Tantrums

Μπα, το δικό μου το παιδί δεν θα κάνει ποτέ τέτοια... έλεγα μέσα μου όταν έβλεπα άλλα παιδάκια που από τα νέυρα τους ξαπλώνονται κάτω και χτυπιούνται, τα λεγόμενα tantrums! Η δικιά μου η κόρη θα είναι ήρεμη, συννενοήσημη...Έχει τώρα μια βδομάδα που όταν θέλει κάτι η μικρή πολύ (και είναι και λίγο ή κουρασμένη ή νυσταγμένη ή πεινασμένη) και δεν το έχει ή της το παίρνεις πέφτει στα γόνατα κλαίγοντας και συνεχίζει ή πέφτοντας εντελώς μπρούμυτα ή μένει εκεί γονατιστή αλλά είναι αδύνατον να τη σηκώσεις. Όταν το έκανε πρώτη φορά δεν το πίστευα!! Λέω δεν είναι δυνατόν που το έμαθε αυτό? Το κάνει λοιπόν μια φορά τη μέρα τουλάχιστον και ενώ στην αρχή σάστισα και μετά μου έπεσε το ηθικό, τώρα σκέφτομαι πως τελικά όπως και να είσαι εσύ σαν γονιός, όσο ήρεμος και γλυκομίλητος και δοτικός από άποψη αγάπης και τρυφερότητας, τα μωρά θα περάσουν από όλα αυτά τα "θορυβώδη" στάδια ανάπτυξης, είτε σ'αρέσει είτε όχι. Και δεν είναι ότι το έμαθε κάπου, είναι μέσα τους και περιμένει να εγκδηλωθεί, όπως όταν ήταν μωρά και κάνανε με μια σχετικά συγκεκριμένη σειρά κάποια πράγματα για πρώτη φορά, πρώτη φορά που βάζανε πράγματα στο στόμα, πρώτη φορά που ρίχνανε πράγματα στο πάτωμα, πρώτη φορά που μπουσουλάνε...Δεν μπορεί να παραλειφθεί, είναι φυσιολογικό επακόλουθο της νοητικής τους ανάπτυξης, ανακαλύπτουν όρια και άλλων και δικά τους, αντιδράσεις, γνωρίζουν την νίκη ή την ήττα, την απογοήτευση ή το θρίαμβο! Εδώ είναι που πρέπει να προσέξει ο γονιός, πως θα αντιδράσει σε κάτι τέτοια ξεσπάσματα, πόσο θα το αφήσει να κλάψει, τι υποχώρηση να κάνει και φυσικά να κάνουν και οι δύο γονείς ακριβώς το ίδιο. Τέλος πάντων βλέπω πως η δικιά μου παίρνει από λογική και μάλλον κάπως έτσι θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Χτες τη ρώτησα, γιατί είσαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και κλαίς? στο πάτωμα ξαπλώνει ο Solero μας, ξαπλώνουν τα σκυλιά όταν κοιμούνται, τα παιδάκια είναι όρθια και παίζουν, τρέχουν, κυνηγιούνται και γελάνε. Σηκώθηκε αμέσως, σταμάτησε να κλαίει και μου είπε : παιδάκια, εκεί πέρα (έδειξε έξω από το παράθυρο), πάρκο, βόλλεϊ. Σκέφτηκα: για δες...πιάνει το κόλπο! Της δίνεις εικόνες που την συγκινούν και την ενδιαφέρουν και τη βοηθάς να κάνει συσχετισμούς με αυτό που κάνει τώρα. Και βουαλά! Είναι πάντως όπως και να το δείς η πιο δύσκολη φάση εως τώρα, από τότε που έκλεισε τον 5ο μήνα. Αλλά και η πιο ενδιαφέρουσα.

όρια...

