Όταν η υπομονή τελειώνει...

Όταν η υπομονή τελειώνει είναι για μένα κάτι το σοκαριστικό γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πως μπορώ να αντέξω και να υπομείνω πολλά. Όμως μετά σχεδόν 5 μήνες εδώ στο Fremont της Καλιφόρνιας χωρίς το νοικοκυριό μου και βρίσκω τον εαυτό μου να έχει παρατήσει και να έχει παραιτηθεί.. Μισώ το σπίτι που ζούμε, είναι σαν τσαντίρι γιατί κρέμονται κουβέρτες αντί για κουρτίνες στα παράθυρα, είναι βρώμικο γιατί τα έπιπλα που έχουμε είναι second hand ή third.., είναι άβολο γιατί δεν έχουμε ένα τραπέζι να ακουμπήσουμε τα τηλεκοντρόλ και οι καρέκλες της τραπεζαρίας χρειάζονται τον Hulk να τις μετακινήσει, είναι σπαστικό γιατί πρέπει να πλένω συνέχεια τα πηρούνια αφού έχουμε μόνο 4, είναι με άλλα λόγια ένα κατάλλειμα ΟΧΙ σπίτι μου. Τα πράγματα έρχονται τελικά σε μια βδομάδα ακριβώς αλλά μετά το ζόρι που τράβηξα και τα χρήματα που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε επιπλέον των 6.700 ευρώ δεν ξέρω τελικά αν άξιζε να τα μεταφέρουμε. Αλλά που να το ξέραμε. Το ζήτημα είναι ότι τα νεύρα μου δεν αντέξανε μέχρι τέλους όπως έλπιζα και αυτό "βγαίνει" με διάφορους τρόπους. Δεν κάθομαι να παίξω με τη Βένυα, δεν τρέχω αμέσως να την ηρεμήσω όταν κλαίει, δεν πάμε σε μέρη διάφορα όπως πηγαίναμε, έχω την τηλεόραση ανοιχτή για αρκετή ώρα, μπορεί να μη μαγειρέψω για δύο μέρες στη σειρά, ο κήπος σώζεται από τον κηπουρό και μόνο που έρχεται μια φορά τη βδομάδα, κι ο γατούλης μπορεί να γκρινιάζει για χαδάκια και να φεύγει φορτωμένος με καμμιά βρισιά. Και οι τύψεις πάνε σύννεφο. Μέσα σε όλα αυτά περασε κι η μικρή σε μια απείρου κάλλους φάση, εντελώς εφηβική, να κλαίει με το παραμικρό, όπως σήμερα που έλιωσε στο κλάμα για μισή ώρα και βάλε, γιατί ο ιπποπόταμος στο βιβλίο της πήγε να της φάει το χεράκι...ή γιατί το κουκλάκι της που κοιμήθηκε μαζί του την έκανε να κλάψει, κατά τα λεγόμενά της... Από το να βάλουμε ένα κοκαλάκι στα μαλλιά το πρωί μέχρι τις πιτζάμες το βράδυ δίνω μάχες. Και στις καλές μου δε θα με ένοιαζε και πολύ, θα σκαρφιζόμουν καμμιά ιστορία, όμως τώρα δεν έχω το κουράγιο ούτε να σκέφτομαι ιστορίες ούτε να παρακαλώ. Την αφήνω ξεμαλλιασμένη, ξεκούμπωτη, ξεκάλτσωτη και ότι άλλο ξε... Καλά ντε θα μου πει κανείς τόσο τρομερό είναι πια να μην έχεις εκατό χιλιάδες πράγματα γύρω σου, τραπέζια τραπεζάκια, κουτάλια κουταλάκια? Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αν τα βάλεις όλα μαζί δεν ήταν τελικά και η πιο εύκολη αποστολή του κόσμου. Ένα θέλω να ελπίζω, πως όταν τελικά αυτό το αχούρι μεταμορφωθεί σε σπίτι, σπίτι ΜΟΥ, θα νιώσω και πάλι καλά.