αν δεν μοιραστείς το παιχνίδι σου κακομοίρα μου...

Τί κάνω λάθος? Τι πάει στραβά? Έχει λίγο καιρό που πραγματικά περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος σαν μάνα. Κάτι μου έχει διαφύγει παντελώς. Έχει λίγο καιρό που το παιδί είναι διαφορετικό, ανυπάκουο, πεισματικό, νευρωτικό, και κάπως σα να είναι...αλλού. Δε μοιράζεται με τους φίλους της, αρνείται το φαγητό αρχικά (μετά από φασαρία τρώει), και απαντάει με όχι ότι και να της ζητήσεις. Είναι άλλη μια φάση? αυτές οι φάσεις τελειωμό δεν έχουν? Τα ήρεμα λόγια δεν περνάνε, τα αυστηρά λόγια δεν περνάνε, μόνο όταν την απειλήσω και τη φοβερίσω κάνει αυτό που πρέπει να κάνει "αν δεν αφήσεις τον Νίο να παίξει με το παιχνίδι σου θα κοιμηθείς έξω από το σπίτι να το ξέρεις" και αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα θα δώσει το παιχνίδι. Έχει γίνει πλεόν κανόνας η απειλή. Και νιώθω πολύ άσχημα κάθε φορά που ξεφουρνίζω απείρου κάλλους εκφοβισμούς. Τις προάλλες της είπα ότι αν συνεχίσει να είναι έτσι και στην Ελλάδα θα την βάλω σε ένα πακέτο και θα τη στείλω πίσω στην Αμερική. Άκουσον άκουσον!! Τι να κάνω? Με τρων οι μάυρες τύψεις. Τι κάνουν άλλοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις? πως περνάει το μήνυμα χωρίς τρομακτικές απειλές? και γιατί συμπεριφέρεται έτσι τελευταίως ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Και τι θα γίνει τωρα που πάμε Ελλάδα και οι παππούδες τις θα την κανακεύουν ότι αταξία και να κάνει και θα τις κάνουν τα χατήρια παρόλο το πείσμα και την αρνητικότητά της? Εγω δε θα γυρίσω με παιδί πίσω στην Αμερική θα γυρίσω με τέρας! Διάβασα κάπου ότι στα μισά τους χρόνια δηλαδή 1 1/2, 2 1/2, 3 1/2 κλπ. περνάνε σε φάσεις δύσκολες, φάσεις αρνητισμού. Αν αυτό ισχύει τότε μόνο έτσι εξηγώ τη συμπεριφορά της, γιατί είναι 3 1/2 και κάπως παρηγοριέμαι. Το ερώτημα παρόλαυτα παραμένει, πως να περάσει το μήνυμα χωρίς εκφοβισμούς και απειλές.. με άλλα λόγια, πως το πείθεις το παιδί να κάνει το σωστό? Άντε καλό μας καλοκαίρι.. :-)