Μιλούσα με έναν καλό μου φίλο τις προάλλες, φίλο από 14 χρονών, που αποκτήσαμε παιδιά την ίδια εποχή, για το πως συνηθίζει το κάθε μωρό να κοιμάται, ή μάλλον πως τα συνηθίζουμε εμείς οι γονείς να κοιμούνται. Κατάλαβα ότι υπάρχει μια ασυμφωνία μεταξύ των δύο γονιών για το που θα μπεί ένα στοπ σε αυτά που κάνεις για το μωρό. Ο ένας θα τρέξει με το παραμικρό, ο άλλος θα το αφήσει για να μη καλομαθαίνει (ή κακομαθαίνει). Μια ασυμφωνία που υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες αλλά και ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια. Εγώ έχω καταλάβει ένα πράγμα. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ τσιγκούνα. Και τα μωρά μας θα είναι μωρά για πολύ λίγο χρόνο και ο χρόνος χύνεται μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο. Και ίσως μετά αναρωτηθούμε που είναι το μωράκι, πότε έγινε ολόκληρη κοπέλα ή αγόρι, γιατί δε με ζητάει πιά, γιατί δε με αφήνει να το αγκαλιάσω να το φιλήσω, γιατί δεν ζητάει να του τραγουδήσω όταν ξυπνάει, όταν φοβάται όταν κλαίει? Και είναι και το άλλο...Τώρα παίρνουμε απλόχερα όσα δίνουμε και τα παίρνουμε χωρίς όρια συμβιβασμούς ή προϋοθέσεις . Μετά θα παίρνουμε τα μισά. Και δε θα μας φτάνουν και θα διψάμε για το λίγο παραπάνω.. Γιαυτό εγώ δίνω τα πάντα, και τα δίνω όποτε μου το ζητήσει το μωρό, είτε είναι νύχτα είτε είναι μέρα, δεν κρατάω ούτε το ελάχιστο και δε βάζω όρια. Έχει καιρό, πολύ καιρό μπροστά του για να μάθει το παιδί ότι υπάρχουν όρια ακόμα και στην αγάπη.

νιαου βρε γατούλα...

Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα καλύτερο για ένα μωρό από το να έχει ζωάκι στο σπίτι του. Έχουμε τον Solero, έναν κεραμιδόγατο πορτοκαλί με μελιά ματάκια, λεπτός, ψηλός και αγαπησιάρης. Κι είναι ένας γάτος με την καλύτερη ψυχή που υπάρχει στον κόσμο. Και με υπομονή γαϊδάρου. Από μωρό η Venya τον έκανε χάζι, τον έδειχνε με το δαχτυλάκι της και γελούσε, μετά τον έδειχνε και έκανε μιαου μιαου, και μετά δεν τον έδειχνε πια...άρπαζε την ουρά του και την έβαζε στο στόμα της. Η σχέση τους είναι εκπληκτική και το σπουδαίο είναι πως δεν είναι μονόπλευρη. Δεν είναι μόνο το μωρό που εκφράζει το ενδιαφέρον του και την περιέργειά του, με όποιους τρόπους φυσικά γνωρίζει να εκφραστεί, είναι και ο γατούλης. Δεν υπάρχει μέρα που να ταϊζω τη Venya που να μη έχει έρθει να φάει κι αυτός. Που να βάζω το μωρό για ύπνο και να μη πηγαίνει κι αυτός να κοιμηθεί και πολλές φορές δίπλα της, στο άλλο κρεβάτι. Που να παίζουμε το βράδυ στο χαλί και να μη χώνει κι αυτός τη μουσούδα του στο κουτί με τα παιχνίδια. Τα μισά από ότι ξέρει το παιδί μου τα έμαθε από μας και τα άλλα μισά από το ζώο. Έμαθε ότι υπάρχουν κι άλλα ζωντανά σ' αυτόν τον κόσμο που κάνουν ακριβώς τα ίδια πραγματα με μας, τρώνε, κοιμούνται, παίζουν, γκρινιάζουν, χαϊδεύονται, έμαθε τη συντροφικότητα, το "μαζί", έμαθε να μοιράζεται ένα παιχνίδι, έμαθε τον πόνο γιατί ο κακομοίρης που δεν βγάζει ποτέ μα ποτέ νύχια, καμιά φορά της ρίχνει καμιά προειδοποιητική δαγκωνιά κι έμαθε ότι και το ζώο πονάει, έμαθε την τρυφερότητα προς κάτι όχι δεδομένο όπως οι γονείς ή οι παπούδες αλλά κάτι που δε μοιάζει καθόλου με άνθρωπο αλλά ως εκ θαύματος ξέρει κι αυτό να αγαπάει. Επιπλέον τα ζώα στο σπίτι είναι φυσικά ηρεμιστικά, τη βλέπεις πάει να γκρινιάξει, έγινε κάτι και φοβήθηκε και βλέπει το γάτο και ξεχνάει με μιας τα πάντα και γελάει. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα εγώ. Το αποτέλεσμα? Ένα μωρό ήρεμο, χαρούμενο, γεμάτο περιέργεια και αγάπη για τα έμψυχα όντα και τη φύση, και γεμάτο γνώση και συναισθήματα που παιδάκια χωρίς ζώα αποκτούν και νιώθουν πολύ αργότερα. Ο Solero καταλάμβανε πάντα σημαντικό μέρος στην οικογένειά μου αλλά τώρα είναι απαραίτητος, τώρα είναι ένα ίσο μέλος όπως κι υπόλοιποι εμείς.