Ξανά μαζί?

Δεν ξέρω..Ίσως. Πολλά έχω στο μυαλό μου και ένιωσα και πάλι να θέλω να τα βγάλω προς τα έξω. Σε ποιούς δεν ξέρω. Μήπως και σε κανέναν γιατί δεν νομίζω ότι διαβάζει πια κανείς το μπλόγκ μου. Αλλά ίσως καλύτερα έτσι. Κάτι σαν ξεκλείδωτο ημερολόγιο. Για να δούμε..

HELP!!

Χρειάζομαι βοήθεια, επειγόντως! Κάποιο ενχειρίδιο, καμμιά εγκυκλοπέδια για μικρά παιδιά? Τι απαντάω σας παρακαλώ σε αυτήν την ερώτηση? Γιατί ειλικρινά δεν ξέρω την απάντηση επακριβώς!! "Μαμά γιατί ανάβουμε τα κεριά στην εκκλησία?" "Αυτήν την ερώτηση να τη ρωτήσεις στη γιαγιά, αυτή ξέρει καλύτερα.." της απάντησα. Τι να κάνω, αφού δεν ξέρω..Τι να της πω, για τις ψυχές? για το Θεό που υποτίθεται ότι ακούει τις προσευχές? Άλλη ερώτηση "Μαμά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πεθαίνουμε?" "Για να υπάρχει χώρος για τους καινύργιους ανθρώπους που γεννιούνται" της είπα. Δεν την έπεισα φαίνεται γιατί μου την έκανε αυτή την ερώτηση κάθε μέρα, καθε μέρα, και μετά πέρασε ένα τρελλό στρές το παιδί, με ανορεξία, αυπνία, ταχυπαλμίες, αγωνία.. Ήταν φρίκη να το βλέπεις και να μη μπορείς να κάνεις τίποτε. Τώρα βέβαια της έμεινε να κοιμάται μαζί μας, αδύνατον να πάει πίσω στο κρεβάτι της. Και ποιος ο λόγος? σε 10 μέρες πάμε Ελλάδα και εκεί θα κοιμόμαστε παρεούλα για τόσο καιρό..Μετά θα το φάω το παλούκι όταν θα γυρίσουμε. Αλλά το μετά είναι μετά, δε θα το σκεφτώ από τώρα.

φαντασία

"Κοίτα τα σύννεφα εκεί πέρα μαμά!" Τι βλέπεις? τη ρωτάω. "Έναν ελέφαντα να πηδά πάνω σε ένα τραμπολίνο!"

αμφιβολίες..

Και μιας και μιλούσα πριν λίγες μέρες για ακόμα μια φορά για το πως θα ήθελα να μείνει μικρούλα για λίγο ακόμα, να την νταντεύω, να την ταϊζω κλπ να σου ο ξάδελφος της από την Ινδία, 7 1/2 χρονών αγοράκι, ψηλό, ευγενικό, χαρούμενο. Μας επισκέφτηκαν πριν λίγες μέρες και η σχέση τους είναι πολύ ζεστή, οικία, υπάρχει τέλος πάντων μια επαφή πέρα από την τυπική μεταξύ παιδιών που παίζουν, νιώθεις πως υπάρχει σχέση αίματος! Έπαιζαν λοιπόν τις προάλλες, ήρθε η ώρα να φάμε κάτσαμε στο τραπέζι, βάζουμε τα πιάτα μπροστά στα παιδιά, και ανοίγει ένα στόμα ναααα ο ξάδελφος για να προσγειωθεί το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο!!! Και μένω κι εγώ με το στόμα ακόμα πιο ανοιχτό! Και ντράπηκα και λίγο. Καλά, λεω τον ταίζεις ακόμα? Ναι μου λέει με τον πιο φυσικό τρόπο. Και δημοσίως? τη ρωτώ. Βέβαια, μου απαντά ακόμα πιο φυσικά. Και αναθεωρώντας αυτά που έλεγα λοιπόν σε προηγούμενο πόστ, ορκίζομαι να μην ταϊζω τη μικρή όταν θα είναι 7 1/2 χρονών και μάρτυς μου όλοι εσείς!! Είμαστε οι Ελληνίδες μαμάδες υστερικές αλλά σε συγκριση με τις Ινδές πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ προοδευτικές ευρωπαίες! Τέτοιο ντάντεμα! Τέτοια ανεκτικότητα σε ιδιοτροπίες και γκρίνιες! Άλλο πράγμα! Μου έπιασες το χέρι πολύ δυνατά και πόνεσα. Το μήλο είναι πολύ υγρό δεν το θέλω... και άλλα τέτοια που αντί να κατατροπωθούνε με το σκεπτικό ότι ένα παιδί 7 1/2 χρονών δεν επιτρέπεται να μιλάει έτσι, γινόταν αποδεκτά με κανακέματα και παρηγοριές. Και βάζω δίπλα δίπλα αυτό το αγοράκι με τα αγριμάκια που είχα και δίδασκα φέτος στο σχολείο, ίδιας ηλικίας, τσαμπουκάδες, αμάσιτα, ανεξάρτητα, και αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο? Και απάντηση ομολογώ πως δεν έχω...

