Ο κύριος Κροκ και ο μικρός Γιαννάκης

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κύριος Κροκ στην Αγγλία και είπε στον Γιαννάκη την ιστορία με τη γάτα που πήγε στο Α Φραγκίσκο"!!!!!! Μόλις άνοιξα να γράψω και η μικρή δίπλα μου να παίζει με τα playmobil της και να αυτοσχεδιάζει με κροκόδιλους, γάτες και παιδάκια...Και αναρωτιέμαι: υπάρχει κανένας λόγος να ξοδεύουμε λεφτά και ώρα ατελείωτη να ψάχνουμε παιχνίδια για τα παιδιά μας, που να είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, εκπαιδευτικά, ξύλινα, οικολογικά, made in Switzerland, να παρακινούν το δεξί μέρος του εγκεφάλου, να προωθούν τον συγχρονισμό αριστερού χεριού και δεξιού αυτιού και άλλα τέτοια ψαγμένα, από ψαγμένους γονείς για παιδιά-διάνοιες που να μπορούν να μετρούν ανάποδα, να συναρμολογούν παιχνίδια με κλειστά μάτια και να δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους, όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 2 μιση.. Το πράγμα έχει αυτοαποδειχτεί 100 φορές μέχρι τώρα από τότε που γενήθηκε η Βένυα αλλά εγώ αρνούμαι να το αποδεχτώ, σα να φοβάμαι ότι θα στερηθεί παιχνίδια, ότι δε θα εκτεθεί σε κάποια θέματα, ότι θα βαρεθεί, ότι ότι...Και ναααα παιχνίδια και ναααα λεφτά και ναααα το χάος και οι ατελείωτες κούτες που δε ξέρω που να τις βάλω. Είμαστε Αμερική εδώ και 1 1/2 μήνα και τα playmobil δεν τα έχει αφήσει από το χέρι της λεπτό, με αυτά κοιμάται, αυτά ζητάει όταν ξυπνάει και να ψάχνω εγώ στις 7:00 τα ξημερώματα μέσα στο κουτί με τα παιχνίδια της τη Ματίλντα, το Γιαννάκη, το μπαμπά τους, το σκύλο τους και γενικά όλο τους το σόι. Της έχω puzzles, της έχω ντόμινο, της έχω memo, της έχω κούκλες. Τα έχει γραμμένα κανονικότατα. Βιβλία και playmobil. Τα βιβλία είναι φυσικά μια διαχρονική αξία, αλλά τα playmobil άρχισε να τα παίζει εδώ και κάποιους μήνες αλλά φανατικά άρχισε εδώ. Είναι άραγε τα γονίδια?? γιατί κι εγώ έπαιζα με αυτά με απίστευτο φανατισμό, τόσο που έγραφα σε χαρτί τα ονόματά τους και δίπλα το χρώμα τους για να μη ξεχνώ ποιός είναι ποιός. Καουμπόϋδες: ο μπλε = Τζιμ, ο κόκκινος = Τομ, ο κίτρινος = Τζακ, και φυσικά είχα τη Ματίλντα που και η Βένυα τώρα δεν αφήνει από την παλάμη της. Ή είναι απλά ότι της δείχνω ό,τι ξέρω και ό,τι έχω εμπειρία. Μπορεί και τα δύο σημασία δεν έχει. Σημασία έχει ότι η φαντασία της καλπάζει, η συγκέντρωσή της εντείνεται και εκείνες τις λίγες στιγμές δεν με έχει ανάγκη, είναι στον κόσμο της. Κι εγώ αρπάζω αυτές τις λίγες στιγμές για να γράψω στο blog μου.