Ζήτω!

Επιτέλους τέλος! Τέλος το κολλέγιο, τέλος το σχολείο, τέλος το χαζο-πιστοποιητικό ελληνομάθειας. Τα αποτελέσματα? Ποικίλα. Βαθμό Α στο κολλέγιο (περηφάνια εγώ!!), εξαιρετική παρουσίαση των παιδιών μου στην σχολική γιορτή για το τέλος της χρονιάς, αποτύχαμε στο πιστοποιητικό (δηλαδή δεν ξέρω Ελληνικά??) ...Νιώθω απίστευτα ξαλαφρωμένη κι ας μην το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. "Και τώρα τι θα κάνεις τα βράδυα που δε θα έχεις να ετοιμαστείς για ... κάτι?" με ρώτησε ο Αγκάμ. Θα γράφω στο μπλόγκ, σκέφτηκα. Θα διαβάσω βιβλία. Θα δώ ταινίες. Επιτέλους λίγη ώρα για το σπίτι μου, λίγη ώρα για τον εαυτό μου. Η Βένυα συνεχίζει το σχολείο της. Ως ιδιωτικός ο σταθμός δεν κλείνει παρά μόνο 2 βδομάδες τον Αύγουστο, που θα είμαστε ούτως ή άλλως Ελλάδα. Άρχισε να μου μυρίζει από τώρα η μυρωδιά της αλμύρας και του αντιηλιακού, η μυρωδιά της γειτονιάς, η μυρωδιά της αχνιστής υγρής Θεσσαλονίκης. Και φυσικά μυρίζομαι από τώρα τους καυγάδες με τη μαμά, την αγωνία μου για το τι τρώει και τι κάνει ο Αγκάμ εδώ μόνος του, μυρίζομαι την αίσθηση ότι πνίγομαι από την φασαρία και την αγένια, μυρίζομαι την θλίψη και ανακούφιση ταυτόχρονα που θα γυρνώ εδώ... και ξανά από την αρχή...κολλέγιο, σχολείο, ίσως πρωινή δουλειά, αλλά ελπίζω πιο χαλαρά, πιο ανθρώπινα. Και ίσως σταθούμε τυχεροί να εμπλουτίσουμε και την οικογένεια με ακόμα ένα μέλος. Γιατί αυτή η χρονιά τύχη δεν μας έφερε σε αυτό το θέμα. Όση ευτυχία μας χαρίσαν οι πρώτες μέρες τριπλάσια η λύπη όταν όλα λήξαν. Αλλά δεν πτοηθήκαμε. Η Βένυα μας μεγαλώνει και γίνεται ένα χαρούμενο παιδάκι, με το πιο ξεκαρδιστικό γέλιο που υπάρχει, γεμάτο φαντασία, περιέργεια, αγάπη και μεγάλη αγωνία να μεγαλώσει. "Όταν θα είμαι 6...", "όταν θα γίνω 7..." μια συνεχής συνομιλία με τον χρόνο. Της ζωγράφισα μια ζωγραφιά με εμένα και αυτήν στο κήπο να δουλεύουμε. "Αυτή" της λέω "είναι η Βένυα 7 χρονών." Μα τι καμάρι ήταν αυτό! Την κοιτούσε την ξανακοιτούσε και θαύμαζε τον εαυτό της πόσο μεγάλη έμοιαζε! Μη λέω από μέσα μου, μη βιάζεσαι. Μου υπόσχεσαι ότι θα μείνεις έτσι για πολύ καιρό ακόμα? κι εγώ σου υπόσχομαι να μην αλλάξω το καρεκλάκι σου για το αυτοκίνήτο με booster!! και θα σου ετοιμάζω τις βουκίτσες σου (για να μην πω θα σε ταίζω..) για όσα χρόνια θέλεις ακόμα! Και θα σου διαβάζω 3 παραμύθια κάθε βράδυ. Και θα σε κουβαλάω όταν κουράζεσαι να περπατάς. Το υπόσχομαι. Μόνο μείνει έτσι λιγάκι ακόμα.