WHAT?

Εχτές ήμασταν όλη μέρα μαζί, είχε κολύμπι, πήρε και την κορδέλα της γιατί προβιβάστηκε στην επόμενη τάξη, χαρά η Βένυα! Κι έτσι την πήγα να την κεράσω κάτι γλυκό, πήρε σοκολατούχο γάλα και κέικ με κομματάκια σοκολάτα. Εκεί που έτρωγε με ρωτάει "Μαμά, πως μεγαλώνουν τα μουστάκια?" EXCUSE ME??

PS. Λίγες μέρες μετά, έρχεται και η ερώτηση για την οποία προετοιμαζόμαστε χρόνια πριν μας χτυπήσει σαν κεραμίδα και που συνήθως την περιμένουμε αρκετά αργότερα αλλά μιας και το ένα φέρνει το άλλο και τα μουστάκια έχουν απόλυτη σχέση με την αναπαραγωγική διαδικασία μου τη βάρεσε κάποια στιγμή όταν οδηγούσα: μαμά, πως μπαίνουν τα παιδιά μέσα στην κοιλιά της μαμάς τους? Τα παιδιά παιδί μου γίνονται κι αυτά από ένα σποράκι, όπως τα δέντρα και τα λουλούδια. Ναι αλλά πως μπαίνει το σποράκι μέσα στην κοιλιά? Το βάζει ο μπαμπάς, είπα κι εγώ η έξυπνη, μη σκεφτόμενη ότι η επόμενη ερώτηση λογικά θα ήταν η μονολεκτική "πως?". Συνέχισα να οδηγώ, έχοντας αλλάξει 3 χρώματα από τα γέλια (μέσα μου) και την έκπληξη, χωρίς να απαντήσω στην συγκεκριμένη ερώτηση. Κοίτα τα σύννεφα Βένυα μου της λέω, τι σχήμα έχουν?

Γιατί μαμά?

