωση κάνει θαύματα όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή γενικότερα.
Την επόμενη μέρα μετά από αρκετές ώρες σε έναν βοτανικό κήπο, η πείνα μας οδήγησε σε ένα από τα πιο παλιά Ινδικά εστιατόρια της περιοχής, όπου μπαίνεις και ξεχνάς ότι είσαι Αμερική και νιώθεις πως θα βγείς στο δρόμο και θα πέσεις πάνω σε κανένα τρίτροχο rickshaw απ' αυτά που κατά χιλιάδες οργώνουν τους δρόμους στην Ινδία. Και αφού βουτηχτήκαμε στις σάλτσες και τα τσάτνι τους και τα παιδιά φάγανε το ινδικό παγωτό kulfi γυρίσαμε σπίτι και το βράδυ πριν κοιμηθεί της διάβασα τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Για να μη ξεχνιόμαστε...

Μαθήματα φυσικής ιστορίας

Όταν η Βένυα δεν έχει σχολείο και είναι ο καιρός καλός βάζουμε τα γυαλιά μας, φοράμε τα καπέλα μας (ηλίου εννοείται) παίρνουμε μαζί μας ζακέτες γιατί εδώ ποτέ δεν ξέρεις τις διαθέσεις του καιρού είναι τόσο απρόβλεπτος, και ξεκινάμε τη βόλτα μας, μια μακρυά ήσυχη βόλτα. Και το μάθημα φυσικής ιστορίας ξεκινά 5 βήματα μακρυά από το σπίτι μας. Η Βένυα σκύβει στο παρτέρι των διπλανών μας για να βρει την πιο στρόγγυλη και τέλεια πέτρα. Μετά μου ζητάει να φορέσει τη ζακέτα της γιατί έχει τσέπες κι ας σκάει ο τζίτζικας... Τσακ τη βάζει στην τσέπη. Τρία βήματα πιο κάτω σταματάει σκύβει και μαζεύει ένα ξερό σκουλήκι, τσακ το βάζει κι αυτό στην τσέπη της. Άλλα δέκα βήματα παραπέρα σηκώνει μια κοτρώνα και ζητάει τη βοήθειά μου: Μαμά μήπως μπορείς να πάρεις κάτι από αυτά? Όχι της λέω πρέπει να διαλέξεις τι θα αφήσεις. Δεν αφήνει τίποτα. Αυτά μόλις 100 μέτρα από το σπίτι κι έχουμε να διανύσουμε άλλα 900... Λίγο μετά σταματά και μαζεύει ένα έντομο που σερνόταν στο πλακόστρωτο και ψάχνει να του βρει σπίτι. Κάθε κήπος και παρτέρι αποτελεί πιθανή νέα οικία του ζουζουνιού και προσπαθεί με έντονη αυτοσυγκέντρωση να αποφασίσει αν η κίτρινη τουλίπα κάνει καλύτερο σπίτι από το φυλαράκι του θάμνου. Τελικά το αφήνει πάνω στο γρασίδι. "Για να βρει τους φίλους του" μου λέει. Ισορροπεί σε κάθε τοιχάκι που περνάμε, χοροπηδά σε κάθε διακοσμητικό πλακόστρωτο και χαζεύει κάθε αυλή στολισμένη με λουλούδια, κάκτους, γέφυρες, ελαφάκια, νάνους, μανιτάρια, καβαλικεύει κάθε κούτσουρο και ξεκουράζεται σε κάθε βραχάκι. Περιεργάζεται με τεράστιο ενδιαφέρον ξυλαράκια και φύλλα και μαζεύει οτιδήποτε μοιάζει με καρπό, βελανίδια, κουκουνάρια. Οι τσέπες της ξεχυλίζουν το ίδιο και οι δικές μου γιατί δεν τολμώ να πετάξω κάτι, τα θυμάται όλα με την κάθε τους λεπτομέρεια. "Μαμά δώσε μου την ολοστρόγγυλη μικρή πέτρα", "Που είναι το πορτοκαλί φύλλο?","Δε θέλω πια το βελανίδι με το σπασμένο καπελάκι". Μιλάμε όλη την ώρα και συζητάμε για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα της φύσης και ξέρω ότι και την επόμενη φορά που θα κάνουμε βόλτα και τη μεθεπόμενη θα σταματήσουμε στα ίδια μέρη θα θαυμάσουμε τα ίδια πράγματα και όμως κάθε φορά θα είναι λίγο διαφορετική από την επόμενη γιατί θα είναι λίγο πιο σοφή και θα νιώθει περήφανη για τον εαυτό της. Να κι οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα των μαθημάτων "ανοιχτού πανεπιστημίου" (στην κυριολεξία!)

