ένα παράδειγμα προς μίμηση

Η επίσκεψη μας στη Σύρο ήταν για μένα μια εμπειρία μοναδική από πολλές απόψεις. Πήγαμε με το πλοίο η Βένυα κι εγώ λίγες μέρες αφότου ήρθαμε Ελλάδα και μείναμε στο σπίτι της ξαδέλφης μου που μένει μόνιμα εκεί με τον άντρα της και τα τέσσερα παιδιά τους. Μείναμε τέσσερις μέρες και όχι μόνο περάσαμε όμορφα αλλά μάθαμε και πολλά πράγματα, τουλάχιστον εγώ γιατί η Βένυα απλά απολάμβανε την παρέα των μεγαλύτερων ξαδελφιών της. Μα τι έμαθες, τι μπορεί να μάθει κανείς από μια επίσκεψη, μια φιλοξενία σε ένα συγγενικό σπίτι, θα ρωτούσε κάποιος και πολύ λογικά. Να λοιπόν τι έμαθα: πως υπάρχουν παιδιά που δεν βλέπουν τηλεόραση αλλά παίζουν μονόπολη΄πως υπάρχουν παιδιά που ξυπνάνε πριν τους γονείς και μαζεύουν κουβάδες σύκα, τα ξεφλουδίζουν, τα βάζουν στο ψυγείο και τα πηγαίνουν κρύα κρύα στο κρεβάτι των γονιών τους΄πως υπάρχουν παιδιά που δε βρίζουν, δε γκρινιάζουν, δε τσιρίζουν με το παραμικρό, δεν αντιμιλούν με το παραμικρό, δεν γίνονται φυτά κατά τους θερινούς μήνες των διακοπών΄πως υπάρχουν παιδιά που η Ελληνική μουσική τους συγκινεί πιο πολύ από τα δυτικά κι άλλα ξενόφερτα ακούσματα΄πως υπάρχουν παιδιά που σε ηλικία 12 ετών διαβάζουν ακόμα παραμύθια μαζί με τα μικρότερα αδέλφια τους΄πως υπάρχουν παιδια που κάνουν τους γονείς τους να κλαίνε από περηφάνεια γιατί στην αναγγελία των ονομάτων των 30 μουσικών που έπαιξαν σε μια συναυλία τα τρία είναι δικά τους παιδιά. Κι εγώ ήμουν στη συναυλία αυτή και εγώ συγκινήθηκα πολύ..δεν είναι και λίγο να ακούς όχι ένα όχι δύο αλλά τρία αδέλφια να παίζουν μαζί στην ίδια ορχήστρα..και μαζί με τα δάκρυα συγκίνησης που τρέξανε, τρέξανε και δάκρυα φόβου. Φοβήθηκα το μέλλον, φοβήθηκα την ξενιτιά, την τεράστια απόσταση που θα χωρίζει την κόρη μου από κάθε τι ελληνικό. Κι αν αυτό με λίγο ψάξιμο και λίγη επιμονή από μένα μπορεί να αποκατασταθεί, ένας άλλος φόβος που με κατέκλυσε μου λύγισε τα γόνατα. Πως θα μπορέσω να καθοδηγήσω το παιδί μου, να το μεγαλώσω έτσι ώστε να σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά όλους τους άλλους, να μεγαλώσει περιφρονώντας τους κακούς πειρασμούς, να αναγνωρίζει το όμορφο το καλό το ευγενές το ποιοτικό, να ζει αγαπώντας και μαθαίνοντας κι όχι γκρινιάζοντας και τεμπελιάζοντας. Στη συναυλία εκείνη συνειδητοποίησα πόσο τρομακτικά κι απίστευτα δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί εφόσον βέβαια θέλεις να πετύχεις κάποιους στόχους κι όχι απλά να προσθέσεις ακόμα ένα άτομο στα δυσεκατομύρια που ήδη υπάρχουν..