όλα είναι όπως πριν

Και να' μαστε πίσω στο σπιτάκι μας...Το οποίο για καλή μας τύχη δεν κάηκε. Οι φωτιές έφτασαν στα 100 μ από το σπίτι μας, ίσως και λιγότερο. Το έβλεπα στην τηλεόραση από τη Χαλκιδική που ήμασταν και πήγα να χάσω το μυαλό μου, έκλαιγα, έπερνα τηλέφωνα, το παιδί έκλαιγε κι αυτό και με ρωτούσε "γιατί κλαίει η μανούλα?" της είπα ότι κάποιοι κακοί κύριοι έκαψαν τα δεντράκια που αγαπάμε και με παρηγορούσε "μη στεναχωριέσαι μανούλα" και να με χαϊδεύει και να κλαψουρίζει μαζί μου, να με αγκαλιάζει...Είναι δυνατόν ένα τόσο δα ανθρωπάκι να έχει τέτοια αντίληψη, σκεφτόμουνα. Κι όμως... εδώ έχουν τα ζώα, ο γάτος μου που όταν στεναχωριέμαι έρχεται και τρίβεται και νιαουρίζει με φωνή αλλιώτικη από ότι συνήθως, δεν θα έχουν τα παιδιά? Πάει όμως η γειτονιά μου που τόσο περηφανευόμουνα, πόσο πράσινη είναι πόσο κοντά μας που έχουμε τα πεύκα και κάνουμε βολτούλες με το καρότσι, και βλέπουμε τις ορδές από κάμπιες να διασχίζουν τα πεζοδρόμια, που είμαστε μακρυά από τη φασαρία και το καυσαέριο κλπ κλπ. Τα γράφω όλα αυτά μουδιασμένη, σχεδόν απαθής, σαν να μη συμβαίνουν αλήθεια, σα να γράφω μυθιστόρημα. Δεν είναι αλήθεια που καήκανε χιλιάδες χιλιάδων δασικές εκτάσεις, καταφύγια ζώων, υδροβιότοποι, χιλίαδες χιλιάδων ζώα, άνθρωποι, σπίτια, δεν είναι αλήθεια που αύριο το παιδί μου δεν θα επισκεφτεί τον Ταϋγετο, την Ανδρίτσαινα, την Ολυμπία, τον Καϊάφα, τον Δημοσάρη, που δε θα ξαναπερπατήσει ακριβώς πίσω από το σπίτι μας στο μονοπάτι με τα παγκάκια, όχι. Και συνεχίζουμε...σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Λέμε καλημέρα στον ήλιο το πρωί, πάμε στο πάρκο αργότερα, γυρνάμε τρώμε, παίζουμε, το απόγευμα άλλο πάρκο ή καμμιά επίσκεψη, το βράδυ καληνύχτα και νανάκια. Το ότι δεν αναπνέει τον ίδιο αέρα με πριν κάνουμε πως το ξεχνάμε, το ότι μειωθήκανε αρκετά τα μέρη που μπορούμε να πάμε κάνουμε πως δεν το θυμόμαστε, το ότι νιώθω μια οργή μια θλίψη μια αηδία ούτε καν του δίνουμε σημασία. Και συνεχίζουμε...

λίγο χυμό, λίγο θάλασσα και τα μπρατσάκια μου!

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως θα στριμωχτούμε ξανά στους 4 τοίχους όταν θα τελειώσουν οι διακοπές...Πεσιμίστρια ναι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Την είχα με ένα βρακάκι και τα πέδιλά της ξεχυμένη στην αυλή του σπιτιού μας στη Χαλκιδική σχεδόν ένα μήνα. Με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό, με τα μαλλιά της κατάσγουρα, αλμυρά και μπερδεμένα γύρω από το προσωπάκι της, με το μπλουζάκι που φορούσε καμμιά φορά χιλιολερωμένο από τα κόκκινα και πράσινα ζουμιά του καρπουζιού και του σταφυλιού, να κάνει κούνια μπέλα με τις ώρες, να κουνηγάει τα γατάκια με μια σαρδέλα στο χέρι και μετά να λέει "μυλίζει ψαρίλα το χελάκι της Βένυας, να πλύνουμε", να βουτάει στα νερά που της είχα σε μια πλαστική βαρκούλα κι από κει στην άμμο που της είχα παραδίπλα, να μαζεύει φυλαράκια, ξυλαράκια, πετρούλες, να φωνάζει ξου! στις μέλισσες και τις μύγες...και να έχει άπειρο κόσμο γύρω της, θείους θείες, ξαδέλφούλα, παπούδες. Και μετά ήταν η θάλασσα αυτή η απίστευτα κρυστάλινη πράσινη θάλασσα, ένας απέραντος παιδότοπος για τη μπέμπα και κάθε μπέμπα και μπέμπη. Τι δώρο στ' αλήθεια! Δεν θα αρχίσω να γράφω για το πόσο καλό κάνει η θάλασσα κι η άμμος στα παιδάκια και ο ήλιος (υπό προστασία φυσικά), ούτε για το πως παίζουν τα παιδάκια και πόσο εύκολα κάνουν παρέες. Ήταν πανέμορφα και σχεδόν τέλειωσε. Με αγωνία περιμένω τη μέρα που θα γυρίσουμε σπίτι μας στη κατακαμμένη Αθήνα (τώρα που γράφω καίγεται η Πεντέλη. Αλήθεια, δεν ήξερα ότι είχε απομείνει πράσινο σε τούτο το έρημο βουνό) θα μπεί μέσα στο σπίτι και μετά??? που είναι η γιαγιά? που είναι η κούνια? που είναι το τραπέζι που καθόμασταν όλοι μαζί να φάμε (και σηκώνοντας το ποτήρι της έλεγε η Βένυα το αχτύπητο "καθήσαμε όλοι! Γειά μας!!)? που είναι τα χώματα και τα νερά? Άδικο θα έχει μετά να γκρινιάζει? Θα μου πεις...αν θες όλα αυτά πάνε να ζήσεις στην επαρχία, πας? δε πας...Απλά δεν μπορώ να μην μελαγχολώ όταν όλα τελειώνουν...Άντε..να μαθαίνουν κι αυτά ότι η ζωή είναι κι έτσι κι αλλιώς, κι ό,τι αρχίζει τελειώνει, και τα όμορφα παύουν και ο χρόνος άλλα παίρνει κι άλλα φέρνει σε μια διαρκή εναλλαγή. Δεν πειράζει.