San Francisco

Ένα μήνα και βάλε μετά το τελευταίο posting και η ζωή μας άλλαξε για τα καλά. Δεν θέλω να πω για πάντα, το πάντα και το ποτέ είναι μεγάλες κουβέντες. Κλείσαμε μια βδομάδα ακριβώς στην Αμερική. Από τις πιο δύσκολες στη ζωή μας ως οικογένεια. Όχι μόνο είχαμε να αντιμετωπίσουμε την διαφορά των 10 ωρών, σχεδόν μέρα με νύχτα, όχι μόνο να συνηθίσουμε το σπίτι, τους χώρους και τους ήχους του, είχαμε και την μετάβαση της Βένυας σε αυτή την απίστευτη φάση των terrible twos... Και δεν ξέρω αν η μετακόμιση μας έχει καμμία σχέση με αυτό, αν προκάλεσε αυτή τη φάση, ή έκανε αυτή τη μετάβαση πιο "βίαιη", πάντως ήταν κάτι το εντελώς καινούργιο και φυσικά μέσα στην κούραση και το άγχος μου για τη νέα μας ζωή, δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω και φρίκαρα κυριολεκτικά. Να κλαίει και να σπαράζει για τόσο μικρά και ηλίθια πράγματα, να πέφτει κάτω να χτυπιέται και να "υγροποιείται", να μην μπορώ να τη σηκώσω, μπροστά σε κόσμο, κάθε 1 ώρα είχαμε δράματα και κλάμματα. Και να κάνει τις απίστευτες ζημιές και αταξίες, ένα παιδί που για 2 ακριβώς χρόνια και από σχεδόν μωρό να συννενοείται τέλεια με βάση τη λογική, υπάκουη και βολική, ξαφνικά να έχει κλείσει τα αυτιά της στα λόγια μου και να πράττει εντελώς τυχαία και αλόγιστα. Αυτό κράτησε 4 μέρες. Μου φάνηκαν 400...γιατί ήμασταν και ξύπνιοι ώρες περίεργες, 12-5 τα ξημερώματα, 3-7 τα ξημερώματα...Μετά ηρέμησε, ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, ήταν γιατί έστρωσαν οι ώρες της, γιατί είχαμε φίλους στο σπίτι που φιλοξενούσαμε και ως πολύ κοινωνική βρήκε απασχόληση? δεν ξέρω αλλά παρόλο που είναι άρρωστη και πάλι (καταραμένοι ιοί!) είναι χαρούμενη γεμάτη γέλιο και νάζι. 'Οχι δεν πέρασε η φάση του αρνητισμού και του εγωκεντρισμού, έχουμε μπεί για τα καλά και την ζούμε κάθε ώρα, αλλά ΑΚΟΥΕΙ, και αυτό κάνει την τεράστια διαφορά. Είναι φάση τρομερά ενδιαφέρουσα και την παρακολουθώ σαν ντοκυμαντέρ σχεδόν, όλα μα όλα θέλει να τα κάνει μόνη της, κι ότι κάνω εγώ φωνάζει κι αυτή κι ΕΓΩ κι ΕΓΩ!!, έγινε τρομερά επίμονη και η πρώτη της αντιδραση σε ότι της πεις είναι όχι, όμως την αφήνω λέγοντάς της, όταν αποφασίσεις να κάνεις αυτό που σου ζητώ πες μου, κάθεται και το σκέφτεται για κανά λεπτό, και έρχεται με άλλη γνώμη... Από μέσα μου τις πιο πολλές φορές γελάω και θαυμάζω τα εκπληκτικά αυτά στάδια που περνάνε τα παιδιά στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν έναν μοναδικό χαρακτήρα, μένω άφωνη και λυπάμαι με την αγωνία που περνάνε όταν παλέυουν και διαφωνούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, να θέλουν άλλα και να λένε άλλα, "ναι-όχι" είναι η απάντηση της Βένυας σε πολλά πράγματα που της ζητάω... Σε αυτόν τον τόπο, στο Σαν Φρανσισκο και τα περίχωρα, και σε όλη τη βόρεια Καλιφόρνια, έχει πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις με τα παιδιά, πολλά να τους μάθεις φτάνει να το θέλεις και να έχεις την υπομονή. Μόλις εχτές ένιωσα πως μια ζωή να μείνεις εδώ δεν θα προλάβεις να δείς όλα όσα σου προσφέρει αυτός το μέρος. Είναι τόπος λίγο διαφορετικός από την υπόλοιπη Αμερική θέλω να πιστεύω, πιο ελεύθερος, πιο "εναλλακτικός", πιο ζεστός. Για να δούμε....