Σνιφ!

Δεν άντεχα να μαλώνω μαζι της κάθε μέρα κάθε μέρα για τα μαλλιά της, και δε μπορούσα να τη βγάλω έξω ξεμαλλιασμένη ξέροντας πόσο όμορφα είναι τα μαλλιά της χτενισμένα. Κι έτσι αρπάζοντας την ευκαιρία τώρα που είναι στις πολύ καλές της και συμφωνεί με όλα, της προτείνω να τα κόψουμε. Και (ω! τι συμφορά!) συμφώνησε... Εγώ αμφιταλαντευόμουν αλλά δεν έκανα πίσω. Φώναξα τη φίλη μου που είναι κομμώτρια και πράξαμε την αμαρτία! Μου έλεγε κι αυτή ότι θα το κάνει με μισή καρδιά και προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη αλλά εγώ βράχος! Για πρώτη φορά μετά από τη γέννηση της ακούμπησε ψαλίδι το κεφάλι της. Και... παν τα μαλλάκια της...οι μπούκλες της και οι ξανθιές τουφίτσες της...Και παρά τη σκέψη μου ότι θα φανεί μικρότερη τώρα φαίνεται μεγαλύτερη! Καμάρωνε σα κούκλα μπροστά στον καθρέφτη κι ακόμα κι εγώ, μετά τις δακρύβρεχτες σκηνές κρατώντας τις μπούκλες της, δέχτηκα ότι είναι πράγματι πολύ γλυκούλα! Να και οι αποδείξεις!

μα και βέβαια!!

Και οι θετικές μέρες συνεχίζονται. Όταν της ζητώ κάτι και γυρνάει και μου λέει "μα και βέβαια!" τότε ξέρω πως το παιδί έχει κάνει ειρήνη με τον κόσμο και τον εαυτό της...για λίγο...αλλά έστω κι έτσι, ξέρω πως βρίσκει τις απαντήσεις της, παίρνει αυτό που αποζητά και ηρεμεί, ξέρω πως όλα είναι φυσιολογικά και εγώ είμαι σε σωστό δρόμο, οι πράξεις μου, οι πράξεις μας καθρεφτίζονται στα παιδιά μας. Καλές κακές πάντα έρχεται η στιγμή που αναγνωρίζουμε πάνω τους πράξεις, λέξεις, κινήσεις, μορφασμούς, συμπεριφορές, και τότε λέμε "κάπου το ξέρω εγώ αυτό κάτι μου θυμίζει..." ναι ναι δεν υπάρχει αμφιβολία, είσαι εσύ αυτός ή αυτή που βλέπεις πάνω στο παιδί σου. Και αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας και τότε ή θα νιώσεις περήφανος για το παράδειγμα που έδωσες στο παιδί ή θα νιώσεις σκατά και θα σε φάνε οι μαύρες τύψεις , τουλάχιστον έτσι θεωρώ πως είναι το φυσιολογικό, γιατί αν μετά από αυτό που θα δεις ή θα ακούσεις, καλό ή κακό, δεν κάτσεις να σκεφτείς και να εκτιμήσεις τη δικιά σου συμπεριφορά τότε έχασες μια τεράστια ευκαιρία να διορθωθείς αν έχεις κάνει λάθος ή να επαναλάβεις και να συνεχίσεις αυτό που έκανες σωστά. Σήμερα πήγαμε στο σπίτι φίλων και καθόταν τα μικρά και βλέπαν ένα παιδικό, η Βένυα όμως τη βαριέται την τηλεόραση όταν έχει παρέα και άρχισε να μιλά και να "ενοχλεί" τον φίλο της ο οποίος γυρνά και της λέει "keep your mouth shut Venya!" Φυσικά σοκαριστήκαμε και οι γονείς του έμειναν γιατί δεν είναι αυτοί που δείχνουν τέτοιου είδους συμπεριφορά στο γιό τους, προφανώς το ακούει στο σχολείο και μάλιστα συχνά γιατί αυτό έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Υπάρχει λένε ένα αγόρι που μιλά έτσι και φυσικά επηρεάζει και τα υπόλοιπα. Από αυτό το γεγονός πιάστηκα και θέλησα να γραψω τα παραπάνω. Αλίμονο αν δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για χάρη των παιδιών μας...
Να και η απόδειξη των ειρηνικών ημερών που περνάμε. Ηρεμία, γλύκα, συντροφικότητα..

