Δεν είμαι σίγουρη αν όλα τα παιδιά είναι έτσι, μάλλον είναι τα περισσότερα φαντάζομαι, σε μια διαρκή εναλλαγή, μια ατελείωτη εναλλαγή φάσεων και συνηθειών που πάνω που λες αυτό είναι, κατασταλάξαμε, την επόμενη μπαμ! αλλάζει. Κι άλλοτε λες "φτου!!!" κι άλλοτε λες "φίου! ευτυχώς!" Δεν ξέρω πραγματικά τι να πρωτογράψω από όλα αυτά που περάσαν, που αλλάξαν, που ενανήλθαν, τι να πρωτοθυμηθώ. Τον ύπνο της... που συνήθιζε να μου κρατά το χέρι για να κοιμηθεί και ήθελε μια ιστορία συγκεκριμένη (πόσες φορές είπα η δόλια εκείνη την ιστορία με τον παππού της που πάει για ψάρεμα? 100?) και τουλάχιστον 10 τραγουδάκια (πόσες φορές κοιμήθηκα πριν από αυτή γιατί αυτονανουριζόμουν?) . Τώρα διαβάζουμε 3 ιστορίες (τις ίδιες πάντα) και δε λέμε τραγούδια. Το φαγητό της... που πέρασε φάση που δεν ήθελε καθόλου μπανάνα και μήλο κι άλλες φάσεις που ήθελε μόνο μπανάνα και τίποτε άλλο. Το παιχνίδι της...που δεν έπαιζε αν δεν καθόμουν κι εγώ κάτω μαζί της ενώ τώρα περνάει και μια ώρα χωρίς να με ζητήσει (ευλογημένα playmobil!!). Τις σχέσεις της με άλλα παιδάκια που κάποια φάση μόλις έβλεπε παιδάκι σήκωνε χέρι να τα χτυπήσει ή να τα σπρώξει, με σκοπό να μου πάει κόντρα, και τώρα μόλις βλέπει κάποιο παιδάκι ορμά το αρπάζει από το λαιμό και του σκάει ένα φιλί τόσο θερμό που το άλλο μένει κόκκαλο! Τη σχέση της με το μπαμπά της...που πέρασε φάση που δεν τον ήθελε και πολύ, ίσως γιατί δεν τον έβλεπε και πολύ, και τώρα δίνει εντολές "εσύ μπαμπά να με κάνεις μπάνιο σήμερα", "εσύ μπαμπά να με ταίσεις την ομελέτα μου, όχι η μαμά". Και πόσες άλλες αλλαγές.... απόρροια και συνδιασμός της δικής της προσωπικής ανάπτυξής με τους κανόνες και συμβουλές που εγώ κι ο μπαμπάς της της παρέχουμε, συνήθειες και καταστάσεις που το μυαλουδάκι της σκέφτηκε και η ψυχούλα της γέννησε ή αναζήτησε σαν ανάγκη, και τη βλέπω πόσο κι αυτή εκπλήσεται καμμιά φορά με κάτι καινούργιο που θα κάνει ή θα σκεφτεί, ή θα καταφέρει. Με συγκινεί αφόρητα η τάξη στην οποία έχει βολέψει τα πράγματα του κόσμου της, η τελειότητα που αποζητά για να νιώσει σιγουριά, από το κομμάτι lego που θα λείπει και δεν θα συμπληρώσει το τετράγωνο κέικ της και θα μου ζητήσει με αγωνία και δάκρυα στα μάτια να της βρω ένα κομμάτι, μέχρι την καρέκλα που κάθομαι να την ταίσω και δεν μπορεί να κάτσει κανένας άλλος γιατί ΕΚΕΙ ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΟΝΟ Η ΜΑΜΑ!! όπως μαλώνει με έμφαση τον μπαμπά της και τον βάζει να κάτσει στην άλλη. Με γεμίζει γλύκα και περηφάνεια η αστείρευτη τρυφερότητά της προς σχεδόν όλο τον κόσμο γνωστούς και άγνωστους, η τεράστια αγκαλιά της που τους χωρά όλους, και τα μικροσκοπικά φιλιά που μοιράζει, η κοινωνικότητα και η γλύκα της. What's your name? hi! bye! cheers! thank you! που θα πει με τα λίγα αγγλικά της που όμως είναι υπεραρκετά γιατί πάντα συνοδεύονται με αγκαλιές, χαδάκια, και πεταχτά φιλιά. Και μακάρι αυτά να μην αλλάξουν ποτέ.