Πως πεθαίνουμε μαμά? Τι γίνεται όταν πεθαίνουμε? Γιατί πρέπει να πεθαίνουμε μαμά? Γιατί αρρωσταίνουμε? Πως βγαίνει το μωρό από την κοιλιά της μαμάς του, πως ακριβώς? Πως φτιάχνονται τα αυτοκίνητα? Πως μπαίνουν τα όνειρα στο κεφάλι μας? Ποια ατυχήματα είναι σοβαρά? Κάπως έτσι σχηματίζεται η πραγματικότητα στη φαντασία και στο μυαλό ενός παιδιού. Ερωτήσεις απανωτές και ουρανοκατέβατες που σε πιάνουν στον ύπνο τις περισσότερες φορές. Ήμασταν στο μετρό όταν με ρώτησε πως πεθαίνουμε. Και πλέναμε τα δόντια μας για να πάμε για ύπνο όταν με ρώτησε για τα μωρά και πως βγαίνουν...Και καλά τα αυτοκίνητα για τον θάνατο όμως πως να εξηγήσεις αφού καλά καλά ούτε εσύ ξέρεις τι γίνεται. Έχουν όμως έναν απίστευτο τρόπο τα παιδιά να προσαρμόζουν και να επεξεργάζονται τις πληροφορίες που τους δίνεις, τις φέρνουν στα μέτρα τους, τις χωράνε σε αυτά που ξέρουν και κατανοούν. Είχαμε πάει πεζοπορία πριν λίγο καιρό σε ένα δάσος με τα τεράστια redwoods (αφού είχε προηγηθεί μέρες πριν συζήτηση για τον θάνατο από ως συνήθως ουρανοκατέβατη ερώτηση της). Καθώς περπατούσαμε συναντούσαμε και κορμούς πεσμένους. Καθ' όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας η Βένυα είχε σχεδόν εκστασιαστεί με τα πεσμένα δέντρα "Έχει πεθάνει" έλεγε, "κοίτα είναι πεθαμένο" έλεγε και επαναλάμβανε ξανά και ξανά, γιατί έτσι μπόρεσε να κατανοήσει το νόημα αυτής της λέξης και να εξισώσει τη λέξη με μια πραγματικότητα χειροπιαστή που όμως δεν την τρόμαζε δεν την μπέρδευε. Αυτό που έμαθα στο μάθημα που παρακολουθούσα στο κολλέγιο είναι μεγάλη αλήθεια... ότι τα παιδιά χτίζουν τη μάθησή τους, δεν ξέρω αν η μετάφραση είναι σωστή, στα αγγλικά ήταν "the children construct their own learning", κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θέτεις τον εαυτό σου κοντά τους σαν σκαλοπάτι για να πατάνε και να φτάνουν κάπου αλλού, κάπου μακρύτερα ή κάπου ψηλότερα, δεν μπορείς να τους βάλεις τη γνώση στο κεφαλάκι τους, αυτά διαλέγουν τελικά τι θέλουν να μάθουν, πως να το μάθουν και πως να το κατανοήσουν.

PS. Κι ένα καινούργιο μόλις σήμερα: "Πως γίνεται το φαγητό κακά μαμά?"

Ζήτω!

Επιτέλους τέλος! Τέλος το κολλέγιο, τέλος το σχολείο, τέλος το χαζο-πιστοποιητικό ελληνομάθειας. Τα αποτελέσματα? Ποικίλα. Βαθμό Α στο κολλέγιο (περηφάνια εγώ!!), εξαιρετική παρουσίαση των παιδιών μου στην σχολική γιορτή για το τέλος της χρονιάς, αποτύχαμε στο πιστοποιητικό (δηλαδή δεν ξέρω Ελληνικά??) ...Νιώθω απίστευτα ξαλαφρωμένη κι ας μην το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. "Και τώρα τι θα κάνεις τα βράδυα που δε θα έχεις να ετοιμαστείς για ... κάτι?" με ρώτησε ο Αγκάμ. Θα γράφω στο μπλόγκ, σκέφτηκα. Θα διαβάσω βιβλία. Θα δώ ταινίες. Επιτέλους λίγη ώρα για το σπίτι μου, λίγη ώρα για τον εαυτό μου. Η Βένυα συνεχίζει το σχολείο της. Ως ιδιωτικός ο σταθμός δεν κλείνει παρά μόνο 2 βδομάδες τον Αύγουστο, που θα είμαστε ούτως ή άλλως Ελλάδα. Άρχισε να μου μυρίζει από τώρα η μυρωδιά της αλμύρας και του αντιηλιακού, η μυρωδιά της γειτονιάς, η μυρωδιά της αχνιστής υγρής Θεσσαλονίκης. Και φυσικά μυρίζομαι από τώρα τους καυγάδες με τη μαμά, την αγωνία μου για το τι τρώει και τι κάνει ο Αγκάμ εδώ μόνος του, μυρίζομαι την αίσθηση ότι πνίγομαι από την φασαρία και την αγένια, μυρίζομαι την θλίψη και ανακούφιση ταυτόχρονα που θα γυρνώ εδώ... και ξανά από την αρχή...κολλέγιο, σχολείο, ίσως πρωινή δουλειά, αλλά ελπίζω πιο χαλαρά, πιο ανθρώπινα. Και ίσως σταθούμε τυχεροί να εμπλουτίσουμε και την οικογένεια με ακόμα ένα μέλος. Γιατί αυτή η χρονιά τύχη δεν μας έφερε σε αυτό το θέμα. Όση ευτυχία μας χαρίσαν οι πρώτες μέρες τριπλάσια η λύπη όταν όλα λήξαν. Αλλά δεν πτοηθήκαμε. Η Βένυα μας μεγαλώνει και γίνεται ένα χαρούμενο παιδάκι, με το πιο ξεκαρδιστικό γέλιο που υπάρχει, γεμάτο φαντασία, περιέργεια, αγάπη και μεγάλη αγωνία να μεγαλώσει. "Όταν θα είμαι 6...", "όταν θα γίνω 7..." μια συνεχής συνομιλία με τον χρόνο. Της ζωγράφισα μια ζωγραφιά με εμένα και αυτήν στο κήπο να δουλεύουμε. "Αυτή" της λέω "είναι η Βένυα 7 χρονών." Μα τι καμάρι ήταν αυτό! Την κοιτούσε την ξανακοιτούσε και θαύμαζε τον εαυτό της πόσο μεγάλη έμοιαζε! Μη λέω από μέσα μου, μη βιάζεσαι. Μου υπόσχεσαι ότι θα μείνεις έτσι για πολύ καιρό ακόμα? κι εγώ σου υπόσχομαι να μην αλλάξω το καρεκλάκι σου για το αυτοκίνήτο με booster!! και θα σου ετοιμάζω τις βουκίτσες σου (για να μην πω θα σε ταίζω..) για όσα χρόνια θέλεις ακόμα! Και θα σου διαβάζω 3 παραμύθια κάθε βράδυ. Και θα σε κουβαλάω όταν κουράζεσαι να περπατάς. Το υπόσχομαι. Μόνο μείνει έτσι λιγάκι ακόμα.

Ανακύκλωση και σοκολάτα

Τις προάλλες η Βένυα έπαιζε με ένα χαρτονένιο σωλήνα από αυτούς που χρησιμοποιεί κανείς όταν θέλει να στείλει με το ταχυδρομείο καποιο πόστερ η ότι άλλο μεγάλο χαρτί. "Γκροαααααααρρρρ!" κάνει "τι είναι αυτό;" τη ρωτάω "δεινόσαυρος" μου λέει. "Α, πα πα πολύ τρομακτικός είναι" λέω. Μετά από λίγο.. "Κοίτα μαμά τώρα κρατάω τηλεσκόπιο. Έκανα το δεινόσαυρο κάτι άλλο, τον έκανα τηλεσκόπιο. Τον ανακύκλωσα!!"