Επαναστάτες χωρίς αιτία...

Μα τί λέω? Χωρίς αιτία? Υπάρχει σοβαρότερη αιτία από το να είσαι το κέντρο του ενδιαφέροντος, το μοναδικό αστέρι σ' ολόκληρο το ουράνιο στερέωμα, η μόνη πηγή ατελείωτης ενασχόλησης? Λίγο το έχεις? είναι τεράστιο το βάρος, σχεδόν αβάσταχτα τα συναισθήματα που σου προκαλεί τέτοια αφοσίωση των άλλων στο άτομό σου, πρέπει κάπως να χαλαρώσεις, να απαλλαχτείς από την ευθύνη που νιώθεις να είσαι τύπος και υπογραμμός και τότε..... ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!! ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΔΕ ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΩΩΩΩΩΩ! ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! ΟΥΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑ!!! Είχε περάσει στη φάση της πρώτης εφηβείας εδώ και περίπου 2 μήνες αλλά με τον ερχομό των παππούδων που τους έλειψε αφάνταστα και της έχουν τρελλή αδυναμία η εφηβεία της Βένυας έχει μετατραπεί σε ταινία τρόμου. Ξυπνάει το πρωί, μπαίνω στο δωμάτιο... "οοοοοοοοοοχιιιιιιι"- "τί θέλεις Βένυα μου?" - "Μην ανοίξεις τα πατζούρια, μη κλέισεις το καλοριφέρ, μη μου μιλάς. Δεν έχω ξυπνήσει ακόμα". Μπαίνω ξανά μετά από 15 λεπτά "Ξύπνησες Βένυα μου?" - "οοοοοοχιιιι! θέλω τη γιαγιά" - "Η γιαγιά δεν έχει ξυπνήσει ακόμα" - "οοοοοοοοοοοοοοχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!" Και κάπως έτσι πάει η υπόλοιπη μέρα. Ένα δράμα τα ξεσπάσματά της, ένα θέατρο οι αντιδράσεις της. Γονατίζει, ρίχνει το κεφάλι πίσω, κλείνει τα μάτια με τα χέρια της ή τραβάει τα μάγουλά της προς τα κάτω και αρχίζει να κλαίει. Έχω αρχίσει να συνηθίζω πλέον γιατί δεν γίνεται και αλλιώς, κάνει την επανάστασή της και οριοθετεί την ανεξαρτησία της. Και πάνω που συνήθισα και είμαι προετοιμασμένη για κλαυθμούς και οδυρμούς πηγαίνω εχτές το βράδυ εκεί που έπαιζε και με φόβο ψυχής της λέω να πάμε για ύπνο, μου λέει "εντάξει μαμά" και πετάγεται και πάει σχεδόν τρέχοντας στο μπάνιο.... Εκεί μού' ρθε να αρχίσω να τσιρίζω εγώ "οοοοοοοχι μη πας στο μπάνιοοοοο, κάτσε εδώ να χτυπιέσαι σε παρακαλωωωωωωωωώ!!"
P.S. Όχι.. δεν πάω να την στραγγαλίσω στη φωτογραφία! είναι μια τρυφερή στιγμή μεταξύ μας, που πάει η μία να χαϊδέψει την άλλη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο...

literally!

- ... βγήκε ο σκύλος από την κρυψώνα του και της άλλαξε (της αλεπούς) τα φώτα
- και τι χρώμα τα έκανε??

-τι όνειρο είδες?
- ονειρεύτηκα τον μπαμπά
- και τι έκανε ο μπαμπάς στα όνειρά σου?
- τα έδωσε σε κάποιον άλλον...

-φάε Βένυα τον κουραμπιέ
- δε μπορώ, έχει αμύγδαλο
- και που είναι το κακό?
- εδώ μέσα..

