Μαθήματα φυσικής ιστορίας

Όταν η Βένυα δεν έχει σχολείο και είναι ο καιρός καλός βάζουμε τα γυαλιά μας, φοράμε τα καπέλα μας (ηλίου εννοείται) παίρνουμε μαζί μας ζακέτες γιατί εδώ ποτέ δεν ξέρεις τις διαθέσεις του καιρού είναι τόσο απρόβλεπτος, και ξεκινάμε τη βόλτα μας, μια μακρυά ήσυχη βόλτα. Και το μάθημα φυσικής ιστορίας ξεκινά 5 βήματα μακρυά από το σπίτι μας. Η Βένυα σκύβει στο παρτέρι των διπλανών μας για να βρει την πιο στρόγγυλη και τέλεια πέτρα. Μετά μου ζητάει να φορέσει τη ζακέτα της γιατί έχει τσέπες κι ας σκάει ο τζίτζικας... Τσακ τη βάζει στην τσέπη. Τρία βήματα πιο κάτω σταματάει σκύβει και μαζεύει ένα ξερό σκουλήκι, τσακ το βάζει κι αυτό στην τσέπη της. Άλλα δέκα βήματα παραπέρα σηκώνει μια κοτρώνα και ζητάει τη βοήθειά μου: Μαμά μήπως μπορείς να πάρεις κάτι από αυτά? Όχι της λέω πρέπει να διαλέξεις τι θα αφήσεις. Δεν αφήνει τίποτα. Αυτά μόλις 100 μέτρα από το σπίτι κι έχουμε να διανύσουμε άλλα 900... Λίγο μετά σταματά και μαζεύει ένα έντομο που σερνόταν στο πλακόστρωτο και ψάχνει να του βρει σπίτι. Κάθε κήπος και παρτέρι αποτελεί πιθανή νέα οικία του ζουζουνιού και προσπαθεί με έντονη αυτοσυγκέντρωση να αποφασίσει αν η κίτρινη τουλίπα κάνει καλύτερο σπίτι από το φυλαράκι του θάμνου. Τελικά το αφήνει πάνω στο γρασίδι. "Για να βρει τους φίλους του" μου λέει. Ισορροπεί σε κάθε τοιχάκι που περνάμε, χοροπηδά σε κάθε διακοσμητικό πλακόστρωτο και χαζεύει κάθε αυλή στολισμένη με λουλούδια, κάκτους, γέφυρες, ελαφάκια, νάνους, μανιτάρια, καβαλικεύει κάθε κούτσουρο και ξεκουράζεται σε κάθε βραχάκι. Περιεργάζεται με τεράστιο ενδιαφέρον ξυλαράκια και φύλλα και μαζεύει οτιδήποτε μοιάζει με καρπό, βελανίδια, κουκουνάρια. Οι τσέπες της ξεχυλίζουν το ίδιο και οι δικές μου γιατί δεν τολμώ να πετάξω κάτι, τα θυμάται όλα με την κάθε τους λεπτομέρεια. "Μαμά δώσε μου την ολοστρόγγυλη μικρή πέτρα", "Που είναι το πορτοκαλί φύλλο?","Δε θέλω πια το βελανίδι με το σπασμένο καπελάκι". Μιλάμε όλη την ώρα και συζητάμε για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα της φύσης και ξέρω ότι και την επόμενη φορά που θα κάνουμε βόλτα και τη μεθεπόμενη θα σταματήσουμε στα ίδια μέρη θα θαυμάσουμε τα ίδια πράγματα και όμως κάθε φορά θα είναι λίγο διαφορετική από την επόμενη γιατί θα είναι λίγο πιο σοφή και θα νιώθει περήφανη για τον εαυτό της. Να κι οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα των μαθημάτων "ανοιχτού πανεπιστημίου" (στην κυριολεξία!)

Σνιφ!

