διαμάντια..

Έφυγα από το δωμάτιο της και την άφησα να κοιμηθεί μόνη της ένα μεσημέρι. Άρχισε να γκρινιάζει να με φωνάζει να μιξοκλαίει και στο τέλος να παρακαλάει: "Μαμά μη φεύγεις σε παρακαλώ, αν φύγεις ποιος θα με ντύνει, ποιος θα μου μαγειρεύει, ποιος θα με αγαπάει..." Φυσικά και γύρισα στο δωμάτιο, φυσικά και της έπιασα το χεράκι, και περίμενα μέχρι να κοιμηθεί. Και φυσικά είχα γίνει κομάτια..

Ήταν με τον μπαμπά της και φωνάζει "όχι ρε γαμώτο!". Ο μπαμπάς της της είπε πως αυτό που είπε ήταν πολύ κακό. Και λέει :"ναι, αυτό το λέμε μόνο όταν κάτι σπάει ή όταν κάτι πέφτει κάτω" !! Κόκαλο ο Αγκάμ!

Την τάιζα και προσπαθούσα να τελειώσουμε γρήγορα γιατί θα πηγαίναμε στα γενέθλια ενός φίλου. Και της λέω : "αν αργήσεις θα τα χάσουμε τα κεράκια" εννοώντας ότι δε θα τα προλάβουμε. Και η Βένυα απαντά :"και μετά ο Ασίς τι θα φυσήξει? μπανάνες?"

Ψάχνω σχολείο πυρετωδώς. Εδώ και 2 μήνες. Έχω δει περίπου 20. Και δεν έχω καταλήξει πουθενά. Τι ψάχνω άραγε? τι είναι αυτό που με αποθαρρύνει και δεν έχω κάνει ούτε μια αίτηση? Όσες μαμάδες ξέρω, και ξέρω αρκετές, καμμιά τους δεν έκανε τέτοια έρευνα. Ένα-δυο σχολεία και τέλος. Με ακούν που τους λέω ότι ψάχνω ακόμα και γουρλώνουν τα μάτια τους. Είμαι περίεργη? Δε νομίζω. Μετά από 2 1/2 χρόνια αδιάλειπτης φροντίδας, προσπαθώντας πάντα να της παρέχω ότι καλύτερο, ότι και να 'ταν αυτό, πες το παιχνίδι, φαγητό, νταντά, δωμάτιο, ρούχα και τα λοιπά, πως θα μπορούσα να τη βάλω σε ένα σχολείο χωρίς να το συγκρίνω με άλλα, και χωρίς στο τέλος-τέλος να το συγκρίνω αναπόφευκτα με αυτά που της παρέχω εγώ. Μια μέρα ο Αγκάμ μου είπε ότι σκεφτόταν το homeschooling ως εναλλακτική . Δηλαδή να μείνει σπίτι και να τη διδάξω εγώ. Κι όχι μόνο τώρα αλλά και για λίγο αργότερα. Μου είχε περάσει από το μυαλό αλλά όταν το άκουσα από τον Αγκάμ ένιωσα κολακευμένη... Όμως η Βένυα δεν θα συμφωνούσε, η κοινωνικότητά της που ξεχειλίζει και η ανάγκη της να βρίσκεται εκτός σπιτιού με παρέα κατά προτίμηση (πως θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς... την έχω μάθει να ζεί έτσι από 2 μηνών) δεν θα το επιτρέψουν. Από την άλλη θέλω κι εγώ κάποιες στιγμές για τον εαυτό μου, μόνη μου, να μπορέσω να βρω τι θέλω να κάνω σε αυτόν τον τόπο που ήρθαμε. Πρέπει να βιαστώ, πρέπει να βρω το ΤΕΛΕΙΟ σχολείο! Που να μη δίνουν ποπ-κορν με βούτυρο στα παιδιά για πρωινό σνακ, που να μην έχουν χοντροκομμένα πλαστικά παιχνίδια για παιδιά 2 1/2 ετών, που να μην υπάρχουν βουνά από παιχνίδια ανακατεμένα με ρούχα, στρώματα, φαγητά μέσα στην τάξη, που να μην κατατροπώνουν το παιδί λέγωντας του καθώς κάνουν χειραψία "κοίταξέ με στα μάτια, χρειάζομαι τα μάτια σου" !!! που να μπαίνεις στην τάξη με 30 παιδιά και να ακούς φωνές και γέλια παιδιών κι όχι απόλυτη ησυχία... Ναι, το βρήκα αυτό που έψαχνα, και μάλιστα ήταν το πρώτο πρώτο σχολείο που είδα αλλά δέχονται λέει αιτήσεις για το 2010!!!! Έχω 3 μέρες μπροστά μου, πρέπει να βιαστώ.