Μάθε παιδί μου Ελληνικά γράμματα

Και να'μαι εργαζόμενη στην Αμερική όχι σε Αμερικάνικη εταιρεία, όχι με αντικείμενο τα GIS, όχι με παχυλό μισθό, όχι με κλασσικό ωράριο 8-5. Διδάσκω Ελληνικά στο Ελληνικό σχολείο. Σ'ενα σχολείο ανεξάρτητο, χωρίς καμμιά πλάτη την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία κι άλλα ιερά (και μη), ένα σχολείο που ξεκίνησε από γονείς και λειτουργεί από γονείς, αυτόνομο και αυτόφωτο. Και γι'αυτό μου άρεσε, παλέυουν ενάντια στις πιθανότητες και φαίνεται ότι θα νικήσουν, θα νικήσουν τον απολυταρχισμό της εκκλησίας που τους θέλει να κλείσουν και να ενωθούν με αυτούς, γιατί ελληνική γλώσσα χωρίς προφανείς διασυνδέσεις με το Θεό δεν διανοείται, Ελληνική γλώσσα χωρίς κατήχυση δεν διδάσκεται...7 δάσκαλοι, 60 παιδιά μικρά και μεγάλα και το νούμερο ανεβαίνει. Στεγασμένοι σε ένα τεραστίων διαστάσεων Μοντεσσοριανό σχολείο, σε αίθουσες παραχωρημένες ευγενικά από την ιδιοκτήτρια του σχολείου που είναι Ελληνίδα (και έχει στη δούλεψη της 6 Ελληνίδες δασκάλες!!), διδάσκεται η Ελληνική γλώσσα σε παιδιά από 3 ετών εως γυμνάσιο και σε ενήλικες. Κι εγώ βοηθάω στην τάξη με τα μικράκια Αμερικανοελληνάκια που δε μιλούν γρι ελληνικό...και θα είμαι και σε άλλη τάξη σύντομα. Έχω επίσης αναλάβει και τα γραμματειακά του σχολείου. Σήμερα είχαμε board meeting και συνειδητοποίησα πως πραγματικά δεν το κάνουν για να περνούν καλά ή έτσι για απασχόληση ή απλά γιατί είναι cool, κατάλαβα πως πραγματικά κάνουν δουλειά επαγγελματική, ακολουθώντας κανόνες, πρόγραμμα, δομή. Και νιώθω όμορφα που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας και νιώθω πως μπορώ με την προσωπική μου εργασία και ενασχόληση να το κάνω ακόμα καλύτερο. Πάντως όσον αφορά τη διδαχή σε μικρούλια είχα τις αμφιβολίες μου όχι ιδιαίτερα ανησυχητικές αλλά δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρη αν θα μου αρέσει. Και βρήκα τον εαυτό μου να αγκαλιάζω τα μικρά όπως αγκαλιάζω και τη Βένυα μου, με στοργή και υπομονή, για να μη πω με μεγαλύτερη υπομονή από ότι με το δικό μου παιδί, βρήκα στον εαυτό μου κι άλλη αγάπη που δεν ήξερα ότι έχω περίσση για να τη δώσω σε αυτά τα ξένα παιδάκια που προσπαθούν τα κακόμοιρα τόσο να έρχονται στο σχολείο αυτό μετά τα μαθήματά και τα σχολεία τους, όλη τη μέρα στους δρόμους, κι όμως τα βλέπεις κάνουν τον κόπο. Και δε μπορεί κάτι θα μάθουν.

χασμουρητά

Α... δε γίνεται...μία είναι η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και αδύνατον να κοιμηθώ. Πως να κοιμηθώ με την αγωνία αυτή να μου έχει κάνει το στομάχι κόμπο..Δεν είναι ότι ροχαλίζει, είναι ότι δεν αναπνέει, σα να τον στραγκαλίζουνε και να προσπαθεί να βρει κάποια δίοδο να πάρει αέρα. Α πα πα δεν αντέχω άλλο, απίστευτα επικίνδυνη κατάσταση και τι να τον κάνω που δεν τον νοιάζει να πάει να το ψάξει. Και κουλουριάζομαι πλάι του και κάνω πως δεν ακούω τον κλωτσάω τον σπρώχνω μπας και βρει καμμιά γωνία που να του δωρίσει λίγο παραπάνω αέρα αλλά τίποτα..ξεφυσά και εισπνέει σα τρόμπα, αφύσικα και ανήσυχα. Να περάσει η μπόρα της πέτρας στα νεφρά που θα του συνθλίψουνε αύριο και βλέπουμε. Κάθε πρόβλημα τον παίρνει 5 χρόνια να βρει το ενδιαφέρον και το κουράγιο να το αντιμετωπίσει αλλά αυτό δε θα το αφήσω έτσι, κάνει κακό και σε μένα ψυχολογικά τέτοια αγωνία, του κόβεται η ανάσα και κρατάω κι εγώ τη δική μου μέχρι να ακούσω την επόμενη που μπορεί να κάνει και 30 δευτερόλεπτα να την πάρει. Πέρα από αυτό όμως έχω αναρωτηθεί πολλές φορές μήπως δεν τον προσέχω αρκετά, μήπως με μονοπωλεί η μικρή και νιώθει ολίγον περιθωριοποιημένος οπότε η αντίδρασή του είναι να μη προσέχει τον εαυτό του, υποσυνείδητα να αφήνεται μέχρι να φτάσει μια κατάσταση στο αμήν για να τον "προσέξω"?? Ή μήπως αυτές οι σκέψεις είναι καθαρά γέννημα της γυναικείας φαντασίας μου και απλά φοβάται τους γιατρούς?? Ουφ...είμαι τόσο νυσταγμένη και κουρασμένη αλλά αδύνατον να γυρίσω στο κρεβάτι τον ακούω ως εδώ να πασχίζει...Τι να δείχνει άραγε η ΕΡΤ? Να σπάνε πιάτα σε ένα από τα ατελείωτα τηλεγλέντια? να διαολοστέλνονται γνωστοί και μη από τα 32 τηλεπαράθυρα? να μιλάει αργά αργά κάποιος υπερήλικας συνήθως καθισμένος μπροστά σε βιβλιοθήκες (για ποιο πράγμα μιλάνε δεν ξέρω ποτέ δεν μου γεννήθηκε η περιέργεια). Δεν είναι και Κυριακή να δω "το χωριό" και το πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του. Χμμμ...ανοίγω Σκάι. Η εκπομπή "γυρίσματα" μας γνωρίζει την Πρέβεζα και τις ομορφιές της. Τα μάτια μου μισοκλείνουν. Ζάλλογγο. Οι Σουλιώτισσες πέφτουν στον γκρεμό για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων και γίνουν σκλάβες. Σήμερα άραγε για ποιά αξία θα πέφταμε στον γκρεμνό, γιατί θα θυσιάζαμε τη ζωή μας? Εκτός από τα παιδιά μας δε μου έρχεται τίποτα μα τίποτα άλλο στο μυαλό...Είναι η νύστα μου ή έγινε η ζωή μας τόσο δεδομένη? πάωωωω

21 φορές

Έλαβα αυτό το βιντεάκι από έναν καλό φίλο, μπαμπάς κι αυτός, κι είμαι σίγουρη πως ένιωσε κι αυτός όπως ένιωσα κι εγώ όταν το είδα, συγκίνηση, τύψεις, άγχος, ελπίδα.... Συγκίνηση για αυτό το μαγικό δέσιμο μεταξύ γονιού και παιδιού την αγάπη, που όλο την πληγώνουμε κι όλο αυτή δυναμώνει, τύψεις για το δικό μας φέρσιμο που λίγο πολύ είτε μας ξεφεύγει, είτε το ψιλοεννοούμε μα πάντα μετανιώνουμε, άγχος για την "ευχή και κατάρα" που μας δίνουν οι γονείς μας ότι θα το βρούμε μπροστά μας σε λίγα χρόνια από το παιδί μας και τότε θα καταλάβουμε, και ελπίδα ότι σε μας δε θα συμβεί γιατί δεν θα του σπάμε τα τέτοια του παιδιού μας όσο μας τα σπάνε οι δικοί μας... Εδώ σκάω ένα χαμόγελο και το παρακολουθώ μαζί σας για άλλη μια φορά....
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 2009!!!

