Έλαβα αυτό το βιντεάκι από έναν καλό φίλο, μπαμπάς κι αυτός, κι είμαι σίγουρη πως ένιωσε κι αυτός όπως ένιωσα κι εγώ όταν το είδα, συγκίνηση, τύψεις, άγχος, ελπίδα.... Συγκίνηση για αυτό το μαγικό δέσιμο μεταξύ γονιού και παιδιού την αγάπη, που όλο την πληγώνουμε κι όλο αυτή δυναμώνει, τύψεις για το δικό μας φέρσιμο που λίγο πολύ είτε μας ξεφεύγει, είτε το ψιλοεννοούμε μα πάντα μετανιώνουμε, άγχος για την "ευχή και κατάρα" που μας δίνουν οι γονείς μας ότι θα το βρούμε μπροστά μας σε λίγα χρόνια από το παιδί μας και τότε θα καταλάβουμε, και ελπίδα ότι σε μας δε θα συμβεί γιατί δεν θα του σπάμε τα τέτοια του παιδιού μας όσο μας τα σπάνε οι δικοί μας... Εδώ σκάω ένα χαμόγελο και το παρακολουθώ μαζί σας για άλλη μια φορά....
http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o
No comments:
Post a Comment