Δεν άντεχα να μαλώνω μαζι της κάθε μέρα κάθε μέρα για τα μαλλιά της, και δε μπορούσα να τη βγάλω έξω ξεμαλλιασμένη ξέροντας πόσο όμορφα είναι τα μαλλιά της χτενισμένα. Κι έτσι αρπάζοντας την ευκαιρία τώρα που είναι στις πολύ καλές της και συμφωνεί με όλα, της προτείνω να τα κόψουμε. Και (ω! τι συμφορά!) συμφώνησε... Εγώ αμφιταλαντευόμουν αλλά δεν έκανα πίσω. Φώναξα τη φίλη μου που είναι κομμώτρια και πράξαμε την αμαρτία! Μου έλεγε κι αυτή ότι θα το κάνει με μισή καρδιά και προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη αλλά εγώ βράχος! Για πρώτη φορά μετά από τη γέννηση της ακούμπησε ψαλίδι το κεφάλι της. Και... παν τα μαλλάκια της...οι μπούκλες της και οι ξανθιές τουφίτσες της...Και παρά τη σκέψη μου ότι θα φανεί μικρότερη τώρα φαίνεται μεγαλύτερη! Καμάρωνε σα κούκλα μπροστά στον καθρέφτη κι ακόμα κι εγώ, μετά τις δακρύβρεχτες σκηνές κρατώντας τις μπούκλες της, δέχτηκα ότι είναι πράγματι πολύ γλυκούλα! Να και οι αποδείξεις!

μα και βέβαια!!

Και οι θετικές μέρες συνεχίζονται. Όταν της ζητώ κάτι και γυρνάει και μου λέει "μα και βέβαια!" τότε ξέρω πως το παιδί έχει κάνει ειρήνη με τον κόσμο και τον εαυτό της...για λίγο...αλλά έστω κι έτσι, ξέρω πως βρίσκει τις απαντήσεις της, παίρνει αυτό που αποζητά και ηρεμεί, ξέρω πως όλα είναι φυσιολογικά και εγώ είμαι σε σωστό δρόμο, οι πράξεις μου, οι πράξεις μας καθρεφτίζονται στα παιδιά μας. Καλές κακές πάντα έρχεται η στιγμή που αναγνωρίζουμε πάνω τους πράξεις, λέξεις, κινήσεις, μορφασμούς, συμπεριφορές, και τότε λέμε "κάπου το ξέρω εγώ αυτό κάτι μου θυμίζει..." ναι ναι δεν υπάρχει αμφιβολία, είσαι εσύ αυτός ή αυτή που βλέπεις πάνω στο παιδί σου. Και αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας και τότε ή θα νιώσεις περήφανος για το παράδειγμα που έδωσες στο παιδί ή θα νιώσεις σκατά και θα σε φάνε οι μαύρες τύψεις , τουλάχιστον έτσι θεωρώ πως είναι το φυσιολογικό, γιατί αν μετά από αυτό που θα δεις ή θα ακούσεις, καλό ή κακό, δεν κάτσεις να σκεφτείς και να εκτιμήσεις τη δικιά σου συμπεριφορά τότε έχασες μια τεράστια ευκαιρία να διορθωθείς αν έχεις κάνει λάθος ή να επαναλάβεις και να συνεχίσεις αυτό που έκανες σωστά. Σήμερα πήγαμε στο σπίτι φίλων και καθόταν τα μικρά και βλέπαν ένα παιδικό, η Βένυα όμως τη βαριέται την τηλεόραση όταν έχει παρέα και άρχισε να μιλά και να "ενοχλεί" τον φίλο της ο οποίος γυρνά και της λέει "keep your mouth shut Venya!" Φυσικά σοκαριστήκαμε και οι γονείς του έμειναν γιατί δεν είναι αυτοί που δείχνουν τέτοιου είδους συμπεριφορά στο γιό τους, προφανώς το ακούει στο σχολείο και μάλιστα συχνά γιατί αυτό έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Υπάρχει λένε ένα αγόρι που μιλά έτσι και φυσικά επηρεάζει και τα υπόλοιπα. Από αυτό το γεγονός πιάστηκα και θέλησα να γραψω τα παραπάνω. Αλίμονο αν δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για χάρη των παιδιών μας...
Να και η απόδειξη των ειρηνικών ημερών που περνάμε. Ηρεμία, γλύκα, συντροφικότητα..