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μετακομίσαμε στην Καλιφόρνια και ο απολογισμός δεν είναι καθόλου άσχημος... Είμαστε καλά κι αυτό οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον τόπο αυτόν. Είμαστε άνετα, όχι τόσο οικονομικά μιας και η Καλιφόρνια είναι από τις πιο ακριβές πολιτείες και η περιοχή του Σαν Φρανσίσκο από τις πιο ακριβές περιοχές (κι εγώ δε δουλεύω ακόμα), αλλά άνετα στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό αν δεν το ζήσεις δεν συνηδειτοποιείς πόσο πραγματικά σημαντικό είναι. Τι θα πει άνετη καθημερινότητα? Να είσαι πεζός και να μην πρέπει να κοιτάς κάτω μη τυχόν πατήσεις σκυλοαπόβλητα κι όταν θες να περάσεις το δρόμο να έχεις πάντα μα πάντα προτεραιότητα, ειδικά όταν κρατάς παιδί στο χέρι σκοτώνονται να σταματήσουν, ακόμα και πριν πατήσεις το πόδι σου στο δρόμο έχουν σταματήσει ήδη από ώρα (πράγμα που με αγχώνει γιατί νιώθω πως πρέπει να βιαστώ για να μη περιμένουν κι άλλο), να είσαι πεζός και να καλημερίζεις τους άλλους πεζούς που συναντάς στο δρόμο σου (εντάξει αυτό δε γίνεται στην πόλη με ένα εκατομμύριο πεζούς αλλά εκτός, στα προάστεια). Να είσαι οδηγός και να σου παραχωρούν προτεραιότητα άλλα αμάξια, όχι μόνο όταν το απαιτεί ο κανόνας αλλά κι όταν παρκάρεις ή ξεπαρκάρεις, όταν βγαίνεις από κάποιο μικρό δρόμο σε μεγάλο, όταν δεν υπάρχει αρκετός χώρος για δυο αμάξια να περάσουν δίπλα δίπλα και ο απέναντί σου μένει πίσω για να περάσεις εσύ πρώτα, να μη σου κορνάρουν ποτέ ακόμα κι αν αργήσεις μερικά δευτερόλεπτα να ξεκινήσεις στο πράσινο φανάρι, κι όταν ακούς κόρνα πετάγεσαι τρομαγμένος γιατί μάλλον κάτι σοβαρό συνέβει. Να είσαι πελάτης σε οποιοδήποτε κατάστημα και να σου μιλούν ευγενικά κι όμορφα και να σε ρωτάνε πάντα αν βρήκες ότι ήθελες ή χρειάζεσαι βοήθεια και σου εύχονται πάντα καλή μέρα όταν φεύγεις (δεν το εννοούν πραγματικά... η ευγένιά τους είναι ψεύτικη και τυπική μπλα μπλα μπλα... ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ?????Αυτό που με νοιάζει είναι να μη βλέπω στραβομουτσουνιασμένες βαριεστημένες ξυνισμένες φάτσες). Να είσαι ασθενής και να μπαίνεις στο ραντεβού σου την ώρα που έχεις προγραμματισμένη, να χρειάζεσαι κι άλλες εξετάσεις σε άλλο τμήμα (αίμα, ούρα, ακτίνες...) και να κάνεις 3 βήματα για να πας στο άλλο τμήμα κι όταν πας να έχουν ήδη τις πληροφορίες σου κι ότι χρειάζεται να σου κάνουν πρίν προλάβεις καν να πας, να γυρνάς σπίτι και να σε παίρνουν τηλέφωνο οι γιατροί σου να σε ρωτάνε πως πας και πως νιώθεις κι αν έχεις καμμιά απορία. Να είσαι γονιός και να θες να πας γυμναστήριο και να μπορείς να αφήνεις το παιδί στον παιδότοπο που έχει το γυμναστήριο, ή να θες να φας με την ησυχία σου, βρίσκεις εστιατόρια ή καφετέριες που έχουν παιδότοπο και υπαλλήλους που τα απασχολούν, ακόμα και τα πιο χάι εστιατόρια παρέχουν υλικά ζωγραφικής στα μικρά, και πάντα υπάρχουν καρεκλάκια φαγητού και παιδικά μενού (τα παιδικά μενού είναι για να σου παίρνουν τα λεφτά σου... Ίσως, αλλά σε μένα δείχνει ότι υπάρχει μέριμνα για όλους μικρούς ή μεγάλους). Τέλος να είσαι φίλος Αμερικάνου και να λαμβάνεις κάρτες και ευχετήρια σε όλες τις περιστάσεις και γιορτές, ακόμα κι όταν τον φίλο αυτό τον βλέπεις πολύ συχνά και μένετε στην ίδια πόλη. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, έχω αναφέρει κι άλλα σε παλιότερα posts, δε νομίζω όμως ότι χρειάζεται, μπορεί κάποιος να καταλάβει πια τι εννοώ άνετη καθημερινότητα και να φανταστεί πόσο διαφορετική μπορεί να γίνει η ζωή, πόσο πιο όμορφη με ευγενικούς ανθρώπους γύρω σου. Δεν θα ισχυριστώ ποτέ ότι δεν υπάρχει και η άλλη πλευρά ή ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ στον έναν χρόνο, ή ότι δεν υπάρχουν ακρότητες, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η άλλη πλευρά είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Κι έπειτα από αυτή την "ωδή προς τους Καλιφορνέζους" η ωδή για τον καινούργιο χρόνο από τη Βένυα. Το Καλή-μέρα που λέει αντί για καλή χρονιά έχει πλάκα!! Καλή χρονιά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!