Η Βένυα απολαμβάνει δύο προνόμια καθημερινά, ένα κομμάτι σοκολάτα, κατά προτίμηση με 72% κακάο και 1 ώρα τηλεόραση, κατά προτίμηση τα παιδικά των 6:30 το απόγευμα. Κάθε μέρα επί 4 μήνες τώρα, και το εννοώ, δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μη ρωτήσει "είδα παιδικά;" και "έφαγα σοκολάτα;". Είναι κάτι ιδιαίτερο για αυτήν κάτι σαν ιεροτελεστία και ρουτίνα μαζί, ένα special treat όπως λένε εδώ στην Αμερική. Ένα πρωί λοιπόν ξυπνάμε κατά τις 7:00 κατά τις 8:00 τρώμε πρωινό και κατά τις 9:00 με ρωτάει "είδα παιδικά;" "Όχι αγάπη μου πριν λίγο ξύπνησες!" της λέω. "Θέλω να δω παιδικάαααα τώρα" μου λέει "καλά, άμα δεις παιδικά τώρα τι θα κάνεις το απόγευμα;" τη ρωτάω "Θα φάω σοκολάτα!" μου απαντά και με αποστομώνει!

I don't like thaaat..

ε, λοιπόν δεν ξέρω αν είναι developmentally appropriate αλλά δεν μπορώ άλλο. Εχτές τα έλεγα στο τηλέφωνο κι όσο μιλούσα τόσα περισσότερα μου έρχονταν στο μυαλό και συνειδητοποίησα πως είναι πολλά αυτά που με ενοχλούν στο παιδαγωγικό σύστημα της Αμερικής, όχι απλά με ενοχλούν, με ανησυχούν...Εδώ και καιρό έχω παρατηρήσει ότι η Βένυα έχει γίνει ιδιαίτερα μυγιάγκιχτη. Με το παραμικρό που θα την ακουμπήσεις κάπως άγαρμπα ή θα την αγκαλιάσεις κάπως άβολα σου φωνάζει "σταμάαααατα δε μου αρέσει αυτό" ή αγγλιστή "stooooop I don't like thaaaat". Stop stop stop μας έχει πάρει το κεφάλι και μας έχει χτυπήσει στα νεύρα αυτή η γκρίνια για το τίποτα. Προς παρηγοριά μου έχω παρατηρήσει πως δεν είναι ιδιοτροπία της Βένυας, όλα τα παιδιά από αυτή την ηλικία μέχρι μεγάλα ξέρουν αυτό το ποιηματάκι απ'εξω κι ανακατωτά. Με το που θα σε ακουμπήσει το άλλο παιδάκι λίγο παιχνιδιάρικα, λίγο ζαβολιάρικα αρχίζουν το τροπάρι. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς γκρίνια, αυτό το πράγμα είναι μια παρερμηνία του να προστατεύουν τον εαυτό τους και να μπορούν να αμυνθούν και να βρίσκουν το δίκιο τους μόνα τους χωρίς να ζητούν τη βοήθεια του δασκάλου. Με άλλα λόγια ιt has gone too far. Ξυπνήσαμε λοιπόν σήμερα και πήγα στο κρεβάτι της και την έσπρωξα έτσι για να παίξουμε και μου το βάρεσε "δε μου αρέσει αυτό που κάααανεις..." και εκείνο το δευτερόλεπτο μου τη βάρεσε κι εμένα. Ένταξει παιδί μου λεω, δεν θα σε ξανααγγίξω από δω και πέρα, της λέω και σηκώνομαι. Φυσικά άρχισε να κλαίει και να τσιρίζει, ήρθε δίπλα μου και μου τραβούσε την πιτζάμα μου, εγώ βράχος. Μη με ακουμπάς, της έλεγα, πάρε τα χέρια σου από πάνω μου. Κι εδώ είναι που γυρνάω σε αυτό που είπα στην αρχή. Δεν ξέρω αν ήταν developmentally appropriate αυτό που έκανα, αν δηλαδή ο τρόπος που διάλεξα να της δείξω πως αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, θα γίνει κατανοητός από μεριά της σε σχέση με την ηλικία της ή σε σχέση με τη συναισθηματική της ανάπτυξη. Όμως το τράβηξα για καμμιά ώρα και ενώ μου ζητούσε να την ντύσω να την πλύνω κλπ. αρνήθηκα γιατί θα την ακουμπούσα...Τα έκανε όλα μόνη της, όλα μα όλα, μου ζήτησε να της ετοιμάσω πρωινό, έφαγε μόνη της και αργότερα που καθόμασταν στον κήπο και σκαλίζαμε το χώμα της μίλησα. Κατάλαβε; δε κατάλαβε; θα δείξει... Και είναι κι άλλα... to no touch policy που ακολουθούνε στα σχολεία όπου δεν επιτρέπεται να ακουμπιούνται τα παιδιά, παίζουν αλλά κρατούν μια απόσταση...το ότι να πεις σε ένα συμμαθητή σου δεν είσαι φίλος μου, δεν παίζω μαζί σου, θεωρείται bullying... Το αποτέλεσμα; Να φτιάχνουν ανθρώπους ανδρείκελα, ανθρώπους που πέραν της ευγενικής/φιλικής/συμπαθητικής συμπεριφοράς δεν είναι ικανοί να μοιράζονται αισθήματα, δεν είναι ικανοί να αποδεχτούν την βαθιά φιλία, δεν αντέχουν το βάρος(και δεν το επωμίζονται)της εμπιστοσύνης και της ειλικρίνιας που μπορεί κάποιος άλλος να τους δείξει, κι έτσι δεν εμπιστεύονται κι αυτοί, δεν εκφράζουν ποτέ τα ειλικρινή συναισθήματά τους, δεν αφήνουν να τους πλησιάσεις γιατί τους κάνεις invade their privacy, ζούνε μέσα σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα.. Δε θέλω το παιδί μου να γίνει έτσι, θέλω να μπορεί να νιώθεί τα πάντα, ότι και να σημαίνει αυτό, να νιώσει πόνο, να νιώσει απογοήτευση, να νιώσει ευτυχία, να νιώσει ζεστασιά. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν δεν την αφήσω έρμαιο στα χέρια του "συστήματος" αλλά είμαι πάντα δίπλα της με τα μάτια μου 14 να την προστατεύω όχι μόνο όπως πίστευα, από το χειροπιαστό το πρακτικό κακό (που υπάρχει παντού) αλλά και από το συναισθηματικό το ψυχικό κακό που μπορεί να πάθει σε αυτή τη χώρα συγκεκριμένα. Δεν το είδα να έρχεται...δεν το γνώριζα. Έχω πολύ δουλειά να κάνω...

Δεν έχει ξαναγίνει...

Σήμερα το πρωί μιλούσα με μια φίλη μου στην Αθήνα και μου επισήμανε ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ. Με όλα αυτά που έχω να τρέχουν ταυτόχρονα στη ζωή μου αυτόν τον καιρό πραγματικά δε μου μένει χρόνος όχι μπλόγκ να γράψω αλλά ούτε να κάνω ένα ντούζ...Έρχετε 1 η ώρα τα μεσάνυχτα και φυσικά δεν έχω κουράγιο να μπω κάτω από το νερό όσο ...επείγον και να είναι! Πάω χώνομαι κάτω από το παγωμένο πάπλωμα σκουντιέμαι δίπλα στον Αγκάμ για να ζεσταθώ και κοιμάμαι στο δευτερόλεπτο για να ξυπνήσω από μια φορά ως τρεις φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας ή από τη Βένυα που θέλει νερό, ή από τον Αγκάμ που ροχαλίζει ή από το γάτο που θέλει να πάει προς νερού του... Ο γάτος μας λοιπόν όπως μάλλον έχω ξαναπεί είναι ο πιο γλυκός και ευγενικός γάτος του κόσμου. Βέβαια μετά από ώρες βασανιστηρίων μέσα στα τελευταία 4 χρόνια της ζωής της Βένυας έχει γίνει κάπως δαγκανιάρης, όταν τον πειράζεις χραπ σε δαγκώνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τη δε Βένυα θα την δαγκώσει τον πειράξει δεν τον πειράξει, μόνο που θα απλώσει το χέρι της. Και με το δίκιο του βεβαίως βεβαίως. Ο γάτος μας λοιπόν ο Σολέρο είχε μάθει τα τελευταία 2 χρόνια να μπαινοβγαίνει από τη γατόπορτα όποτε γούσταρε. Αλητόγατος κανονικός. Δεν μας ενόχλησε ούτε μια στιγμή, ήταν ανεξάρτητος. Τώρα στο καινούργιο σπίτι όμως δεν υπάρχει γατόπορτα (δηλαδή υπήρχε αλλά οι πρώην ιδιοκτήτες τις αλλάξανε γιατι φανταστήκανε οτι θα ήταν μείον στην προσπάθεια τους να πουλήσουν το σπίτι. Τι ατυχία!) Τέλοςπάντων τώρα πια ο Σολέρος όταν θέλει να βγει νιαουρίζει και μας δείχνει την πόρτα. Τη νύχτα όποτε έχει ανάγκη έρχεται σιγά σιγά δίπλα στο κρεβάτι από τη μεριά μου και με το πιο απαλό νιαούρισμα που μπορεί να βγει από στόμα γάτας, ένας ανεπαίσθητος σχεδόν ήχος που μοιάζει πιο πολύ με αργό σούρσιμο πόρτας παρά με νιαούρισμα, με ξυπνάει για να του ανοίξω. Αν έλεγα ότι δε με πειράζει θα έλεγα ψέματα αλλά τι να κάνω που το ζητάει τόσο ευγενικά κι όσο πιο σιγανά μπορεί για να μην ενοχλήσει τους υπόλοιπους; Δεν μπορώ να μην σηκωθώ να του ανοίξω... Σήμερα το βράδυ τον ακούσαμε να νιαουρίζει αλλά δεν δώσαμε σημασία γιατί είχε ήδη βγει έξω. Πάτησε κι ένα αλύχτισμα και μετά σταμάτησε. Λίγο αργότερα πήγα τη Βένυα στο δωμάτιο να την ετοιμάσω για ύπνο. Βγάζει τη μπλούζα της και έτσι όπως την πιάνω βλέπω κακά νωπά πάνω. Φρίκαρα! Τι είναι αυτά Βένυα πως βρέθηκαν τα κακά στην μπλούζα σου; Η Βένυα κόκαλο! Τη βάζω στο μπάνιο και καθώς την πλένω προσπαθώ χωρίς αποτέλεσμα να λύσω το μυστήριο. Πάμε πίσω στο δωμάτιο κάνω να κουνήσω το πάπλωμα και ανακαλύπτω μια σκατοθάλασσα καλά κρυμένη ανάμεσα στις πτυχές του παπλώματος... Πήγα να λυποθυμήσω! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!! Πως έγινε αυτό;;; Αφού αλλάξαμε όλα τα σχετικά και την έβαλα για ύπνο σκεφτόμουνα τι να συνέβει και ο Σολέρος για πρώτη φορά στη ζωή του στα 7-8 χρόνια που τον έχουμε έκανε τέτοιο πράγμα. Εντάξει νιαούρισε λίγο και τον αγνοήσαμε αλλά αυτό έχει ξαναγίνει και αυτός επιμένει μέχρι να του ανοίξουμε. Τι τον οδήγησε τώρα να πάει να τα κάνει πάνω στο κρεβάτι της Βένυας?? Ο Αγκάμ λέει επειδή δεν την πολυχωνεύει. Εγώ είπα γιατί το κρεβάτι της ήταν ξέστρωτο οπότε μπορούσε εκεί να κάνει ότι σκάβει και μπορούσε να "καλύψει" τα μη πω τι, με τα σεντόνια. Αυτό, εκτός και αν κανείς έχει μια πολύ φαεινή ιδέα, θα μείνει ένα άλυτο μυστήριο, και θα μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό μας και στη μύτη μας για πολύ πολύ καιρό...