Γέλα πουλί μου γέλα...

Περνώντας όλη μου τη μέρα με τη Βένυα βλέπω τον εαυτό μου να γίνεται όλο και περισσότερο ένα με αυτήν. Πως να το περιγράψω... Πιστεύω πως σε πάρα πολλές στιγμές νιώθω ότι νιώθει, βλέπω ότι βλέπει με τη δική της ματιά, μαντέυω την επόμενη κινησή της, την αντιδρασή της, τη σκέψη της. Γίνομαι μια μεγάλη Βένυα. Φυσικά ποτέ δε θα ξέρω με σιγουριά αν αυτό αληθεύει ή όχι, και κάποιες φορές ελπίζω να μην ισχύει. Όπως αυτές τις μέρες που με τρώει κάτι και ελπίζω να είναι απλά η βαρεμάρα μου που το κάνει κάπως ψυχοπλακωτικό και βαρύ...Η Βένυα εδώ στην Αμερική εξελίχθηκε σε έναν χαρακτήρα απίστευτα κοινωνικό. Ήταν πάντα ανοιχή στους ανθρώπους, πάντα φιλική και βολική, αλλά εδώ ανέπτυξε μια τεράστια κοινωνικότητα που, όπως και με το ύψος της που έχω ακούσει εκατονταδες φορές για το πόσο ψηλή είναι, έτσι και με αυτήν της τη φιλική διάθεση προς όλον τον κόσμο, άρχισα να ακούω διάφορα. Και για να έρθω σε αυτό που έλεγα πριν, ορμάει λοιπόν με ανοιχτές αγκαλιές (κατ'αρχήν στους φίλους της και έπειτα σε άγνωστα παιδάκια σε πάρκα, αεροπλάνα κι όπου αλλού) τσιρίζοντας το όνομά τους και γκράπ τους αρπάζει και τους σφίγγει. Μετά τους φιλάει, μετά τους παίρνει από το χέρι να παίξουνε. Και εκεί κολλάει η αγωνία που ζω. Γιατί σχεδόν πάντα η αντίδραση που θα πάρει από αυτούς είναι ψυχρή. Είτε θα κάθονται σα κούτσουρα ή θα σπρώξουν. Ελάχιστες φορές θα σηκώσουν το χέρι να αγκαλιάσουν χαλαρά, ή να χτυπήσουν φιλικά την πλάτη της. Όταν βλέπω αυτή τη σκηνή, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς, δε μπορώ παρά να νιώσω απογοήτευση εκ μέρους της, θλίψη. Δεν ξέρω πως λαμβάνει η Βένυα αυτήν την παγερή ή αδιάφορη αντίδραση, δεν ξέρω αν απογοητεύεται, έχει τύχει να με κοιτάξει με απορία κάποιες φορές. Όμως εγώ δεν μπορώ να το βλέπω. Βαρέθηκα τα μούτρα τους, μου τη δίνει η ξινίλα τους. Δεν είναι όλα έτσι ας μη τα παραλέω κι εγώ, όμως σχεδόν όλα μένουν με την απορία γιατί με αγκαλιάζει αυτό το κοριτσάκι? Άσε που όταν ορμάει νομίζουν ότι θα τα δείρει! Κι έπειτα ακούω και τα σχόλια των μαμάδων, των ξένων "oh, how cuuuuute!" καθώς ανοίγουν τεράστια μάτια απορίας, και των φίλων "Δεν πρέπει να είναι τόσο κοινωνική, είναι επικίνδυνο" ή "πρέπει να βγει λίγο έξω να μάθει ότι ο κόσμος είναι σκληρός". Δηλαδή συγνώμη, να μάθω σε ένα παιδάκι 2 ετών ότι ο κόσμος είναι κακός και σκληρός, να ραγίσω την απόλυτη αθωότητά της τόσο νωρίς, να κλονίσω την αγάπη της για τους ανθρώπους? Μέσα από τα μάτια της βλέπω έναν κόσμο όμορφο, καλό, αγγελικά πλασμένο. Εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι, όμως το να το μάθει ένα παιδάκι 2 ετών, έτσι για το γαμώτο δεν είναι εντελώς ηλίθιο? Δυστυχώς σε αυτόν τον πλανήτη παιδάκια μαθαίνουν ότι η ζωή είναι σκατά, αλλά βρίσκονται και σε ανάλογα άρρωστα περιβάλλοντα, φτωχά, υποβαθμισμένα, τριτοκοσμικά κλπ. Και αυτό είναι τρομακτικό και αβάσταχτο. Αλλά το να σταματήσω τη Βένυα από το να είναι τόσο εγκδηλωτική και αγαπησιάρα επειδή ο κόσμος είναι κακός δεν είναι απλά ηλίθιο? Και δεν είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδάκι να απογοητεύεται τόσο νωρίς και χωρίς σοβαρό λόγο? Έχει όλη τη ζωή μπροστά της να ζήσει του κόσμου τις απογοητεύσεις. Θα είμαι δίπλα της να την καθοδηγώ και να την προστατεύω να την μάθω να ξεχωρίζει το ασφαλές από το επικίνδυνο, το καλό από το κακό, όμως αλοίμονο αν μάθει να αντιπαθεί πριν μάθει να αγαπάει...
P.S. Μπαίνω μια μέρα στο δωμάτιό μου και βλέπω πάνω στο μπλε μου παντελόνι μια χαμογελαστή φάτσα φτιαγμένη με... ξύλινα φρούτα! Μάτια πορτοκάλια, μύτη ραπανάκι, στόμα μπανάνα και μαλλιά ένα τσαμπί σταφύλια!!