Περνάνε οι μέρες...τελειώνουν τα ταξίδια...

...είπε η Βένυα κρατώντας απαλά την κίτρινη σημαδούρα στη θάλασσα. Επέπλεε νωχελικά σε μια θάλασσα κρύσταλο, κι εγώ ήμουν φυσικά δίπλα της εκεί στα βαθειά, και παραλίγο να πνιγώ!! Ήταν η ηρεμία κι η απεραντοσύνη της θάλασσας, οι ήχοι του βυθού, το σκούρο γαλάζιο που μετατρεπόταν σε ροζ στον ουρανό μιας κι ήταν αργά το απόγευμα που κολυμπούσαμε, τι την έκανε να φιλοσοφήσει τόσο ουρανοκατέβατα και φυσικά ακόμα αναρωτιέμαι. Πάντως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή.