Άντε γεια...

Δεν μπορεί να φανταστεί ο γονιός το συναίσθημα που τον γεμίζει όταν πάει το παιδί του πρώτη μέρα σχολείο. Είμαι σίγουρη πως όλοι φανταζόμαστε κάποια πράγματα όμως η πραγματικότητα μας ξαφνιάζει για να μην πω μας σοκάρει. Πρώτη μέρα λοιπόν της Βένυας στο σχολείο. Αγοράσαμε τσάντα και παπούτσια, διάλεξα τα ρούχα από την προηγούμενη μέρα, της έλουσα τα μαλλιά και της τα χτένισα σχολαστικά, και την εν λόγω μέρα της έκανα δυο υπέροχες κοτσίδες και την έβγαλα 15 φωτογραφίες. Η Βένυα με τρελλό ενθουσιασμό! Πηγαίνουμε λοιπόν στο σχολείο και μπαίνουμε στην τάξη της. Νωρίς ακόμα, λίγα παιδάκια είχαν έρθει και μια δασκάλα από τις τρεις ήταν παρούσα. Συνολικά 30 παιδιά και τρεις δασκάλες συνυπάρχουν στην αίθουσα εκείνη. Η Βένυα αμέσως άρχισε να παίζει και να αγκαλιάζει τα παιδάκια για να γνωριστεί μαζί τους, ενώ εγώ σχετικά ανήσυχη απαριθμούσα στη δασκάλα τα θέματα που με απασχολούσαν και που είχα σημειώσει σε μια λίστα, φαί, τουαλέτα, γλώσσα, και έλπιζα σε απαντήσεις που θα με ικανοποιήσουν. Όταν τελικά αποφάσισα να φύγω πηγαίνω την αγκαλιάζω και της λέω "Βενυούλα η μαμά φεύγει τώρα. Θα έρθω να σε πάρω μετά το μεσημεριανό φαγητό" - "Γειά σου μαμά" μου λέει και συνεχίζει.. Φεύγω λοιπόν και πάω σουπερμάρκετ. Και εκεί με χτυπάει. Έπαθα κάτι σαν άνοια...τριγυρνούσα στους διαδρόμους και κοιτούσα τα μαρούλια και τα κρεμύδια σα χαμένη, πήγαινα δεξιά και αριστερά χωρίς να βάζω τίποτε στο καλάθι μου, μόνο ένιωθα σα χαμένη, χαμένη και μόνη. Πάλι καλά που πηγαίνοντας να πληρώσω δεν ανακάλυψα στο καλάθι μου έτοιμο κατεψυγμένο χαμπουργκερ, γλυκοπατάτες, χυμό σταφύλι και pampers...Όταν πήγα να την πάρω έτρεξε φωνάζοντας μαμάαααα αλλά μετά ήθελε να μείνει να κοιμηθεί εκεί, ξαπλαρώθηκε σε ένα κρεβατάκι και δεν έλεγε να σηκωθεί. Την επόμενη φορά που ήταν να πάει σχολείο ξυπνάει το πρωί και μένει στο κρεβάτι μισή ώρα αρνούμενη να σηκωθεί, μετά με ρώτησε πότε θα πάω να την πάρω, σκέφτηκα ότι να, θα αντιδράσει αυτή τη φορά αλλά όταν την άφησα μου λέει " άντε φύγε τώρα μαμά". Τελικά, λίγες σχολικές μέρες μετά, καλά τα πάμε, κι αυτή με την ανεξαρτητοποίησή της κι εγώ με την απεξάρτησή μου..."good job!" θα μας έλεγε ένας Αμερικάνος χτυπώντας μας φιλικά στη πλάτη...χα χα!

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια...

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω αυτό το post αλλά με αυτά που με βρήκαν δεν κατάφερα να κάτσω ήρεμα και χωρίς να με ενοχλεί ο αγκώνας μου. Ένα μήνα και μια βδομάδα μετά το ατύχημα και μετά την αναχώρησή μου από την Ελλάδα είπα επιτέλους να γράψω για το καλοκαίρι που μας πέρασε. Και έχω να πω πως αυτό το παιδί, το δικό μου το παιδί, έχει πραγματικά την περιπέτεια μέσα του. Θα αναφέρω επιγραμματικά τα ταξίδια μας και τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιήσαμε μέσα σε δύο μήνες... 1) Σαν Φρανσίσκο-Μόναχο-Αθήνα = 2 αεροπλάνα 2) Αθήνα-Σύρος = πλοίο 3)Σύρος-Αθήνα = πλοίο (εδώ να σημειώσω πως από το λιμάνι πήραμε τον Ηλεκτρικό, μετά αλλάξαμε να πάρουμε Μετρό, και τέλος πήραμε το λεωφορείο για να φτάσουμε στο φιλικό μας σπίτι) 4) Αθήνα-Θεσσαλονίκη = τρένο 5)Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική (την ίδια μέρα) = αυτοκίνητο 6)Χαλκιδική-Θεσσαλονίκη ΟΚ αυτό είναι εύκολο 7) Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Θάσος = αυτοκίνητο, πλοίο 8)επιστροφή = πλοίο, αυτοκίνητο 9)Θεσσαλονίκη-Αθήνα = αεροπλάνο 10) Αθήνα-Μόναχο-Σαν Φρανσίσκο = 2 αεροπλάνα και ατελείωτες ώρες πτήσης...Επίσης ήμουνα έτοιμη να προσθέσω και Αθήνα-Νέο Δελχί αλλά το σχεδόν ληγμένο διαβατήριο της Βένυας που ανακάλυψα αργά μας περιόρισε τις μετακινήσεις σε μόνο 10... Ούφ! ίδρωσα να τα γράψω! Περιττό να γράψω πως από τότε που επιστρέψαμε μου ζητάει συνέχεια να παίρνουμε τρένα και λεωφορεία. Έχει την μετακίνηση στο αίμα της και με χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι δεν δυσανασχετεί ούτε γκρινιάζει, όταν κουράζεται κοιμάται, όταν βαριέται κόβει βόλτες. Πόσο εύκολα τα κάνει τα πράγματα έτσι, λαμβάνοντας υπόψην ότι η ζωή μας θα είναι ένα ταξίδι μεταξύ τριών ηπείρων με όλους τους πιθανούς συνδιασμούς αναχωρήσεων και αφίξεων, Αμερική-Ινδία, Ελλάδα-Ινδία, Αμερική-Ελλάδα...Θέλω να πιστεύω πως αυτός ο τρόπος ζωής μόνο καλό θα κάνει στο παιδί γιατί συνηδειτοποιεί τον κόσμο ως ολότητα, συνηδειτοποιεί ότι ζει σε ένα πλανήτη που τον λένε γη και πάνω του ζουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, που κοιμούνται διαφορετικές ώρες γιατί εδώ είναι μέρα κι εκεί νύχτα, που είναι πολύ μακρυά οι μεν από τους δε, και που παρόλαυτα ένα αεροπλάνο σε φέρνει δίπλα τους ή τους φέρνει δίπλα σου. (Ίσως γιαυτό και να λατρεύει τα αεροδρόμια...) Και γιατί όλα αυτά κάνουν καλό σε ένα παιδί? Νομίζω γιατί έχοντας μια ευρεία αντίληψη του κόσμου λαμβάνει και μια ανάλογη ευρεία γκάμα πληροφοριών και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς ένα παιδί που δεν είναι ούτε τριών να λέει με σοβαρότητα "εγώ μαμά τι είμαι Ελληνίδα ή Αμερικάνα?" - "Ελληνίδα αγάπη μου" - "Αλλά αφού μένουμε Αμερική πρέπει να είμαι Αμερικάνα όπως η φίλη μου η Μέγκαν". Globalism στο μυαλουδάκι ενός παιδιού... Εις αναμονή καινούργιων ταξιδιών, θα ατενίζει τον ουρανό έξω από το παράθυρο, με το φιλαράκι της πάντα δίπλα της.