Thursday, July 12, 2007

μπλουφ!

Αρχίσαμε μαθήματα baby swimming στην πισίνα. Δεν μπορώ να πω...έχει την πλάκα του. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν η Βένυα το ευχαριστιέται, σίγουρα δεν αντέδρασε αρνητικά, αλλά είναι συνεχώς με ένα διαρκές ιιιιιιιιιιιιιιι. Κυνηγάει το κουκλάκι που η δασκάλα χρησιμοποιεί για να μας δείξει ασκήσεις. Νινί νινί! ιιιιιιιιιιιιιιι! κυνηγάει τη χελωνίτσα και άλλα πλαστικά παιχνιδάκια που επιπλέουν στην πισίνα...Χελωνίτσα ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Βασικά δεν είναι συγκεντρωμένη και χαλαρή. Είναι πιασμένη πάντα από τα χέρια μου, αλλά όχι γαντζωμένη. Συνεχώς κυνηγάει κάτι, συνεχώς ζητάει κάτι. Και ότι βοήθημα χρησιμοποιούμε θέλει να το βγάλει. "Αφήσουμε μακαρόνι", "Δε θέλει Βένυα σωσίβιο" και άλλα τέτοια. Η δασκάλα βέβαια είναι σαϊνι και δε μασάει. Βλέπεις τους γονείς να λακίζουν και πάνε να κάνουν τη χάρη στο παιδί τους όπως κι εγώ πήγα να κάνω την πρώτη φορά αλλά τα αρπάζει αυτή τα παραμυθιάζει και ολοκληρώνουμε την άσκηση πάντα. Εδώ και δύο μαθήματα βέβαια η Βένυα στο τέλος μετά το ατελείωτο ιιιιιιιιιι λέει "ωλαίο μπανάκι κάναμε!" και με στέλνει!! Είμαι σίγουρη ότι μετά από λίγα μαθήματα ακόμα και μετά τον ένα μήνα στη θάλασσα θα είναι πολύ πιο χαλαρή και άνετη μέσα στο νερό. Λένε ότι δεν αρρωσταίνουν τα παιδάκια που κάνουν πισίνα, λένε ότι κάνει πολύ καλό στην ψυχική τους ισσοροπία και ολοκλήρωση. Και μαθαίνουν να υπακούουν σε κανόνες και να ακολουθόύν εντολές. Τα πιστεύω όλα αυτά. Και ειδικά όταν βλέπεις μανάδες εγκύους να κάνουν μπάνιο με το μεγαλύτερο παιδί τους, όταν βλέπεις μανάδες με δύο παιδάκια εκ των οποίων το ένα να μη θέλει καθόλου το νερό, αλλά και όταν βλέπεις παιδάκια μικρούτσικα να κάνουν βουτιές με το κεφάλι από ψηλά και άλλα να κολυμπούν μόνα τους κρατώντας ένα μακαρόνι, σκέφτομαι ακριβό σπορ αλλά αξίζει τα λεφτά και τον κόπο.

Tuesday, July 3, 2007

γιατί γιατί...

Έχω αυτή τη φωτογραφία των τριών μας στο blog, που την ονομάζω "στον Υμηττό με λιακάδα". Θα μπορούσε κάλιστα να είναι φωτογραφία μας στην Πάρνηθα με λιακάδα, πικ-νικ στην Πάρνηθα, το εκκλησάκι του Αή-Γιάννη στην Πάρνηθα Κυριακή πρωί, η Βένυα πλατσουρίζοντας στα ρυάκια της Πάρνηθας, κλπ κλπ κλπ....Τώρα τι? Τώρα που? Τώρα πότε? Τώρα που θα πηγαίνουμε να κάνουμε πικ-νικ? τώρα που θα την πηγαίνουμε να σκαρφαλώνει στις πέτρες να παίζει με τα ρυάκια? τώρα που θα πηγαίνουμε κάποιες Κυριακές του φθινωπόρου να μαζέυουμε κόκκινα φύλλα, να περπατάμε στα μονοπάτια, να φτιάξουμε χιονάνθρωπους το χειμώνα? που θα κάνει mountain bike ο άντρας μου? δεν μπορώ να το χωνέψω, η καταστροφή αυτή είναι πέρα από κάθε λογική..Τι αέρα θα αναπνέει το παιδί μου κι όλα τα παιδιά του κόσμου τώρα πια? τι θα πάθουν οι άνθρωποι που ζουν κοντά στο βουνό με τις πλημμύρες το χειμώνα? πόσα ζώα, πόσα έντομα, πόσα ερπετά πεθάνανε, πόσα ζήσανε και θα πεθάνουνε γιατί δεν θα έχουν να φάνε ή που να πάνε? τόσα ερωτήματα που αργά ή γρήγορα θα μου τα ρωτήσει και το παιδί μου και τι θα του απαντήσω? μόνο να το πάρω μαζί μου να φυτέψουμε κανά δεντράκι στην αναδάσωση, μόνο να το μάθω να μαζεύει τα σκουπιδάκια που βρίσκουμε στα δάση όταν πάμε βόλτες, μόνο να το μάθω να πονάει τα ζώα, να αγαπάει τις μυρωδιές από τα βρεγμένα φύλλα και τα λουλούδια της άνοιξης..τι άλλο να κάνω. Με λόγια δεν εξηγείται τέτοιος παραλογισμός, με λόγια δεν μαθαίνεται η αγάπη για τη φύση. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ούτε εκεί έχουμε πράσινο, το Σέιχ-σου το κάψανε πριν χρόνια, κι ήμουν χαρούμενη που τουλάχιστον εδώ που μένουμε στην Αθήνα έχει ακόμα πράσινα βουνά, ένα πίσω μας τον Υμηττό, κι ένα μπροστά μας την Πάρνηθα. Η ελπίδα έσβησε μέσα σε μια νύχτα. Τώρα τι?